Aleksander II (król Szkocji)

Aleksander II
Rysunek.
Pieczęć Aleksandra II Szkocji z królem w majestacie.
Tytuł
Król Szkocji
4 grudnia 1214 - 8 lipca 1249
34 lata, 7 miesięcy i 2 dni
Koronacja 06 grudnia 1214
Poprzednik Guillaume ja er
Następca Aleksander III
Biografia
Data urodzenia 24 sierpnia 1198
Miejsce urodzenia Haddington
Data śmierci 8 lipca 1249
Miejsce śmierci Wyspa Kerrera w zatoce Oban
Pogrzeb Opactwo Melrose
Tata Guillaume I er Scotland
Matka Ermengarde z Beaumont-au-Maine
Małżonka Joan of England
Marie de Coucy
Dzieci Alexander III of Scotland Marjorie (nieślubny)Korona heraldyczna (3 trójdzielne gałęzie)

Aleksander II , urodzony dnia24 sierpnia 1198w Haddington , zmarł dnia8 lipca 1249na wyspie Kerrera w zatoce Oban , jest król Szkocji od 1214 do 1249 , syn Wilhelma I st Lion i Ermengarde Beaumont . Udaje mu ojca i zostaje koronowany na Scone Abbey na 05 grudnia 1214.

Następca książę

Aleksander jest jedynym prawowitym dzieckiem płci męskiej króla Wilhelma I er i jego żony Ermengarde. Jest uznawany przez szkocką szlachtę za następcę tronu12 października 1201w Musselburgh i jest wspominany w traktatach z 1209 i 1212 roku między jego ojcem a królem Janem I St, Anglii . Chociaż dokładne terminy nie są znane, w pierwszym traktacie Aleksander składa hołd Johnowi za majątki i prawa, jakie jego ojciec posiada od angielskiej korony (nie Northumberland, jak zostało powiedziane, ale Tynedale i Huntingdon ). Guillaume I er powierzone więcej do króla Jana opiekę poślubienie jej dwie starsze córki; Małgorzata i Isabelle w nadziei, która również będzie rozczarowana, że ​​przynajmniej jedna zostanie synową króla. W traktacie z 1212 roku Jan prawdopodobnie negocjuje z obietnicą unii między Aleksandrem i jego najstarszą córką Joanną († 1238), która poślubi Aleksandra II w 1221 r. Z Northumberland jako posag.

Po uzbrojony jako rycerza przez Jana bezrolnych w Clerkenwell w Middlesex w sprawie4 marca 1212Aleksander pomaga swojemu starszemu ojcu w rządzeniu królestwem. Objął dowództwo kampanii letniej 1212 w hrabstwie Ross i Moray przeciwko Gothredowi MacWilliamowi . Podczas swojej ostatniej choroby Wilhelm kazał członkom swojego dworu potwierdzić swoje poparcie dla Aleksandra, który został koronowany na króla w Scone on 05 grudnia 1214 przez Williama Malvoisine, dzień po śmierci ojca.

Relacje z Anglią

Okres konfliktu

Relacje z królem Anglii Janem , który rości sobie prawo do zwierzchnictwa nad Szkocją, są sprzeczne, ponieważ Aleksander II rości sobie prawa do Northumberland .

Jest jednym z sygnatariuszy "  Magna Carta  " narzuconej przez wielkich baronów królowi Anglii na15 czerwca 1215. Po odrzuceniu statutu przez Jana, Aleksander II, który również zarzucał królowi, że wciąż nie organizował małżeństw swoich sióstr przewidzianych traktatem z 1209 r., Przekroczył Tweed jesienią 1215 r., Najechał Northumberland i obległ Norham the19 października 1215. Wielcy północni baronowie Anglii pod wodzą Roberta de Ros i Eustachego z Vescy, oboje mężów nieślubnych córek króla Wilhelma I er , w otwartym buncie przeciwko swojemu królowi, nie zawahali się złożyć hołdu Aleksandrowi II .22 października 1215w Felton koło Alnwick . Po pożarze Newcastle upon Tyne w grudniu Jean Sans Terre na czele armii najemników poprowadził odwetową wyprawę na północy w styczniu 1216 roku . Zajmuje zamki rebeliantów, w tym Carlisle i Richmond, i zmusza zdrajców baronów z Yorkshire do schronienia się w Szkocji, gdzie przysięgają wierność Aleksandrowi II .11 stycznia 1216w Melrose . Jean bierze Berwicka i niszczy Lothiana . Ale sytuacja zmieniła się w lutym, kiedy Aleksander II kontratakował. WLipiec 1216, oblega i zdobywa miasto Carlisle, którego zamek wkrótce potem upada. W połowie września tego samego roku Aleksander II złożył hołd w Dover , za Huntingdon i północne hrabstwa, księciu Ludwikowi Francji, który próbował zostać ogłoszony królem Anglii.

Po śmierci Jean sans Terre in Październik 1216i klęska Francuzów i rebelianci angielsku w Lincoln na20 maja 1217, traktat z Kingston w dniu 12 września 1217kładzie kres francuskiej interwencji, a królestwo Szkocji zostaje objęte interdyktem, a król ekskomunikowany przez legata papieża Honoriusza III . Aleksander II musi powrócić Carlisle na 1 st grudnia złożyć osobiście w Northampton do syna zmarłego króla Henryka III Anglii i zapłacić mu hołd dla Tynedale i Huntingdon kiedy Henry ignoruje szkockich roszczeń północnych powiatach. Na początku 1218 roku zniesiono zakaz Królestwa Szkocji.

Okres pokoju

Pojednanie jest przypieczętowane 19 czerwca 1221i potwierdzone przez małżeństwo króla Aleksandra II z Joanną Anglii, siostrą Henryka III . Aleksander musi zrezygnować z hrabstwa Northumberland, ale w zamian otrzymuje kilka lenn w Cumberland . Związek ten sam rok Margaret of Scotland z Hubert de Burgh Justiciar i hrabia Kentu a następnie w 1225 roku przez który z Isabelle z Roger ( III ) Bigod przyszły hrabia Norfolk zamknięte ostatnie spory związane z Traktatem z 1209 roku . Aleksander II wyraża zgodę na te małżeństwa i nakłada  na Szkocję pomoc w wysokości 10 000 funtów, aby obdarować obie księżniczki.

Król Szkocji składa przyjacielską wizytę Henrykowi III Anglii w Worcester w r.Lipiec 1223aw Yorku wGrudzień 1229. W 1235 r. Poślubił Gilberta le Maréchal , hrabiego Pembroke , jego młodszą siostrę Marjorie lub Marguerite, która została wcześniej obiecana Tibautowi IV Szampanii w 1219 r. , Ryszardowi Kornwalii w 1227 r. I samemu królowi Henrykowi III w 1231 r . Traktatem z York podpisano22 września 1237, Aleksander II definitywnie rezygnuje z jego roszczeń Northumberland , Cumbria i Westmorland . W ramach rekompensaty otrzymał obietnicę domeny w Anglii.

Otrzymał Henri III ponownie podczas jego drugiego małżeństwa z Marie de Coucy w Roxburgh na15 maja 1239. Król Anglii, obawiając się, że preludia sojusz przeciwko niemu z króla Ludwika IX Francji mobilizuje swoich żołnierzy. Aleksander II przygotowuje swoją armię, ale negocjacje kładzie kres tego napięcia i kończy się wraz z Traktatem z Newcastle upon Tyne z14 sierpnia 1244który wzywa króla Szkocji, aby nie ogłaszał działań wojennych przeciwko Anglii, chyba że w obronie. Umowa przewiduje ponadto przyszły związek księcia Aleksandra z Małgorzatą, najstarszą córką króla Henryka III .

Okres nieprzerwanego pokoju między dwoma królestwami w końcu się wydłuży Grudnia 1217 w Marzec 1296.

Konsolidacja królestwa

Chociaż napięcia anglo-szkockie nigdy nie zostały w pełni wyeliminowane, nie należy przeceniać znaczenia polityki pojednania Aleksandra II dla konsolidacji królestwa. Ma zarówno wolę, jak i zdolność do rozwijania władzy królewskiej w północnej i zachodniej Szkocji z niespotykaną dotąd zaciekłością.

Relacje z Kościołem

Bulla „Filia specialis” wydany przez Honoriusza III w 1218 następująco tych Celestyna III i Innocentego III poprzedniego panowania. Rozszerza swoją ochronę na „  Ecclesia Scoticana  ” Królestwa Szkocji, którą określa jako „specjalną córkę” Stolicy Apostolskiej z jej biskupstwami w St Andrews , Dunblane , Glasgow , Dunkeld , Brechin , Aberdeen , Moray , Ross i Caithness .

Aleksander II jako dobroczyńca kościoła łączył swoją pobożność z silną wolą polityczną. Jego preferencje religijne prowadzą go zarówno do tradycyjnych, jak i nowych zakonów. Najpierw faworyzuje nowe biskupstwa zawarte w królestwie królewskim Argyll , Caithness , Moray , a następnie Whithorn w Galloway , ale narzuca ścisłą kontrolę posiadaczom miejsc. Jest hojny dla kanoników regularnych św.Augustyna ze Scone , mnichów benedyktynów z Coldingham i opactwa Dunfermline , ale także dla cystersów z opactwa Coupar w Angus , opactwa Melrose i Newbattle koło Dalkeith , cystersów z klasztoru Manuel i Tironowie z Arbroath . W latach 1227 - 1229 on i jego matka, królowa Ermengarde , założyli klasztor cystersów w Balmerino w hrabstwie Fife , ostatnią z czterech szkockich córek Melrose . Około 1230 r. Stworzył klasztor w Pluscarden w Moray dla Valliscauliens , nowego zakonu monastycznego burgundzkiego, który nigdy nie powstał w Wielkiej Brytanii , w latach 1230 - 1231 wprowadził zakony żebrackie w Szkocji, prawdopodobnie pierwsi dominikanie pochodzą z Paryża , a po jego śmierci powstało dziewięć klasztorów dominikanów i co najmniej trzy klasztory franciszkańskie , prawie wszystkie z fundacji królewskich.

W północnej

Aleksander II musi stawić czoła ostatnim próbom Meica Uilleima de Moray . W styczniu /Luty 1215, Domnall Ban MacWilliam z kolei ogłasza swoje roszczenia do korony, ale zostaje pokonany, zabrany i stracony przez miejscowego szlachcica, Farquhara Mac Taggarta w Ross,19 czerwca 1215.

Na początku 1221 roku Aleksander II przybył do Inverness, aby stłumić bunt małego wodza z wyżyn, Donalda MacNeila. W 1221 - 1222 prowadził główną kampanię przeciwko Argyll , którego wynik wydaje się być przeniesienie Kintyre i ewentualnie Cowal , pod jego bezpośrednim nadzorem i fortyfikacji Tarbert jako królewskim miejscu. Po tym, jak jego główny agent na dalekiej północy, biskup Adam z Caithness, został zabityWrzesień 1222Ze względu na gorliwość w importowaniu do swojej diecezji standardów kościelnych, zwłaszcza fiskalnych, na wzór reszty Europy, jesienią tego samego roku zorganizował ekspedycję karną. Mordercy zostali okaleczeni, a on tymczasowo skonfiskował część terytorium hrabstwa Jean Haraldsson , hrabiego Caithness oskarżonego o to, że nie chronił prałata przed jego poddanymi.

Musi wrócić na północ, aby walczyć z nową rewoltą Meic Uilleim w 1228 roku . Pozostawił go Williamowi Comynowi († 1233), hrabiemu Buchan , aby dokończył pacyfikację Moray; człowiek imieniem Gillescop zostaje pokonany i zabity, a małe dziecko, ostatnia spadkobierczyni Meic Uilleim, ma roztrzaskaną głowę na krzyżu na rynku Forfar .

Północ jest całkowicie zdyscyplinowana, a Aleksander II kładzie kres ustanowieniu władzy królewskiej w dekadzie 1230 , zaszczepiając na wyżynach wielkie panowanie w Badenoch i Lochaber dla Waltera Comyna , przywracając hrabstwo Ross dla Farquhar Mac Taggart , utworzenie hrabstwa Sutherland dla Williama ( I ) Murraya, którego kuzyn Gilbert zostaje nowym biskupem Caithness, i ostatecznie poprzez ustanowienie po zamordowaniu Jeana Haraldssona († 1231), z Magnusem d'Angusem , nową linią, sprzyjającą Szkocja w Caithness .

Na zachodzie

Na południowym zachodzie Aleksander II narzuca władzę królewską w tak stanowczy sposób. Po śmierci Alana de Gallowaya w 1234 roku , która pozostawiła syna bękarta, Thomasa i trzy prawowite córki, Aleksander II postanawia położyć kres śladom niepodległości Galloway . Ignorując celtyckie zwyczaje w sprawach dziedziczenia, narzucił podział prowincji między trzy dziedziczki i ich mężów anglo-normańskich i wydziedziczył nieślubnego syna. W Galwegians wstał na rzecz Thomas, który poszedł na wygnanie w Ulsterze , król najechał Galloway na15 lipca 1235z niezastąpionym Farquhar MacTaggartem, obecnie hrabią Ross , i zmusił armię rebeliantów do ucieczki. Aleksander II pozostawia Waltera Comyna , hrabiego Menteith , jako gubernatora wojskowego, a przed końcem roku Thomas, który wrócił z oddziałem wojowników hebrajskich i irlandzkich, zostaje schwytany i internowany na całe życie, podczas gdy dwóch jego irlandzkich sojuszników jest kwaterowanych w Edynburg .

Dzięki flocie Galloway składającej się z 200 statków Alexander II może operować na zachodnim wybrzeżu Szkocji. W tym regionie potężni przywódcy Hebrydów pochodzenia norwesko- gaelickiego kontrolują wyspy i kontynent Szkocji pod teoretycznym zwierzchnictwem królestwa Norwegii (które ponownie staje się skuteczne dopiero za sprawą króla Norwegii Haakona IV ). W ciągu dekady 1220 , Galloway Alan prowadził kampanię za zgodą Aleksandra II przeciwko Skye , Lewisowi i Wyspie Man , nic innego jak sprowokować gniew Haakona IV . Po ataku na Królestwo Człowieka Alana de Gallowaya , król Olaf II of Man schronił się u swego zwierzchnika, króla Norwegii w styczniu /Luty 1230. Wrócił z flotą dowodzoną przez Uspaka Haakona i wiosną tego samego roku został ponownie królem . W 1230 - 1231 , flota koalicja z Norwegii od Orkadów i Hebrydów zaatakowały szkockie posiadłości wyspie Bute i Kintyre The Królestwo Szkocji musiał stawić czoła sytuacji tak poważne, jak w czasie najazdu króla Jana Anglii w 1216 . Na szczęście dowódca wyprawy Uspak Haakon zmarł na skutek odniesionych ran i Norwegowie wycofali się.

Aleksander II szybko zrozumiał, że konieczne jest włączenie wszystkich Hebrydów do jego królestwa, iw 1244 r. Złożył Haakonowi IV pierwszą propozycję przejęcia wysp . Król Norwegii odrzucił ją iw 1248 roku poprosił Ewen MacDougalla o wzmocnienie jego władzy na wyspach. Aleksander II prowadzi dużą letnią wyprawę z flotą i armią, która zwycięsko rozpoczyna wypędzenie Ewen ze swojego terytorium na kontynencie, ale jego nagła śmierć z Oban kładzie kres przedsięwzięciu, odkładając ostateczną aneksję wysp przez Szkocję do 1266 .

Aleksander II zmarł na gorączkę w wieku 51 lat, po 35 latach skutecznego panowania8 lipca 1249, na wysepce Kerrara niedaleko Oban . Został pochowany w opactwie Melrose .

Związki i potomstwo

Aleksander II po raz pierwszy poślubił18 czerwca 1221w York Joan of England (1210 - †4 marca 1238 r), córka Jeana sans Terre , króla Anglii i Isabelle z Angoulême . To małżeństwo pozostało bezdzietne.

Wdowiec, król ponownie się ożenił 15 maja 1239w Roxburgh z Marie de Coucy , córką Enguerranda III de Coucy i Marie de Montmirail . Mają syna, przyszłego króla Szkocji:

Król Aleksander II pozostawia również nieślubną córkę:

Uwagi i odniesienia

  1. (w) Michael Brown The Wars of Scotland in 1214 ~ 1371 ' The New Edinburgh History of Scotland. Edinburgh University Press (2004) ( ISBN  0-7486-1238-6 )
  2. (en) Keith Stringer "  Aleksander II (1198/49), król Szkocji", Oxford Dictionary of National Biography , Oxford University Press, 2004.
  3. (w) Richard Oram Domination and Lordship Scotland 1070-1230 Edinburgh University Press (Edynburg 2011) ( ISBN  9780748614974 ) str.  175
  4. (w) Michael Brown op. cit. p.  22-23.
  5. (w) Michael Brown op. cit. p.  23.
  6. (w) Michael Brown op. cit. p.  24
  7. (w) Gordon Donaldson „1237ː Traktat z Yorku” w Scottish Historical Documents Scottish Academic Press, Edynburg i Londyn 1974 str.  33-34
  8. (w) Michael Brown op. Cit str.  346
  9. (en) Michael Brown op. cit. p.  26
  10. (w) Gordon Donaldson, Scottish Historical records Scottish Academic Press (Edynburg i Londyn 1974) ( ISBN  0701116048 ) „1218: Filia specialis Bull of Honoriusz III  ” str.  30-32.
  11. (w) Richard Oram str.  357-359
  12. (w) Richard Oram op. cit. p.  176
  13. (w) Richard Oram op. cit. p.  186
  14. od czasu jego unii z dziedziczką hrabstwa w 1212 roku
  15. (w) R. Andrew McDonald Treachery in the najodleglejsze terytoria Szkocji: Northerne ressitance to the Canmore Dynasty 1130-1230 Canadian Journal of History tom.  33 (sierpień 1999)
  16. (w) Michael Brown op. cit. p.  29
  17. od Jure Uxoris około 1234 do 1258
  18. (w) Michael Brown op. cit. p.  78-79
  19. (w) Michael Brown op. cit. p.  43
  20. (w) Michael Brown op. cit. p.  347
  21. (w) Brytyjskie tantiemy Davida Williamsona Brewera. Słownik fraz i bajek . Cassel London, 1998 ( ISBN  030434933X ) „Joan, Queen of Scots” str.  223

Bibliografia

Linki zewnętrzne