Langwedocja

Langwedocjan
lengadocian
Kraj Francja
Region Południe Francji
Typologia SVO , sylabiczny
Pisanie Alfabet łaciński
Klasyfikacja według rodziny
Kody językowe
ISO 639-1 oc
ISO 639-2 lnc
ISO 639-3 oci-lnc 
IETF oc-lengadoc
Próba
Artykuł 1 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka ( patrz tekst w języku francuskim )

artykuł 1

Totes przegranych, urodzonych równo w godności ludzi w drezach. Jego posag sumienia i sumienia powinien zachowywać się w duchu braterstwa.
Menu
menu

Langwedocja to dialekt z Occitan używany głównie w Langwedocji i Guyenne .

Langwedocja była czasami nazywana Languedocien-Guyenne . W rzadkich przypadkach był używany do określenia prowansalskiego jako całości.

Rozkład geograficzny

We Francji mówi się  :

Charakterystyka

Następujące główne cechy Langwedocji (bez uwzględnienia dialektów peryferyjnych):

Żadna z tych cech nie jest wyłączna dla Langwedocji, która dzieli je z jednym lub kilkoma innymi dialektami prowansalskimi. Langwedocja jest dialektem zarówno centralnym, jak i konserwatywnym. Z tych powodów niektórzy lingwiści proponują standaryzację języka prowansalskiego z Langwedocji.

Zmiana

Langwedocja ma wiele odmian, których klasyfikacja nie jest ustalona.

Jules Ronjat podaje trzy podgrupy:

Louis Alibert ze swojej strony używa czterech podpodziałów:

Te podpodziały zostały ponownie określone przez Domergue Sumien:

Pierre Bec i Domergue Sumien dzielą Langwedocję na jedną lub dwie grupy supradialektalne w swojej nadpromieniowej klasyfikacji prowansalskiej :

posługiwać się

Wobec braku spisu językowego trudno jest uzyskać dokładne dane dotyczące liczby mówców. Najnowsze światowe sondaże na temat prowansalskiego podają liczbę mówców od 500 000 do 700 000 w całym języku. UNESCO, które jest jedynym organem zajmującym się niezależnie Langwedocją, podaje liczbę około 500 000 mówców i uważa ją za poważnie zagrożoną.

Uwagi i referencje

  1. Znacznik identyfikacyjny języka IETF
  2. kod ogólny (proctanski)
  3. Etnolog , 15. edycja
  4. Źródła: Languedocien na ELP  (en) . Połączony lnc z oci w 2007 roku ( Ethnologue , 16. edycja)
  5. Jean-Marie Klinkenberg, Języki romańskie. Wprowadzenie do badań językoznawstwa romańskich , De Boeck, 2 nd  edycji 1999,
  6. Język podzielony jest na trzy duże obszary dialektalne: północnookcytański (limousin, owerniat, vivaro-alpejski), środkowy prowansalski, który jest najbliższy językowi średniowiecznemu (langwedocien i prowansalski w ograniczonym sensie) oraz gaskoński (na zachód od Garonny). ). w Encyklopedii Larousse
  7. W samym Occitan istnieje kilka obszarów dialektu. Na wschód od Gascon i na południe od North Occitan, trzeci obszar, Bliski Occitan, obejmuje Langwedocję, Prowansalię i Nicard (Nicard). w Encarta „Kopia archiwalna” (wersja z 3 października 2009 w Internet Archive )
  8. Jules Ronjat , Grammaire historique [sic] współczesnych dialektów prowansalskich, Montpellier, 1930-1941
  9. Prefację z Langwedocji-François Słownik ks dziki i mówi: „Pierwszy z tych nazw, albo że z Langue d'Oc, była stosowana od połowy XIII th  wieku aż do Karola VII jest to znaczy, przez około 300 lat, w południowych prowincjach Francji, które nasi królowie niedawno nabyli i w używanym tam języku.Ta sama nazwa wzięta w ostatnim znaczeniu jest w zasadzie synonimem nazwy Langwedocji...) Z czego wynika, że ​​nie tylko Prowansalski, ale generalnie wszystkie idiomy gaskońskie naszych południowych prowincji, są źródłem tego słownika i że pojawią się, całkiem naturalnie, pod tytułem, który nosi... "Słownik ten jest dostępny online: https: //archive.org/details/dictionnairelan00sauvgoog
  10. Aurillacois (zwany także Carladezien)
  11. Ronjat : „ ogólny habitus [dialektów Bas-Vivarois] daje słuchaczowi wrażenie Langwedocji z cha , a główna część analizy potwierdza to wrażenie” ( Grammaire [h] historique des parlers modern provencal , tom IV , s. 46)
  12. Por. Roger Teulat, Memento grammatical de l'occitan referential . Wyd. Cap e cap, 1976, 12 pensów; Patric Sauzet , Compendi practic de l'occitan normat , CRDP, Montpellier, 1985; Jacme Taupiac , Gramatica occitana - gramatica elementària de l'occitan estandard , IEO, 1994.
  13. Jednak większość aktywistów lub sympatyków Oksytanizmu chce zachować różnorodność dialektu Occitan. Polityka językowa, która została wdrożona w Akwitanii i Midi-Pyrénées, szanuje tę różnorodność dialektalną.
  14. Domergue SUMIEN (2009), "Classificacion dei dialèctes occitans", Linguistica occitana , 7, 2009
  15. Jules Ronjat, Grammaire Historique [sic] nowoczesnych prowansalskich dialektach t. IV, dodatek. Dialekty. Indeks. , Montpellier, 1941
  16. Louis Alibert, Gramática occitana segon los parlars lengadocians , Montpellier, 2 nd  Edition 1976
  17. Pierre BEC (1973), Praktyczny podręcznik współczesnego prowansalskiego , coll. Znajomość języków, Paryż: Picard
  18. Domergue SUMIEN (2006), Pluricentryczna standaryzacja języka prowansalskiego: nowe zagadnienie socjolingwistyczne, rozwój leksykonu i morfologii , coll. Publikacje International Association for Occitan Studies, Turnhout: Brepols
  19. MARTEL Philippe, „Kto mówi prowansalskim?”, Języki i miasta , 10, Paryż, DGLFLF, 12/2007.
  20. Interaktywny Atlas Zagrożonych Języków Świata

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne