| Rodzaj umowy | Umowa dwustronna |
|---|
| Wersja robocza | 21 maja 1935 |
|---|---|
| Znak |
18 czerwca 1935 Londyn |
| Części | Wielka Brytania | Rzesza Niemiecka |
|---|---|---|
| Sygnatariusze | Samuel hoare | Joachim von Ribbentrop |
| Ratyfikacja | Parlament brytyjski | Reichstagu |
Naval niemiecko-brytyjska umowa ( Umowa Anglo-German Naval (AGNA |) był traktowany dwustronnie podpisany18 czerwca 1935przez Wielką Brytanię i III Rzeszę .
Torpedując postanowienia traktatu wersalskiego i konferencji w Stresie , została podpisana między Joachimem von Ribbentropem dla Niemców a Samuelem Hoare dla Brytyjczyków. Nie konsultując się z sojusznikami z I wojny światowej , upoważniają III Rzeszę do posiadania floty wojennej, której tonaż jest na stałe ograniczony do 35% tonażu Royal Navy .
Ten traktat, który przyznaje dumne miejsce nazistowskiej marynarce wojennej, jest jedną z przyczyn anglofobii sporej części ówczesnych szefów francuskiej marynarki wojennej.
Umowa została wypowiedziana przez Niemcy w dniu28 kwietnia 1939.
Podpisanie umowy jest urzeczywistnione przez wymianę not między ministrem spraw zagranicznych Niemiec Joachimem von Ribbentropem a sekretarzem stanu w MSZ Wielkiej Brytanii Samuelem Hoare'em ,18 czerwca 1935. Przed rozpoczęciem negocjacji Niemcy postawili kilka warunków:
Negocjacje rozpoczynają się w Londynie dnia 4 czerwca. Jeśli Brytyjczykom nie podoba się, że Niemcy stawiają swoje warunki sine qua non przed rozpoczęciem negocjacji, akceptują przytoczone warunki.
Rozmowy są zawieszone na 6 czerwcaBrytyjczycy chcący poinformować sygnatariuszy Traktatu Waszyngtońskiego o negocjowaniu umowy.
Zmiana ministerialna 7 czerwcasilnie wpływa na te negocjacje w bardziej pojednawczym kierunku wobec Niemiec. Stanley Baldwin zastępuje Ramsaya MacDonalda na stanowisku premiera Wielkiej Brytanii , a Samuel Hoare zastępuje Johna Simona w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.
Umowa zachowuje stawkę 35% dla marynarki niemieckiej w porównaniu z marynarką brytyjską . Wskaźnik ten musi pozostać stały niezależnie od ewolucji uzbrojenia morskiego dla każdej kategorii okrętów. Jednak w przypadku okrętów podwodnych stawka wynosi 45%. Niemcy mogą dokonać korekty tylko za zgodą Wielkiej Brytanii.
Brytyjska marynarka wojenna ma tonaż 1 240 000 ton, prawie na równi z marynarką wojenną USA . Traktat wersalski upoważnia flotę wojenną 144,000 ton dla Niemiec, który ma teraz możliwość posiadania 434.000 ton, czyli trzy razy, co traktat wersalski udzielone go , który przyniesie marynarki niebezpiecznie zbliżyć się do Trzeciej Rzeszy, z 554,000 ton francuskiej marynarki wojennej z 1939 r.
Hitler natychmiast podjął się rozległego programu budowy marynarki wojennej: 2 pancerniki , 2 krążowniki bojowe , 16 niszczycieli i 28 okrętów podwodnych .