Białe noce | |
Opublikowanie | |
---|---|
Autor | Fiodor Dostojewski |
Tytuł oryginalny | елые ночи |
Język | Rosyjski |
Wydanie | 1848 |
Białe noce : powieść romantyczna (Pamięć marzyciela) (Белые ночи) to długie opowiadanie rosyjskiego pisarza Fiodora Dostojewskiego opublikowane w 1848 roku . Ta wiadomość, licząca około pięćdziesięciu stron, podzielona jest na cztery noce.
Narratorem jest młody urzędnik, który podróżuje po Petersburgu we wszystkich kierunkach, by przezwyciężyć nudę i samotność. Wracając ze spaceru spotyka młodą dziewczynę, która płacze nad brzegiem Newy . Chciałby się do niej podejść, ale nie ma odwagi, ale unika niepokoju przez pijanego mężczyznę. Zgadza się na eskortę do domu. Dwoje młodych ludzi obiecuje spotkać się ponownie następnego wieczoru w tym samym miejscu.
Nastenka dotrzymuje obietnicy, szuka powiernika, a nie kochanka. Określa siebie jako marzyciela. Mówi o sobie w trzeciej osobie, cierpi na samotność, ale nie ma przyjaciół. W wieku dwudziestu sześciu lat ma już wrażenie, że zmarnował swoje życie, a dwa wieczory, które właśnie z nią spędził, są jedynymi, w których przeżył.
Nastenka opowiada o swoim biednym życiu jako sierocie przygarniętej przez niewidomą babcię. W wieku piętnastu lat robi coś głupiego; jej babcia od tego czasu przypięła sukienkę do swojej, aby to naprawić. Mieszka w dusznym aparacie i marzy o wyjeździe. Szczęście uśmiechnęło się do niej z lokatorem, młodym, przystojnym studentem, który zaprosił ich do teatru. To jedyna wycieczka, jaką kiedykolwiek zrobiła. Kiedy ogłasza swój wyjazd do Moskwy i mimo jej szesnastu lat, ona chce z nim jechać. Obiecuje wrócić za rok i się z nią ożenić, a dziś minął rok i trzy dni. Czy on wróci?
Narrator zakochał się w niej niemal natychmiast. Nastenka próbuje rozwiać obawy związane z powrotem ucznia. On się łudzi: ostatniej nocy, kiedy wyznaje jej miłość, ona odpowiada: „Kocham go, ale to przeminie” i przyjmuje jego miłość. Robią plany, on przyjedzie i zamieszka jako lokator, są odurzeni. Ale przecinają młodego mężczyznę: to student, wyrywa się z jego ramion i biegnie na drugiego, a oni znikają. Następnego dnia pisze do niego, że w następnym tygodniu wychodzi za mąż. Miłość na kilka dni nie mogła się równać z miłością roku.
Widzi siebie za piętnaście lat i myśli, że nadal będzie sam.
Istnieje radiowa wersja opowiadania, zaadaptowana przez Carlosa Carretoni i Margaux Grilleau, a wyprodukowana przez Michela Sidoroffa. Został on wyemitowany w 2016 roku w France Culture , a obecnie można go ponownie słuchać na stronie internetowej stacji.
Były co najmniej cztery adaptacje filmowe: Białe noce przez Luchino Visconti , wydany w 1957 roku , Cztery noce z marzycielem przez Roberta Bressona , wydany w 1971 roku , Saawariya przez Sanjay Leela Bhansali , wydany w 2007 roku i Białe noce na molo przez Paul Vecchiali , wydany w 2015 roku .
Film Two Lovers autorstwa Jamesa Graya jest inspirowana swobodnie z aktualnościami.