W Hartmann-LÜDERS taśma lub poślizgowe linie ostatecznym skutkiem lokalizacji odkształceń plastycznych w stali nisko węglowych poddanych rozciągające i ścinające. Ich istnienie odnotowano z XIX th wieku przez Inżynieria oficer William Piobert i niemieckim uniwersytecie W. Lüders . Powstawaniu takich pasm sprzyja efekt Portevina-Le Chateliera , czyli lokalizacja dyslokacji przez atomy śródmiąższowe (w stalach, zwykle węgla i azotu ), wokół których kondensują się naturalnie „atmosfery” lub „strefy”. "
Ponieważ koncentracje naprężeń tworzą się w ostrych kątach próbek rozciąganych, to w tych punktach najpierw pojawiają się pasma ślizgowe; ale ich tworzenie zależy głównie od mikroskopijnej wielkości ziaren (tj. mikrostruktury ) i geometrii próbki. Na przykład próbka o przekroju kwadratowym ma tendencję do tworzenia większej liczby płaszczyzn poślizgu niż w przypadku pręta o przekroju okrągłym wykonanym z tego samego metalu.
Utworzenie wstęgi Hartmanna-Lüdersa poprzedzone jest uplastycznieniem i spadkiem naprężenia: materializuje granicę pomiędzy strefą plastyczną a jeszcze elastyczną strefą metalu. Pasma Lüdera zwykle zaczynają się na jednym końcu próbki i rozprzestrzeniają się na przeciwną krawędź. W miarę propagowania tworzy charakterystyczny kąt około 50–55 ° z osią rozciągania próbki. W tej fazie propagacji nominalna krzywa naprężenie-odkształcenie wykazuje plateau. Po pojawieniu się na drugim końcu próbki szczep powraca do monotonicznego wzrostu wraz z utwardzaniem przez zgniot . Czasami, zmieniając temperaturę lub tempo odkształcenia , pasma Hartmanna-Lüdersa powodują efekt Portevina-Le Chateliera, co oznacza, że te dwa zjawiska są ze sobą powiązane.