Henri I er de Guise
| Henri I er de Guise | |
 Henryk I st. Lotaryngii, książę Guise , przedstawiony z blizną na policzku (ok. 1575-1580). Francuski Szkoła XVI -tego wieku, Paris, Musée du Louvre . | |
| Tytuł | |
|---|---|
|
Książę Guise , książę Joinville i baron de Lambesc | |
| 24 lutego 1563 r - 23 grudnia 1588 ( 25 lat, 9 miesięcy i 29 dni ) |
|
| Poprzednik | François I st |
| Następca | Karol I st |
| Wielki Mistrz Francji | |
| 24 lutego 1563 r - 23 grudnia 1588 ( 25 lat, 9 miesięcy i 29 dni ) |
|
| Poprzednik | Francois de Guise |
| Następca | Charles de Guise |
| Biografia | |
| Dynastia | Dom Przebrania |
| Przezwisko | Blizna |
| Data urodzenia | 31 grudnia 1550 |
| Miejsce urodzenia | Joinville ( Francja ) |
| Data śmierci | 23 grudnia 1588 |
| Miejsce śmierci | Blois ( Francja ) |
| Tata | Francois de Guise |
| Matka | Anna d'Este |
| Małżonka | Katarzyna z Kleve |
| Dzieci |
Charles I er de Guise Claude Lorraine Louis Lorraine Louise Margaret of Lorraine |
 |
|
Henri de Lorraine, 3 e książę i 2 e Prince de Joinville, znany jako „Scarface” urodzony31 grudnia 1550w Joinville ( Haute-Marne ) i zamordowany dnia23 grudnia 1588w Blois ( Loir-et-Cher ) jest księciem z młodszej gałęzi rodu Lotaryngii .
Na czele potężnej sieci arystokratycznej zyskał popularność w czasie wojen religijnych , udając obrońcę wiary katolickiej . Po wzięciu udziału w masakrze na Saint-Barthélemy (1572) kilkakrotnie wyróżnił się na polu bitwy walcząc z protestantami . Książę Joinville , a następnie książę Guise (1563), jako wielki mistrz i par Francji , zajmuje ważne miejsce na dworze.
Szef Ligi Katolickiej (1584), aspirował do rządzenia Francją. Jej deklarowanym celem jest zmniejszenie wpływów politycznych partii protestanckiej we Francji na mocy zasady katolickości korony, ale nie wyklucza osobistej ambicji opartej na logice klanu i rywalizacji między różnymi bliskimi frakcjami władza i rodzina królewska. Stał się mistrzem Paryżu po dniu barykady z12 maja 1588 r, Ale został zamordowany z rozkazu króla Francji , Henryka III , podczas Stanów Generalnych w Château de Blois . Jego śmierć pośrednio powoduje zabójstwo króla .
Biografia
Młodość
Henri de Lorraine-Guise jest najstarszym synem François de Lorraine , drugiego księcia Guise, prestiżowego dowódcy wojskowego, zamordowanego w 1563 roku przez protestanta. Jego matka Anne d'Este jest ważną księżniczką dworu. Za jej pośrednictwem wywodzi się od króla Ludwika XII , Anny Bretanii i Lukrecji Borgii .
Kiedy zmarł jego ojciec, Henri de Lorraine-Guise miał zaledwie trzynaście lat. Następnie został oddany pod kuratelę swojego wuja Karola, kardynała Lotaryngii , który był odpowiedzialny za jego edukację. W trosce o jego wyszkolenie wojskowe kardynał namawia go do wyjazdu do Europy w celu zdobycia doświadczenia. W 1565 walczył na Węgrzech z Turkami . Kiedy wrócił do Francji, będąc dorosłym i głową domu Guise , naturalnie zajął miejsce ojca wśród katolickich przywódców. Na czele potężnej sieci arystokratycznej stara się utrzymać prestiż i popularność zdobytą w przeszłości przez ojca. W ten sposób brał czynny udział w II i III Wojnie Religijnej , u boku księcia Andegaweńskiego (przyszły Henryk III ). Wyróżnił się w bitwach pod Saint-Denis (10 listopada 1567) i Jarnac (13 marca 1569), gdzie zamordowany zostaje książę Condé . Pokryty chwałą podczas obrony Poitiers , obleganego przez Coligny , wziął udział w bitwie pod Moncontour (3 października 1569), podczas której zostaje ranny.
W wieku dwudziestu lat Henri de Guise miał ambicję poślubienia siostry króla, księżniczki Małgorzaty z Francji , mając nadzieję na wzmocnienie więzi między jego domem a panującą dynastią. Ale ten sojusz, który nie przypadnie do gustu królowej-matce Katarzynie , nie dojdzie do skutku. Dlatego Henri de Guise jednoczy4 października 1570do Katarzyny de Clèves , hrabiny Eu i księżnej Château-Regnault , córki zmarłego księcia Nevers .
Saint-Barthélemy
Niektórzy podejrzewają, że Henri de Guise zlecił zamordowanie admirała Gasparda de Coligny , przywódcy partii protestanckiej w 1572 roku . Książę Guise chciałby w ten sposób pomścić swojego ojca François, zamordowanego dziewięć lat wcześniej przez hugenota Jeana de Poltrot de Méré . Chociaż Coligny zawsze zaprzeczał, jakoby uzbroił ramię zabójcy, admirał publicznie cieszył się ze śmierci katolickiego dowódcy wojskowego, który oblegał Orlean podczas pierwszej wojny religijnej (1562–1563).
Nie ma dowodów na to, że młody książę Henryk był w stanie odegrać konkretną rolę w tej rodzinnej wendecie. Możliwe, że został przytłoczony przez niektórych członków zależnych od jego gospodarstwa domowego i popełnił gwałtowną akcję lub przymykał oko na ich mordercze zamiary. Pod koniec jesieni 1571 roku na prowincji wybuchły liczne incydenty między partyzantami Guise i Coligny. Postawa przebywającego wówczas w Rzymie kardynała Lotaryngii pokazuje, że w tym napiętym okresie Guises szczególnie zamierzali nie podobać się królowi i przyjąć pokój.
Podczas nocy z Saint-Barthélemy , The24 sierpnia 1572Henri dowodzi oddziałem, który musi zabić admirała de Coligny, człowieka, którego uważał za odpowiedzialnego za śmierć swojego ojca. Był obecny w Hôtel de Coligny, gdy ten ostatni został zabity i defenestrowany. W towarzystwie swojego wuja, księcia Aumale , Henri de Guise ściga następnie przywódców protestanckich, którzy mieszkając na lewym brzegu, w Faubourg Saint-Germain, zdołali uciec. Dlatego Henri nie był w mieście w szczytowym momencie masakry na Saint-Barthélemy . Następnego dnia idzie z pustymi rękami, nie mogąc złapać hrabiego Gabriela I st z Montgomery , przywódcy wojsk hugenotów.
W następnych dniach na rozkaz króla zapewnia przywrócenie porządku w mieście. Zeznania, wysłane na ulice, by powstrzymać masakry i grabieże, sugerują, że był raczej zadowolony z masakr. On i jego wujek kontrolują bramy miasta i wydają paszporty, aby się wydostać. Jego hotel służy również jako schronienie dla protestantów, którzy zgłaszają się do jego klienteli. Henri de Guise ulokowałby więc kilku protestanckich dżentelmenów i uciekinierów. W końcu eskortuje swoją protestancką babkę Renée de France, aby wyprowadzić ją w bezpieczne miejsce poza miastem.
Książę dworu Henryka III
Za panowania Henryka III książę Guise nadal jest filarem ultrakatolicyzmu. Zwiększył swoją sławę, pokonując protestantów w bitwie pod Dormans (10 października 1575). Tam doznał poważnego urazu twarzy, który naznaczył go fizycznie i od którego pochodził jego przydomek Henri le Balafré (według niektórych autorów jego ojciec miał ten sam przydomek). Przywódca opozycji wobec protestantów, wydaje się, że potajemnie wspierał pierwsze ligi ludowe, które powstały w 1576 roku .
Na dworze zdominowanym przez konflikt króla z bratem jego wpływy polityczne wydają się mniej ważne. Książę Guise sprawował tam urząd wielkiego mistrza Francji. Sprzeciwia się społecznemu awansowi królewskich mignonów. Za wspólną wolą z żoną nakazał w 1578 r . budowę zamku Eu , na północy Normandii .
Lider Ligi
W 1584 Henryk III uznał za swojego prawowitego spadkobiercę Henryka de Navarre , głowę rodu Burbonów , rywalizującego rodu Guise. Henri de Guise przewodzi następnie ruchowi procy, znanemu jako Liga lub Liga Święta. W związku z tym podpisał traktat z Joinville z królem Hiszpanii Filipem II , na mocy którego ten ostatni zapewnił finansowe wsparcie lidze. Jest jednym z propagatorów edyktu Nemours (7 lipca 1585), którym Henryk III cofnął edykt pacyfikacyjny i wznowił wojnę z protestantami.
W czasie VIII wojny religijnej na czele wojsk katolickich pokonywał kolejno protestantów pod Vimorami (26 października 1587) potem do Auneau (24 listopada 1587). Zniszczył warzelnię soli Saulnot , należącą do księstwa Montbéliard .
Wrócił do Paryża w dniu 9 maja 1588 rmimo formalnego zakazu króla brał on bardzo aktywny udział w dniu barykad (12 maja 1588 r). Z drugiej strony podejrzewany jest o to, że jest na pensji Filipa II , głównego wroga protestantów w Europie , który przygotowuje decydującą ofensywę przeciwko protestantyzmowi, wysyłając29 maja 1588Invincible Armada przeciwko Anglii . Wszystkie te zagrożenia osłabiają Henryka III i zmuszają króla do podpisania edyktu unii (15 lipca 1588 r), przez którą książę Guise został generałem-porucznikiem armii królestwa. Fakt, że książę Guise rzeczywiście miał ambicję przejęcia władzy, pozostaje jednak przedmiotem dyskusji historyków. Faktem jest, że w oczach króla Guise słusznie staje się rywalem do wyeliminowania.
2 października 1588Stany Generalne zaczynają się w Château de Blois . Wiadomość o niepowodzeniu „Niezwyciężonej Armady” wSierpień 1588pociesz króla. Jednak liga jest w większości, a książę rozpoczyna nową rozgrywkę z królem. 17 grudnia 1588, Louis, kardynał de Guise , przedstawiciel duchowieństwa w Stanów Generalnych, by podniosły toast za jego brata, księcia de Guise, mówiąc: „piję za zdrowie króla Francji” "
Zabójstwo księcia Guise
23 grudnia 1588Henri de Guise został zamordowany na rozkaz Henryka III , który nazwał swoją „Old Firm” sąsiad Izby Rady z Blois Zamek , pod pretekstem następny ruch. Guise myśli, że król w końcu mianuje go konstablem . Gdy książę przechodzi przez komnatę króla, aby dostać się do tej szafy, wpada w zasadzkę: ośmiu członków „Czterdziestu pięciu”, osobistej straży króla, rzuca się na niego, aby go zabić. Książę udaje się zemścić i zranić czterech przeciwników przed upadkiem, przeszyty trzydziestoma ciosami miecza i sztyletów, a Sieur de Loignac wykańcza go, wbijając miecz w plecy. Jego brat Ludwik , słysząc jego wezwania w niebezpieczeństwie, pobiegł do królewskich komnat, ale został natychmiast aresztowany. Znajdujemy na księciu notatkę z jego pismem:
„Aby wojna we Francji trwała, potrzebujesz co miesiąc siedmiuset tysięcy koron”
Jego ciało zostało powierzone Richelieu , Wielkiemu Prepozytorowi Francji , który z rozkazu króla kazał je pociąć przez kata, a następnie spalić wapnem niegaszonym, zanim jego prochy rozproszyły się w Loarze . Tego samego dnia aresztowana zostaje jego matka Anna , jego syn Karol. Jego brat Louis zostaje stracony, a następnie spalony, a prochy wrzucone do rzeki następnego dnia. Chociaż jest to apokryficzne, słynne słowo historyczne jest nieustannie pożyczane Henrykowi III . Widząc leżące u jego stóp ciało wroga, które mierzyło prawie dwa metry, król wykrzyknąłby: „Jest większy martwy niż żywy!” ” .
Męczeństwo książąt Lotaryngii jest źródłem istnej konstrukcji hagiograficznej i politycznej poprzez katolickie oszczerstwa wydawane przez paryskich drukarzy. Ten odcinek ilustruje zatem rosnącą zdolność druku do mobilizowania tłumów przeciwko władzy uważanej za niesprawiedliwą. To zabójstwo zainspirowało wielu artystów, zarówno malarskich, jak i filmowych: zobacz Zabójstwo księcia Guise . Pomnik Henri de Lorraine, księcia de Guise znajduje się w kolegium jezuickim Chapel Eu , przeciwnie, że z żoną, Katarzyną Kleve , który założył kaplicę w początkach XVII -tego wieku. Pomnik ten dwukrotnie przedstawia Henri de Lorraine. Jedna z rzeźb przedstawia go leżącego na prawym boku z twarzą opartą na prawej ręce, druga przedstawia go modlącego się.
Dobytek
Henri I er de Guise miał szczególną księstwo Guise , w Księstwie Joinville , obszary Meudon i Marchais , jego żona jednego Eu . Obszary te nie idzie za nimi do ich syna Karola Lotaryngii, 4 th księcia de Guise (1571/40).
Pochodzenie
Przodkowie Henryka I st of GuisePotomstwo
Z Katarzyny z Kleve , Henryk Lotaryński, 3 e książę , miał 14 dzieci, z których siedmioro osiągnęło dorosłość:
- Charles I er de Lorraine-Guise, 4. książę Guise (1571-1640);
- Henri de Lorraine (1572-1574);
- Katarzyna Lotaryńska (1573-1573);
- Louis de Lorraine-Guise, kardynał Guise, arcybiskup Reims (1575-1621);
- Karol Lotaryński (1576-1576);
- Maria z Lotaryngii (1577-1582);
- Claude de Lorraine-Guise , książę Chevreuse (1578-1657);
- Katarzyna Lotaryńska (ur. 1579);
- Christine z Lotaryngii (1580-1580);
- Franciszek Lotaryński (1581-1582);
- Renée de Lorraine (1585-1626), opatka Saint-Pierre-les-Dames ;
- Joanna de Lorraine (1586-1638), przeorysza klasztoru Prouilhe , następnie ksieni Notre-Dame de Jouarre ;
- Louise-Marguerite de Lorraine (1588-1631), wyszła za mąż w 1605 za François de Bourbon , księcia de Conti (zmarł w 1614), a następnie za François de Bassompierre ;
- François-Alexandre de Lorraine, Rycerz Guise (1589-1614).
Potomność w kulturze
Literatura
- Madame de La Fayette , Historia księżnej Montpensier (1662), opowiada o wyimaginowanym romansie między księciem Guise i księżniczką, w Nouvelles du XVII e siècle , Pléiade Gallimard, 1997; Książka kieszonkowa, 2003; Folio, 2009.
Teatr
- Pierre Matthieu , La Guisiade (1589).
- Christopher Marlowe , Masakra w Paryżu (1593).
- George Chapman , Tragedia Bussy'ego D'Ambois (1607), skupiona wokół postaci Bussy'ego i jego romansu z hrabiną de Montsoreau.
- George Chapman, The Revenge of Bussy D'Ambois (1613), który inscenizuje zabójstwo księcia Guise.
- John Dryden i Nathaniel Lee , The Duke of Guise (1683), który inscenizuje konflikt między Henrykiem III a księciem i kończy się jego zabójstwem.
- Aleksandr Dumas , Henryk III i jego dwór (1829).
Kino i telewizja
- Zabójstwo księcia Guise (1908), film w reżyserii André Calmettesa i Charlesa Le Bargy'ego , grany przez Alberta Lamberta .
- La Reine Margot (1954) w reżyserii Jean Dréville z tytułowej powieści autorstwa Alexandre Dumas , wykonywanej przez Guy Kerner .
- Zabójstwo księcia Guise (1960), film telewizyjny w reżyserii Stellio Lorenziego z serii Kamera bada czas , grany przez Georgesa Descrièresa .
- Odważny! Pardaillan (1964), w reżyserii Bernarda Borderie , w interpretacji Jeana Toparta .
- Catherine de Médicis , film telewizyjny w reżyserii Yves-André Hubert , wyemitowany w 1989 roku , grany przez Auréliena Recoinga .
- La Reine Margot (1994), w reżyserii Patrice Chéreau opiera się na tytułowej powieści autorstwa Alexandre Dumas , wykonywanej przez Miguel Bosé .
- Film telewizyjny La Dame de Monsoreau Michela Hassana , grany przez Alberta Goldberga .
- La Princesse de Montpensier (2010), w reżyserii Bertranda Tavernier , na podstawie tytułowego opowiadania przez Madame de La Fayette , wykonywanej przez Gaspard Ulliel .
Uwagi i referencje
- Jean Joinville (ojciec ) , Pamiętniki ojca Jeana de Joinville; lub, Historia i kronika bardzo chrześcijańskiego króla św. Ludwika , braci Firmin Didot, synów i współpracowników,1871( przeczytaj online )
- Większość użytkowników języka francuskiego wymawia nazwisko Guise jako nazwę zwyczajową „guise”: /giz/. Jednak wymowa vintage to / gɥiz /. Tak też nadal nazywają je mieszkańcy miasta Guise : Guisardowie (/ gɥizar /) i Guisardes (gɥizard /) mieszkają w mieście Guise (gɥiz).
- Charles de Navières , obecny na weselu, skomponował z tej okazji „ La Renommée de Ch. De Navyère plus wesela w Sedan, ślub w Mésière, koronacja w Saindenis i wjazd do Paryża Roya i Royne, poemat historyczny podzielony na 5 pieśni , Paryż, 1571, w-8° [1] ”.
- Według niektórych zeznań książę Guise kopnąłby zwłoki admirała .
- Arlette Jouanna , La Saint-Barthélemy: Tajemnice zbrodni państwowej, 24 sierpnia 1572 , Paryż, Gallimard, coll. „Dni, które stworzyły Francję”,2007, 407 s. ( ISBN 978-2-07-077102-8 ) , s. 182.
- http://www.chateau-eu.fr/
- „ Henryk III Nawarry zostaje królem Francji w okresie wojen religijnych – Muzeum Protestanckie ” , w Muzeum Protestanckim (dostęp 7 czerwca 2020 r . ) .
- Eric Coulon, Bourgs i wsie Haute-Saône , Cabédita Editions, coll. „Miejsca i wsie”,2004, 174 s. ( ISBN 2-88295-418-2 ) , s. 147-148.
- David El Kenz " Zabójstwo Duke Guise " L'Histoire , N O 2251998, s. 60-64.
- Georges Minois , Nóż i trucizna. Zabójstwo polityczne w Europie (1400-1800) , Fayard,1997, s. 127.
- Monique Cottret , Zabić tyrana? Tyranobójstwo we współczesnej Europie , Fayard,2009, s. 133.
- [2] .
- Georges Poull, Dom Książęcy Lotaryngii , Nancy, Presses Universitaires de Nancy,1991, 592 s. ( ISBN 2-86480-517-0 ) , s. 423-427.
Zobacz również
Powiązane artykuły
- Lista hrabiów Eu
- Dom Lotaryński
- Dom Przebrania
- Zabójstwo księcia Guise
- Kaplica kolegium jezuickiego w Eu
Bibliografia
- Tragedia Blois: cztery wieki kontrowersji wokół zabójstwa księcia Guise: Zamek w Blois, 17 grudnia 1988 - 19 lutego 1989 , Blois, Konserwacja zamku i muzeów,1988, 260 pkt.
- Yves-Marie Bercé , „ Uderzenia majestatu królów Francji, 1588, 1617, 1661” , w Intrygi i zaklęcia we współczesnej Europie. Obrady międzynarodowego kolokwium zorganizowanego w Rzymie, 30 września – 2 października 1993 r. , Rzym, École Française de Rome, coll. „Publikacje Szkoły Francuskiej w Rzymie” ( n ° 220),1996, 786 s. ( ISBN 2-7283-0362-2 , czytaj online ) , s. 491-505.
- Yves-Marie Bercé , „Echa dramatu Bloisa ” , w Yvonne Bellenger (reż.), Patronat i wpływ przebrań: materiały z konferencji zorganizowanej przez Centrum Badań nad Literaturą Renesansową Uniwersytetu w Reims oraz odbyła się w Joinville od31 maja w 4 czerwca 1994 (i w Reims na dzień 2 czerwca) , Paryż, Honoré Champion , kol. „Kolokwiów, zjazdy i konferencji na Renaissance” ( N ° 9)1997, 755 pkt. ( ISBN 2-85203-689-4 ) , s. 595-610.
- Jean-Louis Bourgeon , „Les Guises valets de l'altern, czyli trzydzieści lat kolaboracji z wrogiem (1568-1598)” , w Yvonne Bellenger (red.), Patronat i wpływ Guises: materiały zorganizowanej konferencji przez Centrum Badań nad Literaturą Renesansową Uniwersytetu w Reims i odbyła się w Joinville od31 maja w 4 czerwca 1994 (i w Reims na dzień 2 czerwca) , Paryż, Honoré Champion , kol. „Kolokwiów, zjazdy i konferencji na Renaissance” ( N ° 9)1997, 755 pkt. ( ISBN 2-85203-689-4 ) , s. 509-522.
- (en) Stuart Carroll , Martyrs and Murderers: The Guise Family and the Making of Europe , Oxford, Oxford University Press,2009, XIV -345 s. ( ISBN 978-0-19-922907-9 , prezentacja online ).
- Jean-Marie Constant , Les Guise , Paryż, Hachette,1984, 266 s. ( ISBN 2-01-008933-2 ).
- Jean-Marie Constant , „Kultura polityczna Henri de Guise widziana przez jego zachowanie” , w Yvonne Bellenger (reż.), Patronat i wpływ Guises: materiały z konferencji zorganizowanej przez Centrum Badań nad Literaturą Renesansu Uniwersytetu w Reims i odbyła się w Joinville od31 maja w 4 czerwca 1994 (i w Reims na dzień 2 czerwca) , Paryż, Honoré Champion , kol. „Kolokwiów, zjazdy i konferencji na Renaissance” ( N ° 9)1997, 755 pkt. ( ISBN 2-85203-689-4 ) , s. 497-508.
- Véronique Larcade , „Le duc d'Épernon et les Guises” , w Yvonne Bellenger (red.), Patronat i wpływ Guises: materiały z konferencji zorganizowanej przez Uniwersyteckie Centrum Badań nad Literaturą Renesansową w Reims, która odbyła się w Joinville z31 maja w 4 czerwca 1994 (i w Reims na dzień 2 czerwca) , Paryż, Honoré Champion , kol. „Kolokwiów, zjazdy i konferencji na Renaissance” ( N ° 9)1997, 755 pkt. ( ISBN 2-85203-689-4 ) , s. 547-555.
- Xavier Le Person , „Praktyki” i „praktyki”: życie polityczne u schyłku panowania Henryka III , Genewa, Droz , coll. "Humanism Prace i Renaissance" ( N O 370)2002, 658 s. ( ISBN 2-600-00820-9 ).
- Louis Lobbes , „Wykonanie przebrań pretekstem do tragedii” , w Yvonne Bellenger (red.), Patronat i wpływ przebrań: materiały z konferencji zorganizowanej przez Centrum Badań nad Literaturą Renesansową Uniwersytetu w Reims i odbyła się w Joinville od31 maja w 4 czerwca 1994 (i w Reims na dzień 2 czerwca) , Paryż, Honoré Champion , kol. „Kolokwiów, zjazdy i konferencji na Renaissance” ( N ° 9)1997, 755 pkt. ( ISBN 2-85203-689-4 ) , s. 567-579.
- Georges Poull, La Maison ducale de Lorraine , 1991, Nancy, Presses Universitaires de Nancy, 592 s., P. 423-427.
- Donald Stone , „Książę przebrania, postać literacka” , w Yvonne Bellenger (red.), Patronat i wpływ przebrań: materiały z konferencji zorganizowanej przez Centrum Badań nad Literaturą Renesansową Uniwersytetu w Reims, która odbyła się w Joinville z31 maja w 4 czerwca 1994 (i w Reims na dzień 2 czerwca) , Paryż, Honoré Champion , kol. „Kolokwiów, zjazdy i konferencji na Renaissance” ( N ° 9)1997, 755 pkt. ( ISBN 2-85203-689-4 ) , s. 557-565.
- PO de Törne , „ Filip II i Henri de Guise: początek ich relacji (1578) ”, Revue historique , Paryż, Librairie Félix Alcan, t. 167,maj-sierpień 1931, s. 323-335 ( czytaj online ).
- Étienne Vaucheret , „ Wybuchowy portret Brantôme: Henri de Guise ”, Cahiers Brantôme , Presses Universitaires de Bordeaux, Editions du Centre Montaigne Uniwersytetu w Bordeaux 3, tom. 1 „Brantôme i Wielcy Europejczycy”,styczeń 2003, s. 155-165.
- Laura Willett , „Pictorial anomalies in thepresentation of Henri de Guise” , w Yvonne Bellenger (red.), Patronat i wpływ Guises: materiały z konferencji zorganizowanej przez Centrum Badań nad Literaturą Renesansową Uniwersytetu w Reims i odbyła się w Joinville od31 maja w 4 czerwca 1994 (i w Reims na dzień 2 czerwca) , Paryż, Honoré Champion , kol. „Kolokwiów, zjazdy i konferencji na Renaissance” ( N ° 9)1997, 755 pkt. ( ISBN 2-85203-689-4 ) , s. 523-546.
- Luigia Zilli , „Morderstwo Przebrańców i literatura pamfletyńska z 1589 roku” , w Yvonne Bellenger (red.), Patronat i wpływ Przebrań: materiały z konferencji zorganizowanej przez Centrum Badań nad Literaturą Renesansową im. University of Reims i odbyła się w Joinville od31 maja w 4 czerwca 1994 (i w Reims na dzień 2 czerwca) , Paryż, Honoré Champion , kol. „Kolokwiów, zjazdy i konferencji na Renaissance” ( N ° 9)1997, 755 pkt. ( ISBN 2-85203-689-4 ) , s. 581-593.
Linki zewnętrzne
-
Ewidencja organów :
- Plik wirtualnego organu międzynarodowego
- Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
- Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
- Uczelniany system dokumentacji
- Biblioteka Kongresu
- Gemeinsame Normdatei
- Narodowa Biblioteka Dietetyczna
- Królewska Biblioteka Niderlandów
- Biblioteka Narodowa
- Biblioteka Narodowa Izraela
- Biblioteka Narodowa Szwecji
- Sieć Bibliotek Zachodniej Szwajcarii
- Czeska Biblioteka Narodowa
- Biblioteka Narodowa Grecji
- Identyfikator WorldCat
- ŚwiatKot
- Uwagi w ogólnych słownikach lub encyklopediach : Brockhaus Enzyklopädie • Deutsche Biography • Dizionario di Storia • Enciclopedia De Agostini • Encyclopædia Britannica • Store norske leksikon
- Zasoby muzyczne :
- Zamek Eu Louis-Philippe muzeum , oficjalna strona muzeum Louis-Philippe zamku Eu, gdzie widoczna jest galeria portretów rodziny de Guise