„ Cicha społeczność ” (zwana także „parafią” lub „wspólnotą rodzinną”) to metoda zbiorowego rolnictwa, która była bardzo rozpowszechniona w środkowej Francji. Przymiotnik „taisible” oznacza „nie wyrażony formalnie”, „ tacit ” (od łacińskiego tacitus , imiesłów bierny tacere oznaczający „milczeć”), ponieważ te skojarzenia nie są oparte na pisemnej umowie, ale na poszanowaniu danego słowa , w społeczeństwie wiejskim w dużej mierze ignoruje słowo pisane. Wspólnota „cicha” przeciwstawia się wspólnocie „ekspresowej”, pisemnej, wynikającej z umowy notarialnej o założeniu stowarzyszenia. Charakteryzuje się połączeniem pod jednym dachem grupy ludzi zjednoczonych więzami rodzinnymi (więzami krwi lub sojuszem), żyjącymi wspólnie („w tym samym garnku i w tym samym ogniu”; w „tym samym garnku, soli i chleba „, napisał prawnika Nivernais Guy Coquille w XVI -tego wieku), a także wykorzystywanie Common poprzez całego dziedzictwa niepodzielnej z pokolenia na pokolenie. Braterstwo jest podklasą niemym społeczności. Różni się od tradycyjnych plebanii w szczególności tym, że tworzą ją tylko pary braci i sióstr, a także dlatego, że dziedzictwo jest niepodzielne i uprzywilejowane.
Milczące społeczności pojawiłyby się pod koniec średniowiecza, głównie w południowej Europie (środkowe Włochy, Portugalia) i wschodniej (na Bałkanach, gdzie nosiły miano zadruga ). We Francji, wiejskie Korsyka, Środkowa i Massif Central były głównymi ośrodkami i będzie stopniowo zgasił XIX th century z wprowadzeniem Kodeksu Cywilnego. Milczące wspólnoty pozostawiły niewiele śladów w archiwach i są obecnie mało znane historykom społeczności wiejskich. Można jednak uzyskać dobry pomysł, co było niektóre z XIX th wieku, to znaczy w przeddzień ich zniknięcia poprzez rejestru gruntów, notarialnie dokumentów i list spisowych lub rzadkich dochodzeń w izolowanych przypadkach, które nie pojawiają się jako pozostałości archaicznego systemu.
W taisibles frérèches społeczności i zostały opisane jako podejścia strukturalnego (jako typologii rodziny i relacji społecznych) do XIX th wieku przez inżyniera społecznego Frederic Le zagraj , w porównaniu do innych typów organizacji ( rodziny szczepu , zwanych rodzina nuklearna niestabilna). Podejście to zostało przyjęte i rozszerzone od lat sześćdziesiątych XX wieku przez angielskiego historyka Petera Lasletta , a następnie przez francuską szkołę antropologii historycznej ( w szczególności Emmanuel Leroy-Ladurie , André Burguière ), przy czym wspólnoty milczące i braci są na ogół objęte terminem rodzina wspólnotowa ( „System rodowodu” w Georges Augustins). Historyk i demograf Emmanuel Todd , wywodzący się z tej linii, spopularyzował koncepcję rodziny wspólnotowej, sugerując, że ten typ organizacji społecznej predysponuje do komunizmu.
Rodzina to złożone pojęcie, którego znaczenia są zróżnicowane, ale nie są sprzeczne. Niemniej jednak wszystkie definicje zgadzają się, że członków rodziny zawsze łączy krew, przymierze i związki. To częstotliwość tych relacji jest przyczyną różnych niuansów znaczeń słowa rodzina. Rodzina w szerokim sensie nie dba o tę częstotliwość relacji, przyznając, że rodzina jest zbiorem osób tej samej krwi, trzeba więc mówić o pokrewieństwie, rodzina w węższym sensie jej bardzo dużo daje znaczenie i redukuje rodzinę do rodziny małżeńskiej, to znaczy do pary i ich dzieci. Ważne jest również odróżnienie gospodarstwa domowego od rodziny. Rzeczywiście, gospodarstwo domowe reprezentuje wszystkie osoby mieszkające pod tym samym dachem, niezależnie od tego, czy są spokrewnione, czy nie.
W czasach Ancien Régime rodzina była „podstawową jednostką” społeczeństwa (każdy bez rodziny jest narażony na wielkie ryzyko życia w ubóstwie), aw większości rodzin ojciec jest asymilowany z panem gospodarstwa domowego, chociaż na pewno jest to pewne sprawy takie jak braterstwo tak nie jest.
Badanie struktur rodzinnych w XIII th do XVIII -tego wieku jest skomplikowana ze źródeł administracyjnych (to używa rejestrów gruntów, ról podatkowych spisu ...) i że nie pozwalają ze względu na ich bezpośredniość, a nie ciągły, aby podświetlić " ruchy migracyjne ”gospodarstwa domowego. Ponadto w niektórych krajach, takich jak Francja, dane są bardzo fragmentaryczne. W przypadku braci brak umów z natury dodatkowo komplikuje zadanie.
Frédéric Le Play , pierwszy badacz zainteresowany strukturami rodzinnymi , błędnie pomyślał, że rodziny macierzyste są dominującym modelem gospodarstwa domowego we Francji, w szczególności ze względu na brak danych i jego dziedzinę badań dotyczącą struktur rodzinnych. , w Lavedan, gdzie pierwotne rodziny były dość obecne (ale nadal w mniejszości). Philippe Ariès jako jeden z pierwszych zauważył w 1948 roku, że współistnieją różne formy struktur.
Pod koniec lat sześćdziesiątych Peter Laslett i Cambridge Group ( Cambridge Group for the History of Population and Social Structure ) zasugerowali, że najpowszechniejszym modelem rodziny w przedindustrialnej Anglii był model nuklearny, czyli - powiedzmy - małżeński. Laslett ustanawia typologię struktur gospodarstw domowych obejmującą sześć głównych klas gospodarstw domowych (i dziewiętnaście podtypów):
Gospodarstwa domowe nie mają stałej siedziby; ich status zmienia się w czasie. W ten sposób to samo gospodarstwo domowe może być w danym momencie typu nuklearnego, a następnie rozszerzać się, aż stanie się wspólnotą, a następnie ponownie pęknąć i ponownie stać się domem jądrowym. Ponadto różne formy struktur mogą współistnieć, chociaż niektóre były bardziej obecne niż inne. Typologia Lasletta była krytykowana właśnie z tych powodów: opiera się na danych statystycznych, które nie uwzględniają ewolucji stanu gospodarstwa domowego (stąd statyczny opis), a źródła parafialne niekoniecznie są reprezentatywne dla populacji. Yuri Bessmertny zasugerował również, że bracia mieszkający na tej samej ziemi nie zawsze mieli ten sam dach, więc złożone struktury rodzinne były być może rzadsze niż sądził Baran.
We Francji, metoda Leplaysian został wzięty od 1960 roku najpierw przez Jean Yver i Emmanuel Le Roy Ladurie , a następnie przez coraz większą liczbę historyków rodzinnych w ciągu powstającego prądu historycznej antropologii , która inspiruje metod etnologów i analizy strukturalnej z pokrewieństwa w Claude Lévi-Strauss . Ciche i braterskie wspólnoty są opisywane jako przykłady rodziny wspólnotowej , w przeciwieństwie do rodziny macierzystej (dziedziczenie jest nagłe i tylko spadkobierca pozostaje do zamieszkania w domu rodzinnym) i rodziny nuklearnej (dzieci opuszczają dom rodzicielski. O godz. ich małżeństwo, spadek jest dzielony równo lub nie). W tym samym strukturalnym podejściu etnolog Georges Augustins w swojej książce Jak uwiecznić siebie mówi o „systemach”: rodzina korzeniowa staje się „ systemem domowym ” (zgodnie z koncepcją opisaną przez Lévi-Straussa w latach 70. XX wieku), niestabilną rodziną „system pokrewieństwa”, a rodzina patriarchalna (wspólnotowa) - „system rodowy”.
Matrycowa ( strukturalna ) rola grupy domowej w organizacji społeczeństw została już ustalona przez Le Play, następnie w dużej mierze przejęta przez etnologów społeczeństw europejskich, aż do tego stopnia, że stała się dla nich „rodzajem truizmu”. Została jednak zapomniana przez historyków, zanim została zaktualizowana przez Petera Lasletta i Cambridge School of Family History. Wyszkolony w tej szkole, której podejście poszerzył, Emmanuel Todd na początku lat 80-tych ustanowił powiązanie między ewolucją geograficzną struktur rodzinnych a ewolucją głównych ruchów społecznych w historii Europy (religie, wybory polityczne, życie gospodarcze itp.). Pod koniec 1970 roku miał rzeczywiście został uderzony przez przypadek geograficznej między rodziną Wspólnoty przed rewolucją przemysłową i przyjęcia komunizmu w XX -tego wieku; postuluje związek między nimi, tezę, którą wyjaśnia w swojej książce The Final Fall w 1976 roku: na płaszczyźnie politycznej władza państwa z łatwością zastępuje autorytet ojca rodziny wspólnotowej ze względu na uwarunkowania rodzinne; jednostki, które czuły się równe w obliczu podziału spadku, dążą do tego dążenia do równości i autorytetu w stosunku do nowego państwa.
Według E.Todda rodzina wspólnotowa jest najpowszechniejszym systemem rodzinnym na świecie: stanowi ponad 40% światowej populacji i ponad jedną trzecią w Europie, według danych z 1983 r. Ten system rodzinny jest silnie obecny w wielkie kraje komunistyczne (Chiny, Wietnam, Rosja, Indie Północne, Kuba) i występuje w regionach Europy, w których opisano milczące społeczności (w różnych formach), nawet tam, gdzie istnieje silny głos lub tradycja komunistyczna: Finlandia, Bałkany (obszary Zadruga : Bułgaria, Bośnia i Hercegowina, Węgry, Kosowo, Macedonia, Serbia), północna Grecja, środkowe Włochy, południowa Portugalia, niektóre departamenty francuskie (Nièvre, Allier, północna Limousin, Sewenny, na zachód od Côtes d'Armor) .
|
|
Cicha społeczność | Rodzina korzeni | Rodzina nuklearna | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Regiony (Francja) | Centrum, Masyw Centralny, Korsyka | Pireneje, Prowansja, Limousin | Normandia, północ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dziedzictwo | Niepodzielne i preferencyjne | Nierówny | Równy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Przekazywanie papierów wartościowych | Wielokrotność | Wyjątkowy | Segmentowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Liczba pokoleń | 3 → 2 | 3 (czasami 2 lub 4) | 2 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kompozycja | Ojciec, matka, bracia, siostry, szwagrowie, szwagierki | Ojciec, matka, najstarszy z żoną i dziećmi, młodsi samotni bracia męża | Para, dziecko | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Mistrz | Ojciec → wybrany (często najstarszy) | Ojciec → starszy | Mąż | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Śmiertelność | Silny (infantylny: bardzo silny) | Silny (infantylny: bardzo silny) | Słabszy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Konsekwencje tak wysoka śmiertelność | Zmniejszenie wielkości gospodarstwa domowego | Zmniejszenie wielkości gospodarstwa domowego | Zanik | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kluczowe słowo | Gospodarstwo domowe: związek domu i linii | Dom | Rodowód | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wartości | Zaufanie, solidarność | własność | Indywidualizm | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Typ gospodarstwa domowego | Rodzina | Rodzina | Rodzina |
Legenda
Pogrubioną czcionką = punkt wspólny
Pogrubioną kursywą = punkt częściowo wspólny
W taisibles społeczności pojawiają się w kierunku końca XIII th wieku i osiągnie swój szczyt w XV TH i XVI -tego wieku. Wiele wyjść wcześnie XVII th wieku , ale pozostaje aż do końca XIX TH lub początku XX th wieku . Stosowanie napoleońskiego Kodeksu Cywilnego , który nie uznaje tego typu stowarzyszenia, a jedynie wspólnotę małżeńską, zadaje im śmiertelny cios, pomimo oporu, któremu niektórzy przeciwstawiają się poprzez strategie obchodzenia. W dawnych społeczeństwach wiejskich warunki życia i pracy zachęcają jednostki do łączenia się i rozwijania solidarności rodzinnej w obliczu wszelkiego rodzaju trudności i zagrożeń. Do tego dochodzi element prawny zapożyczony z prawa zwyczajowego : utworzenie cichej wspólnoty pozwala uniknąć wykonywania przez pana prawa do śmierci sierżanta nad jego poddanymi (na mocy prawa śmiertelnego własność poddanego zmarłego bez dzieci przeszły na pana, chyba że majątek pozostawiony przez zmarłego został połączony z majątkiem innych lokatorów).
Już w 1783 r. Zgromadzenie prowincjonalne w Berry, regionie, w którym jest ich wiele i jest żywe, zażądało rozwiązania cichych wspólnot, pozostawiając jedynie wspólnotę małżeńską. Jest to tylko echo różnych krytykę agronomów z XVIII -tego wieku przed taisibles społeczności: zachęcanie lenistwo w niektórych parsonniers kuszony żyć kosztem innych członków grupy; hamulec indywidualnych inicjatyw i innowacji w praktyce rolniczej; niski kapitał obrotowy, ograniczenie inwestycji; małżeństwa spokrewnione w izolacie biologicznym, skazane w ten sposób na upadek; prawie wyłączne korzystanie z pracy rodzinnej ze szkodą dla wielu robotników i pracowników domowych, którzy są lokalnie bezrobotni; niemożność, ze względu na zwyczajową współwłasność, utworzenie klasy drobnych właścicieli, ideał wielu ekonomistów epoki oświecenia .
W XIX -tego wieku, Kodeks cywilny jest śmiertelne dla taisibles społeczności, ale nie jest to jedyna przyczyna ich upadku, a wreszcie ich zniknięcia. Wraz z nowinkami technicznymi (maszyny rolnicze, coraz intensywniejsza produkcja, gospodarka rynkowa stopniowo zastępująca gospodarkę na własne potrzeby itp.), Polityką inwestycyjną oraz poszukiwaniem rentowności i zysków, te przewroty domagają się potępienia tej świeckiej formy organizacji społeczeństwa. praca na roli i życie chłopskie. Ostatnie milczące społeczności w środkowej Francji zniknęły po pierwszej wojnie światowej .
Spokojne społeczności występują głównie na terenach zalesionych i bocage , sprzyjających hodowli bydła , która wymaga dużego nakładu pracy przy utrzymaniu i prowadzeniu stad. Korespondują również z terenami oczyszczonymi późno, często daleko od wsi , na granicach dwóch parafii , co wymagało obecności prawdziwych ekip oczyszczających działających w grupach.
W taisibles społeczności były szczególnie liczne w Nivernais , w Berry , w Bourbonnais i Owernii , gdzie lokalne zwyczaje (napisany w XVI -tego wieku) jest zainteresowana bardziej lub mniej. Stwierdzono również w sąsiednich regionach ( Sologne , Limousin ).
W niektórych regionach ciche społeczności silnie zaznaczyły topografię , tworząc przysiółki, w których każdy dom był zamieszkiwany przez gospodarstwo należące do tej gminy. Jeszcze ważniejsze są przeżycia w toponimii . Toponimy w „ière” (na przykład Richardière) lub w „rie” (la Bernarderie), a jeszcze bardziej te poprzedzone przez „the”, świadczą najczęściej o istnieniu w tych miejscach starożytnej cichej wspólnoty. Na jedynej wspólnej Berry Aubigny-sur-Nere ( Cher ) są nadal donosi na mapach z końca XX th wieku następujące nazwy: Brews The sculpin The Dezommes, forty, że Girards, że laurents The Meneaux , Miots, the Naudins, the Poitoux, the Rousseaux, the Velluets, większość tych nazwisk wciąż jest noszona w regionie.
Cicha społeczność stanowi jednostkę gospodarczą i społeczną o podłożu rodzinnym, zbudowaną wokół wodza odpowiedzialnego za jej prawidłowe funkcjonowanie. Polega na zbiorowej eksploatacji majątku wspólnego, utrzymywanego z pokolenia na pokolenie we współposiadaniu. Wspólnota składa się z kilku spokrewnionych par (bracia i siostry, kuzyni i ich dzieci), z których każda ma udział we wspólnym dziedzictwie, stąd jej nazwa „proboszcz”.
Wódz wspólnoty (najpowszechniejsze nazwisko) lub mistrz był czasami powoływany przez milczącą akceptację, ale częściej był wybierany. Wybieramy albo najstarszego, albo najbardziej doświadczonego, ale tak naprawdę to osobiste cechy danej osoby liczą się najbardziej i widzieliśmy młodych ludzi poniżej dwudziestego roku życia wybieranych na nauczycieli. Nauczyciel, podobnie jak inni członkowie grupy, może być analfabetą , ale często potrafi podpisać.
Kapitan musi kierować operacją i bronić interesów społeczności. Sprawuje również prawdziwy autorytet moralny nad wszystkimi członkami grupy, nie będąc autorytarnym. Jako jedyny podpisuje akty dotyczące wspólnoty (umowy najmu, sprzedaży, a nawet małżeństwa dla członków grupy), ponieważ jako jedyny występuje w rolach klasyfikacyjnych, w których reprezentuje „swoje małżonki” . Sam też zna wszystkie szczegóły dotyczące sytuacji finansowej społeczności i wysokości swojej fortuny, zwykle utrzymywanej w tajemnicy. Jednak w przypadku poważnego problemu może zwrócić się o poradę do wszystkich proboszczów.
Mistrz udaje się do następnego miasta, aby zająć się sprawami społeczności. Bywa również na targach i targach. Ale funkcja ta nie przynosi żadnych korzyści majątkowych ani honorowych. Zwykle mistrz prowadzi społeczność aż do śmierci.
Pani wspólnoty nigdy nie jest żoną pana, aby uniknąć koncentracji władzy w tej samej parze. Wybierają ją tylko kobiety. To kochanka rozdziela codzienne kobiece zadania, dba o edukację dzieci, opiekuje się chorymi. Rzadko wychodzi z domu, ponieważ jej zadaniem jest przygotowywanie posiłków dla wszystkich, pieczenie chleba, robienie masła i sera. Opieka nad bydłem i praca w polu należą do innych kobiet lub do dzieci.
W parsonniers (nie personniers jak jest często postrzegany napisane jest słowo pochodzi od „ręki”), którzy biorą udział w społeczności. Dzielą po równo między sobą wydatki i dochody wspólnego przedsięwzięcia. Mają trochę osobistego majątku w społeczności (ubrania, łóżko, niektóre meble osobiste). W odniesieniu do nieruchomości o domenie, są one przechowywane w wspólnym posiadaniu , a wszystko odbywa się przez kapitana, tak że pozostają one tam. Jednak z prawnego punktu widzenia każdy pozostaje właścicielem takiej lub takiej przesyłki przekazanej w drodze dziedziczenia. Ziemia jest wspólna tylko ze względu na jej eksploatację, a nie ze względu na jej zawłaszczenie, które pozostaje jednostkowe. Udział w zyskach przypadających na każdego proboszcza (z których każdy reprezentuje dla podziału „głowę”) jest taki sam dla wszystkich, niezależnie od wielkości jego udziału w ziemi.
Oprócz plebanii, proboszczowie mogą posiadać własny majątek ziemski, który wydzierżawiają i z którego czerpią dochód osobisty, niezależny od dochodu wspólnoty. Można więc być zarówno pracownikiem najemnym, członkiem stowarzyszenia z jednej strony, jak i rentierem ziemi z drugiej, ale koniecznie poza tym stowarzyszeniem.
Liczba członków plebanii jest bardzo zmienna, ale generalnie od 20 do 60. W tej liczbie mogą wejść niektórzy służący niebędący członkami wspólnoty, a więc zwykli pracownicy, jak w każdym gospodarstwie rolnym, a także spadający z autorytetu mistrza. lub kochanka.
Kiedy nie rodzi się we wspólnocie, proboszcz na ogół przystępuje do niej przez małżeństwo , poślubiając członka sąsiedniego stowarzyszenia. Sprawa jest załatwiana między przywódcami obu wspólnot. Następnie nowy pan młody (lub nowa panna młoda) na stałe opuszcza swoją starą społeczność dla nowej, wnosząc posag, który ostatecznie wchodzi na własność społeczności przyjmującej. Jeśli zostanie wdowcem lub wdowcem bez dzieci, będzie mógł dołączyć do swojej społeczności, z której pochodzi, ale zabierając tylko swoje ubranie i osobiste oszczędności, bez odzyskania posagu. O ile to możliwe, małżeństwa są zawierane na zasadzie wymiany między dwiema wspólnotami: przez podwójny związek daje się dziewczynce i przywraca jej chłopca i odwrotnie. W ten sposób następuje zastępowanie ludzi i praw.
Proboszcz może poprosić o opuszczenie wspólnoty, ale nigdy nie może wrócić. Będzie wtedy mógł odebrać to, co jest jego własnością i ewentualnie otrzymać niewielki zasiłek, ale po ich śmierci nie będzie już mógł żądać niczego z dziedzictwa swoich rodziców.
Bardzo szczegółowe badanie cichej społeczności w południowym Morvan , przeprowadzone w 1860 r. , Pozwala precyzyjnie odtworzyć jej funkcjonowanie i codzienne życie jej członków w czasie, co prawda, kiedy ta upadająca instytucja znajdowała się na dzień przed jego zniknięciem.
Od 1520 r. Rodzina Pervy zarządzała domeną o tej samej nazwie w miejscowości Cuzy ( Saône-et-Loire ). W połowie XIX -go wieku, obejmuje 115 hektarów. W 1856 r. Personel liczył, łącznie z dziećmi, 23 osoby tworzące 4 „głowy” oraz dwóch służących i służącego. Mistrz i kochanka nie są mężem i żoną.
Pervy społeczność żyje praktycznie w samo- wystarczalności . W rezultacie większość proboszczów nabyła pewną specjalność pozarolniczą, przydatną dla całej społeczności: bednarstwo , stolarstwo, tkactwo itp. W celu zasadniczego odwołania się do wiejskich rzemieślników, gmina zobowiązuje się do płacenia za rok i płaci w żywności (pszenicy), przy czym roczne wydatki danego rzemieślnika są takie same, niezależnie od znaczenia jego usług.
Dzieci wychowywane są razem, pod zwierzchnictwem pani, kobiety na polach. Następnie bez ograniczeń wykonują lekkie czynności i tak naprawdę nie pracują, dopóki nie przystąpią do pierwszej komunii (w wieku 13 lat, w średnim wieku).
Dom składa się z dużej świetlicy i kilku pokoi jednoosobowych. W dużej sali głównej zwanej „szoferem” gotujemy, spożywamy wspólnie posiłki (najpierw wszyscy mężczyźni, potem kobiety), przyjmujemy, zamykamy targi, spędzamy wieczór . To tutaj śpi mistrz i starsi, a także młodsze dzieci. Każdy z pozostałych czterech pokoi jest przypisany parze, która posiada łóżko i indywidualną garderobę. Wszystkie dzieci śpią razem, chłopcy w jednym pokoju, dziewczynki w innym.
Dystrybucja dochodu społeczności odbywa się według systemu „głów”, żywych lub śpiących. „Żywa głowa” to część księdza żyjącego we wspólnocie. Wstają tylko mężczyźni, nigdy kobiety. Jeśli proboszcz umiera pozostawiając dzieci, uważa się go nie za zmarłego, ale za śpiącego, stąd nazwa „głowa śpiącego” nadana udziałowi należnemu jego dzieciom. Jeśli umiera bezdzietnie, nic nikomu nie przekazuje, a społeczność liczy o jedną głowę mniej: wspólnota zachowuje wszystko na zasadzie „prawa nie zmniejszania się”. Głowa „śpi” tak długo, jak długo dzieci pozostają we wspólnocie, a jej udział jest taki sam, jak tych, którzy żyją i pracują. Głowa nie umiera, dopóki dzieci nie opuszczą społeczności. Jeśli wyjazdy odbywają się w różnych terminach, głowa jest martwa dla tych, którzy wyjeżdżają, a śpi dla tych, którzy zostają.
Małżeństwa są regulowane przez mistrza. Jeśli oboje małżonkowie należą do tej samej społeczności (kuzyni), pozostają tam. Jeśli mąż jest cudzoziemcem, dziewczyna opuszcza społeczność, aby za nim podążać; obdarzona pieniędzmi przez swoją społeczność pochodzenia, nie może już liczyć na cokolwiek ze spuścizny swoich rodziców. Jeśli to żona pochodzi z innej wspólnoty, musi przynieść pewną ilość posagu, który jest jej zwracany, jeśli zostanie wdową i woli wrócić do swojej wspólnoty, z której pochodzi. Zamężna kobieta nigdy nie może wrócić do swojej społeczności, ale będzie mogła ją znaleźć i wrócić do własnych rodziców tylko wtedy, gdy zostanie wdową, być może wraz z sierotami. W gminie pozostaje stary człowiek niezdolny do pracy, od niej zależny, ale bez wynagrodzenia. Mówi się wtedy, że jest „uspokajający”. Gmina pokrywa wszystkie koszty choroby i pogrzebu swoich członków.
Bracia to dodatkowe, złożone gospodarstwa domowe, w których znajdują się spokrewnione pary małżeńskie (bracia lub szwagrowie), w których wódz (jeden z braci lub szwagrów) jest wybierany jako przywódca wspólnoty. Na ogół trwa tylko jedno pokolenie (dzieci braci są zbyt liczne, by żyć razem z własnymi dziećmi), więc wspólnoty te są tymczasowe. Należy również zauważyć, że braterstwo jest podklasą cichej wspólnoty (czasami, niesłusznie, termin braterstwo jest używany do określenia wszystkich cichych wspólnot); dlatego nie ma pisemnych umów ani praw. Przyczyny tego związku „braci” miały przede wszystkim charakter ekonomiczny. W ten sposób walczyli razem z głównym obciążeniem (podatek seigneurial), czyniąc dzierżawę niewolniczą i z innymi podatkami, które były naliczane przez ogień, wspólnie uprawiali swoje ziemie w celu zwiększenia lub przynajmniej nie zmniejszenia wielkości produkcji rolnej, spadek był tam niepodzielni ... Również w tym związku między braćmi nie musieli oni być przywiązani do służby osób z zewnątrz, a więc nie musieli płacić robocizny. Do tej motywacji ekonomicznej dodaje się powód do przetrwania, tak aby każdy członek rodziny z pewnością skorzystał z minimum ziemi.
Synonimy: frérage, parsonnerie, coparçonerie, parage.
Pisownia: frérèche, frairesche, frairèche, fréresche, frérêche.
Struktura : Domy braci były przeważnie dość duże. Ich wielkość różniła się w zależności od liczby przetrzymywanych osobników i wielkości otaczającego je gospodarstwa. Liczba osobników, które mógł pomieścić, była zróżnicowana. Najmniejszy składał się z mniej więcej dziesięciu osób, a największy ze stu. Jednak średnio na takie gospodarstwo przypadało od 30 do 40 osób. Im więcej było par, tym prawdopodobnie był większy dom. Każdy mieszkał „w tym samym kotle i tym samym ogniu” , ale każda para miała swój własny pokój. Dom składał się zatem ze wspólnej przestrzeni do podgrzewania i spożywania posiłków, wokół której znajdowały się przegubowe pokoje prywatne.
Gospodarza domu ( ustawowo zwanego gubernatorem ) wybierała, jak we wszystkich prawie milczących gminach, społeczność, która często wybierała najstarszego człowieka. Wódz ten, kierując „domem”, reprezentował go na zewnątrz, rozdzielał pracę między różnych członków i aranżował małżeństwo tych, którzy nadal żyją w celibacie. Ale mistrz miał również swój żeński odpowiednik. Rzeczywiście, kobiety również wybierały gospodynię domową, która miała kierować nimi (a więc pracami domowymi) i kształcić dzieci. W większości przypadków ta kochanka nie mogła być małżonką głowy domu. Mistrz mógł wziąć pod uwagę radę swoich braci, ale nie był do tego zobowiązany.
W celu zarządzania gospodarczego wspólnota dysponowała wspólnym funduszem, który trzymano w sejfie, który wszyscy bracia mogli otworzyć i wykorzystać. Mimo to proboszcz rzadko wkładał ręce do „skarbca rodzinnego”, a jeśli tak było, brał tylko to, co było absolutnie konieczne, chyba że jego bracia wyrazili na to zgodę. Pieniądze pochodziły ze zbiorów, więc są własnością rodziny. Oprócz tego dobra, każda para miała swoje osobiste pieniądze.
Do zawarcia małżeństwa właściciel wspólnoty wybrał męża (-ego) niezamężnych członków bractwa, aby promować interesy wspólnoty. Rzeczywiście, małżeństwo mogło pozwolić na zdobycie ziemi, ale także małżeństwo chłopców pozwoliło „ wpaść posag do wspólnego funduszu wspólnoty męża” . Tak często przebywali tam niezamężni chłopcy ze społeczności dla dobra tej społeczności. Jednak często robiono przygotowania, aby zrzucić posag. W ten sposób wspólnota poślubiła „jego syna” i „jego córkę” tego samego dnia z „synem” i „córką” z innej społeczności, tak że posagi po obu stronach zanikają. Ponadto w największych społecznościach kilku potomków zachęcano do małżeństwa w celu zachowania dziedzictwa ziemi współwięzienia. Po ślubie synowe i zięciowie były integralną częścią gospodarstwa domowego jako „wspólnicy”, którą stali się w trakcie małżeństwa.
Kiedy rodzice zmarli w braterstwie, dziedzictwo materialne nie zostało podzielone między braci z rodziny, to znaczy, że skorzystali z fikcyjnej części pieniędzy rodziny. Spuścizna, która została przekazana całej społeczności . Odtąd to przekazywanie dóbr materialnych było tymczasowe, ponieważ po śmierci braci dzieci tych ostatnich musiałyby dzielić się dobrami w inny sposób (dom i ziemia nie były rozciągane w nieskończoność). Członkowie nie mogli również odebrać pieniędzy, jeśli dobrowolnie opuścili społeczność. Jednak od renesansu, jeśli gmina zanikła, umowy notarialne pozwalały zorientować się, w jaki sposób majątek będzie rozdzielany między braci. Może to powodować napięcia w tym rodzeństwie. Ale siostry nie otrzymały takiego samego udziału w czasie tego dziedziczenia, a autor, taki jak Georges Augustins, nie wahał się zakwalifikować braterstwa jako systemu preferencyjnego, to znaczy systemu, w którym podział dóbr odbywa się w nierówny sposób między mieszkańcami. płeć odmienna. Ta szczególna cecha odróżnia brata od klasycznych cichych wspólnot i dlatego moglibyśmy nazwać braci „cichą wspólnotą między braćmi” (nawet jeśli siostry mieszkają w tym samym domu i otrzymują część spadku).
Jednak dziedziczenie nie ogranicza się tylko do dziedziczenia dóbr materialnych, w rzeczywistości byłoby to pominięciem nadawania tytułów dzieciom po śmierci ojca. Jeśli chodzi o tę drugą formę, jaką może przyjąć dziedziczenie, jest ona różnorodna zarówno w cichych wspólnotach, jak i wśród braci.
Konsekwencje rodzeństwa dla ich środowiska są liczne i niekoniecznie najmniejsze. Rzeczywiście, wśród nich możemy wymienić między innymi działania, jakie podjęła w zakresie ponownego zaludnienia wiosek wraz z przybyciem szwagrów i stabilność ruchów migracyjnych tych społeczności, a także możemy przytoczyć działania, które podjęła. na wycinkach gruntów, ponieważ społeczności te potrzebowały więcej przestrzeni życiowej i próbowały pracować na jak największej farmie.
Patrz wyżej: Historia .
Do tej pory badacze nie byli w stanie znaleźć żadnych oznak, które świadczyłyby o obecności społeczności w stylu braterstwa wśród starożytnych Rzymian i Celtów. Rzeczywiście, najwyraźniej pozostawili w spadku swoją własność w nierówny sposób. To było pod koniec XIII th century musi wrócić, aby znaleźć pierwsze ślady takich społeczności, wśród żołnierzy i wśród chłopów. Niektórzy z nich przestali dzielić majątek między różnych członków rodziny, ponieważ nie mogli już znaleźć na to ochoty ani możliwości. Tak więc niepodzielne dziedzictwo zaczęło się stopniowo rozprzestrzeniać, ale bracia i siostry nigdy nie byli dominującym modelem gospodarstwa domowego. Jest między XV TH i XVII -tego wieku, że frérèches były najprawdopodobniej do tej pory przynajmniej, że jest to okres, który jest dostępny na więcej dowodów na istnienie tego typu społeczności. Bracia nie są konkretni dla okresu ani miejsca, trudno jest określić, kiedy dokładnie zaczęli znikać. Niemniej jednak można podać ogólne trendy. Na przykład, naukowcy odkryli, że liczba frérages gwałtownie spadł z końca XVI TH w Paryżu w końcu XVII th do Owernii i Bourbon , ale większość frérèches zniknął wraz z nadejściem kodeksu napoleońskiego Cywilnego . Mimo to niektóre z nich przetrwały, jak w Poitou i Owernii.
Ramy przestrzenneZobacz powyżej: Geografia .
Braci można było spotkać w całej Europie, pod Ancien Régime, ale przebywali głównie w regionie śródziemnomorskim i wschodnim (wraz z zadugrą). Dwa elementy mogą wyjaśnić tę różnicę w rozmieszczeniu tych cichych społeczności między północnym zachodem i południowym wschodem. Rzeczywiście, mniejsze posiadłości i większe „przywiązanie do zachowania dziedzictwa” niż na północy i zachodzie zachęcały niektóre rodziny na południu do zjednoczenia się we wspólnocie, a zatem czasami we frérèche. We Francji większość znajdowała się w Nivernais, Creuse, dolinie Saony, Poitou, Gévaudan i Auvergne. Włochy również miały swoich towarzyszy, zwłaszcza w Wenecji i Toskanii. Warto też zauważyć, że bracia byli bardziej obecni na wsi niż w mieście. Wreszcie złożone gospodarstwa domowe często należały do zamożniejszych rodzin, jednak twierdzenie to pozostaje bardzo ograniczone.
Warianty braciW toskańskich miastach fraternae nie powstały bezpośrednio po śmierci ojca. W rzeczywistości najstarszy syn żonaty początkowo przejął rolę ojca, ale gdy jego bracia dorośli, otrzymali „swój udział” w spadku.
W Serbii, na XIV TH do XIX -tego wieku, Zadruga były bardzo powszechne, jako sub-modelu frérèche. Dziedzictwo było tam niepodzielne, a żonaci bracia byli pod dachem ojca, który sprawował tam władzę aż do śmierci. Ale to, co ją odróżnia od braci francuskich (Nivernaise), to fakt, że siostry (a więc szwagrowie) nie należały do wspólnoty.
Ponadto były też frairies gdzie indziej, zwłaszcza w Macedonii ze wspólnot Wołochów .