Opus siliceum

Artykuł ten stanowi zarys dotyczący archeologii i architektury czy urbanistyki .

Możesz dzielić się swoją wiedzą doskonaląc ją ( jak? ) Zgodnie z zaleceniami odpowiednich projektów .

Wielokątny mur , zwany również urządzenie wielokąt ( op poligonalis ) jest techniką budowy starożytnych , które mogą być nazywane Cyclopean stosowane w środkowych Włoszech pomiędzy VI E i I ER s. śr. AD, ale także w innych czasach.

Charakterystyka

Technika ta charakteryzuje się nakładaniem się dużych bloczków z chropowatego lub ledwo wyboistego kamienia, czasami o dużych wymiarach, z ostrymi spoinami (bez użycia zaprawy ): to waga bloczków zapewnia stabilność konstrukcji. Zwykle mają podstawę o określonej szerokości i zwężają się ku górze.

Opus siliceum było szczególnie wykorzystywane do budowy murów miejskich i fortyfikacji, a także do świątynnych tarasów i podium, bardziej ogólnie do prac budowanych na zboczach. Często bloki były po prostu przesuwane ze szczytu skarpy do budowanej ściany, która normalnie była podparta przez pas rozdzielający.

Wielokątny aparat był używany do budowy ogrodzeń wielu ośrodków miejskich w południowym Lacjum, takich jak Aletrium ( Alatri ), Circei (w pobliżu San Felice Circeo ), Cora ( Cori ), Norba (w pobliżu Normy ), Praeneste ( Palestrina ), Setia ( Sezze ), Signia ( Segni ).

Istnieją cztery „drogi”, które chociaż reprezentują stopniową poprawę z technicznego punktu widzenia, dają jedynie przybliżoną wskazówkę z punktu widzenia chronologicznego: w rzeczywistości starsze sposoby nadal były używane.

Materiały pochodziły głównie z lokalnego wapienia, dostępnego na miejscu budowy.

• Pierwszy sposób: bloki używano tak, jak zostały znalezione lub ledwo chropowate, a szczeliny wypełniano odłamkami i kawałkami kamienia wynikającymi z wielkości.

• Drugi sposób: klocki zostały starannie dobrane i poddane doraźnej obróbce, w szczególności powierzchnie stykowe i strona wystawiona na widok. Spoiny były bardziej precyzyjne, a szczeliny, wciąż wypełnione odłamkami kamienia i odpadami z tego rozmiaru, były mniejsze. Technikę tę zastosowano na zboczach, gdzie bloki były montowane na nasypie, aby uzyskać lepszą równowagę.

• Trzeci sposób: kamienne bloki obrobiono tak, aby stykające się powierzchnie idealnie do siebie pasowały, bez szczelin. Idealnie płaskie, wieloboczne bryły elewacji idealnie się ze sobą połączyły. Trzeba było unikać zbyt silnego pochylenia ścian.

• Czwarty sposób: płaszczyzny nośne, pozostając nieciągłe, stawały się coraz bardziej poziome, a bloki miały kształt równoległościanu. Czasami wielkość bloków w równoległościanach była konsekwencją naturalnych właściwości użytego kamienia, na przykład gdy miał tendencję do pękania wzdłuż równoległych linii. Ta technika może dać efekt dekoracyjny podczas pracy w bossie .

Zobacz również

• Urządzenie

Uwagi i referencje

1. Jean-Pierre Adam . Konstrukcja rzymska. Materiały i techniki . Szósta edycja. Świetne podręczniki do Pikardii. 2011

• (it) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z włoskiego artykułu z Wikipedii zatytułowanego „  Opera poligonale  ” ( patrz lista autorów ) .