Henri Wallon (1879-1962)

Henri Wallon Obraz w Infobox. Funkcjonować
Zastępca Sekwany
21 października 1940 -10 czerwca 1946
Biografia
Narodziny 15 czerwca 1879
Paryż
Śmierć 1 st grudzień +1.962(83)
Paryż
Narodowość Francuski
Trening École Normale Supérieure
Zajęcia Psycholog , filozof , pisarz , polityk , profesor , lekarz
Małżonka Germaine Wallon
Pokrewieństwo Henri Wallon (dziadek)
Inne informacje
Pracował dla College of France (1937-1949)
Partie polityczne Francuska Partia Komunistyczna Francuska
sekcja Międzynarodówki Robotniczej

Henri Wallon , urodzony dnia15 czerwca 1879w Paryżu , mieście, w którym zmarł1 st grudzień +1.962, jest francuskim psychologiem , lekarzem i politykiem . Jest dyrektorem studiów w École Pratique des Hautes Etudes i profesorem w Collège de France . Jego nazwa jest związana z planem Langevina-Wallona , projektem reformy francuskiego systemu edukacji (1947).

Biografia

Urodził się w Paryżu, w rodzinie republikańskiej i katolickiej z północy . Jest wnukiem polityka i historyka Henriego Wallona , którego wkład w powstanie III RP jest decydujący: przyjmuje w szczególności poprawkę walońską , która uświęca istnienie Republiki. Wallon zaangażował się politycznie w czasie romansu Dreyfusa , razem ze swoim przyjacielem z dzieciństwa, Henri Piéronem , z którym przeszedł agrégation z filozofii.

Ścieżka szkoleniowo-badawcza

Student Lycée Louis-le-Grand , następnie École normale supérieure (1899), agrégé in philégé (1902), dyscyplinę, którą przez rok nauczał w Lycée de Bar-le-Duc , potem zwrócił się ku psychologii i studia medyczne dzięki stypendium Fundacji Thiers . W 1908 roku obronił pracę medyczną zatytułowaną Delirium of prześladowania: chroniczne majaczenie oparte na interpretacji w szpitalu Salpêtrière . Jako lekarz został zmobilizowany w czasie I wojny światowej i interesował się neurologią .

Psychologię rozpoczął od konsultacji w ośrodku medyczno-psychologicznym (1908-1931). W 1920 r. Był wykładowcą na Sorbonie . W 1925 roku obronił pracę doktorską pod tytułem l'Enfant turbulent, następnie został kierownikiem studiów w École Pratique des Hautes Etudes (1927), gdzie w 1922 roku założył laboratorium psychobiologii dziecięcej . profesor w Collège de France (1937) i przeszedł na emeryturęStyczeń 1950.

W 1936 r. Przewodniczył międzyresortowej komisji, której zadaniem była ocena liczby tzw. Dzieci „upośledzonych” lub „upośledzonych” we Francji i która musiała opracować metody (testy), które można by wykorzystać do takiego badania. Badanie zostało odwołane z braku funduszy, ale wznowiono je podczas II wojny światowej , w 1943 r. Pod kierunkiem D. r Mande, z inicjatywy dwóch byłych członków komitetu: Henry'ego Decugisa i D. r. Georgesa Heuyera .

W czasie II wojny światowej reżim Vichy wydał mu zakaz nauczania i wstąpił do ruchu oporu pod pseudonimem „Hubert”. Jego dwie kariery polityczne i naukowe połączyły się w 1944 r., Kiedy został powołany przez Paula Langevina na członka komisji ds. Reformy oświaty, która opracowała plan Langevina-Wallona , najpierw jako wiceprzewodniczący, a następnie jako prezydent po śmierci .

W 1948 roku stworzył czasopismo Enfance . Był prezesem Francuskiej Grupy Nowej Edukacji od 1946 do 1962 roku.

Zaangażowanie polityczne

Henri Wallon został członkiem SFIO w 1931 r., A następnie wstąpił do PCF w 1942 r., Po egzekucji Georgesa Politzera i Jacquesa Solomona  : „Dwóch młodych ludzi zostało zamordowanych. Musimy wypełnić luki… ”. Opuszcza swoje laboratorium na rozkaz ruchu oporu, aby nie zostać aresztowanym. Po kilku dniach ukrycia wrócił z żoną Germaine Wallon do jej domu przy rue de la Pompe w Paryżu, nie wracając do swojego laboratorium.

Po wyzwoleniu był członkiem Tymczasowego Rządu Republiki Francuskiej, któremu przewodniczył Charles de Gaulle jako Sekretarz Generalny Edukacji Narodowej , aż do9 września 1944. WLuty 1945zasiada w Tymczasowym Zgromadzeniu Konsultacyjnym , zastępując Frédérica Joliot-Curie . Został wtedy wybrany zastępcą komunistycznym (Październik 1945-1946).

Stanowiska teoretyczne

  1. Etap impulsywny (od 0 do trzech miesięcy). W życiu niemowlęcym dominują doznania wewnętrzne (introceptywne) oraz czynniki afektywne utrzymywane z otaczającymi je osobami. Na poziomie motorycznym okres ten charakteryzuje się słabą kontrolą motoryczną, a zatem zaburzeniem gestykulacji. To jakość reakcji osób wokół niemowlęcia pozwoli mu przejść od zaburzeń gestykulacji do zróżnicowanych emocji  ;
  2. Etap emocjonalny (od 3 miesięcy do 1 roku). Pojawienie się początku samorozpoznania dzięki spojrzeniu innych. Pojawienie się czterech emocji  : radości , smutku , złości i bólu . Wciąż w niezróżnicowanym synkretyzmie, to znaczy nie rozróżnia siebie od innych, dopiero na następnym etapie synkretyzm będzie się stopniowo różnicował.
  3. Faza sensomotoryczna i projekcyjna (od 1 do 3 lat). Dla dziecka dominuje wówczas wpływ świata zewnętrznego. Integracja tego zewnętrznego wpływu będzie sprzyjać przebudzeniu dwóch rodzajów inteligencji: jednej praktycznej , poprzez manipulowanie przedmiotami i własnym ciałem, drugiej „dyskursywnej”, przez naśladowanie i przyswajanie języka  ;
  4. Faza personalizmu (od 3 do 6 lat) charakteryzuje się również przewagą funkcji afektywnych nad inteligencją . W wieku około 3 lat dziecko ma tendencję do przeciwstawiania się dorosłemu w swego rodzaju negatywistycznym kryzysie , mówiąc „nie” pozwala mu wzmocnić autonomię myślenia. W tym samym okresie, w wieku około 4 lat, również wejdzie w fazę uwodzenia, to znaczy, że jego zachowanie zmieni się pod okiem innych, będzie też generalnie chciał robić wszystko dobrze, aby być kochanym. Następnie w wieku około 5 lat po tych okresach następuje okres naśladowania ruchowego i społecznego, co pozwala mu na integrację ról społecznych. W ten sposób dziecko wyraża ambiwalencję, która wiąże je z prestiżowym modelem, jaki reprezentuje dla niego dorosły;
  5. Etap kategoryczny (od 6 do 11 lat). Tutaj to zdolności intelektualne wydają się mieć pierwszeństwo przed emocjonalnymi. W czasie nauki dziecko nabywa zdolności dobrowolnej pamięci i uwagi . Jego inteligencja uzyskuje dostęp do tworzenia kategorii mentalnych, które prowadzą do zdolności abstrakcji . To także początek dopełniania osobowości.
  6. Etap dojrzewania zaczyna się po 11 roku życia i charakteryzuje się prymat emocjonalnych problemów . Dojrzewanie powoduje również ponowne dostosowanie schematu ciała i przetasowanie konstrukcji jego osobowości, jego świadomość rozwija się równolegle.

Kładąc nacisk na nieciągłość i koncepcję kryzysu, która leży u podstaw tej nieciągłości, Henri Wallon był wierny heglowskim tezom dialektyki . Tym różni się od Jeana Piageta , który w swoim własnym opisie etapów rozwoju dziecięcego podkreśla raczej interakcje ze szkodą dla zerwania. Émile Jalley zauważa również , że Henri Wallon był w interakcji z psychoanalizą: według tego autora Wallon podjął pewne obserwacje lub koncepcje Zygmunta Freuda w swoich teoretycznych opracowaniach . Obserwacja dokonana przez Wallona, ​​opublikowana w 1931 r. Pod tytułem „Jak rozwija się pojęcie właściwego ciała u dzieci”, zainspirowała koncepcję „  sceny lustrzanej  ”, którą szczególnie rozwinął psychoanalityk Jacques Lacan .

Publikacje

Uwagi i odniesienia

  1. Cyfrowe Archiwa stanu cywilnego Paryża , świadectwo urodzenia n °  5/1879/1615, data i miejsce śmierci wspomnianego na marginesie aktu (konsultowany w dniu 5 stycznia 2013 roku).
  2. Charmasson, Méchine i Parot 2001 .
  3. "  Praca medyczna, Wydział Lekarski w Paryżu, ogłoszenie Sudoc  " ,1908.
  4. Dekret z 14 lutego 1937 r., Archiwa Collège de France.
  5. R. Mande "  chodzi o badania na spisu nieprawidłowych dzieci  ", Cahiers de Fundacja Francuskiej pour l'Etude des problemy humaine , Paryż, Librairie de Médicis, n O  4,Listopad 1945, s.  83-95.
  6. „  Wallon, Henri (1879–1962)  ” , BnF,2017.
  7. R. Zazzo, „Henri Wallon alias Hubert” , w: Renée Zazzo, Where is the psychology of the child? , Mediacje,1983, s.  229-231.
  8. Childhood , 1963, n o  1-2 s.  121-150 .
  9. Marie-Christine Laznik, „Mirror Stadium” , w: Alain de Mijolla , International Dictionary of Psychoanalysis , vol.  2: M / Z , Calmann-Lévy,2002( ISBN  2-7021-2530-1 ) , str.  1627-1628.

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne