Julio Cortázar

Julio Cortázar Opis obrazu Cortázar.jpg. Kluczowe dane
Imię urodzenia Julio Florencio Cortázar Descotte
Znany jako Julio denis
Narodziny 26 sierpnia 1914
Ixelles , Belgia
Śmierć 12 lutego 1984
Paryż , Francja
Podstawowa działalność Pisarz , nauczyciel , tłumacz
Nagrody Nagroda Zagranicznych Medici ( 1974 )
Nagroda Konex ( 1984 )
Autor
Język pisania Argentyński hiszpański
Ruch Surrealizm , realizm magiczny
Gatunki Powieść , opowiadanie , poezja , mikronouvelle

Podstawowe prace

Julio Florencio Cortázar Descotte ( ), ur26 sierpnia 1914w Ixelles ( Belgia ) i zmarł dnia12 lutego 1984w Paryżu jest argentyńskim pisarzem z Buenos Aires, autorem powieści i opowiadań (wszystko w języku hiszpańskim), założonym we Francji w 1951 roku, który zachowując obywatelstwo argentyńskie, nabywa również obywatelstwo francuskie pod koniec życia, w 1981 roku jako akt protestu przeciwko ówczesnej argentyńskiej dyktaturze wojskowej .

Biografia

Dzieciństwo

Julio Cortázar urodził się w Ixelles , mieście położonym w południowo-wschodniej części Brukseli w Belgii . Kraj został następnie najechany przez Niemców w ramach I wojny światowej . Mały „Coco”, jak nazywa go jego rodzina, jest synem Julio José Cortázara i Marii Herminii Descotte, obu Argentyńczyków. Jego ojciec jest urzędnikiem w ambasadzie Argentyny w Belgii. Dzięki niemieckiej babci Julio rodzina Cortázarów będzie mieszkać w Szwajcarii do końca pierwszej wojny światowej. Wkrótce potem Julio wyjechał na półtora roku do Barcelony , a stamtąd w 1918 roku wrócił do Argentyny.

Następnie mieszka w Banfield na przedmieściach na południe od Buenos Aires z matką i młodszą siostrą, której ojciec porzucił rodzinę. Zainspiruje się swoimi wspomnieniami z przeszłości z domu rodzinnego, aby napisać Los venenos et Deshoras . Ale pomimo tego, że pochodził z zamożnej rodziny, jego dzieciństwo nie zawsze było szczęśliwe. W liście, który napisał do Gracieli M. de Soli mieszkającej w Paryżu 4 listopada 1963 r., Wspomina: „Dużo niewoli, przesadna wrażliwość, częsty smutek”. Julio Cortázar zachowuje mgliste wspomnienia swojego dzieciństwa z innym niż inni postrzeganiem czasoprzestrzeni; gdy miał 6 lat, jego ojciec porzucił rodzinę i nie chciał już więcej kontaktu z Juliem. Poza tym Julio jest w złym stanie zdrowia i często choruje, więc większość czasu spędza w łóżku i zaczyna oswajać się z czytaniem, które szybko staje się pasją. W wieku dziewięciu lat czytał już m.in. Juliusza Verne'a , Victora Hugo i Edgara Allana Poe . Przez chwilę cierpi nawet na koszmary. Spędza również godziny na czytaniu Le petit Larousse . Jego matka jest zmartwiona i kontaktuje się z dyrektorem jego szkoły oraz lekarzem, aby sprawdzić, czy Julio jest zdrowy na umyśle. Zalecają, aby usunąć odczyt lub zmniejszyć go na pięć lub sześć miesięcy, aby mógł wyjść i się opalać.

Julio Cortàzar jest pisarzem przedwcześnie rozwiniętym, ponieważ między dziewięcioma a dziesięcioma latami pisze opowiadanie , które niestety później straci, zawierające kilka opowieści i sonetów . Ze względu na wysoką jakość jego pism jego rodzina wątpi, czy Julio mógł napisać takie teksty. Będzie zasmucony i podzieli się tym wspomnieniem w przyszłych wywiadach. Wiele z jego opowieści ma charakter autobiograficzny i opowiada o tym, co zrobił jako dziecko, na przykład Bestiario , Final del juego , Los venenos i La señorita Cora .

Młodość

Po ukończeniu szkoły podstawowej w Szkole nr 10 w Banfield , w 1932 roku został nauczycielem, a w 1935 profesorem listów w Szkole Nauczycieli Mariano Acosta.

Z tych lat powstała szkoła wieczorowa (Deshoras). Zaczyna bywać na stadionach, by oglądać boks, gdzie tworzy swoistą filozofię sportu: „wyeliminować aspekt krwawy i okrutny, który jednocześnie wywołuje odrzucenie i złość” ( Fascynacja słowami ). Podziwiał człowieka, który zawsze idzie do przodu, czysta siła i odwaga zmobilizowana do zwycięstwa ( Torito , Koniec gry ).

Był ledwie dziewiętnaście, gdy odkrył w Buenos Aires Opium: dziennik detoksykacji przez Jeana Cocteau , przetłumaczonego przez Julio Gomez de la Serna, z przedmową jego brat Ramon. Olśniewa go i staje się jedną z jego książeczek nocnych, towarzysząc mu przez całe życie.

Cortázar rozpoczął studia filozoficzne na Uniwersytecie w Buenos Aires . Odnosi sukcesy na pierwszym roku, ale rozumie, że do pracy i pomocy matce powinien używać tytułu nauczyciela. Uczył w Bolivar , Saladillo (miasto wymienione w jego książce obywatelskiej jako biuro rejestracyjne), a następnie w Chivilcoy . Mieszkał w odosobnionych pensjonatach, wykorzystując swój wolny czas na czytanie i pisanie (odległe lustro). W latach 1939-1944 Cortázar mieszkał w Chivilcoy , gdzie uczył literatury w Normal School i często uczestniczył w spotkaniach przyjaciół, które odbywały się w pracowni fotograficznej Ignacio Tankela. To właśnie z jego propozycji po raz pierwszy współpracował przy scenariuszu do filmu La sombra del pasado (kręconego w tym mieście od sierpnia doGrudzień 1946). Tematem tego odcinka jest film dokumentalny W poszukiwaniu cieni przeszłości w reżyserii Gerardo Panero z 2004 roku.

W 1944 przeniósł się do Mendozy, gdzie wykładał literaturę francuską na National University of Cuyo .

Jego pierwsze opowiadanie, „Bruja”, zostało opublikowane w czasopiśmie Correo Literario . Brał udział w demonstracjach przeciwko peronizmowi. W 1946 roku, kiedy Juan Domingo Perón wygrał wybory prezydenckie, złożył rezygnację. „Wolałem zrezygnować z miejsca, zanim będę musiał zdjąć kurtkę, jak miało to miejsce w przypadku wielu kolegów, którzy zdecydowali się pozostać na swoich stanowiskach”. Opublikował pierwszy tom opowiadań La otra orilla. Po powrocie do Buenos Aires rozpoczął pracę w Argentyńskiej Izbie Książki iw tym samym roku opublikował opowiadanie „Casa tomada” w magazynie Los Anales de Buenos Aires , redagowane przez Jorge Luisa Borgesa , a także książkę o poecie. John Keats , „Grecka urna w poezji Johna Keatsa ” w czasopiśmie Estudios Clásicos z Uniwersytetu w Cuyo.

W 1947 roku współpracował z kilkoma magazynami, w tym z Realidad . Opublikował ważne dzieło teoretyczne Teoría del túnel oraz w Los Anales de Buenos Aires, gdzie ukazuje się jego opowiadanie „Bestiario”.

Od późnych lat czterdziestych do 1953 r. Współpracował z magazynem Sur , założonym i kierowanym przez Victorię Ocampo. Jego pierwszą pracą dla magazynu był artykuł o śmierci Antonina Artauda. Magazyn ten zyskał wiele ze swojego historycznego znaczenia dzięki udziałowi grupy pisarzy, Grupo Florida, w skład której wchodzą między innymi Borges, Victoria Ocampo. Dialektyczny kontrast z grupą Boedo, o znacznie skromniejszym pochodzeniu, publikacją w Editorial Claridad i spotkaniem w historycznej kawiarni El Japonés.

W 1948 r. Uzyskał tytuł tłumacza publicznego języka angielskiego i francuskiego po ukończeniu studiów trwających zwykle trzy lata w zaledwie dziewięć miesięcy. Stres powodował objawy nerwicowe . Jeden z nich (poszukiwanie karaluchów w jedzeniu) znika wraz z pisaniem opowiadania, Kirke, która wraz z poprzednimi dwoma cytowanymi, pojawiła się w magazynie Los anales de Buenos Aires i zostanie umieszczona później w książce Bestiario. .

W 1949 roku opublikował poemat dramatyczny „Los Reyes”, pierwszy utwór podpisany jego prawdziwym nazwiskiem i zignorowany przez krytyków. Latem napisał pierwszą powieść Divertimento , która w pewnym sensie zapowiadała Rayuelę, napisaną w 1963 roku.

Oprócz współpracy z Realidad pisze dla innych magazynów kulturalnych w Buenos Aires, takich jak Cabalgata i Sur (8 tekstów, głównie recenzje literackie i filmy). W czasopiśmie literackim Oeste de Chivilcoy opublikował wiersz „Semilla” i współpracował w trzech innych numerach.

W 1950 roku napisał swoją drugą powieść, El Exam , odrzuconą przez doradcę literackiego redakcji Losady, Guillermo de Torre. Cortázar przedstawił ją na konkursie zorganizowanym przez tego samego wydawcę, ponownie bez powodzenia i, podobnie jak pierwsza powieść, ukazała się dopiero w 1986 roku.

W 1951 roku opublikował Bestiario , zbiór ośmiu opowiadań, które przyniosły mu lokalne uznanie. Niedługo potem, niezadowolony z rządów Peróna, zdecydował się osiedlić w Paryżu , mieście, w którym poza sporadycznymi wyjazdami do Europy i Ameryki Łacińskiej spędził resztę życia.

Dojrzały wiek

W 1951 r. Wyemigrował do Francji , gdzie mieszkał do śmierci. Następnie pracował dla UNESCO jako tłumacz. Tłumaczy na hiszpański Defoe , Yourcenar , Poe . Alfred Jarry i Lautréamont to inni decydujący wpływ.

Cortázar zainteresował się wówczas prawami człowieka i lewicą polityczną w Ameryce Łacińskiej , deklarując swoje poparcie dla rewolucji kubańskiej (później złagodzonej: utrzymując poparcie, poparł poetę Heberto Padillę ) i sandinistów z Nikaragui . Bierze także udział w sądzie Russella . Często ograniczony charakter jego powieści, takich jak Livre de Manuel , 62 modelo para armar czy gra w klasy , skłonił Oulipo do zasugerowania, że ​​zostanie członkiem grupy. Zaangażowany pisarz odmawia, ponieważ Oulipo jest grupą bez wyraźnego politycznego podejścia.

Naturalizowany francusku przez François Mitterranda w 1981 roku w tym samym czasie, co Milan Kundera , zmarł na białaczkę trzy lata później, w Paryżu , gdzie mieszkał przy 4 rue Martel ( 10 th ).

Jego grób na cmentarzu Montparnasse , niedaleko jego przyjaciela, malarza Bernarda Mandeville'a , jest miejscem kultu dla młodych czytelników, którzy składają tam rysunki przedstawiające grę w klasy, czasem kieliszek wina.

Życie prywatne

W 1953 roku Cortazar poślubił Aurorę Bernárdez, argentyńską tłumaczkę w Paryżu . Napotkał pewne trudności finansowe, zanim przyjął rolę tłumacza przy kompletnej prozie Edgara Allana Poe na Uniwersytecie w Puerto Rico . Jego dzieło, chwalone przez krytyków, uważane jest za najlepsze tłumaczenie tego dzieła amerykańskiego autora. Wraz z żoną wyjechali do Włoch w roku tłumaczenia, potem odpłynęli łodzią do Buenos Aires . Następnie Cortazar wykonał najlepszą część swojej pracy na swojej przenośnej maszynie do pisania i opublikował swoją nową powieść.

W 1967 roku rozwiódł się z Aurorą Bernardez i spotkał się z Litwinem Ugné Karvelis, z którym nie ożenił się i który przekazał mu duże zainteresowanie polityką.

Z trzecim towarzyszem i drugą żoną, amerykańską pisarką Carol Dunlop , odbyli wiele podróży. Między innymi jeżdżą do Polski , gdzie uczestniczy w kongresie solidarności z Chile . Kolejna podróż z żoną pojawia się w jego książce Los Autonautas de la cosmopista ( Les Autonautes de la cosmoroute ), która opowiada o długiej - 32-dniowej - podróży tej pary na autostradzie Paryż-Marsylia.

Po śmierci Carol Dunlop Aurora Bernardez towarzyszy Cortazarowi w chorobie, zanim została jedynym spadkobiercą jego opublikowanych prac i jego tekstów.

Grafika

Twórczość Julio Cortázara charakteryzuje się między innymi formalnym eksperymentowaniem, dużą proporcją opowiadań oraz powtarzaniem się fantastyczności i surrealizmu . Jeśli jej twórczość często porównuje się do prac jej rodaka Jorge Luisa Borgesa , to jednak wyróżnia się bardziej figlarnym i mniej erudycyjnym podejściem do literatury. W Hopscotch (1963) Cortázar napisał także jedną z najczęściej komentowanych powieści w języku hiszpańskim.

Wiele jego prac zostało przetłumaczonych na język francuski przez Laure Guille-Bataillon , często w ścisłej współpracy z nim.

Powieści

Zbiór opowiadań

Zbiór opowiadań i opowiadań

Teatr

Poezja

Tłumaczenie

Opinie

Korespondencja

Inne publikacje

Kino

Scenariusze

Filmy na podstawie jego prac

(Niewyczerpująca lista)

Uwagi i odniesienia

  1. Lozano Cutanda, ÁLvaro (2011). Krótka historia Primera Guerra Mundial. Madryt: Ediciones Nowtilus SL s. 32. ( ISBN  9788499672694 )
  2. (y) Jesús Marchamalo op. cit. „El vampiro lector”, 2011, s. 31-44.
  3. Revista Plural, Meksyk, majonez z 1975 roku.
  4. Herráez, Miguel. Julio Cortázar, una Biografía Revisada Alrevés, 2011, ( ISBN  9788415098034 ) , s. 38 i 45.
  5. (es) Ángel Flores, Narrativa hispanoamericana, 1816–1981: La generación de 1940–1969 , Siglo XXI Editores,1982( ISBN  978-968-23-1089-8 , czytaj online )
  6. Guy Scarpetta, „Cortázar, the magician” , Le Monde diplomatique , sierpień 2008.
  7. Hołd dla Julio Cortazara , paryski ratusz
  8. Goloboff, Mario (1998). "Czapka. 11: De otros lados ”. Julio Cortázar - Biografia. Espasa Calpe. s. 170-174. ( ISBN  950-731-205-6 ) .
  9. Entrevista a Miguel Dalmau, biógrafo del escritor, „Cortázar no estuvo tranquilo un solo día” , El País , 24 czerwca 2016 r.
  10. (Es) Nazaret Castro, „  Las cartas de Cortázar  ” , El Mundo ,15 lipca 2012( czytaj online , sprawdzono 28 marca 2019 r. ).
  11. Alonso 1998 , str.  2.
  12. Zobacz (w) Julio Cortázar w internetowej bazie danych filmów
  13. Krótki film w całości widoczny na Vimeo
  14. To opowiadanie było wielokrotnie adaptowane, w szczególności przez Fabiána Bielinsky'ego .

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne