| Narodziny |
28 września 1924 Poitiers |
|---|---|
| Śmierć | 30 października 2002 (w wieku 78) |
| Narodowość | Francuski |
| Trening | Szkoła marynarki wojennej |
| Czynność | Fizyk |
| Członkiem |
Akademia Nauk Amerykańska Akademia Sztuki i Nauk Amerykańska Akademia Nauk (1974) |
|---|---|
| Nagrody |
Nagroda Louis-Ancel (1951) Medal Blondel (1957) Nagroda Félixa-Robina (1974) |
Pierre Aigrain , urodzony w Poitiers dnia28 września 1924 i martwe 30 października 2002, jest francuskim naukowcem.
Był sekretarzem stanu ds. Badań pod przewodnictwem Valéry Giscard d'Estaing .
Syn inżyniera, Pierre Aigrain poszedł do liceum w Metz, a następnie studiował w Szkole Marynarki Wojennej od 1942 do 1945 roku. W 1945 roku został oficerem marynarki w wieku 21 lat i został wysłany na studia do Stanów Zjednoczonych w Norfolk w Wirginii. ., i zostaje chorążym w Memphis. W 1946 roku został przyjęty do Carnegie Institute of Technology w Pittsburghu , aby uzyskać tytuł magistra. Następnie dołączył do wydziału elektrotechniki, gdzie profesor FM Williams uzyskał stanowisko współpracownika naukowego w celu przygotowania doktoratu z elektrotechniki, który uzyskał w 1948 r. W Carnegie Institute of Technology spotkał się wWrzesień 1948Claude Dugas , wysłany przez Yves Rocarda dzięki grantowi CNRS na pracę dla Fredericka Seitza (szefa wydziału fizyki). Podczas studiów w Pittsburghu poznał swoją przyszłą żonę Francine Bogart (zmarła w 2009 roku), że poślubił12 lutego 1947W Nowym Jorku. Po powrocie do Francji został przydzielony do laboratorium fizyki École normale supérieure, kierowanego przez Yves Rocarda , jako asystent techniczny dyrektora Centrum Badań Naukowych Marynarki Wojennej (1948-1949). Zajmuje się fizyką tranzystora na germanimum.
Był wówczas inżynierem w Commissariat à l'énergie atomique w latach 1949-1950, następnie asystentem w Collège de France ( nowo mianowanym katedrze fizyki teoretycznej Jeana Lavala ) w latach 1950-1951, następnie ponownie inżynierem w Komisariacie à l 'energia atomowa od 1951 do 1952. W wieku 26 lat uzyskał stopień doktora nauk fizycznych w 1950 r. na Wydziale Nauk Uniwersytetu Paryskiego i stworzył w laboratorium fizycznym École normale supérieure, pod kierunkiem Claude Dugas , niewielki zespół badawczy nad półprzewodnikami, który następnie stał się laboratorium fizyki ciała stałego w Szkole, którym kierował do 1965 roku. Pierre-Gilles de Gennes przygotowywał tam swoje studia podyplomowe . W 1952 roku, w wieku 28 lat, zrezygnował z francuskiej marynarki wojennej i został tymczasowo wykładowcą fizyki teoretycznej na Wydziale Nauk Uniwersytetu w Lille, pozostając przydzielonym do laboratorium fizyki École normale supérieure, gdzie był również wykładowca w latach 1952-1953. Staje się1 st październik 1954, W wieku 30, stały wykładowca na Wydziale Nauk o Uniwersytecie w Paryżu w nauczaniu świadectwie PCB (równolegle z Maurice Curie , Jean-Paul Mathieu i André Guiniera , potem Paul Soleillet i Jean Brossel ). Uzyskał tytuł profesora bez katedry1 st styczeń 1957) i został mianowany profesorem zwyczajnym Katedry Elektrotechniki im 1 st październik 1958na emeryturze Marcela Pautheniera , a następnie przeniósł się na katedrę energetyki dalej1 st październik 1963. Brał także udział w 1955 roku w tworzeniu Certyfikatu 3 e solid fizyczny cykl z Jacquesem Friedelem i André Guinierem oraz atomowej i statystycznej fizyki z Jeanem Brosselem , Alfredem Kastlerem , Jacquesem Yvonem , Pierre-Gilles'em de Gennes i Claude Cohen-Tannoudji .
Plik 12 grudnia 1958, jest jednym z pierwszych 12 mędrców przyjętych przez generała de Gaulle'a do powołania Generalnej Delegacji ds. Badań Naukowych i Technicznych . W latach 1961-1965 był dyrektorem naukowym departamentu badań i zasobów testowych we francuskim Ministerstwie Sił Zbrojnych, następnie dyrektorem szkolnictwa wyższego (po nim Philippe Olmer , ówczesny dyrektor Wyższej Szkoły Elektrycznej) pod tytułem od którego podjął w 1966 r. reformę pierwszego i drugiego cyklu uniwersyteckiego (reforma Foucheta). Plik1 st lutego 1968został mianowany delegatem generalnym ds. badań naukowych i technicznych (po odejściu André Maréchala , który krótko zastąpił Philippe'a Olmera na stanowisku dyrektora École supérieure normale supérieure). W 1982 roku był dyrektorem technicznym w firmie Thomson. Z6 kwietnia 1978 w 22 maja 1981Był sekretarzem stanu do premiera Badań w 3 -tego rządu z Raymond Barre . W 1988 roku został wybrany członkiem Akademii Nauk .
Przekonany, że metrologia nie ma wystarczającego miejsca we francuskim krajobrazie i musi mieć prawdziwą tożsamość, w 1969 roku z pomocą Georgesa Denègre'a był inicjatorem powołania Krajowego Biura Metrologii (BNM), międzyresortowy organ odpowiedzialny za federację francuskiej metrologii, obecnie część National Metrology and Testing Laboratory (LNE)
W 1982 roku został doradcą naukowym Alaina Gomeza na czele Thomson-CSF oraz jednym z członków założycieli i prezesem stowarzyszenia współpracy przemysłowej Francja-Tajwan-Djakarta / OCIFA , założonego w 1987 roku. W ciągu dziesięciu lat istnienia ta mikrostruktura, składająca się z czterech ekspertów operacyjnych, pozwoliła w szczególności około pięćdziesięciu francuskim przedsiębiorstwom na stałe osiedlenie się na tym obszarze geograficznym bez przenoszenia swojej działalności do Europy. Eksperci delegowani przez OCIFA zainicjowali setkę strategicznych sojuszy przemysłowych wynikających ze współpracy pomiędzy sektorem publicznym i prywatnym krajów zaangażowanych w ten program.
Aigrain otrzymał honorowy doktorat na Uniwersytecie Heriot-Watt w 1987 roku
Pierre Aigrain rozpoczyna pierwszą stronę pierwszego rozdziału swojej książki Simples propos d'un homme de science tymi słowami:
„MOJA PRACA ma nazwę: nauka. Czysta, stosowana czy przemysłowa, zawsze byłem zaangażowany w naukę, zarówno jako badacz, jak i jako administrator. "