Dostęp do czystej wody jest wskaźnik reprezentujący udział w populacji z rozsądną dostęp do odpowiedniej ilości wody pitnej . Według WHO odpowiednia ilość wody pitnej to minimum 20 litrów wody na mieszkańca dziennie, podczas gdy „rozsądny dostęp” jest ogólnie rozumiany jako woda pitna dostępna w odległości piętnastu minut spacerem .
Dostęp do wody pitnej można technicznie podzielić na kilka faz, przez które przechodzi kropla wody z zasobu wodnego do konsumenta, a następnie powrót tej zużytej wody ( ścieków ) do środowiska. Coraz częściej dochodzą do tego fazy „społeczne” ukierunkowane na racjonalne użytkowanie, edukację higieniczną i zrównoważone wykorzystanie środków dostępu i ewentualnie zasobów.
Te fazy techniczne można zdefiniować następująco:
W zależności od kontekstu geograficznego i społecznego podejście do problemu dostępu do wody pitnej jest bardzo zróżnicowane. W idealnym przypadku woda jest łatwo i niezawodnie dostępna oraz jest doskonałej jakości - tak jest w zasadzie w przypadku nowoczesnych systemów. Jednak w wielu przypadkach na całym świecie woda może być dostępna tylko w ograniczonych ilościach, tymczasowo w porze deszczowej jest złej jakości i jest oddalona o kilka godzin od miejsca zamieszkania konsumenta. Odwrotnym problemem jest stwierdzenie, że tam, gdzie woda nie jest dostępna, ludzie nie mogą się osiedlić ani przeżyć.
Od 28 lipca 2010dostęp do wody pitnej jest uznawany przez ONZ za prawo podstawowe . Organizacja Narodów Zjednoczonych uznała, że dostęp do czystej, dobrej jakości wody pitnej i urządzeń sanitarnych jest prawem człowieka i zwraca się do państw członkowskich o pomoc technologiczną i finansową.
Szacuje się, że 884 mln ludzi na całym świecie nie ma dostępu do ulepszonej wody w 2010 r., Co oznacza, że z niej korzystają również zwierzęta. W sumie 2,6 miliona ludzi umiera każdego roku z powodu chorób związanych z wodą i niehigienicznego środowiska.
Odsetek światowej populacji mającej dostęp do czystej wody wzrósł z 83% w 2000 r. Do 87% w 2008 r., Podczas gdy dostęp do systemów sanitarnych wzrósł z 58% do 61%. W międzyczasie populacja wzrosła z 6 do 7 miliardów ludzi.
Na Madagaskarze dystrybucja wody pitnej jest bardzo słaba. Mieszkańcy miast odnoszą dużo większe korzyści (56,17%) niż mieszkańcy wsi (38,15%). Pomimo wysiłków podejmowanych w celu zaopatrzenia w wodę pitną, wyniki nadal są dalekie od zadowalających: w 2010 r. Odsetek ludności, którym podawano wodę pitną, wynosił około 42,63%.