René Gruau

René Gruau
Narodziny 4 lutego 1909
Rimini
Śmierć 31 marca 2004(w 95)
Rzym
Narodowości Francuski
włoski
Zajęcia Plakatowiec , ilustrator , malarz
Miejsce pracy Paryż
Stronie internetowej www.gruaucollection.com
podpis René Gruau podpis

René Gruau , pseudonim Renato Zavagli-Ricciardelli delle Caminate , urodzony 4 lutego 1909 w Rimini ( Włochy ), zmarł dnia31 marca 2004w Rzymie (Włochy) jest francusko-włoskim ilustratorem , plakacistą i malarzem, znanym ze swoich ilustracji dla mody i reklamy.

Biografia

Renato Zavagli urodził się dla włoskiego arystokraty hrabiego Zavagli-Ricciardelli delle Caminate i francuskiej matki paryskiej arystokracji, Marie Gruau de la Chesnaie, której panieńskie nazwisko zachował później. Para rozstaje się, gdy Renato Zavagli jest jeszcze małym dzieckiem; następnie mieszka z matką w Mediolanie .

W 1924 roku, mając piętnaście lat i porzucając pomysł zostania architektem, René Gruau - używa imienia matki i francizesa - przeniósł się do Paryża i opublikował swój pierwszy rysunek jako projektant mody, kierując się radą włoskiej mody. redaktor. Jego projekty są publikowane we Włoszech, zwłaszcza dla magazynu modowego Lidel , ale także w Niemczech i Anglii. W tamtych czasach w magazynach stosowano raczej ilustracje niż zdjęcia. W 1930 roku wykonał pierwszą ilustrację dla Balmain .

Od 1935 do 1939 roku jego reputacja rosła, był publikowany w Femina , Marianne , Marie Claire , Silhouettes , L'Officiel , le magazine du Figaro i innych publikacjach w Stanach Zjednoczonych i Anglii.

W czasie II wojny światowej mieszkał w Lyonie, a następnie w Cannes. Następnie osiadł w Cannes, rok 1946 był naprawdę początkiem sukcesu i jego pierwszej współpracy z International Textiles, dla której projektował wszystkie okładki do 1984 roku.

W 1947 roku rozpoczęła się jego długa współpraca z Dior, z którą pomógł wprowadzić powojenny New Look . W następnym roku przeniósł się do Stanów Zjednoczonych i pracował dla Harper's Bazaar, a od czasu do czasu dla Vogue , po czym został ekskluzywnym artystą Flair .

Od 1956 r. Poświęcił się kabaretom Lido (projektował dla tego lokalu do 1994 r.), Moulin Rouge od 1961 r. W Casino de Paris i współpracował z Jacques Fath , firmą Boussac , właścicielem Christiana Diora, Eminence , Blizzand (płaszcze przeciwdeszczowe). W swojej karierze z jego ilustracji skorzystało 167 luksusowych marek. Publikuje także w wielu magazynach dla mężczyzn, takich jak Adam , Club czy Sir . Projektuje także scenografie i kostiumy dla teatru. Lata te zaznaczyły wyższość fotografii kosztem ilustracji w prasie; René Gruau będzie następnie specjalizował się w reklamie mody oprócz teatru, by od czasu do czasu powrócić do projektowania mody.

Od 1950 r. Aż do śmierci w 2004 r. W Rzymie, ten, który będzie nazywany „ostatnim ocalałym z wielkich ilustratorów mody”, kiedy ilustracja straciła dominację w magazynach w obliczu fotografii , pracuje dla największych nazwisk mody, Balmain , Balenciaga , Givenchy , Rochas , kontynuując projekty mody dla Elle , Vogue , Madame Figaro i L'officiel de la Couture .

Od 1977 r., A zwłaszcza od 1986 r., We Francji i za granicą odbywały się liczne wystawy jego ilustracji, odtwarzając karierę ilustracji, którą Stéphane Rolland określił jako „nieskończoną łaskę, obraz światowego, oderwanego paryżanizmu. I bezczelności”. "

Dior

Historia René Gruau jest ściśle związana z marką Dior i jej Couturier  : obaj są młodymi ilustratorami po dwudziestce, kiedy spotykają się w 1930 roku w Le Figaro .

W 1947 roku jego przyjaciel Christian Dior zlecił mu zaprojektowanie projektu reklamowego pierwszych perfum Miss Dior , a także słynnej marynarki „Bar”, symbolu New Look . Prowadził kampanię na rzecz drugich perfum, Dioramy , bielizny i pończoch … W latach pięćdziesiątych , kiedy poprosili go wszyscy projektanci, Gruau zaprojektował plakat reklamowy dla Diorissimo , a następnie szminki Rouge Kiss . Jednak fotografia stopniowo zastępuje ilustrację w reklamach. Ale Dior pozostaje wierny. W 1968 roku podpisał kampanię Eau Sauvage , której rysunki przekształciły się w reklamę telewizyjną. Inne prace pozostaną symboliczne: linia makijażu Diormatic z 1971 roku, perfumy Diorella datowane na następny rok z wizerunkiem nowoczesnej kobiety w spodniach ...

Pozostał wierny Parfums Christianowi Diorowi przez czterdzieści lat , aż do lat 80-tych, kiedy podpisał kampanię reklamową perfum męskich Jules . René Gruau, według Johna Galliano , „uchwycił styl i ducha Diora” , w ruchu, w postaci eleganckiej paryskiej kobiety i przy pomocy swoich trzech ulubionych kolorów: czerwonego, czarnego i białego.

Na początku 2011 roku Galliano zaprezentował kolekcję haute couture - swoją ostatnią - w hołdzie dla płynnego stylu, z kontrastującymi efektami ombré i światłocieniowymi kolorami, z grubą czarną linią otaczającą sylwetkę ilustratora.

Opublikowane prace

Ilustracje wektorowe

W wielu magazynach, w tym:

Wśród czasopism zagranicznych:

Plakaty

Narażenie

Zacytować

„Suknia odnosząca sukcesy to taka, która ma przejrzystość i wytworność owsianki. "

- Christian Lacroix

Uwagi i odniesienia

Uwagi dotyczące zawartości

  1. Po wojnie René Gruau pracował dla Vogue , głównie dla wydania amerykańskiego; będzie współpracował tylko sporadycznie przy wydaniu francuskim  ; od tego czasu dominacja będzie dotyczyła wydania francuskiego. W każdym razie jego działalność reklamowa, a także bliskość Diora oznacza, że ​​nie będzie w stanie w pełni współpracować z Vogue .
  2. Największa prywatna kolekcja ilustracji René Gruau należy do hotelu Negresco .
  3. „[…] my [René Gruau] uznaliśmy, że byliśmy pierwszym projektantem dla mężczyzn (zaprojektował kolekcję dla Christiana Diora, która nigdy nie ujrzała światła dziennego)”
  4. Miss Dior: blondynka po prostu ubrana w rękawiczkę i trzymająca kwiat; biały łabędź z czarną kokardą i białymi perełkami będzie kolejnym rysunkiem z 1949 r., któremu towarzyszy również rysunek dłoni kobiety na kotu, dla tych samych perfum.
  5. Płynność to powracający temat w Gruau, który stwierdza: „elegancja jest płynna, dlatego z natury trudna do zdefiniowania, ale składa się z woli i wiedzy, łaski, wyrafinowania, doskonałości, wyróżnienia” .

Bibliografia

  1. Dokumentalny L'Élégance du dessin: René Gruau Adolfo Conti, wyemitowany w Arte 3 marca 2013 r.
  2. "  Immortal René Gruau  ", Air France Madame , Conde Nast , N O  148Czerwiec 2012, s.  64 ( ISSN  0980-7519 , czytaj online )
  3. (w) Galeria ilustracji mody „  Artyści: René Gruau  ” , 2011 [obraz]
  4. William Parker ( pref.  David Hockney ), Projekty mody: Vogue , Paris, Thames & Hudson ,2010, 240  pkt. ( ISBN  978-2-87811-359-4 ) , „Śladami Lautreca”, s.  20
  5. William Parker ( pref.  David Hockney ), Projekty mody: Vogue , Paris, Thames & Hudson ,2010, 240  pkt. ( ISBN  978-2-87811-359-4 ) , „1947 - 1983”, s.  165
  6. Jacques Brunel "  A Gruau stworzył człowieka ...  " L'Express Style , n o  3194,19 września 2012, s.  30 ( ISSN  0014-5270 )
  7. „  Artysta René Gruau nie żyje  ” Le Nouvel Observateur , 10 kwietnia 2004
  8. „  René Gruau: ulubiony ilustrator mody Diora na aukcji w Londynie  ” La Dépêche , 18 kwietnia 2011
  9. Benedicte Menu, „  Jeanne Augier, la Dame du Negresco  ” , na lefigaro.fr ,20 lipca 2012( sprawdzono 28 grudnia 2012 r. )  :„[…] plakat René Gruau (hotel posiada największą prywatną kolekcję)”
  10. David Downton ( przetłumaczony  z angielskiego, pref.  Stéphane Rolland ), The Masters of Fashion Illustration , Paryż, Eyrolles ,wrzesień 2011, 224  s. ( ISBN  978-2-212-12705-8 ) , str.  19
  11. Jessica Azoulay, „  René Gruau wszedł do Diora”  ” , na parismatch.com , HFM ,9 lutego 2012(dostęp 8 grudnia 2012 )
  12. Pauline Simons, „  René Gruau, cecha wirtuozowska  ” Madame Figaro , 29 stycznia 2011
  13. [image] "  Diorissimo  " [ archiwum17 lipca 2011] , na gruaucollection.com (dostęp 8 grudnia 2012 )
  14. Clair Mabrut, „  80 lat pocałunków  ” , na lefigaro.fr , Madame Figaro ,16 października 2007(dostęp 8 grudnia 2012 )
  15. [wideo] „  Christian Dior: Eau sauvage: woda toaletowa dla mężczyzn: rysunki René Gruau  ” , na ina.fr , INA ,1975(dostęp 8 grudnia 2012 )
  16. (w) Drusilla Beyfus, „  Rene Gruau: nowe spojrzenie na wpływowego ilustratora Diora  ” na telegraph.co.uk ,23 października 2010(dostęp 8 grudnia 2012 )  :„  Gruau” uchwycił styl i ducha Diora  ”
  17. (w) Veronica Horwell, „  René Gruau - Przechwytywanie wyglądu paryskiego szyku  ” , na guardian.co.uk ,15 kwietnia 2004(dostęp 8 grudnia 2012 )
  18. Martine Picouët, „  Passage n ° 5: a dream dress to see in Toronto  ” , Style , sur lemonde.fr , M ,16 listopada 2012(dostęp 8 grudnia 2012 )
  19. Virginie Mouzat , „  Dior - Haute couture Spring-Summer 2011  ” , na lefigaro.fr , Madame Figaro (dostęp 7 grudnia 2012 )
  20. Géraldine Dormoy, „  Gruau, painter of seduction  ” , Styles , na lexpress.fr , L'Express ,31 stycznia 2011(dostęp 8 grudnia 2012 )
  21. [image] Amber Jane, „  Style Cycles: Rene Gruau and Christian Dior  ” , na theatreoffashion.co.uk ,3 lutego 2011(dostęp 8 grudnia 2012 )  :„John Galliano odtworzył ilustracje Rene Gruau”
  22. [image] "  Christian Dior Couture Wiosna 2011 vrs René Gruau  " ,26 stycznia 2011(dostęp 8 grudnia 2012 )

Zobacz też

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne