Jean I er (po duńsku : Hans af Danmark, Norge og Sverige ), urodzony2 lutego 1455w Aalborgu ( Związek Kalmarski ) i zmarł dnia20 lutego 1513w Aalborgu ( unia kalmarska ), był królem Danii (1481-1513), Norwegii (1483-1513) i Szwecji (1497-1501, jako Jan II ) w okresie unii kalmarskiej , a także księciem Schleswig - Holstein .
Na mocy starej umowy miał być wybierany przez stany Królestwa, co nastąpiło w maju 1482 r . Musiał jeszcze zostać królem Norwegii i Szwecji, do czego Unia Kalmarska dała mu prawo. Norweska Rada Tajna uznała go za króla w 1483 roku i mógł zostać koronowany. Szwedzka Rada Tajna poszła w jej ślady jeszcze w tym samym roku, ale regentowi Stenowi Sture udało się odroczyć koronację. Sten Sture rządził de facto Szwecją, ale zawsze powstrzymywał się od koronacji, aby nie naruszać otwarcie praw króla.
Jan musiał również zostać koronowany na czele swoich wasali, księstw Schleswig i Holstein. Zgodnie z Traktatem z Ribe , sejmy księstw miały swobodę wyboru swojego księcia spośród synów poprzedniego księcia. Królowa Matka Dorota z Brandenburgii-Kulmbach zrobiła wszystko, co możliwe, aby wybrany został jej młodszy brat Fryderyk . Jean nadal zdołał zostać wybrany na współksiążę obok swojego brata w 1482 roku . Chociaż uzgodniono, że mają wspólnie rządzić księstwami, w 1490 r . księstwa zostały podzielone większością Fryderyka . Ten sukces Jana sprawił jednak, że księstwa nie zostały całkowicie oddzielone od korony.
W następnych latach Fryderyk i jego matka Dorothée de Brandenburg-Kulmbach wielokrotnie domagali się podziału Norwegii i Szwecji w taki sam sposób, jak oba księstwa. Jan I po raz pierwszy sprzeciwił się temu i na trzecim spotkaniu Stanów Zjednoczonych w 1494 r. w Kalundborgu ogłoszono królestwo niepodzielne.
Wydaje się, że trzema najważniejszymi celami politycznymi króla Jana było odtworzenie jedności, walka z Hanzą i wzmocnienie władzy królewskiej w Danii. Te trzy rzeczy starał się uzyskać za swoich rządów.
W pierwszych latach swojego panowania prowadził zrównoważoną politykę. Za pomocą środków dyplomatycznych próbował osłabić pozycję szwedzkiego regenta Sten Sture i szukać nowych sojuszników. Jest zatem pierwszym królem duńskim, który zawarł porozumienie o współpracy politycznej z Rosją . Po traktacie z 1493 r. car Iwan III uwięził wszystkich kupców hanzeatyckich z Nowogrodu i wywołał wojnę rosyjsko-szwedzką w latach 1495-1497 . Miasta Hanzy były również atakowane przez duńskich korsarzy . W tym czasie pozycja Hanzy stopniowo spadała z powodu zmian szlaków handlowych, nowych odkryć geograficznych i rosnącego sprzeciwu, z jakim się spotykała wśród państw Europy Północnej.
Polityka wewnętrzna Jan I po raz pierwszy dostrzegł wsparcie ekonomiczne zapewniane przez kupców i rosnące wykorzystanie plebejuszy do urzędów publicznych – a nawet jako doradców – pomimo gniewu szlachty. Być może najważniejszą jego inicjatywą było rozpoczęcie budowy stałej floty duńskiej, która odegrała rolę w ostatnich latach jego panowania.
W 1497 r. Jan podbił Szwecję w krótkiej i skutecznej kampanii wojskowej po podważeniu pozycji Stena Sture'a, pozyskując dla swojej sprawy większość szwedzkiej szlachty. Na czele armii liczącej od 10 000 do 15 000 ludzi najpierw podbił Kalmar, po czym zaokrętował się we flotę i wylądował w Stäket , na północ od Sztokholmu . Sten Sture na czele armii chłopskiej musiał opuścić miasto i dwukrotnie został pokonany w wielkich bitwach. Jan został koronowany na króla Szwecji w listopadzie; wiedział, jak być mądrym i przebaczać swoim wrogom po podboju.
W 1500 r. dokonał w dzisiejszej Danii czynu, który jest najściślej związany z jego nazwiskiem: śmiertelną próbę podboju Dithmarsus w północnych Niemczech, które były wówczas niepodległą republiką chłopską ( niem . Bauernrepublik ). Prowadził wraz ze swoim bratem Fryderykiem kampanię na dużą skalę z armią składającą się głównie z najemników niemieckich, liczącą w sumie od 12 do 15 tysięcy ludzi. Armia książęca została doszczętnie pokonana przez znacznie mniejszą armię chłopską podczas bitwy pod Hemmingstedt, która miała miejsce17 lutego 1500. Większość jego żołnierzy została schwytana przez uzbrojonych chłopów z Dithmarsi, którzy wciągnęli ich w pułapkę po otwarciu grobli na nizinach. Ta kampania przerodziła się w militarną katastrofę.
Klęska zachwiała prestiżem króla i już w 1501 roku Szwecja ogłosiła niepodległość. Królowa Krystyna musiała zamknąć się w swoim zamku w Sztokholmie z tysiącem żołnierzy. Po siedmiomiesięcznym oblężeniu 70 ocalałych opuściło zamek w zamian za obietnicę powrotu do Danii bez szwanku. Obietnica nie została dotrzymana i królowa przebywała w więzieniu do 1503 roku.
W ciągu następnych kilku lat Jean prowadził coraz bardziej zaciekłą wojnę przeciwko Sten Sture i jego następcy, Svante Nilsson Sture , w której okazał się niezrównoważony i podatny na akty przemocy. Wojna doprowadziła do tarć ze szlachtą duńską i miastami Hanzy, zwłaszcza z Lubeką . W 1509 roku wojna się skończyła i traktat uznane Jean I er jako króla Szwecji, ale w lewo w rzeczywistości moc Szwedów.
Norweskie próby opozycji zostały skazane na kaganiec przez syna Jeana, Christiana , który był wicekrólem Norwegii. W latach 1510-1512 król prowadził wojnę ze Szwecją i Lubeką, która zaowocowała status quo dla Szwecji, ale prawdziwą komplikacją gospodarczą i polityczną dla Lubeki. Ten ostatni z pewnością doczekał się potwierdzenia swoich przywilejów w krajach nordyckich, ale musiał zaakceptować przybycie holenderskich kupców na duńskie wody. On umarł na20 lutego 1513.
Podczas swojego panowania, a częściowo również później, Jan pojawił się jako król pospolitego ruszenia. W tym przebraniu wydaje się być królem-realistą i gorliwym kalkulatorem politycznym. Wiele podobieństw można wyciągnąć z Kings Ludwika XI Francji i Henry VII Anglii .
Jean I er Danii należy do pierwszego oddziału oldenburgowie . Linia ta dała królów Norwegii , Szwecji i Danii ; zmarła w 1863 r. wraz ze śmiercią Fryderyka VII Duńskiego .
Urodził się w 2 lutego 1455i jest synem Christian I er , któremu udało, a Dorota brandenburska , córką margrabiego z Brandenburgii . Jego imię, John , pochodzi od jego dziadka, Jana IV Brandenburg-Külmbach . W 1478 ożenił się z Krystyna Sachsen ( 1461 - 1521 ), córka Ernesta Sachsen i Elżbiety Bawarskiej.
Będą mieli kilkoro dzieci:
Był dość wysoki, miał szerokie ramiona, okrągłą twarz i na co dzień ubrany był dość prosto.