W akwedukty z Vésone dostarczane miasto Gallo-Roman z Vesunna (prąd miasta z Périgueux ).
Jest to w szczególności ze względu na rozwój łaźni termalnych w Vesunna (francuski) w Vésone że miasto jest wyposażonych w wodociągi pozwalających poradzić sobie z gwałtownym wzrostem zużycia wody. Ich funkcja jest nie tylko utylitarna; jest to wyczyn techniczny, który jest częścią głównych prac urbanistycznych mających na celu upiększenie Vésone.
Obecność basenów w kilku mieszkaniach bogatych notabli Vésone zakłada dostawę bieżącej wody do picia, mycia i kąpieli. Ponieważ poziom wód gruntowych jest płytki, dużą część potrzeb wodnych rodziny pokrywają studnie przydomowe, licznie odkrywane podczas różnych wykopalisk archeologicznych. Élisabeth Pénisson liczy pięć osób, z których jedna o głębokości 8 m jest wyposażona w drewnianą pompę, która jest obecnie wystawiana w muzeum Vesunna .
Ważna sieć rur wykonana z drewna , ołowiu i dużych płaskich dachówek ( tegulae ) zbiera deszczówkę z dachów , opróżnia niecki i odprowadza ścieki . Odpływy znajdują się w szczególności pod posadzkami domus des Bouquets .
Przedmiotem akwedukty Vésone zainteresowanych archeologów z XIX th wieku, kiedy odkryto pierwsze ślady są odcinki wodociągów i rurociągów, napisy fontann publicznych, prywatnych basenów z wodą lub wylotowego rury noszone.
W 1826 r. Wlgrin de Taillefer zaproponował pierwszą syntezę, przekazaną sto lat później przez Charlesa Duranda , który badał trasę akweduktu Grandfont w 1920 r. Archeologia prewencyjna (Wandel Migeon w 2008 i 2009 r., Claudine Girardy-Caillat w 2013 r., Serge Salvé w 2015), to nowsze badania terenowe przynoszą nowe podejście do tematu (Laëtitia Borau między 2013 a 2016 rokiem).
Najważniejszy z nich, akwedukt Grandfont (lub Petit Change), jest jedynym akweduktem, który w Périgueux został poświadczony z całą pewnością . Pierwsze ślady akweduktu odkryto w 1813 roku, kiedy otwarto nową drogę łączącą Périgueux i Lyon . Budowa RN 221 , która rozpoczęła się w 1809 roku, zniszczyła już dużą część pozostałości. Akwedukt to dzieło zbudowane z wylewanej cegły , pokrytej płaskimi kamieniami.
W marcu 1864 roku zachowały się jeszcze ślady akweduktu. Dzięki wykopaliskom przeprowadzonym w latach 1912-1913 Charles Durand udaje się wytyczyć trasę zaopatrzenia w wodę. Tratwa wodociągu zaczyna się na wysokości 98,78 m i kończy się na wysokości 94.15 m . Przy łącznej długości 7,043 km książka może przenosić natężenie przepływu 78 litrów na sekundę, ponad 15,8 miliona litrów dziennie, przy obecnym zużyciu w mieście Perigueux na jeden jesienny dzień . Rura akweduktu ma kształt trapezu ( głębokość 0,66 m dla burty 0,35 i 0,40 m ).
Woda pochodzi ze źródeł Grandfont (103,70 m n.p.m.), Le Chien, Lieu-Dieu i fontanny Amourat (również pisanej jako Lamourat), położonej 9 km od Vésone w starej gminie Saint-Laurent-sur-Manoire . Na nachyleniu 0,66 m na kilometr woda jest kierowana wzdłuż obecnej drogi departamentalnej 6089 przez około cztery kilometry; przecina się wgłębienia na łukach , a następnie wygina się lekko spódnica Isle przed wejściem obwodu obecnego miasta Périgueux na poziomie rue Bonvoisin (w kilometrach nr . 5 i 6). Następnie akwedukt przecina obszar Cébrades, wznosi się na łukach, gdy ziemia gwałtownie opada za nim, a następnie obejmuje wyspę na wysokości 11 m , w dół rzeki od mostów SNCF i mostów Japhet (obecnie nieistniejących). Akwedukt byłby zasilany miasto między I st wieku i na koniec III -go wieku naszej ery. AD , aw szczególności łaźnie termalne Godofre , znajdujące się u jego ujścia. Odbiór wody do łaźni termalnych znajduje się na wysokości 94,15 m , czyli 9,45 m nad poziomem gruntu.
W 2003 r. W miejscowości Boulazac wzdłuż drogi krajowej 89 (obecna droga departamentalna 6089) nadal pozostawały ślady .
Istnienie akweduktu Jameaux (lub Tulonu lub Starego Miasta) nie jest jednomyślnie akceptowane przez historyków i badaczy; Claudine Girardy-Caillat w szczególności obala tę hipotezę. Brak pozostałości po XIX -tego wieku nie popiera albo. Miałby od 1800 do 2000 m długości. Zacząłby od fontanny Jameaux - na obecnym terytorium gminy Coulounieix-Chamiers -, podążałby za skałami La Boissière, omijał posiadłość Roców, przecinał wyspę na łukach (niektóre z nich są znaleźć w środku XVIII th wieku), przed dotarciem do centrum miasta, w pobliżu restauracje i świątynię z Vesunna .
Akwedukt prawdopodobnie zaopatrywałby małe łaźnie termalne między obecnymi ulicami Campniac i Vésone.
Wlgrin de Taillefer przypisuje budowę akweduktu duumvirowi z Vesone , Lucjuszowi Marulliusowi Aeternusowi , po odkryciu trzech inskrypcji na wapiennych stołach, które przypominałyby jego darowiznę na renowację akweduktu, zaopatrzenie w wodę i wzniesienie publicznych fontann na obecnym miasto administracyjne Bugeaud, przy rue Claude-Bernard (miejsce starego cmentarza miasta) i rue La Calprenède. Współcześni historycy wciąż są podzieleni co do twierdzenia Taillefera.
Ulica Perigueux ścieżka, która rozpoczyna się w Puy-Rousseau Jean-końce Tajnej ulicy denominates Ulica wodociągu, na pamiątkę tej drogi 260 metrów długości prowadzącej do starożytnego wodociągu w XIX th wieku, dzisiaj 'hui rozebrany. W tej samej dzielnicy dzielnica Akweduktu została utworzona przez Jean i Jeanne Dubet w latach pięćdziesiątych XX wieku.
: dokument używany jako źródło tego artykułu. W porządku chronologicznym publikacji: