Rue d'Alsace-Lorraine (Tuluza)

Rue d'Alsace-Lorraine (oc) Carrièra d'Alsacia-Lorena
Rue d'Alsace-Lorraine, widziana z rogu rue de Metz .
Sytuacja
Informacje kontaktowe	43 ° 36 ′ 07 ″ północ, 1 ° 26 ′ 44 ″ wschód
Kraj	Francja
Region	Oksytania
Miasto	Tuluza
Okolice	Część północna: Capitole i Saint-Georges Część południowa: Karmelici i Saint-Étienne
Początek	n o  6 miejsce Rouaix i n O  2 rue Croix-Baragnon
Koniec	n o  33 boulevard de Strasbourg
Morfologia
Długość	1000  m
Szerokość	13 m
Historia
kreacja	1869-1873
Stare nazwy	Rue Longitudinale (1864) Rue d'Alsace-Lorraine (1872)
Ochrona	Niezwykłe miejsce dziedzictwa (1986)
Geolokalizacja na mapie: Francja Geolokalizacja na mapie: Toulouse

Rue d'Alsace-Lorraine (w Occitan  : Carriera d'Alsacia-Lorena ) to droga publiczna w Tuluzie , stolicy regionu Occitanie w South z Francji . Wyznacza granicę między dzielnicami Capitole i Carmes na zachodzie oraz Saint-Étienne i Saint-Georges na wschodzie, wszystkie w sektorze 1 .

Jest to jedna z głównych tras w Tuluzie . Podobnie jak rue Saint-Rome , jest to główna trasa handlowa miasta. Wraz z rue de Metz i rue Théodore-Ozenne jest również jedną z głównych arterii Haussmanna w Ville Rose.

Lokalizacja i dojazd

Opis

Rue d'Alsace-Lorraine rozciąga się na kilometr w prostej linii skierowanej na północ. Wynika z przedłużenia rue du Languedoc przy wejściu do hotelu Ciron-Fumel (najbliższa stacja metra: Esquirol , linia A).

Na wysokości Musée des Augustins, po prawej stronie znajduje się rue de Metz i graniczy ze wschodnią flanką Place Esquirol ; staje się wtedy pieszym. Rodzi się po prawej stronie rue Antonin-Mercié, a po drugiej stronie rue Genty-Magre . Przecina prostopadle rue du Fourbastard , po czym po swojej lewej stronie przyjmuje rue Baour-Lormian ; przed porodem przecina rue de la Pomme po prawej stronie od rue du Lieutenant-Colonel-Pélissier, a następnie do rue Lapeyrouse .

Na wysokości placu Charles-de-Gaulle, który graniczy ze wschodnią flanką, przecina rue du Poids-de-l'Huile i rue Lafayette (najbliższa stacja metra: Capitole , linia A).

Po uzyskaniu rue John-Fitzgerald-Kennedy po lewej stronie, przecina rue Rivals, a następnie rue du Salé, która jest całkowicie zamknięta dla ruchu kołowego. Po urodzeniu rue Bayard po jej prawej stronie otrzymuje rue de Rémusat i ponownie staje się dostępna dla ruchu samochodowego. Kończy się po otrzymaniu rue Bellegarde , boulevard de Strasbourg (najbliższa stacja metra: Jeanne-d'Arc , linia B).

Napotkane ścieżki

Rue d'Alsace-Lorraine spotyka się z następującymi pasami, w kolejności rosnącej liczby („g” oznacza, że ​​ulica jest po lewej stronie, „d” po prawej stronie):

1. Miejsce Rouaix (g)
2. Rue Croix-Baragnon (d)
3. Rue du Sac (g)
4. Miejsce Étienne-Esquirol (g)
5. Metz Street (d)
6. Rue Genty-Magre (g)
7. Rue Antonin-Mercié (d)
8. Rue du Fourbastard
9. Ulica Baour-Lormian (g)
10. Apple Street
11. Rue du Lieutenant-Colonel-Pélissier (d)
12. Rue Lapeyrouse (g)
13. Rue du Weight-de-l'Huile
14. Plac Charles-de-Gaulle (g)
15. Lafayette Street
16. Rue John-Fitzgerald-Kennedy (g)
17. Rivals Street
18. Salé Street
19. Rue Charles-de-Rémusat (g)
20. Rue de Bayard (d)
21. Rue Bellegarde (g)
22. Boulevard de Strasbourg

• Rue d'Alsace na poziomie placu Charles-de-Gaulle i twierdzy stolicy.

Transport

Odonymy

We wczesnych projektach deweloperskich Urbain Maguès ulica jest po prostu określana jako ulica wzdłużna - jest to przełom podłużny , zorientowany z północy na południe, w przeciwieństwie do przełomu poprzecznego, zorientowany ze wschodu na zachód (obecna rue de Metz ). Ale ta nazwa była tylko tymczasowa. 26 listopada 1872 r. Rada miejska Henri Ebelot postanowiła nadać mu nazwę na cześć Alzacji i Lotaryngii , dwóch prowincji utraconych w wyniku wojny francusko-niemieckiej w 1870 r. I katastrofalnego traktatu frankfurckiego z 1871 r.

Historia

Średniowiecze i nowożytność

Okres współczesny

Rue d'Alsace-Lorraine została otwarta w latach 1869-1873 w ramach prac zaproponowanych przez Urbain Maguès i zatwierdzonych przez radę miejską jednym głosem.

Z mandatu burmistrza Campaigno w 1864 r. Zaproponowano różne projekty urbanistyczne mające na celu restrukturyzację centrum miasta, głównie poprzez utworzenie nowych pasów ruchu. 24 marca 1864 r. Projekt głównego inżyniera mostów i dróg, Urbain Maguès, był ostatnim zachowanym przez Radę Miejską. Ten ostatni był oparty na pomysłach zaproponowanych już przez Kapitulów w 1776 roku. Przewidziano w nim utworzenie dwóch dużych ulic o szerokości 15 metrów z zabudowaniami nie przekraczającymi 17,5 metra i 8 metrów dla przedłużenia na sąsiednie ulice. Te dwie osie miały stanowić nowe główne osie komunikacyjne miasta. Pierwsza główna ulica, po raz pierwszy znana pod nazwą rue Transversale, otrzyma wówczas nazwę rue de Metz. Druga ulica, która jest do niej prostopadła, ulica Podłużna, od 26 listopada 1872 roku decyzją Rady Miejskiej otrzyma następnie nazwę Alzacja-Lotaryngia. Ta nazwa nawiązuje do współczesnych wydarzeń, ponieważ odnosi się do Alzacji i Lotaryngii, dwóch terytoriów utraconych przez Francję w 1871 roku.

Realizacja tego projektu doprowadziła do wielu wywłaszczeń, ponieważ wymagała przewiercenia przez moulony (sąsiednie domy ograniczone skrzyżowaniami ulic) w sercu bardzo gęstej tkanki miejskiej.

Jeśli chodzi o finansowanie, burmistrz Campaigno otrzymał pomoc od Crédita Foncier Belge, który zapewnił niezbędne fundusze.

Pomimo silnego sprzeciwu wobec tego projektu, zwłaszcza ze strony ludności, projekt został jednak wdrożony i zatwierdzony dekretem cesarskim z 17 czerwca 1868 r.

Projekt budowlany rozpoczął się w 1868 roku wraz z pierwszymi zakupami gruntów i wywłaszczeniami. Pierwsze domy zostały zbudowane w 1871 roku w Rue Alzacji i Lotaryngii, ale dopiero w 1878 roku, że 1 st budowa tej drogi jest zakończona. Groble zostały ukończone w 1873 roku.

Wszystkie te budynki, zaprojektowane przede wszystkim na potrzeby raportu, wprowadziły w Tuluzie pojęcie mieszkania w mieszkaniu, mało rozpowszechnione przed tym okresem. Na wszystkich parterach tych budynków zaplanowano rozległe sklepy, co wpłynęło na przyciągnięcie luksusowych biznesów.

Należy również zauważyć, że 7 marca 1873 r. Rada Miejska zdecydowała o zainstalowaniu oświetlenia gazowego na 600 metrach nowej ulicy, pomiędzy rue Lafayette a placem Rouaix.

W czasie okupacji niemiecki główny sztab łącznikowy HVS 564 odpowiedzialny za administrowanie okupowanym terytorium mieścił się w Grand Hôtel de la Poste znajdującym się przy tej ulicy 38. Obecnie ten budynek jest siedzibą Konsulatu Republiki Słowenii .

Rue d'Alsace-Lorraine przeszła planowanie urbanistyczne w 2007 r. Z myślą o Tuluzie jako gospodarzu mistrzostw świata w rugby w 2007 r. I ponownie w 2012 r., Aby stać się pieszym na prawie całej swojej długości, od rue Bayard na Place Esquirol .

• Stara Porte de la Commutation na rue Lafayette przed otwarciem rue Alsace-Lorraine (między 1869 a 1873), naprzeciwko Jardin du Capitole

• Toulouse 1877,
  rue Lafayette (G.) i 47 rue Alsace Lorraine (D.) - sklep La Maison Universelle lub Grand Bazar, autorstwa Antoine Labit

• Ulica Alsace-Lorraine w Tuluzie około 1885 roku (po prawej plac du Capitole)

• Toulouse 1913,
  rue Rivals (G.) i 59 rue Alsace-Lorraine (D.) - sklep Galeries de l'Épargne

• Toulouse 1926,
  1 rue Alsace-Lorraine (G.) i rue de Rémusat (D.) - sklep Félix Potin

• Toulouse 1926,
  rue Lafayette (G.) i 47 rue Alsace Lorraine (D.) - sklep Au Gaspillage, obecnie

• Otwarcie hali nowego budynku La Dépêche du Midi , pod numerem 42, 2 maja 1927 r.

• Konwój prezydenta Pompidou i Alexis Kosygina na5 listopada 1966.

Dziedzictwo

Muzeum Augustina

 Miejsce MH ( 1840 , dawny klasztor augustianów) ,  MH Dołączył ( 1990 , skrzydło XIX th  century) i  sklasyfikowany MH ( 2018 , wszystkie budynki składowe Musée des Augustins) .

Augustynów muzeum jest Muzeum Miejskie plastyki. Zajmuje budynki dawnego klasztoru augustianów .

Pałac Konsularny

Dwór został zbudowany w połowie XVII -go  wieku Jean Baptiste Ciron, pana Carmaux i prezydenta w Parlamencie Tuluzy . W 1742 r. Przeszedł w ręce dwóch członków rodziny Roux , ale dziesięć lat później został sprzedany hrabiemu Józefowi de Fumel, a następnie w 1769 r. Został kupiony przez gminę iw dużej mierze przebudowany na rezydencję pierwszych prezydentów parlament. Do rewolucji francuskiej wniesione wstrząsy: w 1790 roku parlament został zniesiony, a miasto oddał hotel z katalogu Departamentu , które opuściły go wListopad 1799osiedlić się w starym arcybiskupstwie . W konsekwencji, trzy lata później, po podpisaniu konkordatu , hotel został przydzielony nowemu arcybiskupowi . Ale sto lat później, wGrudzień 1906na mocy prawa separacyjnego hotel archidiecezji został zlikwidowany, a następnie sprzedany Izbie Gospodarczej miasta, która objęła go w 1913 roku.

Pałac konsularny składa się z kilku budynków między rue d'Alzacji Lorraine (bieżącego N °  2), a trasy Baragnon ul (obecnie n O  6), skierowanego do kwadratowego Rouaix . W 1921 roku architekci Barthélémy Guitard i Jean Valette byli odpowiedzialni za budowę nowego budynku wzdłuż rue d'Alsace-Lorraine, w celu wyposażenia sklepów na parterze, dwóch mieszkań na antresoli i „muzeum handlowego”. na górę. W 1936 roku budynek został przedłużony w kierunku południowym o trzy przęsła, przykrywając elewację dawnego hotelu Ciron-Fumel. Fasada stylu neoklasycystycznym , jest pastiszem Toulouse architektury XVIII -tego  wieku, grając na kamieniu polichromią i cegły. Obejmuje dziesięć przęseł i wznosi się na trzech poziomach - parterze, antresoli i jednym piętrze. Parter przebity jest dużymi otworami sklepowymi, które przeplatają się z węższymi. Drzwi wejściowe umieszczone są we wnękach bocznych. Antresolę i piętro oświetlają prostokątne okna, podkreślone ramą z kamienia. Okna 1 st  piętrze mają balkony z balustradami , wsparte ciężkimi konsole rzeźbione. Zwieńczone są rzeźbionymi fryzami i ramą z klipsem załadowanym dużą spiralą . Elewację wieńczy szeroki gzyms z zębami i modylionami , zwieńczony balustradą .

• Pałac Konsularny widziany z Place Rouaix .

• Opierając się na rue d'Alsace-Lorraine ( 1 st połowie XX th  wieku).

• Budynek na rogu Alsace-Lorraine Krzyża Baragnon (koniec XIX th  wieku).

• Fronton i herb Izby Przemysłowo-Handlowej.

Domy towarowe

• n O   28: dom towarowy Uniwersalny Dom.

• n o   37-39: dom towarowy Monoprix.
  Łańcuch Monoprix utworzony w Rouen w 1932 przez Max Heilbronn , otwarte w 1934 r dom towarowy Tuluza w rue de la Pomme (miejsca prądu N O  54 i 56). Stopniowo przechowywać rozszerzony przez przejęcie sąsiednich budynków Rue Alzacja Lorraine (aktualne lokalizacje n o  37 i 39) i rue de la Pomme (lokalizacja bieżącego N ö  52 i 58 do 62).
  Budowę nowego sklepu powierzono w 1963 roku architektom Noël Le Maresquier i Paul de Noyers . Nowoczesny budynek wznosi się na skrzyżowaniu ulic rue de la Pomme, tworząc ostry kąt . Elewacje, prawie ślepe, pokryte są okładziną z czerwonej cegły. 2 th  podłoga jest otwarty przez czterech małych kwadratowych okien. 3 p  etap jest oświetlony przez okna ciągłej taśmy podkreślone przez wystającą ramą. 5 th i 6 th  podłogi, powlekane, traktowane są z dala od pionu elewacji.

• n O   37-39: dom towarowy Au Capitole.
  Dom towarowy Au Capitole został zbudowany w latach 1903-1904 przez firmę Aux Dames de France według planów architekta Georgesa Debriego w stylu secesyjnym . W 1984 roku budynek przejęła grupa Galeries Lafayette . Sklep zamknięty w 2013 roku, a budynek został sprzedany do grupy Primark , który otworzył sklep w Tuluzie w 2018 roku
  budynek jest typowy dla budynków z początku XX -tego  wieku, o konstrukcji metalowej odsłoniętej cegły i lekkim nadzieniem. Georges Debrie szanuje jednak formy neoklasycznej architektury Tuluzy, z naprzemiennymi wąskimi prostokątnymi otworami i szerszymi otworami na uchwyty kosza. Elewację podkreślają więc przęsła drzwi, podkreślone na parterze i na antresoli ceglanymi zwornikami i zwieńczone dużymi rzeźbionymi kamiennymi medalionami, otoczone girlandami z kwiatów i liści oraz masek. Trzy duże metalowe arkady w uchwycie kosza łączą pośrednie przęsła. Przecinają je żeliwne kolumny. Elewację wieńczy łamany gzyms z modylionami. Wewnątrz architekt wykorzystuje możliwości, jakie daje metaliczna architektura, aby uwolnić rozległą przestrzeń centralną, przykrytą szklaną kopułą, która oświetla serce budynku. Podwójna rampa schodowa zapewnia dostęp do wyższych poziomów. Dodajemy windę, potem schody ruchome, pierwsze w mieście, kiedy zostały zainstalowane.

• Dom towarowy Au Capitole (1904, Georges Debrie ).

Budynki

• n O   14: Grand hotel Tivollier.
  Hotel dla podróżnych został zbudowany w latach 1872–1873 według planów Isidore Villamura dla Auguste Tivolliera. Budynek stoi na rogu rue Baour-Lormian . Mieści się w nim hotel, wyposażony we wszystkie nowoczesne udogodnienia: 52 pokoje, restaurację, salony, ogrzewanie podgrzewacza , windę hydrauliczną, dzwonki elektryczne podłączone do recepcji. Piwnicę zajmuje fabryka pasztetów Tivollier, sklep znajduje się na parterze. W 1904 roku hotel został zamknięty przez Emmanuel Tivollier, syna i następcy Augusta, który w połączeniu z Société des Grands Hôtels otwartego Grand-Hotel i Tivollier w rue de Metz (obecnie n o  31). Do 1964 r. Pozostał jedyny sklep z ciastami.
  Budynek tworzy od ulicy długą elewację z dziewięciu przęseł, która wznosi się na siedmiu poziomach - podpiwniczenie, parter, antresola , trzy kondygnacje i poddasze . Eklektyczna architektura , stylu Haussmanna , rozwija się w rygorystyczny sposób. Fasada jest symetryczna, z lekko wystającymi trzema środkowymi przęsłami. Parter i antresolę łączą duże prostokątne otwory. Na podłogach, okna mają balkony kamień wyposażony w barierki  : prostych półkach na 1 st  podłogi, balkony ciągłych opartych konsole do 2 e i 3 e  podłodze. Poddasze pokryte jest łupkowo -cynkowym dachem o długich, skośnych bokach . Przebijają ją lukarny z kamienną ramą zwieńczoną krzywoliniowym przyczółkiem .
  Na skrzyżowaniu ulic Rue Baour-Lormian ścięty kąt skupia większość zdobień. Parter i antresolę łączy półkolisty butikowy pasaż . Zachował uformowaną ościeżnicę i klips z ramą, wsparty na gałęziach laurowych i otoczony dwiema nimfami trzymającymi berło w szczycie i kiść winogron. W 1 st  podłogę, okno ma formowaną obudowę, do poręczy tralek kamień i rzeźbione klipu. Jest obramowany dwoma atlantyckimi osłonami, podtrzymującymi balkon balustradami  piętra 2 e .

• n O   38: Cazeaux i Martin budowy.
  Budynek, zbudowany w 1884 r. Przez architekta Jacquesa Lacassina na zlecenie Mmes Cazeaux i Martina, od 1888 r. Zajmował Grand Hôtel de la Poste. Obecnie na wyższych piętrach mieści się Konsulat Honorowy Słowenii .
  Budynek posiada długą fasadę złożoną z jedenastu przęseł. Jest animowany przez ciągłego bossa . Parter przepruto prostokątnymi otworami sklepowymi. Podłogi są podkreślone przez balkony - kontynuowanie 1 st i 3 th  Floor - wyposażony w relingi w szarego geometryczne i roślin. Poddasze poziom , pokryta łupkiem i kaflowym dachu z długimi skośnych bokach , jest przebita z lukarnami . Trzy środkowe przęsła wyróżniono jednak w inny sposób. Na parterze portal półkolisty ma profilowaną ramę, obramowaną pilastrami podtrzymującymi złamany naczółek , na którym monogram HC otoczony jest skórami, girlandami, kwiatami i kobiecą głową. Na poziomie antresoli dwóch Atlantydów podtrzymuje balkon. Podłoga, zatoki są obramowane pilastrami karbowany w stolicach korynckimi , kolosalne do 1 st i 2 e  -piętrowy, prosty do 3 e  podłodze. Ostatecznie całość na poziomie dachu wieńczy krzywoliniowy przyczółek przerwany dużym świetlikiem.

• n o   42 bis: Hall de DEPECHE .  Dołączył MH ( 1997 , fasady i dachy) i  Dziedzictwa XX th wieku. .
  W 1924 roku Arthur Huc i Maurice Sarraut , współpracowników dyrektorzy La Depeche de Toulouse , postanowił wybudować nową siedzibę dla gazety, duży budynek między rue d'Alsace-Lorraine i rue Rivals (bieżącego nr. O  15). Architektura w stylu Art Deco jest manifestem nowoczesności w sercu rue d'Alsace-Lorraine, zrywającej z fasadami Haussmanna . Pierwsze plany architekta Léona Jaussely'ego pochodzą z 1926 r., Ale budynek został ukończony dopiero w 1932 r. Na parterze znajduje się lobby służące do promocji i marketingu gazety, a na piętrze biura i pomieszczenia urzędowe.
  Budynek ma szkielet z betonu . Powstaje na czterech poziomach - piwnica, parter, antresola i drugie piętro. Fasada o szerokości trzech przęseł jest symetryczna i ma schodkowy szczyt . Jest w całości pokryty przeważnie niebieską mozaiką autorstwa Alphonse Gentil i François Bourdet . Boki są reprezentowane przez karbowany pilastrami , zakończonego dwiema Oculi , w którym ma miejsce monograma od przy wysyłce - dwa splecione D'S. Parter jest rytmizowany trzema dużymi prostokątnymi otworami, oddzielonymi dwoma kolumnami. Antresolę oświetlają trzy duże okna z uciętymi ramami. Pokryta jest mozaikami przedstawiającymi splecione słoje. Na piętrze, gdzie znajdowały się biura gazety, przebijają duże okna, które mają balkony wyposażone w balustrady z kutego żelaza w geometryczne wzory. Są one zwieńczone całą wysokością szczytu, przykrytego główną częścią mozaiki, postacią udrapowanej kobiety, twarz otoczoną świetlistymi promieniami, w które wpisane są różne części gazety, a zwieńczone słońcem i chmury.

• n o   46: Gailhard budowlanych.
  Budynek został zbudowany w 1883 roku przez architekta Jacquesa Lacassina na zlecenie Pedro Gailharda , lirycznego artysty, który zrobił niezwykłą karierę w Paryżu, w Opéra-Comique , a następnie w Operze . Przedstawia na rue d'Alsace-Lorraine elewację w stylu eklektycznym, ożywionym nawiązaniami do neorenesansu . Na piętrze trzy środkowe przęsła obramowane są pilastrami żłobionymi w kapitelach korynckich . Do 3 e  podłodze okna są półkoliste i rozdzielone kolumny z literami jonowy zwieńczone busts. Na poziomie dachu wieńczy je złamany naczółek, w którym znajduje się duży świetlik . Słupowo okna ozdobiony jest figurą, która stanowiłaby Mephisto , którego rola w Fauście od Charlesa Gounoda rozsławione Pedro Gailhard.

• n o   49: LaComme budowlanych.
  Budynek został zbudowany około 1881 roku przez architekta Ernesta Gazagne na zlecenie pana Lacomme. Fasada przy rue Alsace-Lorraine jest imponująca dzięki ekskluzywnemu zastosowaniu kamienia naturalnego oraz bogactwu i ciężkości wystroju. Parter i antresolę łączą dwa półkoliste łuki butikowe, które obramowują drzwi wejściowe. Drzwi na wysokości antresoli wieńczy krzywoliniowy fronton, w którym stoją dwa lwy, oraz owalny otwór ozdobiony płaskorzeźbami z motywami roślinnymi. Ten sam poziom kariatyd osłoniętego pokrytych literami jonowych oddzielnych wnęk antresoli, wspierając balkon z 1 ul  podłogi. Podłogi są przerywane przez karbowany pilastrów z kompozytowych stolic , Colossal na 1 st i 2 nd  podłogi, prosty na 3 -cim  piętrze. Półkoliste okna mają profilowaną ościeżnicę . Posiadają rygle w balkonach żeliwnych i kamiennych, wsparte na konsolach i wyposażone w odlewane poręcze . Ponadto centralne okno o 1 st  podłogi drzwi na klipie groteskowe maski z SILENUS uśmiechem. Elewację wieńczy gzyms ze wspornikami zwieńczony kamienną balustradą .

• n O   59: Urząd krajowy Narodowej Counter Zniżka Paryżu i Narodowego Banku Paryżu (BNP) i BNP Paribas.
  Budynek został zbudowany w 1895 roku, aby pomieścić regionalną siedzibę Comptoir National d'Escompte de Paris (CNEP), połączonego w 1966 roku z Narodowym Bankiem Handlu i Przemysłu (BNCI), aby stworzyć Narodowy Bank Paryża (BNP) , która stała BNP Paribas w 2000 roku wynosi od uprzywilejowanej miejscu na rogu rue Rivals (obecnie n o  11). Charakteryzuje się eklektyczną architekturą i bujnym wystrojem, zwłaszcza rotundą, która tworzy narożnik. 1 st  podłoga jest akcentowane przez balkon obsługiwanego przez duże uchwyty foliate i ozdobione balustradą w żeliwie z wzorami geometrycznymi. Okna są oddzielone filarami w kapitelach jońskich, stąd opadają girlandy, niosąc półkę ozdobioną marmurowymi płytami pod półką w konsolach . Rotunda zwieńczona kamień tralki balustrady i zwieńczony kopułą pokrytą łupkiem, częściowo ukryte przez 24-cyfrowego zegara , wpisanego w świetlik. Datę ukończenia dzieła można odczytać na kartuszu , obramowanym małymi pilastrami podtrzymującymi złamany naczółek , którego spirala otacza kobiecą głowę. Na Rivals Street fasada obejmuje pięć szerokich i prostokątnych przęseł, ale została poddana prostszej obróbce.

• n o   75: Ravel budowlanych.
  Pierwszy budynek został zbudowany w połowie XIX th  wieku, Charles de Remusat Ulica (obecnie n o  55). W 1877 roku został włączony do nowego budynku wzniesionego przez architekta Georgesa Masqueta przy rue d'Alsace-Lorraine na zlecenie pana Ravela. Narożnik tej ulicy powiększa jasna ceglana rotunda. Parter przepruto prostokątnymi otworami. 1 st  podłoga jest podświetlony przez długie balkonowych i kamiennych balustrad . Wspierają ją konsole ozdobione listowiem na przemian ze statuą Przemysłu (kobieta w wieńcu laurowym, w towarzystwie koła zębatego i kowadła) i Handlu (mężczyzna w towarzystwie kotwicy i towaru). 1 st i 2 e  podłoga są przebite oknami rzeźbione ramki i połączone za pomocą kolumn kolosalne w stolicach korynckich , które obsługują półkę . 3 th  podłoga posiada również balkon z balustrad, jest podobny, ale prostszy styl. Modillionowy gzyms wieńczący elewację zwieńczony jest łupkową kopułą .

• Skrzydło Darcy - Viollet-le-Duc muzeum Augustinsa .

• Fasada Hall de la Dépêche.

Uwagi i odniesienia

1. Salies 1989, t. 1, str.  33 .
2. Bernad, Jungblut i Monna 2001 , str.  27
3. Pierre Salies, Słownik ulic Tuluzy
4. Destrem i Llabres 1994 , str.  128
5. Wskazówka n o  PA00094510 , baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury .
6. Wskazówka n o  IA31104744 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
7. Chalande 1922, s.  137-145 .
8. Papillault 2016, s.  181 .
9. Wskazówka n o  IA31104873 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
10. Wskazówka n o  IA31104803 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitan / Tuluzy .
11. Papillault 2016, s.  174 .
12. Wskazówka n o  IA31132094 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
13. Wskazówka n o  IA31104778 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitan / Tuluzy .
14. Wskazówka n o  IA31104789 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
15. Wskazówka n o  PA31000010 , baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury .
16. Papillault 2016, s.  184 .
17. Wskazówka n o  IA31124783 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
18. Wskazówka n o  IA31104795 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
19. Wskazówka n o  IA31104769 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
20. Salies 1989, t. 1, str.  310 .
21. Wskazówka n o  IA31104763 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
22. Wskazówka n o  IA31104754 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .

Zobacz też

Bibliografia

Prace ogólne

• Jules Chalande „Historia ulicach Toulouse” wspomnienia Akademii Nauk i literatury pięknej z Toulouse , 11 th  serii, tom VIII, Tuluza, 1922, str.  95-153 .
• Pierre Salies , Słownik ulic Tuluzy , 2. tom, wyd. Mediolan, Tuluza, 1989 ( ISBN  978-2-867-26353-8 ) .
• Gilles Bernad , Guy Jungblut i Armand Monna , Tuluza, metamorfozy stulecia , Portet-sur-Garonne, wyd. Odciski palców,2001, 133  s. ( ISBN  2-913319-13-0 ).

Książki specjalistyczne

• Odile Foucaud, Kupiecka metropolia, komercyjna architektura stulecia przemysłu , Tuluza, południowa metropolia. Dwadzieścia wieków życia miejskiego , Presses Universitaires du Midi, Tuluza, 2009 ( ISBN  978-2-8107-0950-2 ) .
• Rémi Papillault (red.), Laura Girard i Jean-Loup Marfaing, Architektury przewodnik XX th  century w Tuluzie obszarze , Coli. „Architectures”, University Press of Mirail, Tuluza, 2016 ( ISBN  978-2-8107-0469-9 ) .

Powiązane artykuły

• Lista utworów w Tuluzie
• Capitole • Saint-Georges • Karmelici • Saint-Étienne
• Lista zabytków Toulouse • Lista budynków jako „dziedzictwa XX th  Century” Haute-Garonne

Linki zewnętrzne

• Wstępna inwentaryzacja miasta Tuluzy, na stronie Urban-Hist , Miejskie Archiwa Tuluzy (konsultowane na16 kwietnia 2021 r).
• Ogólny spis dziedzictwa kulturowego Oksytanii, na stronie internetowej Heritage Resources - The Cultural Media Library of the Occitania Region (dostęp16 kwietnia 2021 r).