Epi tou eidikou (w języku greckim : ἐπὶ τοῦ εἰδικοῦ [λόγου], "szef [działu] Special"), czasami nazywany po prostu eidikos (zwanej dalej "[sekretarka] Special") lub, od XI th century logoteta tou eidikou , jest urzędnikiem Cesarstwa Bizantyjskiego, który rządzi eidikonem , szczególnym skarbem.
Pochodzenie tej funkcji nie jest jasno określone. Departament został po raz pierwszy poświadczony przez cesarza Teofila , ale niektórzy historycy, tacy jak Rodolphe Guilland , wyprowadzają etymologię eidikon z terminu idikos , co oznacza „prywatny”, co oznacza kontynuację na stanowisku come rerum privatarum („liczba osób prywatnych”). sprawy ”, zarządca prywatnego majątku cesarza) pod panowaniem Cesarstwa Rzymskiego . Tezę tę odrzucają inni historycy, zwłaszcza John B. Bury, który postrzega te dwa urzędy jako różne. J Bury uważa, że dział specjalny eidikon należy czytać w odniesieniu do działu ogólnego genikon . Wreszcie E. Stein odnosi termin eidikon do terminu eidos („towar, produkt”) i uważa eidikon za skarb w postaci dochodów wypłacanych w naturze.
Eidikon szanuje podwójną funkcję cesarskiego skarbca i repozytorium. Jako skarb gromadzi różne drogocenne towary, takie jak jedwab czy złoto, i jest odpowiedzialny za wypłatę rocznych pensji ( rogai ) dygnitarzy o randze senatorskiej . Jako magazyn eidikon kontroluje cesarskie fabryki projektujące sprzęt wojskowy i odpowiada za zakup sprzętu wojskowego na wyprawy, od broni po sprzęt specyficzny dla floty bizantyjskiej , a nawet mundury pochodzenia arabskiego. W przypadku wypraw, w których uczestniczy cesarz, eidikos towarzyszy armii na czele pociągu zaopatrzeniowego.
Oddział jest poświadczony do 1081 r., Ale prawdopodobnie wkrótce potem zniknie. Rodolphe Guilland sugeruje, że logothesion z oikeiakoi wymienić.