Philippe Pinel

Philippe Pinel Portret Philippe Pinel Portret Philippe Pinel , autorstwa Anny Mérimée. Biografia
Narodziny 20 kwietnia 1745
Jonquieres
Śmierć 25 października 1826
Paryż
Pogrzeb Cmentarz Pere Lachaise
Dzieci Scypion Pinel
Tematyczny
Szkolenie Uniwersytet w Tuluzie
Zawód Naukowiec , psychiatra , lekarz , zoolog ( w ) i psycholog
Pracodawca Szpital Salpêtrière (1795-1820)
Nagrody Kawaler Legii Honorowej ( d )
Członkiem Akademia Nauk (od1803) i Narodowa Akademia Medyczna
Kluczowe dane

Filip Pinel (20 kwietnia 1745w Jonquières ( Tarn ) -25 października 1826w Paryżu ) jest francuskim naukowcem  : lekarzem znanym jako alienista , pionierem psychiatrii i notabene zoologiem .

Działa na rzecz zniesienia kajdan chorych psychicznie zakutych w kajdany i, bardziej ogólnie, humanizacji ich leczenia. Jednak gest, dzięki któremu zdjąłby kajdany z obłąkanych, jest fikcją wymyśloną przez jego syna. Pracował w szczególności w szpitalu Bicêtre .

Zawdzięczamy mu pierwszą klasyfikację chorób psychicznych. Miał wielki wpływ na psychiatrię i leczenie obłąkanych w Europie i Stanach Zjednoczonych .

Po rewolucji francuskiej doktor Pinel odwrócił spojrzenie na szalonych (lub „obłąkanych”) do góry nogami, twierdząc, że można ich zrozumieć i wyleczyć. Opowiada się za „  moralnym traktowaniem  ” pacjenta, które jest zapowiedzią naszych nowoczesnych psychoterapii.

Biografia

Syn niezbyt szczęśliwego chirurga, ukończył studia klasyczne w kolegium w Lavaur ( Tarn ) wśród oratorian . Następnie wstąpił na doktrynę w College de l'Esquile w Tuluzie , którą opuścił w 1767 r. na wydział teologii . Impregnowany łaciną i religią , opuścił jednak sutannę w 1770 roku, nie składając żadnych ślubów i nie otrzymując niższych święceń .

Studia medyczne rozpoczął w Tuluzie, gdzie w 1773 r. uzyskał doktorat. W 1774 r. wyjechał do Montpellier na kursy Paula-Josepha Bartheza i w 1778 r. przybył do Paryża.

Praca naukowa

Medycyna

W 1773 r. napisał pracę medyczną w Tuluzie , gdzie mógł obserwować szaleńców przykutych do szpitala La Grave , po czym kontynuował studia w Montpellier . W 1778 roku , docierając w Paryżu, ujrzał godzinę korepetycji z matematyki i przekładów tekstów medycznych, takich jak instytucje medycyny praktycznej przez William Cullen i Robót medyczne o Georgio Baglivi . W 1784 przez dwa miesiące uczęszczał na lekcje magnetyzmu zwierzęcego ucznia Mesmera , Charlesa Deslona , osobistego lekarza hrabiego d'Artois. Najpierw zaangażował się w ruch rewolucyjny w 1789 r. , zdystansował się od nadejścia Terroru . Potem znalazł pracę w domu opieki z doktorem Belhomme w Charonne , gdzie spotkał Cabanis , regularnie w Anne-Catherine Helvetius ' salonie .

Został mianowany lekarzem szalonych z Bicêtre on25 sierpnia 1793, dekretem, na wniosek Jacques-Guillaume Thouret i Pierre Jean Georges Cabanis . Z uwagą przygląda się praktykom Jeana-Baptiste Pussina , który rozwija „moralne traktowanie” obłąkanych, biorąc pod uwagę część ich rozumu, która pozostaje nienaruszona. Pussin był człowiekiem o wielkiej życzliwości dla chorych, obdarzonym znaczną siłą i spostrzegawczym duchem; wprowadził w życie zniesienie używania łańcuchów w Bicêtre (Traktat medyczno-filozoficzny o alienacji psychicznej lub La manie (1801), s. 201).

Następnie w 1795 został mianowany naczelnym lekarzem Salpêtrière, gdzie zastosował te same reformy, co w Bicêtre. Gdy tylko przybywa, prosi, aby Pussin poszedł za nim, ale dopiero w 1802 r. jego prośba zostanie spełniona. Następnie rozpoczął reformę organizacji szpitala.

W 1798 r. napisał Nozografię filozoficzną , która jest klasyfikacją chorób psychicznych , zwaną wówczas vesanies . Oparta na zasadzie klasyfikacji nauk przyrodniczych , nozografia ta jest w szczególności inspirowana dziełami Cullena i François Boissier de Sauvages de Lacroix , autora klasycznego dzieła zatytułowanego Nosologia Methodica, w którym studiował różne szaleństwa. Pinel pojawia się zatem jako jeden z założycieli nozologii , po Boissier de Sauvages.

W 1801 r. napisał traktat medyczno-filozoficzny o alienacji psychicznej . Na podstawie uszkodzonych narządów klasyfikacja ta wyróżnia:

W przypadku Pinel zaburzenia psychiczne są spowodowane fizjologicznymi uszkodzeniami spowodowanymi emocjami. Osoba niepoczytalna jest podmiotem i należy wziąć pod uwagę jego przeszłość i trudności w realizacji terapii.

W 1802 roku, siedem lat po prośbie Pinela, dzięki wpływom ministra spraw wewnętrznych Jean-Antoine Chaptala , Jean-Baptiste Pussin wstąpił do Salpêtrière, gdzie pracował aż do śmierci w 1811 roku.

Został wybrany członkiem Akademii Nauk w 1803 roku. Jean-Étienne Esquirol zastąpił go w 1810 roku w Salpêtrière.

Pinel tłumił upuszczanie krwi i niepotrzebne leki, które tylko osłabiały szaleńców. Uważał, że szaleńców można wyleczyć zachęcającymi słowami, a w przypadku urojeń sprytne rozumowanie powinno zredukować dominującą ideę.

Opowiadał się za moralnym traktowaniem. Według niego lekarz musiał zrozumieć logikę delirium pacjenta, a następnie zdać się na resztę rozumu pozostającego w każdym obłąkanym człowieku, aby stopniowo zmuszać go do rozpoznania swoich błędów, używając dialogu, ale także, jeśli to konieczne, swojego autorytetu. Wiele powiedziano o znaczeniu moralnego traktowania. Dla niektórych, w szczególności Michela Foucaulta , P. Pinel zastępuje jedynie fizyczne ograniczenie warunkowaniem moralnym. Jedno wykluczenie przez drugie, pacjent psychiatryczny pozostawiony wszechmocy lekarzy, jedynych, którzy osądzają uzdrowienie w swoich zakładach. Dla innych, zamieniając szaleńca w pacjenta, którego można leczyć i ponownie zintegrować z miastem, Pinel pozwala na nawiązanie dialogu z szaleństwem, z pewnością niepełnego, a nawet pozornego, ale dialogu mimo wszystko. Jak to często bywa, prawda jest prawdopodobnie gdzieś pośrodku.

Jego idee, podjęte przez Esquirola , dały początek przepisom psychiatrycznym z 1838 r., które obowiązywały do ​​1990 r.

Został pochowany w Père Lachaise ( 18 th  dział).

Rodzina

Jest synem Philippe François Pinel i Elisabeth Dupuy. Jego synem jest psychiatra Scipion Pinel , znany jako Pinel fils . Jego siostrzeniec to psychiatra Kazimierz Pinel , znany jako siostrzeniec Pinel . Jego pra-bratanek, psychiatra René Semelaigne , jest także synem psychiatry Armanda Semelaigne'a.

Jego wnuczka, Marie-Adélaïde Pinel, jest matką fizyka Paula Langevina i siostrą Louisa Pinela .

Zoologia

W 1777 z powodzeniem przeczytał jeden ze swoich pamiętników zoologicznych w Royal Society of Montpellier . Jego nazwisko byłoby nawet cytowane na równi z Cuvier, który zajmowałby katedrę anatomii porównawczej w Jardin des Plantes . W 1792 był w szczególności autorem gatunku Martes .

Hołdy

Szpital nosi jego imię w Amiens , podobnie jak oddział opieki w CPA (centrum psychoterapeutyczne w Ain) w Bourg-en-Bresse , oddział szpitala Rouvray w Sotteville-lès-Rouen , a także oddział Cadillaca szpital w Gironde, w Clairefontaine w Haute-Saône.

W Quebecu w Kanadzie znajduje się Instytut Philippe-Pinela w Montrealu , szpital psychiatryczny, specjalizujący się w psychiatrii sądowej. W Rio de Janeiro w Brazylii znajduje się również Instytut Philippe-Pinela  (pt) . Znajduje się tu ulica Pinel i miejscowość Pinel w Paryżu , bulwar Pinel w Lyonie (na którym znajduje się kilka szpitali, w tym szpital psychiatryczny Vinatier ) oraz park miejski na jego imię w pobliżu szpitala Bicêtre w mieście Kreml-Bicêtre .

W filmie L'Enfant sauvage (1970) François Truffaut jego rolę gra Jean Dasté .

Publikacje

Różnica

Uwagi i referencje

  1. Fabrice Lascar, „  Dzień, w którym Pinel uwolnił szalonych  ”, Historia , kwiecień czerwiec 2011 ( czytaj online )
  2. F. Huguet, Profesorowie wydziału medycyny w Paryżu. Słownik biograficzny 1794-1939 , Paryż, INRP CNRS,1991, 753  pkt. ( ISBN  2-222-04527-4 ) , s.367
  3. Pierre Nicolas, Historia psychologii we Francji , 2002
  4. Marie Didier , W nocy z Bicêtre , Gallimard, 2006; przedruk Folio, s.169
  5. Biografia Pussin , miejscu szpitalach Saint-Maurice.
  6. Jacques Postel, „  Jean Étienne Dominique Esquirol  ” , na Encyclopaedia Universalis (dostęp 26 listopada 2016 )
  7. Paul Bauer , Dwa wieki historii u Père Lachaise , Mémoire et Documents,2006, 867  s. ( ISBN  978-2-914611-48-0 ) , s.  641
  8. Rodzinne pochodzenie Philippe Pinel , Pierre Chabbert, komunikat przedstawiony 23 października 1976 r. Francuskiemu Towarzystwu Historii Medycyny.
  9. Linia medyczna Pinelów, ich pomoc więźniom politycznym podczas Terroru i podczas Restauracji , autorstwa Emile Gilbrin, na stronie biusante.parisdescartes.fr .
  10. Casimir Pinel , na stronie internetowej Historii psychiatrii we Francji .
  11. Paul Langevin (1872-1946) , Frédéric Joliot , Wspomnienia biograficzne członków Towarzystwa Królewskiego, 1 listopada 1951.
  12. Strony 7-8 w René Semelaigne , Philippe Pinel i jego praca. Z punktu widzenia zdrowia psychicznego , edycje L'Harmattan, 2001. ( ISBN  2-7475-0959-1 )
  13. „  Pinel, Philippe  ” , baza danych Léonore , francuskie Ministerstwo Kultury

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne