Planowanie motoryczne jest procesem poznawczym i psychomotorycznym, służącym do rozwijania dobrowolnego ruchu i organizowania go w sekwencje przed wykonaniem.
Aby to zrobić, przed każdym ruchem mózg ustala plan ruchowy składający się z obrazów mentalnych, które są ze sobą połączone. Jest to możliwe, ponieważ jest to automatyzm, który przewiduje wynik każdego ruchu. W kolejnym kroku mózg określa parametry ruchu, czyli elementy przestrzenno-czasowe (kierunek, siła, amplituda, prędkość) i wzrokowo-przestrzenne, które będą kierować akcją.
Planowanie ruchowe wymaga dobrej integracji informacji sensorycznych z otoczenia (dotykowych, wizualnych i słuchowych) oraz informacji z własnego ciała (kinestetyczna, proprioceptywna i przedsionkowa), tak aby wytwarzany ruch był dostosowany do sytuacji.
Istnieją różne teorie planowania motorycznego. Przykładowo, zgodnie z jedną z hipotez, zadania ruchowe można zaplanować w taki sposób, aby długość ścieżki pokonywanej w wewnętrznej przestrzeni sterowania silnikiem była minimalna przy pewnych ograniczeniach związanych z przestrzenią zewnętrzną, np. jakość wykonanego zadania lub możliwości fizyczne.
Zaburzenia patologiczne związane z tą zdolnością są rzędu dyspraksji lub zaburzeń koordynacji rozwojowej, których specjalistą jest terapeuta psychomotoryczny.