Arquebusier na koniu jest jednostka wojskowa zamontowane i wyposażone, jak sama nazwa wskazuje, z arkebuzów .
Pierwsze jednostki tego typu zostały stworzone przez Vitellozo Vitteli , a kondotiera włoskiego, w kierunku końca XV -go wieku, podczas wojen włoskich między Florencji i Pizy lub gdy był w służbie króla Francji Karola VIII .
Od lat czterdziestych XVI wieku wyróżniały się dwie kategorie strzelców konnych.
We Francji i Holandii konny arkebuzer jest używany jako lekki jeździec. Dlatego wolano szybkość i zwinność niż ochronę, która została zredukowana do lekkiej zbroi i hełmu.
W Niemczech kawaleria konna staje się główną jednostką niemieckiej kawalerii. Jest używany jako lekka kawaleria bojowa i dlatego jest wyposażony w zbroję płytową . Wymienił ciężkiego lancera, ponieważ był tańszy w wyposażeniu i był bardziej wydajny. Oprócz arkebuzu , arkebuzer na koniu był wyposażony w szablę , jako jeźdźca, aw niektórych przypadkach w pistolet (-y).
Wydaje się jednak, że pierwsi strzelcy konni walczyli głównie pieszo ze względu na trudność w obsłudze pierwszej broni palnej, ciężkiej, nieporęcznej i niezwykle trudnej do przeładowania. Początkowo konie były więc używane tylko jako środek lokomocji na pole bitwy.
Z biegiem czasu broń palna stała się łatwiejsza w obsłudze i istniały nawet napierśniki wyposażone w „podpórkę”, co oznaczało, że jeździec mógł oprzeć kolbę swojej broni o napierśnik.
Podczas bitew strzelcy konni strzelali salwą lub więcej, zanim szarżowali na koniu z szablą w dłoni.