Centralne Towarzystwo ratowania rozbitków ( SCSN ) jest byłym francuskim stowarzyszeniem , którego celem było ratowanie ludzi w niebezpieczeństwie na morzu , utworzony w 1865 roku , a teraz zastąpione przez Narodowe Towarzystwo dla ratownictwa morskiego .
SCSN urodził się w 1865 roku po dwóch dramatycznych wydarzeń: zatonięcia z AMPHITRITE (in) w sierpniu 1833 w Boulogne-sur-Mer i że od tej Sémillante w lutym 1855 roku na wysepce w archipelagu Lavezzi . Kilka nadmorskich miał z początku XIX -go wieku „ludzkiego Towarzystwa wraków”. W 1861 r. komisja miała misję zjednoczenia wszystkich tych inicjatyw.
SCSN został utworzony w dniu 12 lutego 1865po tym, jak rząd francuski wyraził chęć posiadania prywatnej i ogólnej służby ratownictwa morskiego i oddania pod opiekę cesarzowej Eugenii, która zaoferowała pierwszy ponton. Jej pierwszym prezesem jest admirał Rigault de Genouilly , senator i przyszły minister, a wiceprezesem jest baron Théodore Gudin, który jest inicjatorem inicjatywy. Społeczeństwo żyje z datków i zapisów.
W 1866 r. działało dwadzieścia stacji, piętnaście było w budowie.
W 1972 roku do SCSN . dołączyło Towarzystwo Ludzkie w Dunkierce , utworzone w 1834 roku
W 1883 r. firma zarządzała 70 stacjami łodzi ratunkowych i 150 miejscami wyrzutni rakiet cumowniczych, używanych do ustawiania tam i z powrotem między łodziami w trudnej sytuacji a wybrzeżem. Łodzie początkowo wiosła i żagle, które mają być zastąpione przez drogich łodzi motorowych na początku XX -go wieku . W 1885 r. pułkownik William Huber-Saladin został zainspirowany przez SCSN do utworzenia Międzynarodowego Towarzystwa Ratowania Léman .
W 1906 r. komandor Delpierre przedstawił go, przenosząc swoją siedzibę do Boulogne-Sur-Mer, wówczas głównego francuskiego portu rybackiego.
W 1967 roku SCSN posiadało 58 niezatapialnych i samoregulujących się łodzi motorowych.
W 1967 połączyła się z Breton Hospital Rescuers Society, aby połączyć zasoby ratownicze. Te dwa towarzystwa stają się Krajowym Towarzystwem Ratownictwa na Morzu .