Imię urodzenia | Sara Stina Hedberg |
---|---|
Narodziny |
15 marca 1907 Karlstad ( Szwecja ) |
Śmierć |
23 czerwca 1981 Sztokholm ( Szwecja ) |
Gatunek muzyczny | Operetka |
aktywne lata | 1930-1978 |
Etykiety | UFA |
Zarah Leander , urodzona jako Sara Stina Hedberg the15 marca 1907w Karlstad ( Szwecja ) i zmarł dnia23 czerwca 1981w Sztokholmie (Szwecja), to szwedzka aktorka i piosenkarka . W nazistowskich Niemczech wcieliła się w rolę, której odmówiła Marlène Dietrich , jako modelki zmysłowej i śmiertelnej kobiety, artystycznej odpowiedniczki „Aryjki”. Twierdząc, że nie zna polityki, zrobiła lukratywną karierę w służbie UFA .
Debiutowała w Szwecji w przedstawieniach kabaretowych i operetkach . W 1931 roku zagrała w Sztokholmie u boku Gösty Ekman w Radosna wdowa ( Die lustige Witwe ) Franza Lehára . Mimo obecnej sytuacji politycznej zdecydowała się na karierę w Europie.
Doskonale władająca językiem niemieckim, w 1936 roku uzyskała kontrakt ze studiami filmowymi UFA w Berlinie ( Niemcy ). Potem stała się muzą z kina niemieckiego w okresie narodowego socjalizmu , na wniosek Joseph Goebbels , minister propagandy ( „Rola” wcześniej odrzucone przez Marlene Dietrich , a następnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych ). Gra „ femme fatales ”, poobijana przez los. Następnie mieszka z dziećmi pierwszego małżeństwa w luksusowej willi w ekskluzywnych dzielnicach Berlina. Była ofiarą wypadku podczas kręcenia filmu W 1939 roku: eksplozja światła słonecznego spowodowała oparzenia oczu, które na stałe dotknęły ją krótkowzrocznością.
Tematyka jego filmów dla UFA prawie nigdy nie odnosi się do realiów wojny (z wyjątkiem, w bardzo wyidealizowany sposób, jego ostatniego niemieckiego dzieła Die Grosse Liebe ( Wielka miłość ), w którym w nierealny sposób opowiada o romansie między tancerzem. i oficer) i są to głównie filmy „kostiumowe” osadzone w egzotycznej scenerii lub wyidealizowanej przeszłości. W filmie Le Grand Amour można zauważyć jedną osobliwość : Zarah Leander była bardzo wysoka i rzeźbiarska, konieczne było wiarygodne nakręcenie sceny, w której śpiewa pośrodku oddziału tancerzy, używając żołnierzy tancerzy do reprezentowania elita SS Liebstandarte (prawnie przekraczająca 1,80 m ) należycie przebrana w suknie i twarz ukrytą pod boa z piór. W większości jego filmów męskiego partnera trzeba było „podnieść” o 10 cm obcasy .
W 1942 r. Zdystansowała się od reżimu nazistowskiego (nigdy nie wstąpiła do Partii Narodowo-Socjalistycznej ani nie brała udziału w oficjalnych demonstracjach reżimu, deklarując, że jej wyłącznym celem jest służba społeczeństwu - zresztą odmówiła obywatelstwa niemieckiego). Pierwsze bombardowania Berlina w 1943 roku częściowo zniszczyły jego willę; następnie wróciła do Szwecji.
Nie wyruszyła jednak bez wiatyku, mając foresight na zapłacenie 53% jej honorariów (bardzo wysoka kwota), nie w Reischmarkach (100% zdewaluowanych po 1945 r.), Ale w koronach szwedzkich , co Goebbels , który potajemnie kontrolował produkcję filmową, był coraz bardziej niechętny honorowi. Jednak po jej odejściu jej filmy nie zostały wycofane z plakatu: stanowiły zbyt cenny kapitał, zarówno pod względem finansowym, jak i morale ludności niemieckiej ze względu na ogromną popularność aktorki.
To pospieszne opuszczenie Niemiec wywołało kontrowersje, które jej nie opuszczą: niektórzy podejrzewają ją o szpiegostwo na pensjach ZSRR . Po II wojnie światowej (ona będzie oczywiście pytany o tej kontrowersyjnej „okres niemieckiej”), Zarah Leander pojawia się w różnych filmach, w telewizji, w powieściach ( La Place de l'Etoile przez Patrick Modiano ), w operetek - tym samym, w 1960 , w Kobieta, która wie, czego chce ( Eine Frau, die weiss, was will ) Oscara Strausa - oraz występy muzyczne, a także koncertuje (m.in. w Niemczech i Austrii ). Później stała się ikoną kultury gejowskiej , ze względu na swobodę seksualną, którą deklarowała w tekstach swoich piosenek.