Łódź ratunkowa

Walter Slezak , John Hodiak , Tallulah Bankhead ,
Henry Hull , William Bendix , Heather Angel ,
Mary Anderson , Canada Lee i Hume Cronyn .

Kluczowe dane

Tytuł oryginalny	Łódź ratunkowa
Produkcja	Alfred Hitchcock
Scenariusz	John Steinbeck Jo Swerling Ben Hecht
Główni aktorzy	Tallulah Bankhead William Bendix Walter Slezak
Firmy produkcyjne	20th Century Fox
Ojczyźnie	Stany Zjednoczone
Uprzejmy	Wojna w napięciu
Trwanie	96 minut
Wyjście	1944

Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Arkusz techniczny i dystrybucja

Lifeboat to amerykański film wyreżyserowany przez Alfreda Hitchcocka , wydany w 1944 roku .

Streszczenie

Dziewięć osób ląduje na łodzi ratunkowej po tym, jak ich liniowiec został storpedowany przez niemiecki okręt podwodny na północnym Atlantyku . Pochodząc z bardzo różnych środowisk społecznych, doświadczają przetrwania w de facto społeczności. Po uratowaniu rozbitka pojawiają się napięcia ...

Karta techniczna

Oryginalny tytuł: Lifeboat
Reżyser: Alfred Hitchcock
Scenarzyści: John Steinbeck , Jo Swerling i Ben Hecht
Zdjęcia: Glen MacWilliams
Zestawy: Thomas Little , Frank E Hughes
Kierownictwo artystyczne: James Basevi i Maurice Ransford
Kostiumy: René Hubert
Makijaż: Guy Pearce
Efekty specjalne: Fred Sersen
Doradca techniczny: Thomas Fitzsimmons (National Maritime Union)
Dźwięk: Bernard Freericks, Roger Heman
Muzyka: Hugo Friedhofer
Kierownictwo muzyczne: Emil Newman
Montaż: Dorothy Spencer
Produkcja: Kenneth Macgowan
Firma produkcyjno-dystrybucyjna: 20th Century Fox
Kraj pochodzenia: Stany Zjednoczone
Format: czarno-biały - 1,33 (4/3)
Gatunek: napięcie
Czas trwania: 96 minut
Daty wydania:
- Stany Zjednoczone :12 stycznia 1944(premiera w Nowym Jorku );28 stycznia 1944 (wydanie ogólnokrajowe)
- We Francji :1 st czerwiec +1.956

Dystrybucja

Tallulah Bankhead : Constance „Connie” Porter
William Bendix : Gus Smith
Walter Slezak : Willy
Mary Anderson : Alice MacKenzie
John Hodiak : John Kovac
Henry Hull : Charles D. „Ritt” Rittenhouse
Heather Angel : M me Higgins
Hume Cronyn : Stanley „Sparks” Garrett
Canada Lee : George „Joe” Spencer

Wokół filmu

Realizacja Lifeboat odbywa się w bardzo szczególnym kontekście. Hitchcockowi, który w końcu rozkwitł jako amerykański reżyser po publicznych sukcesach Piątej Kolumny i krytyk Cienia wątpliwości (jednej z jego największych osobistych satysfakcji), powierzono realizację zamawianego filmu propagandowego. Jego wkład w wysiłek wojenny. Reżyser nie czekał na prośby Komisji Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, aby w swoim kinie odnieść się do tej wiadomości (konfliktu światowego i powstania nazizmu) ( Korespondent 17 , piąta kolumna ). Ale jeśli Piąta Kolumna starała się uwrażliwić i ostrzec obywatela amerykańskiego przed proliferacją faszyzmu i szalejącego nazizmu, trzymała się z daleka od przesadnie przesadzonej formy ślepego patriotyzmu. Kierunek narzucony dla tego projektu (ataki konwojów niemieckich okrętów podwodnych na północnym Atlantyku) nie każe tego czasu traktować niejednoznacznie. Linia jest jasna. Wróg nie jest już cieniem.
Ostatecznie Hitchcock rodzi film, który nie jest w żaden sposób bezosobowy i przedstawia pewną złożoność, wbrew zasadom skuteczności, którym zwykle podporządkowuje się propaganda. Nie jest pewne, że reżyser w pełni docenił, na ile użycie kilku kontrpodstawek (z których zawsze był chciwy) „na szczęście” „zaszkodziło” czytelności przekazu.
Celem Steinbecka , któremu powierzono napisanie pierwszego traktatu, było wezwanie do jedności narodowej, niezbędnej odpowiedzi w obliczu niepodzielności sił wroga. Podstawowym tematem ataków konwojów jest tak naprawdę od pierwszego traktowania całkowicie aneks. Chodzi o poprowadzenie Stanów Zjednoczonych, narodu ucieleśnionego w swojej różnorodności przez dziewięciu jasno określonych przedstawicieli, ku jedności, która musi być jego siłą.
Na tej podstawie, która jest dramatem psychologicznym, a nie filmem akcji, Hitchcock od razu narzuca swój ślad - reżysera zdecydowanie bardzo skoncentrowanego na formie i urządzeniu. Hitchcock, spostrzegając, że traktowanie filmu psychologicznego ilustruje w szczególności wielokrotne użycie zbliżeń, decyduje się nigdy nie opuszczać łodzi, przekształcając film w plenerową kamerę. W rzeczywistości reżyser przeredagował film praktycznie ze wszystkich oczekiwanych punktów widzenia (takich jak np. Przełożenie na szerokie ujęcia izolacji czółna na tym rozległym oceanie). Zasada uchwalona: kamera nie opuszcza łodzi. Ten punkt widzenia odnosi się również do leczenia burzy (jednego z podstawowych elementów dynamicznego dramatu). Ograniczenia techniczne, jakie ciążyły na kinie tamtych czasów, niemal nieuchronnie skłoniły reżyserów do zilustrowania takich scen główną rolą w średnim ujęciu, mocno przytwierdzonym do elementu mostu i otrzymującymi, nie tracąc na godności, kilku wiader wody twarz. Ale Hitchcock, uwolniony od używania efektów specjalnych i modeli, mógłby, gdyby miał zamiar, podjąć to wyzwanie.
Ta stronniczość w formie przyniosła reżyserowi pierwsze, bardzo przychylne przyjęcie krytyczne, krytykę, która nagle zmieniła zdanie, nękane wątpliwościami. Ponieważ traktowanie tych dziewięciu osób, bardziej niż jakiekolwiek inne traktowanie nazistów, wymaga pewnych niedopuszczalnych swobód w kontekście tamtych czasów. Film przedstawia w istocie uczonego, kultywowanego nazistę, który w zgodnej opinii dziewięciu obywateli amerykańskich okazuje się być (jesteśmy „niestety” w demokracji, a poparcie najbardziej „oświeconych” elementów daje mu korzyść. wątpliwości), aby być najbardziej zdolnym do sprowadzenia tej małej dryfującej ludzkości z powrotem do portu. Poza tym gra go aktor ( Walter Slezak ), który czasem użycza mu dobrej natury.
Na koniec film otwiera dwie możliwe, bardzo rozbieżne interpretacje w kwestii, która jest jednak istotna z etycznego punktu widzenia. Ponieważ jeśli nazista jest bezdyskusyjnie winny oszustwa w stosunku do grupy (lekcji, że nie można w żaden sposób ufać wrogowi), a także przestępstwa, czyny te można przypisać zasadom efektywności i poświęcenia, czyli zasad, które, jeśli będziemy trzymać się kilku ugruntowanych uprzedzeń, pozytywnie charakteryzowałyby naród niemiecki. W związku z tym może powstać pytanie, czy ten nazista nie jest jedynym, który dostrzega, że interes wszystkich jest niestety zbieżny z jego interesem (mianowicie, że można łączyć tylko stanowiska niemieckie). I że na mocy tego oświeconego przekonania, mierząc niezdolność jego „towarzyszy” w nieszczęściu do zintegrowania takiej propozycji, czuje się zmuszony działać tak, jak robi to z więcej niż wątpliwą skutecznością. Ta wersja oferowana widzowi ustami manipulującego i pozbawionego emocji nazisty (ostatecznie okazuje się, że jest on dowódcą łodzi podwodnej, który, do „przyznanej” grozy wojny, dorzucił strzelaninę do łodzi ratunkowych) nie jest weryfikowalna. Ale sam fakt, że jest on proponowany, rodzi pytanie. Pewne jest, że ta możliwa interpretacja nawet nie poruszyła studia. Krytycy jednak gwałtownie odrzucili tę niewłaściwą charakterystykę nazisty. Steinbeck zażądał (bezskutecznie) usunięcia jego nazwiska z napisów z tych samych powodów. Intencje reżysera nie są jasne, ale z pewnością w jego wyborach widać, że nie chciał być zamknięty w ścisłej lekturce i akceptowany z góry przez całą tę historię.
Jak prawie zawsze w pracy reżysera charakterystyka wszystkich bohaterów jest bardzo ostrożna. Postacie są z pewnością bardzo typowe, ale cecha jest akceptowalna, ponieważ od tej małej grupy zależy ucieleśnienie Ameryki w jej wielkiej różnorodności. Tallulah Bankhead, który w niezwykły sposób powraca na duży ekran, wciela się w barwną postać, typowo Hitchcocka. Spektakl Waltera Slezaka oddaje hołd zasadzie bliskiej reżyserowi, który chce, aby sukces filmu w dużej mierze zależał od traktowania złoczyńcy. Przyjaciel Hume Cronyn wnosi do swojej postaci wymazanie, prawość i prostotę, które czynią „przeciętnego” Amerykanina.
Ironia jest bardzo obecna w dialogach. Stosunki klasowe, temat bardzo Hitchcocka, są przedstawiane z zacięciem. „Przedstawiciel” czarnej mniejszości pozwala sobie na ironię, gdy proponuje się mu, jakby to było naturalne, udzielić głosu za demokratycznym głosowaniem. Ta sama postać zostaje ostatecznie powstrzymana i na pewno nie jest to przypadek, gdy jego towarzysze oddają się linczowi. Podejście do sceny jest zresztą niejednoznaczne, ponieważ reżyser umieszcza kamerę, co prawda, nie może opuszczać łodzi, w odwrocie, przedstawiając to zakłócenie przemocy jako dzieło stada z zachowaniami pierwotnymi i zwierzęcymi. Najbardziej wątpliwa, ostentacyjna cecha klasy, daremna diamentowa bransoletka zostaje w końcu zaoferowana przez Hitchcocka, niczym ostateczna lekceważenie, możliwość odkupienia się, ratując tę dryfującą próbkę ludzkości. Szansa z pozostałej części stracona.
Chociaż ostrzał łodzi ratunkowych przez niemiecki okręt podwodny został wysunięty, aby odzwierciedlić barbarzyństwo, które ożywia siły wroga, ten sam los spotkał nieszkodliwą łódź niemiecką podczas pierwszego ostrzału aliantów.
Ben Hecht (ponownie niewymieniony w czołówce) pracuje z Hitchcockiem nad sfinalizowaniem scenariusza, który przejdzie przez kilka rąk. Jeśli reżyser nigdy nie kwestionował walorów pierwotnego traktowania Steinbecka , to według niego bardzo brakowało mu tej dramatycznej dynamiki, która mogłaby utrzymać zainteresowanie widza.
W swojej koncepcji film jest wyjątkowy z dwóch powodów. W fazie przedprodukcyjnej film był prawie w całości oparty na scenariuszu , co było wówczas bardzo rzadkie. Jeszcze rzadziej, korzystając z wyjątkowej scenerii, Hitchcock kręcił to ściśle sekwencyjnie.
Cameo : w rozważanym czasie tradycyjny wygląd reżysera w postaci jego szczątków unoszących się między dwoma wodami nie został ostatecznie zachowany (ze względu na konsekwencje fizyczne, które z tego wynikały). Typowy angielski humor, który flirtował ze złym gustem w kontekście. W końcu reżyser - przestrzegający wówczas bardzo restrykcyjnej diety - pojawia się dwukrotnie o godz. 12:25 na zdjęciu w gazecie reklamującej produkt odchudzający (przed / po), a dialog przywołuje na myśl ograniczenie jedzenia na kajaku. . Sukces jest również tak uderzający (ponad 40 kg straconych), że Hitchcock otrzymał wiele próśb od fanów, którzy szukali cudownej diety!

Nagrody

Tallulah Bankhead zdobyła nagrodę New York Film Critics Circle dla najlepszej aktorki w 1944 roku.

Nazwany odpowiednio od fotografii, reżyserii i oryginalnego scenariusza, Glen MacWilliams , Alfred Hitchcock i John Steinbeck wyszli z pustymi rękami na rozdanie Oskarów w 1945 roku .

Uwagi i odniesienia

Linki zewnętrzne

Zasoby audiowizualne :
- Allocine
- Quebec Cinematheque
- Baza danych filmów
- (en) Allmovie
- (en) American Film Institute
- (en) Internetowa baza danych filmów
- (w) ŚWIATŁO
- (w) Silnik zapytań recenzji filmów
- (od) OFDb
- (w) Oscary
- (en) Rotten Tomatoes
Analiza szkicu Wyodrębnij Wygląd