Narodziny |
21 stycznia 1866 1. dzielnica Lyonu |
---|---|
Śmierć |
17 maja 1949(w wieku 83 lat) Fajnie |
Pogrzeb | Cmentarz Guillotière |
Imię urodzenia | Marius Maximin François Joseph Berliet |
Narodowość | Francuski |
Zajęcia | Pilot samochodowy , przemysłowy |
Tata | Joseph Berliet ( d ) |
Matka | Lucie Berliet ( d ) |
Dziecko | Paul Berliet |
Sport | Konkurencja motoryzacyjna |
---|---|
Różnica | Kawaler Legii Honorowej |
Marius Berliet , urodzony dnia21 stycznia 1866w Lyonie 1 st i zmarł17 maja 1949w Cannes jest założycielem firmy Automobiles Marius Berliet, producenta samochodów osobowych i ciężarowych do 1939 roku, a od tego czasu wyłącznie pojazdów przemysłowych.
Marius Berliet i jego rodzina należą do Petite Église de Lyon, grupy tradycjonalistycznych katolików, którzy powstali z opozycji do konkordatu z 1801 roku .
On jest opisany przez swoich pracowników jako „cienki, z zgarbionego tyłu, wiszące wąsy, długie noszenie szarą bluzkę . ”
Marius Maximin François Joseph Berliet jest najstarszym z siedmiorga dzieci urodzonych ze związku Joseph-Marie Berliet i Lucie-Philippine Fabre, dwóch rodzin należących do Małego Kościoła , grupy katolików, którzy nie uznawali podpisanego konkordatu 1801 między Bonapartem a papieżem Piusem VII.
Wychowuje się zgodnie z zasadami Małego Kościoła: religii, dyscypliny i uczciwości, poczucia wysiłku i rodziny, surowego stosunku do pieniędzy - bez marnotrawstwa, bez spekulacji.
W Croix-Rousse ojciec Mariusa stworzył wraz z Jacquesem Belletem, również z Little Church, warsztat tkania tkaniny na czapki do kapeluszy.
Marius uczęszczał do szkoły Petite Église, w wieku 13 lat poszedł do liceum w Ampère , uzyskał świadectwo ukończenia studiów, odbył praktykę jako robotnik tkacki i dołączył do warsztatu ojca.
Jego zamiłowanie do mechaniki ujawnia się wcześnie. Wytrwały czytelnik czasopism technicznych i popularnonaukowych, uczył się podczas wieczornych zajęć w Rhône Professional Education Society (mechanika i język angielski) i rozwinął zamiłowanie do mechanicznego majsterkowania.
Miał nowy sprzęt do warsztatu zbudowany według własnych planów, w szczególności maszynę do cięcia taśmy, która automatycznie podzieliła tkaninę i koszt.
W 1894 roku nakręcił swój pierwszy silnik w chudego do majątku rodzinnego i zmontowane swój pierwszy samochód w 1895 Car n o 2, montowane w pomieszczeniach Berliet & BELLET, 5 rue Magneval, został wydany wMarzec 1897. W 1899 r. Przeprowadził się z towarzyszką rue Sully 56 do warsztatu o powierzchni 90 m 2, a po śmierci ojca30 sierpnia 1899, powierzył braciom rodzinny biznes. W 1900 roku urządził pokój pięciokrotnie większy. W 1902 roku kupił fabrykę samochodów Audibert et Lavirotte w dzielnicy Lyon-Monplaisir, zatrudniającą 250 osób i zajmującą 5000 m 2 powierzchni .
300 samochodów wyprodukowanych w 1903 roku cieszy się dobrą opinią: proste, solidne, mocne; ich rozgłos wykracza poza region Lyonu.
Średniego wzrostu, smukłe, niebiesko-szare oczy, Marius ma powściągliwą postawę. Nieśmiały, zawstydzony, ponieważ nie otrzymał wykształcenia obywatelskiego, mało mówi, słucha, obserwuje, uczy się, rozważa i decyduje. Jego niecierpliwość wyjaśnia pewną gwałtowność.
Charakteryzuje go doskonała pamięć, duża zdolność do pracy i surowa dyscyplina życia.
Otwarty i kultywowany samouk, gra na skrzypcach, nigdy się nie nauczył; jest miłośnikiem opery.
Częścią jego lektur są prace techniczne, pisma św. Augustyna , poetyckie dzieła Ronsarda i Baudelaire'a.
W 1887 roku jego grand-bi Rochet wyjechał na wieś, obserwował cenioną przez siebie przyrodę, lubił chodzić po górach. „To właśnie patrząc na jodły Grande-Chartreuse nauczyłem się mechaniki. » Mówił później swoim inżynierom. Będzie jeździł regularnie.
Stopniowo posadzi tysiące drzew w kamienicy Vénissieux, której tereny dotychczas nieużytkowane przemysłowo - do 200 ha - będą stanowić „modelowe gospodarstwo Berliet”.
W 1907 roku poślubił Louise Saunière (1881-1973), rodziców hydraulików i cynkowników w Paryżu.
W 1912 roku para i ich dwoje dzieci, Jean (1908-1981) i Simone (1910-1912), przenieśli się na 39, rue Esquirol do willi, której budowa rozpoczęła się wiosną 1911 roku według planów architekta z Lyonu Paula Bruyasa. .
Otoczony ogrodem o powierzchni 8000 m 2 , znajduje się na wschód od Lyonu, w dzielnicy Montchat w trakcie urbanizacji, w połowie drogi między fabryką Monplaisir a przyszłym zintegrowanym kompleksem przemysłowym w Vénissieux.
W tym domu, urządzonym w stylu secesyjnym przez Louisa Majorelle i Jacquesa Grubera, rodzą się trzy dziewczynki i trzech chłopców : Odette (1913-2013), Yvonne 1914, Henri (1915-2012), Maurice (1915-2008), Paul (1918) - 2012), Jacqueline urodzona w 1923 roku.
Plik 1 st lipca 1905, American Locomotive Company (ALCO), która chce zdywersyfikować działalność w sektorze samochodowym, podpisuje na okres trzech lat nabycie licencji na produkcję gamy samochodów Berliet w zamian za płatność gotówkową w wysokości 500 000 franków w złocie, dostawa odlewów i odkuwek, budowa fabryki w stanie Rhode Island oraz wypłata tantiem.
Marius Berliet przekształca tę gratkę finansową w ziemię, budynki, wyposażenie.
Fabryka Monplaisir zajmuje siedem hektarów. Lokomotywa polująca na bizony staje się emblematem marki, zastępując przeplatane inicjały MB, utrzymane w stylu secesyjnym .
Przewidując rozwój drogowego transportu towarowego i zbiorowego transportu pasażerskiego, swoją pierwszą ciężarówkę otrzymał z wydziału górniczego w 1907 roku.
W 1913 roku 4000 samochodów i ciężarówek opuściło fabryki Monplaisir, które zatrudniały 3150 osób. W tym samym roku ciężarówka CBA została zaakceptowana przez służbę górniczą za 3 tony (w 1914 r. Za 4 tony) i nagrodzona na Konkursie Wojskowym. Prosty, solidny, ekonomiczny, został doceniony przez wojsko, do którego w czasie I wojny światowej dostarczono prawie 15 000 egzemplarzy, które w szczególności stanowiły ponad połowę norii ciężarówek na Świętej Drodze.
W tym samym czasie zamówienia na powłoki kierowane były do Berliet, podobnie jak do innych producentów samochodów. Aby sprostać temu zapotrzebowaniu, Marius zbudował dwa budynki w Monplaisir i uzyskał od Édouarda Herriota , burmistrza Lyonu, zezwolenie na zainstalowanie w hali Tony Garnier sprzętu niezbędnego do produkcji pocisków, co pozwoliłoby na wypuszczenie 5000 sztuk pocisków dziennie .
W 1916 roku rozpoczął budowę zintegrowanej fabryki w Vénissieux / Saint Priest na prawie 400 ha . Egerton Banks, 29-letni brytyjski inżynier, szef Westinghouse-Europe zatrudniony przez Mariusa Berliet jako stażysta wGrudzień 1915a komu powierzono organizację nowych warsztatów, pisze: „Pamiętam dzień, w którym wielki Patron ogłosił swoje zamiary swoim najbliższym współpracownikom, prosząc ich z ufnością o najwyższy wysiłek niezbędny do obrony Ojczyzny i zapewnienia zwycięstwa. To musiała być, wyjaśnił, nasza PRACA. Nie chodziło o sprowadzanie przedsiębiorców z zewnątrz, musieliśmy projektować, budować, konstruować, wyposażać i jednocześnie PRODUKOWAĆ… wszyscy razem, sami, pod dynamicznym kierownictwem wielkiego lidera. I tak się stało, Vénissieux wyszedł z ziemi. Cud organizacji i osobistego wysiłku ... Trudności? Tak, nieustannie powstawali, ale tylko po to, by zostać pokonani. Heroiczne chwile, twórczy okres! ” .
Podwozia mechaniczne CBA są produkowane w Monplaisir, a montaż ich drewnianej karoserii odbywa się w tempie 40 dziennie w Vénissieux. W dwóch e połowie 1918 wychodzić 1025 czołgów Renault FT . W firmie Automobiles M. Berliet pracuje 12 000 osób.
Oprócz instalacji przemysłowych Marius Berliet realizuje prace społeczne: żłobek, powstały w r Luty 1917, prowadzona jest przez żonę Mariusa, miasta Saint-Priest, którego budowę rozpoczęto w 1917 r., w 1925 r. będzie liczyło 250 rodzin, gospodarstwo, które wykorzystuje grunty rezerwatu ziemi Saint-Priest do hodowli zwierząt i uprawa zbóż. Powstanie szkoła, miasto poza centrum w stosunku do Vénissieux i Saint-Priest.
Uprawianie sportu ułatwiło powstanie Union Sportive Berliet (USB) i udostępnienie stadionu w 1920 roku.
Z 3 listopada 1919, rząd zezwalający na sprzedaż nadwyżek armii francuskiej i amerykańskich zapasów, dostawy i zamówienia gwałtownie wysychają.
Spadek aktywności zmusił Mariusa Berliet do zwrócenia się o zastosowanie prawa z 2 lipca 1919, czyli odwołanie się do ogłoszonego w dniu rozliczenia transakcji 21 kwietnia 1921. Władzę przejmują trzy banki, pan Pariset, delegat Crédit Lyonnais, który zostaje mianowany Przewodniczącym Rady Dyrektorów. Marius Berliet, który zostaje dyrektorem zarządzającym odpowiedzialnym za biura projektowe i produkcję, musi zrezygnować z prawa głosu na walnych zgromadzeniach i nie może podejmować żadnych decyzji bez upoważnienia.
Oszczędności, dywersyfikacja produkcji, wzrost sprzedaży eksportowej sprzyjają poprawie sytuacji finansowej. W 1929 r. Wszyscy wierzyciele zostali spłaceni. Marius odzyskuje kontrolę nad swoimi fabrykami.
Przekonany, że silnik napędzany olejem napędowym to przyszłość transportu drogowego, wyruszył w tę drogę w 1930 roku. W tym dziesięcioleciu kontynuował produkcję samochodów osobowych, ciężarowych, dostawczych, traktorów, autobusów międzymiastowych i miejskich, maszyn, dróg, straży pożarnej , roboty publiczne, wagony szynowe, wagony szynowe, lokomotywy, trolejbusy, samochody terenowe i ciężarówki oraz wojsko. Staje się liderem transportu drogowego we Francji.
W marcu-Kwiecień 1934postanowienia dekretów Dautry'ego dotyczące „koordynacji kolejowo-drogowej” spowalniają francuski przemysł pojazdów przemysłowych, którego produkcja spada. W 1936 roku Francja wyprodukowała 25 000 pojazdów wobec 28 159 w 1933, Niemcy 76 000 wobec 13 222, Wielka Brytania 104 000 wobec 64 377.
Podczas gdy ruch strajkowy Frontu Ludowego wkracza Czerwiec 1936 wśród konkurentów motoryzacyjnych strajk na Berliet rozpoczął się już 18 marca 1936, któremu towarzyszył lokaut 31 marcastopniowe odzyskiwanie pod nadzorem policji. Strajk kończy się wokół18 kwietniabez negocjacji z CGT . Nie ma mowy o tym, aby delegaci byli w towarzystwie polityków czy osób spoza firmy, którzy swoje postulaty czerpią z teorii Sowietów .
W 1939 roku Marius Berliet zaprzestał produkcji samochodów osobowych.
Plik 30 września 1939 r, nakaz rekwizycji fabryk Berliet, podpisał minister uzbrojenia Raoul Dautry , „biorąc pod uwagę, że 26 września 1939 r. nie podjęto żadnych działań w celu rozpoczęcia produkcji wojennej” . Wraz z upadkiem przemysłowiec znajduje swoje fabryki. Aby zachować zatrudnienie - około 6000 osób - produkuje gazobois, które opracowała między dwiema wojnami i które wyposaża pojazdy w południowej strefie .
Będąc w strefie wolnocłowej, Marius Berliet został poddany decyzjom okupanta w strefie okupowanej ze względu na rekwizycyjny oddział Berliet w Courbevoie, podobnie jak Renault, Citroën i inni. W związku z tym GBK, niemiecka grupa wojskowa, która kieruje i kontroluje przemysł samochodowy i handel w Niemczech i na terytoriach okupowanych, przekazana Francji przez komitet organizacyjny ds. Motoryzacji , przyznaje dobre „materiały” pod warunkiem, że produkty lub części są dostarczane do lokator.
W Lipiec 1942Marius Berliet napisał swój testament: „Wyraźnie zastrzegam, że od chwili mojej śmierci chcę, aby zarządzanie to było sprawowane natychmiast przez moich czterech synów: Paula, Henri, Jean i Maurice'a. Wyrażam swój zamiar, aby jako główny menedżer pełnił ważną rolę Paweł, któremu jego bracia muszą ufać… z zamiarem uszanowania mojej pamięci i kontynuowania mojej pracy. ” .
Po publikacji w Wrzesień 1942ustawy ustanawiającej obowiązkową służbę pracy (STO) i wobec niechęci Berliet do zatrudniania pracowników do wyjazdu do Niemiec, służby prefektury sporządziły zredukowaną listę 1500 nazwisk, po protestach przemysłowca, do 435 osób, które obejmuje dwóch jego synów Henri i Maurice'a.
W 1943 roku produkcja spadła do 8 pojazdów dziennie. WPaździernik 1943na podstawie anonimowego potępienia Vénissieux ukrywania cyny i miedzi, Paul Berliet jest przesłuchiwany przez gestapo, którego śledztwo jest daremne, ponieważ metale są ukryte w Monplaisir.
Fabryki w Vénissieux bombardowano przez aliantów w nocy z 1 st do2 maja 1944 zniszczenie Cité Berliet, którego mieszkańcy zostali ewakuowani i uszkodzenie kilku budynków przemysłowych, a kuźnia i odlewnia nie nadają się do użytku.
Produkcja pojazdów Berliet spadła między 1940 a 1944: 6416 w 1940, 3098 w 1941, 2378 w 1942, 1528 w 1943, 996 w 1944.
Z 1 st październik 1940 w 31 lipca 1944przemysł francuski dostarczył władzom niemieckim 116 917 pojazdów, a francuskiemu sektorowi cywilnemu 20 771:
Przy wyzwoleniu Lyonu Marius Berliet decyzją komisarza Republiki Yves Farge został aresztowany dnia4 września 1944. W więzieniu Montluc ucieka przed brutalną egzekucją dzięki delegatowi Czerwonego Krzyża. Następnego dnia komisarz republiki poddał sekwestrację fabryk Berliet i wyznaczył zarządcę komisarycznego Marcela Mosniera, kierując się prawem z10 września 1940.
Odnotowując, że Marius Berliet rozdzielał akcje Automobiles M. Berliet wśród swoich siedmiorga dzieci od 1942 r., Komisarz Republiki uwięził czterech synów, Jeana, Henriego, Maurice'a i Paula. „Byliśmy 100 km od myślenia, że stoimy w obliczu rewolucji marksistowskiej. » Paul Berliet zwierzył się historykowi Renaudowi de Rochebrune.
Maurice i Henri, po kilku miesiącach więzienia, odesłani do izby miejskiej , zostaną uwolnieni w styczniu iKwiecień 1946.
Marius, przeniesiony do szpitala Antiquaille , a następnie do ambulatorium św. Józefa, przeszedł operację prostaty5 lutego 1945 r. On przejdzie swoje pierwsze przesłuchanie w dniu20 lipca 1945 r a pięć kolejnych nastąpi.
Rozpoczyna się proces 3 czerwcai trwa sześć dni, odbywa się w klimacie pasji i nieprzychylnych mediów. Na przykład zdjęcia, które miały świadczyć o tym, że Berliet robił samochody pancerne dla Niemców, w rzeczywistości przedstawiały pojazdy wojskowe przeznaczone dla Polaków w 1934 roku. Jego proces nie wspomina o wsparciu udzielonym agencji prasowej Inter-France .
Plik 8 czerwca 1946, uznając, że oskarżeni (Marius, jego synowie Jean i Paul) byli „winni świadomego popełnienia jednego lub więcej czynów mogących zaszkodzić obronie narodowej” , Prezydent wydaje następujący werdykt: Marius jest skazany na dwa lata w więzienie, konfiskata wszystkich obecnych i przyszłych dóbr, zakaz przebywania na departamentach Sekwany, Sekwany i Oise, Rodanu i sąsiednich departamentach. Skazany jest także na zniewagę narodową . Biorąc pod uwagę jego stan zdrowia po kilku operacjach i pogorszenie się choroby układu krążenia , sąd w Cannes zmienił jego karę pozbawienia wolności na areszt domowy i pod nadzorem lekarza.
Wygnany i chory zapaśnik pozostaje zadziorny. Między 1946 a 1949 rokiem, datą swojej śmierci, napisał setki listów, ulotek i broszur „Prawda o aferze Berliet”, „Sowieckie doświadczenie w Berliet”, które rozesłał do osobistości z administracji, środowiska politycznego i biznesowego.
Przekonanie o słuszności jego sprawy jest wzmocnione deklaracją generała de Gaulle'a z 12 listopada 1947 : „Nie ma prawa, które przewidywałoby, że pewne nacjonalizacje muszą być utrwalane. Ze swojej strony nie widzę powodu, dla którego absurdalny reżim opisany jako eksperyment Berliet miałby być kontynuowany dla tej rośliny ” .
Do swojego syna Pawła, zwolnionego z więzienia w 1948 r., Napisał: „Trzeba poważnie przygotować się do przejęcia zarządzania fabrykami zdezorganizowanymi przez demagogów ... Jeśli chodzi o decyzję Rady Stanu, jej treść nie budzi wątpliwości. To czysty i prosty zwrot fabryk, które zostały nam skradzione przez brygadę partyzantów bez nakazu sądowego. ” .
Na początku 1949 roku Marius Berliet przeszedł kolejną operację i zmarł w Cannes dnia 17 maja 1949.
W Automobiles M. Berliet, po dekrecie sekwestracyjnym podpisanym przez Y. Farge i zatwierdzeniu przez Prefekta składu Komitetu Zarządzającego powołanego przez Marcela Mosniera, fabryka działa bez szefa. Komitet tworzy organizacje, które tworzą siatkę związkową do poziomu sekcji warsztatowych, centralny komitet zakładowy, komitet społeczny, komitety budowlane i okresowe spotkania sprawozdawcze. Ten schemat organizacyjny jest równoległy do hierarchii technicznej.
Największe doświadczenie w zarządzaniu robotnikami okresu powojennego ma miejsce, gdy związkiem jest ciągle powtarzane hasło.
Ale od 1945 r. Grupa, która trenowała eksperyment i w której przeważali komuniści, stopniowo odrywała się od obojętnej masy.
Po procesie menadżerów Berliet, a przed zgromadzeniem wspólników , komunista Marcel Paul , minister produkcji przemysłowej, podpisał dekret powołujący Marcela Mosniera na tymczasowego administratora, dający mu najszersze uprawnienia zarządcze.
Podczas gdy akcjonariusze apelują o nadwyżkę władzy do Rady Stanu , dla wielu firma stała się komunistyczną bazą. Nie mogąc poprzeć autorytaryzmu aparatu zarządzania, strajkowali inżynierowie, dyrektorzy i technicy5 listopada 1947. Od4 maja 1947, komuniści nie są już częścią rządu. Nowy minister produkcji przemysłowej socjalista Robert Lacoste wydaje dekret w sprawie10 grudnia 1947 zakończenie funkcji komunisty Marcela Mosniera i mianowanie Henry'ego Ansaya, jego szefa sztabu, na tymczasowego administratora.
Wraz z usunięciem Marcela Mosniera, doświadczenie Berliet zmienia stronę. Polityka normalizacyjna likwiduje organizacje utworzone przez pierwszą administrację sekwestracyjną.
W latach 1948 i 1949 rozpoczęła się batalia parlamentarna wokół projektu nacjonalizacji Berliet. Zgłoszono co najmniej dwadzieścia projektów.
Plik 22 lipca 1949, Rada Stanu ogłasza, że dekret z dnia 30 czerwca został skażony nadmiarem władzy 1 st sierpień 1946mianowanie tymczasowego administratora Marcela Mosniera. Po różnych prawnych zwrotach akcji Rada Stanu,28 grudnia 1949, w nawiązaniu do rozporządzenia z dnia 19 października 1944który określa, że „decyzje komisarzy regionalnych Republiki lub prefektów mogą być przedmiotem odwołania w sprawie przekroczenia władzy” , zwraca fabrykę rodzinie Berliet.
Jest Marius Berliet Ulica w 8 th arrondissement z Lyonu . Znajdujący się tam komisariat policji (pod numerem 40) często nazywany jest przez prasę „komisariatem Marius-Berliet” .
: dokument używany jako źródło tego artykułu.