Hiszpański komiks ma tradycję wśród największych w Europie . Termin powszechnie używany w Hiszpanii w odniesieniu do komiksów to historieta lub cómic , przy czym słowo tebeo było pierwotnie używane w odniesieniu do gazet w tym medium.
Termin tebeo jest fonetyczną transformacją nazwy magazynu TBO „Te Be O” te veo (widzę cię).
I chociaż istnieją inne czasopisma, nazwa ta pozostała ogólną nazwą hiszpańskich komiksów.
W TBO pojawia się El profesor Franz z Kopenhagi . Komiksy przygodowe były dość popularne w latach 1950-1970. W przeciwieństwie do superbohaterów z Ameryki Północnej , bohaterowie twierdzili, że są historyczni.
Pojawiły się inne czasopisma poświęcone humorowi, takie jak Pulgarcito i Lily (bardziej skierowane do dziewcząt).
Hiszpańskie tebeo zajmuje obecnie honorowe miejsce, ponieważ jest dostępne dla wszystkich tek w czasach niedoboru.
Od 1944 roku El Guerrero del Antifaz (zamaskowany wojownik) stworzony przez Manuela Gago był redagowany przez Editorial Valenciana , aw 1956 roku urodził się El Capitán Trueno , paladyn sprawiedliwości , obrońca najsłabszych.
Inna postać pojawia się jako El Corsario de Hierro (żelazny korsarz). Ukazał się przez dwadzieścia dwa lata, do 1966 roku.
Po wojnie domowej w Hiszpanii przydział kuponów na gazetę wywierał silną kontrolę nad wydawnictwami, co nie sprzyjało rozpowszechnianiu komiksów humorystycznych.
Wraz z utworzeniem w 1947 r. Ogólnego kierownictwa prasy, Rafael González nadał nowy impuls, publikując recenzję Pulgarcito urodzoną w 1921 r.
Wraz z nowymi standardami Pulgarcito pojawia się w formie okresowej i wprowadza nowy sposób robienia tebeos, wypełniając swoje strony antybohaterami, którzy rzucają kąśliwy i satyryczny styl na rzeczywistość kraju.
Podobnie jak reporter Tribulete , Escobar stworzy Carpanta , Zipi y Zape , Manuel Vázquez stworzy Las HERMANAS Gilda i La Familia Cebolleta .
W 1951 roku ukazał się humorystyczny magazyn DDT dla dorosłych.
W 1955 roku powstała współpraca między Cifré , Conti , Escobarem , Ginerem i Peñarroyą , która stworzyła Tío Vivo , kupione pięć lat później przez Bruguera .
XX wieku tebeo zaczęło podupadać z powodu zmian w stylu życia i bardziej restrykcyjnej cenzury.
Tebeos są mniej krytyczne. To wtedy pojawiają się nowi autorzy, tacy jak Raf , Gin , Figueras , a zwłaszcza Francisco Ibañez (1936), twórca nieśmiertelnych Mortadelo y Filemón (agencja informacyjna) w 1958 roku .
W 1969 r. Pojawił się Gran Pulgarcito , który - choć trwał tylko dwa lata - spowodował fundamentalną zmianę w linii redakcyjnej Bruguery , porzucenie krótkich opowiadań, maksymalnie od jednej do dwóch stron, i przeniesienie ich na kilka stron. Ten format zostanie zachowany we wszystkich czasopismach w późniejszym terminie.
Ze starej gwardii najlepiej przystosuje się do nowych metod Manuel Vázquez , który przejdzie ze starego stylu krytycznego do jeszcze jednego, bardziej osobistego i nierealnego, jak w Anacleto , parodii Jamesa Bonda , czy Angelito , okropnego dzieciaka. .
Później pojawiają się inne magazyny w stylu Super Mortadelo . Wśród nowych postaci przypomnimy sobie Superlópez de Jan , „ Hiszpańskiego Supermana ”.
Chociaż cieszy się ograniczoną sławą, tebeo jest odporny na mangę na terytorium Hiszpanii dzięki Mortadelo y Filemón , Goomer lub Mot .