Protopunk

Protopunk Kluczowe dane
Stylistyczne początki Rockabilly , rock garażowy , surf rock , hard rock , rock pubowy
Pochodzenie kulturowe Połowa lat 60. , USA , Wielka Brytania
Typowe instrumenty Gitara elektryczna , bas , perkusja , automat perkusyjny , instrumenty klawiszowe

Podgatunki

Glam punk , garażowy punk , punkowy blues

Gatunki pochodne

Punk rock , post-punk

Protopunk jest muzyka po połowie lat 1960 i na początku 1970 roku , które zainspirowały punk rocka . Zazwyczaj nie wszyscy muzycy protopunkowi uważają się za punków. Rzeczywiście, protopunk nie jest dobrze zdefiniowanym gatunkiem muzycznym . Przyjmuje szeroką gamę stylów i elementów muzycznych, zwłaszcza rock garażowy .

Amerykańskie zespoły, takie jak The Stooges , MC5 , Death , The Seeds , Paul Revere and the Raiders , The Monks , The Sonics , Shadows of Knight , The Velvet Underground , The Doors , Alice Cooper , The Trashmen , Suicide , Question Mark and the Mysterians , The Standells , Cheepskates , The Kingsmen , The Modern Lovers , New York Dolls , The Dictators , Lou Reed , Big Star , The Fugs , Television , Captain Beefheart , Patti Smith , Richard Hell , Rocket from the Tombs i Love  ; Niemieckie grupy, takie jak Ton Steine ​​Scherben , Neu! and Can  ; Australijski zespół Radio Birdman i brytyjskie zespoły, takie jak Them , The Kinks , The Troggs , The Animals , The Move , The Who , David Bowie , T. Rex , Faces , Mott the Hoople , Roxy Music , Hawkwind , Dr Feelgood, a także Peruwiańska grupa Los Saicos , jest jedną z tych, które będą miały znaczący wpływ na punk.

Historia

Pochodzenie

Muzyka punkowa, w tamtym czasie podgatunek muzyczny, odnajduje pewne elementy we wczesnych piosenkach rytmicznych i bluesowych , a także w ostatnich zespołach rockabilly. Utwór Jerry'ego Lotta Love Me , wydany w 1958 roku (nagrany jako The Phantom ), można uznać za prekursora punkowego brzmienia. Na początku i w połowie lat sześćdziesiątych XX wieku garażowe grupy rockowe , uznane później za twórców punk rocka, przeniosły się do różnych miejsc w Ameryce Północnej . The Kingsmen , garażowy zespół z Portland w stanie Oregon , zyskał popularność w 1963 roku dzięki okładce Louiego Louiego . Skały surfowania , spopularyzowana i opracowany przez Dick Dale i The Beach Boys , inspirowany garażu, a później punk rocka. Minimalistyczne brzmienie większości garażowych zespołów rockowych jest inspirowane brytyjską inwazją . Single The Kinks , You Really Got Me and All Day i All of the Night , są uważane za „poprzedników” tego gatunku. W 1965 roku The Who szybko stał się popularny dzięki singlowi I Can't Explain , wirtualnym klonie The Kinks. W 1966 roku popularność garażowych grup rockowych na kilka lat zmalała, ale agresywne brzmienie i buntownicza postawa grup „garażowych psychologów  ”, takich jak The Seeds, zachowały styl tych grup, które później stały się archetypowymi postaciami protopunka. Pierwsze dwa albumy grupy Love , Love (1966), aw szczególności Da Capo (1967), rozpoczynają eksplorację protopunkowego brzmienia z piosenkami takimi jak 7 i 7 Is , ich jedyną piosenką, która odniosła sukces. Arthur Lee z Love jest uważany za „pierwszego punk rockera” . Ale Lee źle to odbiera, wierząc, że to określenie określa go jako „czyjegoś niewolnika lub coś w tym stylu”. "

Rozwój w Stanach Zjednoczonych

W 1960 roku powstała jedna z pierwszych grup protopunkowych, The Sonics . Wstyczeń 1969, MC5 , zespół z Detroit , wydany wykopią z zablokowaniem . „Muzycznie rzecz biorąc, zespół jest celowo agresywny” - twierdzi Lester Bangs z magazynu Rolling Stone . W sierpniu tego samego roku The Stooges , pochodzący z Ann Arbor , wydali swój imienny album . Według autorowi Greil Marcus, grupa, prowadzona przez piosenkarza Iggy'ego Popa , powiela „dźwięk utworu Airmobile przez Chuck Berry .” „ Album został wyprodukowany przez Johna Cale'a , byłego członka eksperymentalnej grupy The Velvet Underground .

We wczesnych latach siedemdziesiątych zespół New York Dolls postanowił przenieść swój styl rock'n'rollowy z lat pięćdziesiątych na inny poziom, który później stał się znany jako glam punk . W tym samym czasie legendarny nowojorski duet Suicide , zrzeszający Alana Vegę i Martina Reva , gra muzykę eksperymentalną i minimalistyczną, często zabarwioną rockabilly, określaną wcześniej jako rodzaj electro-punka. W Queens , dyktatorów grać humorystyczny skałę i robić okładki pełne zły energii. W Bostonie , The Modern Lovers prowadzone przez Jonathan Richman stał się popularny ze swoim minimalistycznym stylu. W 1974 roku wokół Rathskeller Club na Kenmore Square zaczęła gromadzić się garażowa scena rockowa. Uczestniczą w nich takie grupy jak Real Kids , założona przez byłego członka Modern Lovers, Johna Felice; Willie Alexander and the Boom Boom Band , którego wokalista jest byłym członkiem Velvet Underground, w którym pełnił funkcję przez kilka miesięcy w 1971 roku; oraz Mickey Clean and the Mezz. W Ohio powstaje mała podziemna scena, prowadzona przez Devo z Akron i Kent oraz The Electric Eels , Mirrors and Rocket from the Tombs . Kiedy elektryczne węgorze i lustra rozpadają się, z tych podziałów wyłaniają się Styreny.

Rozwój międzynarodowy

Pod koniec lat 60. brytyjska grupa The Deviants wystąpiła w psychodelicznym stylu. W 1970 roku grupa przekształciła się w Pink Fairies , grając w podobnym stylu.

Uwagi i odniesienia

  1. (w) Buckley 2003 , s. 403, Dodanie Simon House (skrzypce / klawisze) w 1974 roku złagodziło muzyczny atak bez niszczenia tkaniny, ale z proto-punkowym Lemmy'm na basie, wymagania ciężkiego rocka zawsze byłyby zaspokojone.
  2. (w) Jonathan Watts, Dan Collyns, Gdzie zaczął się punk? Kino w Peru , The Guardian , 14 września 2012.
  3. „Proto-Punk” , All Music Guides, dostęp 24 września 2009.
  4. (w) D. Hebdige, Subculture, the mean of style , ( London  : Taylor & Francis, 1979), s. 25.
  5. (w) Jack B. Moore, Skinheadzi ogoleni do bitwy: historia kulturowa amerykańskich skinheadów (Popular Press, 1993), str. 41.
  6. (w) Sabin (1999), str. 157.
  7. (w) „  Surf music  ” , AllMusic (dostęp 23 kwietnia 2011 ) .
  8. (w) R. Sabin, Punk rock: i co z tego? : kulturowe dziedzictwo punka (Routledge, 1999), s. 159.
  9. (w) Harrington (2002), str. 165.
  10. Sabin (1999), str. 159.
  11. (w) Schinder, Schwartz (2008), s.263.
  12. (w) „Da Capo” AllMusic , dostęp 5 sierpnia 2011.
  13. (w) Einarson (2010), s.241.
  14. (w) MC5: Kick Out the Jams , recenzja Lester Bangs, Rolling Stone , 5 kwietnia 1969, dostęp 27 stycznia 2007.
  15. (w) Marcus (1979), str. 294.
  16. (w) Taylor (2003), str. 49.
  17. (w) Harrington (2002), str. 538.
  18. (en) Bessman (1993), str. 9–10.
  19. (w) Andersen i Jenkins (2001), str. 12.
  20. (w :) Robin Vaughan , „  Reality Bites  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • What to do? ) , Boston Phoenix , 6-12 czerwca 2003 (dostęp 27 listopada 2007 ) .
  21. (w :) Joe Harvard , „  Mickey Clean and the Mezz  ” , Boston Rock Storybook (dostęp 7 listopada 2007 ) .
  22. (w) Ira Robbins , "  Willie Alexander  " , Trouser Press Guide (dostęp 27 listopada 2007 ) .
  23. (w) Klimek, Jamie, Mirrors , Jilmar Music .
  24. (w) Jäger, Rolf, Styrenes-A Brief History , Rent a Dog , obejrzano 27 listopada 2007.
  25. (w) Toshikazu Ohtaka , „Brzmienie, chcieliśmy być niesamowicie głośni i gwałtowni! To mówi wszystko. Hipisi chcieli być mili i delikatni, ale nasz styl był przeciwieństwem tej spokojnej, naturalnej postawy. " (Wersja z 8 maja 2008 r. W archiwum internetowym ) ,8 maja 2008.
  26. (w) Unterberger (1998), str. 86–91.

Zobacz też

Bibliografia