K2 katastrofa to seria tragicznych wydarzeń, które - między czerwcem a sierpniem 1986 roku - spowodował śmierć trzynastu wspinaczy zaangażowanych w kilku próbach wspinać K2 .
Od czerwca 1986 roku czternaście ekspedycji jest zaangażowanych w próby wejścia na K2. Trzy ekspedycje zmierzają w kierunku szczytu normalną drogą wzdłuż ostrogi Abruzzo : ekspedycja francusko- międzynarodowa prowadzona przez Maurice'a Barrarda , wyprawa południowokoreańska zorganizowana w stylu „klasycznym” z butlami tlenowymi oraz ekspedycja austriacka . Trzy inne ekspedycje przemierzają południowo-południową ostrogę wzdłuż Magicznej Linii : samotna wyprawa Renato Casarotto , wyprawa amerykańska i wyprawa polska. Włoska ekspedycja Quota 8000 posiada autoryzacje na dwie drogi wznoszenia. Brytyjska ekspedycja, prowadzona przez Alana Rouse'a , podjęła próbę wspinaczki północno-zachodnim grzbietem; międzynarodowa ekspedycja kierowana przez Karla Herrligkoffera podejmuje wspinaczkę od strony południowej; druga wyprawa amerykańska ma na celu wspiąć się na północną ścianę, od strony chińskiej . Oprócz tych ekspedycji, do ekspedycji głównych są przyłączone pewne „niezależne” grupy. Jeden składa się z dwóch baskijskich wspinaczy, Mari Abrego i Josemy Casimiro ; inny, związany z włoską ekspedycją, składa się z austriackiego alpinisty i dokumentalisty Kurta Diembergera i jego towarzyszki, Brytyjki Julie Tullis ; trzecia grupa, złożona ze szwajcarskich Beda Fuster i Rolfa Zempa , jest dołączona do ekspedycji Herrligkoffer; w końcu Tomo Cesen próbuje sam wspiąć się na szczyt.
Zdjęcie obozu 2,
7 kwietnia 1986.
Zdjęcie zejścia,
5 lipca 1986
Zdjęcie z obozu 4,
4 lipca 1986
Zdjęcie wspinaczki,
5 lipca 1986
Pierwszy wypadek miał miejsce rano 21 czerwca. Amerykańska grupa linowa, zaangażowana na Magicznej Linii , zostaje złapana przez lawinę, gdy posuwa się w kierunku przełęczy Negrotto: dwaj mężczyźni, którzy ją tworzą, Alan Pennington i John Smolich, zostają porwani. Ciało Penningtona zostaje znalezione później tego samego dnia i pochowane w Gilkey Memorial , podczas gdy szczątki Johna Smolicha pozostają niewykrywalne. Amerykańska ekspedycja postanawia zrezygnować z wejścia, a włoska ekspedycja Quota 8000 postanawia wycofać się z wejścia normalną drogą.
23 czerwca na szczyt dotarła francusko-międzynarodowa ekspedycja pod przewodnictwem Barrarda, w skład której weszli: Maurice Barrard , jego żona Liliane , polska alpinistka Wanda Rutkiewicz oraz francuski dziennikarz i alpinista Michel Parmentier. Tego samego dnia obaj Baskowie również zdobywają szczyt. Podczas zejścia Baskowie szybko schodzą do Obozu IV na 8000 m n.p.m. , pozostali decydują się na biwak na wysokości 8300 m n.p.m. , gdzie spędzili poprzednią noc. Pogoda pogarsza się w nocy, a następnego dnia obie grupy spotykają się na zjeździe; grupa międzynarodowa rozdzieli się później, Rutkiewicz i Parmentier przejdą z przodu, a małżonkowie Barrard pozostali w tyle. Barrardom nie udaje się już odnaleźć drogi i nie udaje się zejść, podczas gdy innym, z pomocą niektórych członków włoskiej ekspedycji, udaje się odzyskać bazę . Ciało Liliane Barrard zostało następnie znalezione u podnóża góry, a ciało Maurice'a zostało odzyskane dopiero w 1998 roku.
5 lipca Włosi i Szwajcarzy weszli na szczyt bez incydentów. 6 lipca Diemberger i Tullis z kolei próbują ostatniego wejścia, ale muszą się poddać. Jednak i im udaje się dotrzeć do bazy.
8 lipca na szczyt zdobywają Polacy Jerzy Kukuczka i Tadeusz Piotrowski (w) , po otwarciu nowej trasy na południowej ścianie schodzą normalną drogą. W drodze powrotnej rozbili biwak na wysokości 8300 m , w tym samym miejscu, w którym zatrzymali się członkowie ekspedycji Barrard, a 9 lipca zeszli z powrotem do obozu IV , gdzie spędzili dzień przed wznowieniem schodzenia. rano 10 lipca Tuż poniżej ramienia K2 Piotrowski gubi raki ; próbując utrzymać równowagę, gubi drugi rak i wpada w pustkę. Jego ciała nigdy nie odnaleziono.
12 lipca Renato Casarotto rozpoczął samodzielną próbę na Magic Line , utrzymując kontakt radiowy ze swoją żoną Gorettą , która pozostała w obozie bazowym. Warunki wejścia są trudne, w szczególności ze względu na złą pogodę; 16 lipca po osiągnięciu 8300 m Casarotto rezygnuje ze wspinaczki i ponownie schodzi w dół.
Po zejściu ścianę lodu bez problemu na poziomie około 7 P.M. , a gdy był w dolnej części lodowca tylko dwadzieścia minut od bazy, wspinacz został zdradzony przez zerwania mostu śniegu uważane za bezpieczne. I nad którym wszystkie wyprawy minęło bez problemu. Wpada w głęboką na 40 metrów szczelinę: udaje mu się jednak ostrzec żonę, z którą kilka minut po upadku nawiązuje kontakt radiowy. Powołana zostaje ekipa ratunkowa, której udaje się dotrzeć do szczeliny i wydobyć wspinacza, ale ten, ciężko ranny, umiera wkrótce po wychowaniu.
Jego ciało zostanie następnie pochowane w tej samej szczelinie. W 2003 roku kazachscy alpiniści znaleźli ciało, przetransportowane w dół rzeki przez ruch lodowca i pochowali je w Gilkey Memorial .
Fragmenty rozmów radiowych Casarotta i jego żony, a także obrazy szczeliny znajdują się w filmie dokumentalnym K2 - Sogno et destino w reżyserii Kurta Diembergera i Julie Tullis.
W następnych dniach pozostałe ekspedycje kontynuują przygotowania do wejścia na szczyt, w szczególności Austriacy i Koreańczycy, normalną drogą. Zła pogoda, która panuje, nadal uniemożliwia jakąkolwiek próbę. Wielka lawina, która zostaje wyzwolona tuż pod „poboczem” na ostrogi Abruzzo, uszkadza niektóre obozy pośrednie: materiał, z którego składają się te obozy, znajduje się w gruzach lawiny, u podnóża muru.
28 lipca pogoda zaczyna wykazywać oznaki poprawy, a różne wciąż obecne ekspedycje szykują się do wyjścia. Choć podróżują tą samą trasą, te ekspedycje zawsze pozostaną od siebie niezależne.
Członkowie ekspedycji brytyjskiej poddają się; Pozostał tylko operator Jim Curran i lider wyprawy Alan Rouse, który chce spróbować zdobyć szczyt wraz z Polką Dobrosławą Miodowicz-Wilk , znaną jako Mrówka ("mrówka"). Tymczasem Austriacy szturmują szczyt z sześcioosobową drużyną: Willi Bauer, Alfred Imitzer, Hannes Wieser, Mandi Ehrengruber, Siegfried Wasserbauer i Helmut Steinmassl. Steinmassl i Wasserbauer wrócą do bazy 29 lipca, natomiast Ehrengruber zejdzie 31 lipca z obozu III .
29 lipca Kurt Diemberger i Julie Tullis opuszczają bazę. 30 lipca dołączyli do nich członkowie południowokoreańskiej ekspedycji, składającej się z sześciu alpinistów i kilku tragarzy Hunza , dowodzonych przez Sirdara Muhammada Alego.
Tymczasem Polacy rozwijają się na Magicznej Linii , ich drużyna również składa się z sześciu członków: Janusza Majera, Krystyny Palmowskiej, Anny Czerwińskiej, Wojciecha Wróża, Przemysława Pieseckiego i Czechosłowackiego Petra Bozika.
31 lipca członkowie obu ekspedycji dotarli nieco poniżej obozu III , gdzie zauważyli zniszczenia spowodowane lawiną z poprzednich dni. Spotykają schodzącego Ehrenbergera; ten ostatni poinformował ich, że obóz III i obóz IV zostały całkowicie zniszczone, z wyjątkiem namiotu koreańskiego, który pozostał nienaruszony w obozie III . Przewoźnicy Hunza nie chcą iść dalej; Następuje gorąca dyskusja między nimi a południowokoreańskimi alpinistami, tragarze w końcu zgadzają się kontynuować. Koreańczycy południowokoreańscy docierają do obozu III , podczas gdy Diemberger i Tullis pozostają poniżej. Wieser wraca do obozu II, aby zebrać prowiant, a Bauer zawiera pakt z Koreańczykami. Ten ostatni pozostawiłby Austriakom możliwość wykorzystania pozostałego namiotu dla obozu IV . 2 sierpnia Austriacy docierają na szczyt, przygotowując drogę linami dostarczonymi przez Koreańczyków Południowych, przed zejściem do obozu III , podczas gdy tego samego dnia Koreańczycy dołączają do obozu IV , zajmując namiot w nocy przed podjęciem próby wejścia na szczyt na 3 sierpnia
1 st sierpnia odejść Austriacy Camp IV , a Diemberger i Tullis obozu zasięg III gdzie spotkali Koreańczyków Południowej w procesie przygotowania do wznoszenia się następujące dni. W ciągu dnia do obu wypraw dołącza duet Rouse-Wolf, który wyjechał później.
2 sierpnia tragarze Hunza po dotarciu do obozu IV zaczęli schodzić w towarzystwie austriackich alpinistów. 4 sierpnia Sirdar Muhammad Ali został uderzony przez skałę, która miała miejsce nieco poniżej obozu I , i natychmiast zmarł.
Jeszcze 2 sierpnia Austriacy rozpoczęli szturm na szczyt, podczas gdy trzy inne ekspedycje przeszły z obozu III do obozu IV . Obecnie w obozie IV znajdują się trzy namioty: południowokoreański (trzy miejsca), Diemberger-Tullis (dwa miejsca) i Rouse-Wolf (dwa miejsca). Austriacy zrezygnowali z wejścia na szczyt i na wysokości 8300 m zawrócili. Wrócili do obozu IV , nie z zamiarem zejścia, ale z chęcią tam odpoczynku i powtórzenia ostatniego wejścia następnego dnia, pomimo silnego sprzeciwu Koreańczyków z Południowej. Wspinacze muszą założyć prowizoryczną organizację w przepełnionych namiotach: dwóch Austriaków, Bauer i Wieser, będzie przespać się z Koreańczykami z Południa; trzeci, Imitzer, z Rouse i Wolfem. W takich warunkach alpiniści nie mogą odpocząć w nocy, a następnego dnia są jeszcze bardziej zmęczeni niż poprzedniego dnia. Koreańczycy z Południa, przyzwyczajeni do bardzo rygorystycznej organizacji i mający dodatkowy tlen, również wyjeżdżają 3 sierpnia, choć trochę w tyle na mapie drogowej, podczas gdy dwie pary Diemberger-Tullis i Rouse-Wolf rezygnują z wychodzenia.
Od 3 do 16 godz. 15 Koreańczycy z Południa docierają na szczyt i bez problemu wracają do obozu IV . Jeden z alpinistów - wyczerpany - postanawia jednak zatrzymać się i biwakować na trasie, osłoniętej bryłą lodu. Na 6 pm , szczyt został osiągnięty przez trzech członków polskiej wyprawy - Piesecki, Wróż i Božik - którym udało się ukończyć w Magic linii ; nie chcą jednak ryzykować pójścia tą samą trasą i powrotu do obozu IV normalną trasą. Podczas zjazdu Wojciech Wróż spada z liny przymocowanej na Przesmyku , prawdopodobnie z powodu braku węzła zabezpieczającego w dolnej części liny i znika. Jego dwaj koledzy z drużyny, w szoku, przybyli do obozu około 2 w nocy następnego dnia. Jedenaście osób przebywa w obozie IV : trzech Austriaków i dwóch Koreańczyków z południa dzielą namiot; Diemberger i Tullis są w swoich; podczas gdy Wolf dzieli swój namiot z Pieseckim i Bozikiem, a Rouse woli spędzić noc w schronie wykopanym w śniegu.
4 sierpnia Koreańczycy, po odnalezieniu swojego towarzysza biwakującego pod gołym niebem, zeszli w towarzystwie Pieseckiego i Bozika, podczas gdy pozostali wyruszyli na szczyt. Pogoda, idealnie pogodna poprzedniej nocy, zaczyna się pogarszać. Jako pierwsi rozpoczęli grę Rouse and Wolf: pierwszy jest w dobrej formie, drugi wydaje się zmęczony. Za nimi podąża Alfred Imitzer. Diemberger i Tullis następnie odchodzą, potem Bauer i Wieserc: jednak ten ostatni poddaje się niemal natychmiast z powodu mokrej rękawicy i wraca do obozu, podczas gdy Bauer kontynuuje, mijając Diembergera i Tullisa, a następnie Wolfa, który wydaje się spać w śnieg. Diemberger i Tullis dołączają do wyraźnie wyczerpanego Wilka, który próbuje kontynuować wspinaczkę z nimi, zanim znów zostanie z tyłu. Na 100 m od szczytu Austriacy dołączają do Rouse'a, który do tej pory utorował drogę, i dają mu resztę. Na 15 h 15 , Rouse Imitzer Bauer i dotrzeć na szczyt. Na wysokości około 8500 m Wolf definitywnie ustąpił; Diemberger i Tullis spotykają trzech schodzących ze szczytu wspinaczy, którzy próbują przekonać ich do poddania się. Niemniej jednak dalej i dotrzeć do góry do 17 godz 30 , a czas nadal się pogarsza.
Tego samego dnia trzej Polacy, którzy pozostali na Magicznej Linii (Majer, Palmowska i Czerwińska), zawracają tą samą trasą, nie dochodząc do szczytu. Mimo niesprzyjających warunków pogodowych, 8 sierpnia trójka zdołała bez większych trudności dotrzeć do bazy.
Rouse, Wolf, Imitzer i Bauer również bezpiecznie wracają do obozu IV . Diemberger i Tullis rozpoczynają zejście, gdy nagle Tullis upada, zabierając ze sobą Diembergera. Po upadku z kilkuset metrów obaj udaje się zatrzymać. Są wtedy daleko od jakiejkolwiek znanej trasy, odtąd w ciemności i bez światła (czołówka nie działa) i muszą improwizować biwak na wysokości 8400 m ; następnego ranka Julie Tullis miała oznaki odmrożeń na czubku nosa i niektórych palców, a także problemy ze wzrokiem. 5 sierpnia, pomimo gęstej mgły, udało im się znaleźć normalną drogę i dotrzeć do obozu IV , gdzie Diemberger znalazł schronienie w namiocie, a Tullis został zakwaterowany i pod opieką Austriaków, zanim wieczorem dołączył do swojego namiotu. Tymczasem pogoda dalej się pogarsza i szaleje burza, uniemożliwiając zejście różnych grup.
6 sierpnia Julie Tullis nadal skarży się na problemy ze wzrokiem. W ciągu dnia wejście do namiotu Diemberger-Tullis okazuje się zbyt podatne na gromadzenie się śniegu i obaj muszą go porzucić; Diemberger wita Wolf i Rouse, a Tullis dołącza do Austriaków.
7 sierpnia warunki pogodowe chwilowo się poprawiły. Obóz IV pozostaje we mgle, ale poniżej góra wydaje się być uwolniona przez chmury. Wspinacze nie mają jednak sprzętu radiowego do nawiązania połączenia z bazą, więc nie są świadomi poprawy. W ciągu dnia Tullis odwiedza Diemberger w namiocie Rouse and Wolf, zawsze narzeka na problemy ze wzrokiem; Alan Rouse zaczyna wykazywać oznaki wyczerpania.
Wieczorem 7 sierpnia zmarła Julie Tullis. Następnego dnia jej ciało zostaje przewiezione przez Bauera do namiotu, który porzuciła 6 sierpnia. 8 i 9 sierpnia pogoda nie wykazuje oznak poprawy, stan fizyczny Alana Rouse'a nadal się pogarsza. 9 sierpnia brytyjski himalaista jest praktycznie nieprzytomny.
10 sierpnia sztorm ucichł, choć mur z widokiem na obóz nadal jest spowity chmurami. Wyczerpani wspinacze postanawiają spróbować zjazdu. Jednak Alan Rouse jest teraz nieprzytomny i absolutnie niezdolny do ruchu, jego towarzysze zmuszeni są go zostawić. Wspinacz prawdopodobnie umrze tego samego dnia. Imitzer i Wieser też są wyczerpani i nie chcą wychodzić z namiotu, ale Bauerowi udaje się ich wydostać. Po przebyciu stu jardów od obozu obaj mężczyźni upadli, nie mogąc iść dalej; Imitzer umiera natychmiast, podczas gdy majaczący Wieser prawdopodobnie umrze później dzisiaj. Bauer, Diemberger i Wolf kontynuują zejście przez chmury i podmuchy wiatru. Docierają tego samego dnia do zdewastowanego obozu III i podążają w kierunku obozu II z Bauerem na czele, a za nim Wolf i Diemberger. Na przymocowanych linach między dwoma obozami Diemberger minął Wolfa, spóźniony przez zastosowaną technikę schodzenia, i dołączył do Bauera w obozie II . Obaj będą czekać na Wolfa do południa 11 sierpnia, ale to nigdy nie dotrze do obozu. Ciało Mrówki Wolf zostanie odnalezione w 1987 roku na umocowanej linie przez ekspedycję japońską , stojąc oparte o ścianę; dokładna przyczyna śmierci nigdy nie zostanie wyjaśniona.
Willi Bauer postanawia jak najszybciej wrócić do bazy, aby zorganizować ekipę ratunkową i spróbować uratować Wolfa; Diemberger schodzi wolniej. Bauer dotarł do bazy 11 sierpnia; ekipa ratunkowa spotkała się z Diembergerem u podnóża muru około północy. Badania Wolfa zakończą się niepowodzeniem. Bauer i Diemberger doznali silnego odmrożenia i 16 sierpnia zostali ewakuowani z bazy helikopterem .
| Nazwisko | Narodowość | Przestarzały | Przyczyną śmierci |
|---|---|---|---|
| Jan Smolich | Stany Zjednoczone | 21 czerwca | Lawina |
| Alan Pennington | Stany Zjednoczone | ||
| Maurice Barrard | Francja | 24 czerwca | Zniknął podczas schodzenia |
| Liliane Barrard | Francja | ||
| Tadeusz Piotrowski (pl) | Polska | 10 lipca | Spadek |
| Renato Casarotto | Włochy | 16 lipca | Wpadnij do szczeliny |
| Wojciecha Wróży | Polska | 3-4 sierpnia | Upadek podczas zejścia |
| Muhammed Ali | Pakistan | 4 sierpnia | Spadające kamienie |
| Julie Tullis | Wielka Brytania | 6–7 sierpnia | Dokładne przyczyny nieznane: najbardziej prawdopodobnymi przyczynami są obrzęk , odmrożenia, wyczerpanie (biała śmierć). |
| Alan przebudził się | Wielka Brytania | 10 sierpnia | |
| Hannes Wieser | Austria | ||
| Alfreda Imitzera | Austria | ||
| Dobrosława Miodowicz-Wolf | Polska |