Paryż-Wycieczki
Paryż-Wycieczki
| Sport | Kolarstwo szosowe |
|---|---|
| kreacja | 1896 |
| Organizator (e) | ASO |
| Edycje | 114 (w 2020 r.) |
| Kategoria | Seria UCI Pro |
| Typ / Format | Klasyczny |
| Okresowość | Roczny (październik) |
| Miejsca) | Francja |
| Status uczestników | Profesjonalny |
| Oficjalna strona internetowa | www.paris-tours.fr |
| Posiadacz tytułu | Kacper pedersen |
|---|---|
| Więcej tytułów |
Gustave Danneels Paul Maye Guido Reybrouck Erik Zabel (3 wygrane) |
Ostatnie zawody patrz: Paris-Tours 2020
Paris-Tours to francuski wyścig kolarski utworzony w 1896 roku . To jeden z najstarszych i najbardziej prestiżowych wyścigów w zawodowym kalendarzu. Odbywający się jesienią, dzieli z Tour of Lombardy przydomek „Klasyczny opadłych liści”.
Urodził się w końcu XIX -tego wieku, jest to drugi profesjonalny wyścig w wielu wydaniach popłynął za Paryż-Roubaix i związany z Tour Lombardii . Jest to zatem wyścig historyczny, choć nie uważany za „pomnik” .
To klasyk, który biegnie przez Beauce , Gatine Tourangelle i Dolinę Loary w regionie Centralnym .
Najbardziej utytułowanymi kolarzami są Francuz Paul Maye , Belgowie Gustave Danneels i Guido Reybrouck oraz Niemiec Erik Zabel , każdy z trzema sukcesami.
Historia
Wyścig został stworzony przez dziennik Paris-Vélo w 1896 roku, w tym samym roku co Paris-Roubaix , z okazji inauguracji toru Tours. Ta pierwsza edycja, która odbywa się w dniu17 maja 1896 r, jest popularnym sukcesem, przyciągającym spory tłum wokół i wewnątrz welodromu. Druga edycja miała miejsce pięć lat później, w 1901 roku (wspólna organizacja Véloce Club de Tours i gazety Auto-Vélo), a trzecia w 1906 roku (z inicjatywy Victora Lefèvre, dyrektora toru w Tours, a zorganizowana przez Véloce Club de Tours i gazetę l'Auto), od której odbywa się corocznie. Od 1907 wyścig był zarezerwowany dla profesjonalistów, teraz organizowany przez dziennik L'Auto , który niedługo wcześniej stworzył Tour de France . Wśród wielkich nazwisk, które wyróżniły się w tych wczesnych latach, możemy wymienić Luciena Petit-Bretona , François Fabera czy Octave Lapize .
W 1935 roku przerzutka została dopuszczona po raz pierwszy. Wyścig jest również po raz pierwszy transmitowany na żywo w radiu. W 1945 roku gazeta L'Équipe , następczyni L'Auto, przejęła organizację wyścigu. W 1950 r. przybycie odbywa się na Esplanade du Champ de Mars, a nie na welodromie. W kolejnych latach finisz oceniany jest na szczycie wybrzeża Alouette.
Od 1951 wyścig odbywa się w październiku, do tego czasu odbywał się wiosną, pomiędzy Paris-Roubaix i Flèche Wallonne . W 1958 r. wyścig był po raz pierwszy transmitowany na żywo w telewizji. W 1959 r. zakończył się ostatnią rundą z trzykrotnym pokonaniem skoczni Alouette. W 1965 i 1966 organizatorzy zakazali przerzutek, aby wyścig był bardziej selektywny.
Od 1974 do 1987 roku trasa była kilkakrotnie modyfikowana: Tours-Versailles, Blois-Chaville, Blois-Monthléry, Créteil-Chaville. W tym okresie zmieniła nawet nazwę, nazywając się kolejno Blois-Chaville lub Grand Prix de l'Automne. To nazwisko pozostanie kojarzone z innymi trasami, które będą podążać, aż do powrotu do formuły Paris-Tours. Ciekawostką formuły Grand Prix d'Automne jest to, że w jej finale uwzględniono słynne wybrzeża doliny Chevreuse, tam nawet te nostalgiczne za tymi żywymi zakończeniami wyścigów, które zajęły wybrzeża Siedemnastu zakrętów, de la Madeleine, de Chateaufort, L'Homme Mort i Pavé des Gardes.
Od 1988 roku wyścig wznowił swoją pierwotną nazwę, a jego przebieg ustabilizował się. W latach 90. nastąpiło odrodzenie zainteresowania, ze względu na rejestrację na Mistrzostwa Świata, a także przybycie na aleję Grammont , co nadaje jej szczególny charakter. Ta bardzo szeroka i prawie 3 km końcowa prosta linia jest uważana za jeden z najgorętszych punktów kolarstwa, zwłaszcza dla sprinterów. W 2011 roku został skrócony do 800 metrów.
W 2018 roku powstała nowa modyfikacja trasy: obecnie trasa w jej końcowej części obejmuje kamieniste ścieżki, zwane ścieżkami winorośli, oraz kilka niewielkich stromych wzniesień. Jest to najbardziej radykalna i najbardziej kontrowersyjna zmiana w próbie, która widziała wielu. Miejsce przyjazdu nie ulega zmianie.
Była częścią UCI ProTour między 2005 i 2007 , po czym został sklasyfikowany w kategorii 1.HC na UCI Europe Tour kalendarzu . W 2020 dołączy do UCI ProSeries , drugiego poziomu międzynarodowego kolarstwa. Zarządzany jest przez organizatora imprez sportowych Amaury Sport Organization . Edycja 2020 jest wyjątkowo wpisana do kalendarza Coupe de France .
Trasa
Paris-Tours miał wiele zmian kursu, chociaż dystans zawsze wynosił około 250 kilometrów. Start został szybko przeniesiony z Paryża , najpierw do Wersalu , a następnie do Saint-Arnoult-en-Yvelines . Od 2009 roku kurs rozpoczyna się w departamencie Eure-et-Loir , najpierw w innym mieście: Chartres w 2009, Bonneval w 2014 czy nawet Brou w 2017; następnie od 2018 roku przebywa w Chartres . Pętla przechodząca przez Chinon została dodana w latach 1919-1926, aby umożliwić podejście do pagórkowatych wybrzeży Tours na południowym brzegu Loary i osiągnąć łączną odległość 342 kilometrów. Sprinterzy nadal dominowali w imprezie, aw 1959 organizatorzy dodali trzy podjazdy na Côte de l'Alouette.
W 1965 roku przerzutki zostały zakazane, a biegaczy ograniczono do dwóch prędkości. Wyścig wygrywa holenderski neoprofesjonalista Gerben Karstens , który wybrał modele 53x16 i 53x15 i pokonał 246 kilometrów z rekordową prędkością 45,029 km/h. Eksperyment uznano za porażkę, gdy wyścig z 1966 roku zakończył się tak samo jak w 1964 roku.
Trasa jest odwrócona i zmienia się nieustannie w latach 1974-1987. Dla wielu impreza traci swój charakter, ponieważ wyścig odbywa się między Tours i Versailles (1974-1975), Blois i Chaville (1976-1977 i 1979-1984), Blois na autodromie Montlhéry (1978) i Créteil w Chaville (1985-1987). W 1988 roku wyścig powrócił na swoją początkową trasę: Paryż – Tours.
Wiatr często bywa wrogi: w 1988 roku Peter Pieters zwyciężył ze średnią 34 km/h, najwolniejszym od 57 lat. Jednak Paris-Tours staje się najszybszym klasykiem, gdy wiatr sprzyja kolarzom , Oscar Freire zwyciężył w 2010 roku przy 47,730 km/h. To pozwala mu trzymać żółtą wstążkę dla największej prędkości klasyka.
W 2018 roku zmienił format, wprowadzając winnice, dziewięć sektorów o łącznej długości 12,5 km, co wymagało zwinności dla biegaczy. W finale wprowadzono także siedem „krótkich i suchych” żeber.
Charakterystyka
Znany jako najbardziej płaski z klasyków, wyścig odbywa się w pierwszej części wzdłuż dróg Beauce, zanim generalnie zaatakuje kilka wzniesień na ostatnich 30 kilometrach. Linia mety znajduje się na Avenue de Grammont w Tours , zapewniając końcową linię prostą o długości 800 metrów.
Pomimo trasy, która wydaje się być przygotowana dla sprinterów, wyścig rzadko kończy się naprawdę masowym sprintem (tylko 5 razy w ciągu ostatnich 20 edycji). Można to wytłumaczyć długością (około 230 km ), otwartym krajobrazem, który podkreśla rolę wiatru, falistym finiszem przeplatanym małymi żebrami (Côte de Beau Soleil, Côte de l'Épan), co nie sprzyja kontroli. przez pluton. I wreszcie, ważną rolę odgrywa sytuacja w kalendarzu na sam koniec sezonu.
To sprawia, że jest to klasyk trudny do oswojenia, trudniejszy niż sugeruje jego profil.
Na przestrzeni ostatnich dwudziestu edycji (od 1998 do 2017) bardzo schematycznie przedstawia się statystyczna wygrana wyścigu:
- 10 razy (50%) zwycięzcą jest osoba, która przeżyła mniej lub bardziej wczesną ucieczkę. Ta ucieczka mogła uformować się bardzo wcześnie i zwycięzca odszedł sam lub wziął ze sobą jednego lub więcej biegaczy i rozłożył ich w sprincie. Czasami zwycięska ucieczka przybierała kształt nieco później (około czterdzieści kilometrów od mety). Początkową ucieczką może być duża grupa wynikająca z krawężnika. To zwycięstwa Jacky'ego Duranda, Marca Wautersa, Andrei Tafi, Richarda Virenque, Jakoba Piila, Erika Dekkera, Frédérica Guesdona, Grega Van Avermaeta, Jelle Wallays i Matteo Trentina (2015).
- zwycięzca 4 razy (20%) opuszczał peleton blisko mety (mniej niż 25 km), albo dołączył do odjazdu już utworzonego pod prąd, albo utworzył nową grupę po tym, jak peleton dołączył do pierwszego odjazdu. Za każdym razem o zwycięstwie w sprincie decydowały dwa, trzy lub więcej. To dwukrotne sukcesy Philippe'a Gilberta, Marco Marcato i Matteo Trentina (w 2017 roku).
- 5 razy (25%) o wyniku wyścigu zadecydował potężny sprint. Peleton walczący o zwycięstwo może być mniej lub bardziej zaopatrzony. To dwukrotne zwycięstwa Erika Zabla, Alessandro Petacchi, Oscara Freire i Johna Degenkolba.
- w jednym przypadku (5%) zwycięzca wyprzedził masowy sprint „pokonując kilometr”, jako finiszer. To sukces Fernando Gavirii.
Bez względu na sposób, w jaki się to dzieje, wyścig jest zawsze „ciężki”, a aspekt taktyczny jest mniej decydujący niż w innych wyścigach. Aby być bardziej precyzyjnym, możemy powiedzieć, że strzały taktyczne są rozgrywane na łebkach i w ferworze, z bardzo małą ilością czasu na refleksję i przygotowanie, ponieważ biegacze często są na linie i muszą improwizować. Jednak nadal można próbować przemyślanych planów (oprócz decyzji o wyruszeniu w „poranną” ucieczkę), w szczególności w przypadku krawędzi: tak więc w 1999 roku zespół Mapei postanawia grillować dostawy do stu kilometrów od mety i wysadził peleton, tworząc grupę 49 kolarzy, których już nigdy nie zobaczymy. Zwycięstwo ostatecznie przypadnie kolarzowi z innej drużyny ( Marc Wauters z Rabobank).
Należy pamiętać, że obecna konfiguracja wyścigu tak naprawdę nie pozwala zespołom na obstawianie budowy pociągu, który zabierze ich sprintera. Ponadto, z pięciu wyścigów, które zakończyły się masowym sprintem w ciągu ostatnich dwudziestu lat (patrz wyżej), widzimy, że wygrywający sprinter jest albo bardzo doświadczony, ma trzydzieści trzy lata i więcej (Zabel, Petacchi, Freire) i nie jest już jednym z najlepszych w swojej kategorii, kiedy wygrywa, bardzo szybki biegacz, który nie jest tak naprawdę czystym sprinterem (Degenkolb), co wydaje się potwierdzać „ideę, że przydomek klasycznych sprinterów jest nieco uzurpowany i że zdarzenie nie bardzo sprzyjają czyste sprinterzy takich jak Cavendish , Kittel , Démare lub wcześniej McEwen , Kirsipuu , Cipollini , etc. W rzeczywistości nie jest to rodzaj czystej sprintera po prostu wymieniony wśród wyścigu, mimo pewnych pięknych miejsc honorowych (Cipollini 4 th , Kirsipuu dwukrotnie 3 e , McEwen 4 th i 6 th , Démare 2 e i 3 e . ..). Jak na ironię, Fernando Gaviria, zwycięzca z 2016 roku, którego można uznać za czystego sprintera, wygrał zawody prowadząc sprint, atakując 800 metrów przed linią.
Na Paris-Tours wiatr odgrywa dominującą rolę. Zgodnie z tym można wyróżnić cztery wzorce ras:
- Kiedy wiatr wieje z tyłu lub trzy czwarte z tyłu, wyścig jest często superszybki. To sprzyja ucieczkom bardziej niż sprinterom. Następnie jesteśmy świadkami wyścigu rozciągniętego jak łuk od początku do końca. Paradoksalnie to właśnie z wiatrem w plecy bieg jest najtrudniejszy dla wszystkich biegaczy, ponieważ nie ma przestojów ani wytchnienia. W 2015 roku z wiatrem na plecach, około trzydziestu biegaczy izolowane się na froncie od 8 -go kilometra i nigdy nie będzie widział (to był najszybszy edition);
- Kiedy wiatr wieje czołowo lub w trzech czwartych twarzą, preferowani są sprinterzy, ponieważ ich drużyny mogą z łatwością kontrolować odjazdy. Wyścig jest wtedy znacznie łatwiejszy dla większości kolarzy (poza ucieczkami i kolegami z drużyny, którzy prowadzą peleton). Dobrze zabezpieczeni w środku peletonu, większość kolarzy pozwala sobie na ślizganie się do ostatnich kilometrów (mówią, że „palą fajkę”);
- Kiedy wiatr wieje z boku (rzadki przypadek), krawędzie są prawie nieuniknione. Widzimy wtedy mniej więcej ten sam wzór wyścigowy, co przy tylnym wietrze. Peleton bardzo szybko rozpada się na kilka części, co sprzyja ucieczkom (jak w 2006 roku podczas zwycięstwa Frédérica Guesdona);
- Kiedy wiatr jest słaby lub zero, przebieg wyścigu w dużej mierze zależy od taktyki zastosowanej przez różne zespoły. Zwykle daje to bardzo podobny wzorzec biegu do tego z wiatrem czołowym, a preferowani są sprinterzy.
Do tych czterech podstawowych wykresów musimy dodać rolę ostatnich dwunastu kilometrów, po krętych drogach, wąskich i z lekkim reliefem, które mają tendencję do dezorganizacji peletonu i pozwalają albo na opór ucieczki, albo wrzucenie na orbitę wybuchowych biegaczy. wystarczy, żeby wydostać się z peletonu.
Na obecnym torze kolarze na ostatnich kilometrach pokonują dwie nierówności. Często te dwie bardzo skromne trudności wystarczą silnym mężczyznom, aby stworzyć lukę i utrzymać ją do mety. Po ponad dwustu kilometrach płaskiego terenu ta nagła zmiana tempa często powoduje szkody, niezwiązane z wewnętrzną trudnością terenu. Dodatkowo praktycznie do ostatniej prostej drogi są bardzo kręte, wąskie i kręte. W takich warunkach bardzo trudno jest zorganizować się peletonowi.
Jeśli brak wewnętrznej trudności sprawia, że jest to bardzo otwarty wyścig na papierze (uchodzi za najłatwiejszy klasyk, w każdym razie najłatwiejszy do ukończenia), i jeśli napięcie jest często obecne, ostatecznie niespodzianki są rzadkością: zwykle nadchodzi powrót do doświadczonego lub dojrzałego biegacza, prawie nigdy do drugiego noża. Ostatni rekord wyścigu jest pod tym względem wymowny: poza himalaistą Richardem Virenque z 2001 roku, czy nieznanym Jelle Wallays z 2014 roku są praktycznie tylko świetni myśliwi klasyczni. Losowość ma bardzo mały wpływ na tę rasę, co czyni ją mało spektakularną. Dość często po prostu nagradza silnego mężczyznę chwili. Aspekt fizyczny jest rzeczywiście decydujący na Paris-Tours, ze szkodą dla taktyki, zwłaszcza że odbywa się pod sam koniec sezonu, kiedy ciała są bardzo testowane: są to najbardziej wytrzymali zawodnicy. najbardziej konkurencyjny.
Paradoksalnie i mimo braku trudności mniej sprzyja niespodziankom niż inne bardziej ekskluzywne wyścigi, takie jak Paryż-Roubaix czy Mediolan-San Remo. Niewiele podlega kaprysom (przebicia, upadki, ekstremalne warunki pogodowe) lub względom taktycznym, które czasami mogą sprzyjać zwycięstwu gregario (poprzez „pogrzeb pierwszej klasy”), Paris-Tours to często czysta rozgrywka, prawie podobny do długiej jazdy na czas w niektórych edycjach, zwłaszcza gdy kolarze mają wiatr w plecy.
Ze względu na swoją pozycję pod koniec sezonu, odnosi sukcesy również dla mściwych jeźdźców, którzy znajdują tam ostatnią okazję, by zabłysnąć po okrojonym lub rozczarowującym sezonie. Z drugiej strony wśród zwycięzców tej jesiennej imprezy nie ma takich zawodników jak Eddy Merckx, dopiero szósty w edycji z 1973 roku, Bernard Hinault czy Lance Armstrong.
Jeśli prezentuje nieco te same cechy co Milan-San Remo , jest jednak krótszy, mniej selektywny i generalnie prezentuje mniej podwyższony zasięg z powodu znacznie niższego prestiżu niż Primavera (zwłaszcza od czasu jej degradacji do UCI Europe Tour ).
Pod pewnymi względami można go również porównać do Flandrienne (w szczególności rola wiatru). Belgowie również dominują na liście nagród i jest to klasyk, który odnosi największe sukcesy dla Holendrów, poza Amstel Gold Race . Nic więc dziwnego, że na liście Paris-Tours znaleźli się kolarze, którzy również wygrali Paris-Roubaix: John Degenkolb , Greg Van Avermaet , Frédéric Guesdon , Andrea Tafi , Andreï Tchmil , Johan Museeuw ...
Nadaje się dla sprinterów szosowych (trochę mniej dla czystych sprinterów ), ciężkich rollerów , backpackerów, aw mniejszym stopniu puncherów . Aby się tam narzucić, trzeba być wytrwałym, cierpliwym (dla tych, którzy czekają na ostatnie kilometry na rozpoczęcie ofensywy), odważnym, wytrwałym, pełnym opanowania, czujnym (zwycięstwo może odlecieć od pierwszych kilometrów, jeśli wiatr sprzyja krawędziom). ) i szybki w sprincie, ponieważ zwycięstwa solowe są rzadkie (ogólnie jest to mała grupa, która walczy o zwycięstwo).
Ze względu na dużą szybkość zwycięzcą tej imprezy był ośmiokrotny zdobywca Żółtej Wstążki , pierwszy raz w 1936 roku ( Gustave Danneels ) i ostatni w 2015 roku ( Matteo Trentin ).
Miejsce w historii kolarstwa
Po Paris-Roubaix , Paryż-Tours, na Tour Lombardii , wyścigu kolarskiego, który jest prowadzony jak wiele razy ( 111 th wydanie 2017). Nawet dwie wojny światowe miały na to niewielki wpływ, ponieważ odwołano tylko edycje z 1915, 1916 i 1940 roku.
Ta długowieczność i regularność są tym bardziej niezwykłe, że wydarzenie samo w sobie ma niewiele specyfiki, a w zasadzie niewystarczającą osobowość w porównaniu z innymi klasykami historycznymi, takimi jak Flandrienne , Ardeny czy klasyka włoska.
Jej liniowy i płaski przebieg nie ma ani wysokich miejsc, ani sprawiedliwości pokoju, ani godnych uwagi odcinków. Bez szorstkości i oczywistego punktu odniesienia nie sprzyja zmianom tempa, mocnym ciosom, niezapomnianym wyczynom. Wręcz przeciwnie, wzorce wyścigów są bardzo liniowe. Także, jeśli jego zapis jest dość pochlebny i prestiżowy, rzadkością są wybitne wydania. Przemierzając głównie duże obszary rolnicze Beauce i małe lasy Val-de-Loire , nie może też twierdzić, że przyciąga na swojej drodze namiętny tłum (w każdym razie nic porównywalnego z klasyką północy lub klasyką włoską, nawet Klasyka niemiecka).
Dawniej jego odległość była sama w sobie trudnością, dziś jest już mniej, bo prawie nie przekracza 230 km. Należy jednak zauważyć ten paradoks: w kontekście ogólnej tendencji do skracania wyścigów rowerowych obecna odległość od Paris-Tours, choć mniejsza niż wczoraj, jest być może dziś bardziej niezwykła niż wtedy. Rzeczywiście dzisiaj wyścigi, które osiągają lub przekraczają 230 km są stosunkowo nieliczne w sezonie kolarskim.
Na przełomie lat 60. klasyki zaczęły wyraźnie się od siebie wyróżniać, aby z czasem nabrać wyrazistej osobowości: wprowadzenie Poggio w Mediolanie-San Remo , znaczny wzrost brukowanych sektorów w Paryżu-Roubaix , badania nad nowościami wspina się na Liège-Bastogne-Liège , stworzenie Amstel Gold Race ... Organizatorzy Paris-Tours również starali się wzmocnić swój wyścig, aby nadać mu bardziej atrakcyjny charakter, charakter i widoczność oraz aby uniknąć grupowych przyjazdów: wprowadzenie finału obwód w 1959, zakaz przerzutek w 1965 i 1966 w szczególności, ale te efemeryczne modyfikacje nie przyniosły pożądanego efektu. W latach 1975-1987 trasa była kilkakrotnie modyfikowana, a czasem nawet odwracana, zaczynając od Touraine do regionu Paryża. Zmieniono również nazwę wyścigu (Blois-Chaville, Grand-Prix de l'Automne), ryzykując utratę wszelkiej tożsamości.
Co ciekawe, wydarzenie nigdy nie ucierpiało z powodu tych wstrząsów, co również nie przyniosło jej korzyści. Przez lata nadal przyciągał najlepszych zawodników w tej dziedzinie, prawdopodobnie uprzywilejowanych przez swoją pozycję w kalendarzu, z niewielką konkurencją z innych wyścigów o tej porze roku. Jego rejestracja na Puchar Świata prawdopodobnie również przyczyniła się do utrwalenia jego widoczności i trwałości.
Swój względny prestiż zdaje się czerpać właśnie z monolitycznego i niewzruszonego charakteru. Jej zainteresowanie zdaje się leżeć przede wszystkim w ścisłej opozycji biegaczy do siebie, na niejako neutralnym terenie: bez stromych wzniesień i przełęczy, bez gór, bez brukowanych sektorów i polnych dróg, bez regionalistycznego zapału, bez ekstremalnych lub szczególnych warunków pogodowych , bez niebezpieczeństwa lub znacznego zagrożenia, nie faworyzuje żadnego konkretnego biegacza, oczywiście nawet czystych sprinterów (którzy jednak najbardziej potrafią uczynić z tego prawdziwy cel).
Długowieczność imprezy można również wytłumaczyć jej „instytucjonalnym” charakterem: faktycznie od momentu powstania do dziś impreza zawsze korzystała ze wsparcia i organizacji silnego partnera (najpierw gazeta l'Auto, potem gazeta L' Équipe , a obecnie ASO), w przeciwieństwie do wielu innych ras, które mogły przetrwać i przetrwać tylko dzięki silnej lokalnej dobrowolnej mobilizacji. Możliwe, że bez tego wsparcia Paris-Tours już dawno, gdyby nie zniknął całkowicie, przynajmniej wyraźnie zdegradowany pod względem klasyfikacji i widoczności.
Dawniej nazywany „wyścigiem chartów” ze względu na ekstremalną prędkość, potem „klasykiem sprinterów”, jest dziś wyścigiem drugorzędnym, o tożsamości równie silnej, co niejasnej, jednak zachowującej pewien prestiż dzięki swojemu historycznemu charakterowi. niezmienne i instytucjonalne.
Ostatecznie jego miejsce w kolarskim krajobrazie jest dość trudne do określenia: wyścig bez aury, ale zawsze uważany za świetny klasyk, jedyny klasyk, o którym można powiedzieć, że żaden kolarz nie marzy o jego wygraniu, a mimo to stanowiący element wyboru w rekordzie każdego rowerzysta, pozostaje nieuchwytny.
Podwójne wycieczki po Paryżu - wycieczka po Lombardii
Dwa Classics Dead Leaf są zwykle rozgrywane w odstępie tygodnia, ale dublet Paris-Tours / Tour de Lombardie był rzadkością w historii, ponieważ profile tych dwóch wyścigów są radykalnie różne. Tylko trzej biegacze osiągnęli ten podwójny wynik: Rik Van Looy w 1959, Jo de Roo w 1962 i 1963 oraz Philippe Gilbert w 2009. Philippe Thys również wygrał oba wyścigi w tym samym roku (w 1917), ale w tym czasie Paris-Tours biegać na wiosnę.
To właśnie z innym włoskim klasykiem, Milan-San Remo , Paris-Tours jest czasem porównywany. Podobnie jak Primavera, ma stosunkowo płaską trasę, poprzecinaną kilkoma wzniesieniami w finale, przez co konfrontuje się sprinterów z zawodnikami.
Najważniejsze wydarzenia w najnowszej historii
- W 1986 roku Australijczyk Phil Anderson był pierwszym nie-Europejczykiem, który wygrał, a dopiero trzydzieści lat później kolumbijski Fernando Gaviria ;
- Wygrywając w 1998 roku , Jacky Durand położył kres 42- letniemu okresowi bez francuskiego zwycięstwa ( Albert Bouvet , 1956);
- W 2001 roku Richard Virenque podpisał swój najbardziej nieoczekiwany wyczyn, zwyciężając po długiej ucieczce 242 km.
- W 2005 roku Erik Zabel wygrał po raz trzeci, stając się tym samym współrekordatorem imprezy;
- W 2009 roku Belg Tom Boonen pojawił się w finale wraz ze swoim rodakiem Philippem Gilbertem , ustępującym zwycięzcą i Słoweńcem Borutem Boziciem . Jest teoretycznie najszybszy z całej trójki, ale zostaje uwięziony podczas sprintu i daje zwycięstwo na korzyść Gilberta, który w ten sposób podpisuje dublet.
Statystyki, zapisy, anegdoty
- Najszybszą średnią prędkość ustalono w 2015 roku: 49,642 km/h. To Włoch Matteo Trentin wygrał w tym roku.
- Zwycięzcami wspólnego rekordu są Francuz Paul Maye , Belgowie Gustave Danneels i Guido Reybrouck oraz Niemiec Erik Zabel , każdy z trzema zwycięstwami.
- Zauważ, że Gustave Danneels i Guido Reybrouck są spokrewnieni: pierwszy to wujek drugiego.
- W księdze rodzinnej możemy również zauważyć, że dwaj bracia kolejno wygrali to wydarzenie: to Franciszek i Henri Pélissier , zwycięzcy w 1921 i 1922 roku.
- W edycji z 1921 roku wygranej przez Francisa Pélissiera połowa peletonu poddała się daleko od mety, w Chartres. Warunki pogodowe były fatalne, śnieżyce (wyścig odbywał się wtedy wiosną).
- Z mistrzostwami Zurychu i Bordeaux-Paryż jest to jeden z nielicznych wielkich klasyków swoich czasów, którego Eddy Merckx nie zawisł na swojej liście nagród. W przypadku Paris-Tours był to prawdopodobnie dla niego brak motywacji, więc impreza wydaje się w dużej mierze w jego zasięgu (ten, który wygrał zwłaszcza siedem razy Mediolan-San Remo ). Niewątpliwie wolał skoncentrować się na innych celach w tym okresie sezonu ( Tour of Lombardy , imprezy na torze) lub w wdzięczności za pracę wykonaną przez cały sezon sprzyjać zwycięstwu jednego z kolegów z drużyny (jak to miało miejsce w 1968 roku, kiedy pomógł Guido Reybrouckowi wygrać). Zauważ, że w 1973 r. Merckx napisał w „Moich 50 zwycięstwach w 1973”, aby wyjaśnić swój brak sukcesu w tym wydarzeniu: „Trudność Paris-Tours polega na tym, że nie ma!” Miał na myśli fakt, że nie ma żebra, które mogłoby stworzyć selekcję.
- Wśród innych świetnych biegaczy, którzy wyróżnili się tam, nie osiągając żadnych sukcesów, możemy wymienić Louisona Bobeta (3 podia), Rogera de Vlaemincka (2 podia), Niki Terpstrę (4 podia) czy Maurizio Fondriest (3 podia).
- Pod względem liczby zwycięstw na naród, po edycji 2017, dominuje Belgia z 41 zwycięstwami, przed Francją (31) i Holandią (12).
- Nigdy nie widzieliśmy, by tęczowa koszulka unosiła ramiona jako zwycięzca nad Paris-Tours. Rzeczywiście, czasami zwycięstwo przypadło byłemu mistrzowi świata lub przyszłemu mistrzowi świata ( Oscar Freire , Philippe Gilbert , Johan Museeuw ...), ale nigdy panującemu mistrzowi świata. Ogólnie rzecz biorąc, warto zauważyć, że widok tęczowej koszulki przeważa nad klasyczną, cokolwiek to jest, co ciekawe, pozostaje stosunkowo rzadkim faktem (stąd być może reputacja klątwy, którą czasami łączy się z tą koszulką).
Podia
.svg){kind=small}
Zobacz również
Uwagi i referencje
- Serge Brard, W dobrych czasach welodromu w Tours ,styczeń 2019, 317 s. , strona 21
- Serge Brard, W dobrych czasach welodromu w Tours ,styczeń 2019, 317 s. , Strona 47
- Coupe de France pro: cztery nowe wydarzenia
- W tym roku, wyjątkowo, wyścig odbył się w stałym biegu (bez przerzutki).
- Gerben Karstens , zwycięzca w sprincie, zostaje zdyskwalifikowany po próbie oszustwa podczas kontroli antydopingowej.
- Tours-Wersal w 1976 i 1977, Blois-Monthléry w 1978, Blois-Chaville w latach 1979-1984, Créteil-Chaville w latach 1985-1987
Bibliografia
- Charles Guénard , Historia wycieczek po Paryżu , Alan Sutton ,2005( ISBN 978-2-84910-301-2 )