Heliogabalus (lub Elagabalus) | |
Cesarz rzymski | |
---|---|
Popiersie Heliogabala, Muzeum Kapitolińskie . | |
Królować | |
Czerwiec 218 -11 marca 222 (~ 4 lata) | |
Kropka | Ciężki: Silny |
Poprzedzony | Macrinus i Diadumenian |
Śledzony przez | Severus Alexander |
Biografia | |
Imię urodzenia | Varius Avitus Bassianus |
Narodziny | v. 203 , Émèse ( Syria ) |
Śmierć | 11 marca 222(~ 19 lat), Rzym |
Tata | Sextus Varius Marcellus |
Matka | Julia Soæmias Bassiana |
Żona | (1) Julia Paula ( 219 - 220 ), (2) Julia Severa ( 220 - 221 ) (3) Annia Faustyna ( 221 ), (2) Julia Severa ( 221 ) |
Cesarz rzymski | |
Heliogabalus lub Elagabalus ( Varius Avitus Bassianus ) ( w.203 -11 marca 222) Jest cesarz rzymski od 218 do 222 pod nazwą Marka Aureliusza Antoniusza .
Urodził się około 203 w Emese , Syrii . Jest synem Julii Soćmias i Variusa Marcellusa. Poprzez swoją matkę jest prawnukiem Juliusza Basianusa z Emesy, wnuka z małżeństwa cesarza Septymiusza Sewera , który poślubił swoją prababcię Julię Domnę w drugim małżeństwie i bratankiem Karakalli . Kobiety, zwane „księżniczkami syryjskimi”, są nierozerwalnie związane z losem Heliogabala.
Potomek Bassianidów, dużej rodziny Emesis , Varius Avitus Bassianus jest depozytariuszem od trzynastego roku życia na urzędzie arcykapłana boga Heliogabala .
Kiedy Karakalli zostaje zamordowany, plik8 kwietnia 217na czele armii na równinie w pobliżu Eufratu wszystkie kobiety z syryjskiej gałęzi rodziny cesarskiej, wypędzone z Rzymu, wracają do lenna Emesa. Julia Mæsa , jej babcia, Julia Soæmias , jej matka i Julia Mamæa , jej ciotka i matka przyszłego cesarza Sewera Aleksandra , udaje się przekonać armię do ogłoszenia Variusa, ze względu na jej fizyczne podobieństwo do Karakalli, cesarza imieniem Marek Aureliusz Antoninus , imię już nadużywane przez Karakallę: „[on] przyjął imię Antoninus, albo na dowód, że pochodzi z tej rodziny, albo dlatego, że wiedział, że to imię jest tak drogie ludziom. "
Cesarz Makrynus , który pozostał w Antiochii , jest wtedy zaskoczony. Żałosny strateg, który podniósł armię przeciwko niemu, został pokonany i ostatecznie zamordowany w czerwcu 218 roku : młody Varius w wieku czternastu lat został jedynym panem całego Cesarstwa Rzymskiego.
Jeśli przyjrzeć się uważnie relacjom przekazywanym przez starożytnych historyków, można dojść do wniosku, że w rzeczywistości jest on bardziej rozrzutny niż okrutny i bardziej ekstrawagancki niż niegodziwy; jego biografowie, stronniczy, rzeczywiście znacznie wyolbrzymili jego wady. Ci starożytni pisarze, opowiadając o swoim życiu, okazują się bardziej moralistami niż historykami. Poprzez gwałtownie kontrastujące opisy sprzeciwiają się cesarzowi, którego opisują jako całkowicie perwersyjnego w stosunku do swego kuzyna i następcy, Alexandre Sévère , przedstawionego, z taką samą przesadą, jak wzór wszystkich cnót.
Heliogabalus zostawia stery swojej babci Julii Mæsie i swojej matce Julii Soæmias : „Był tak oddany Semiamirze, swojej matce, że nie zrobił nic w republice bez konsultacji z nią. „ To właśnie kobiecy wpływ, więcej niż przesąd cesarza, jego dziecinne zachcianki, jego lekkomyślne wydatki, denerwują„ starych Rzymian ”i przyspieszają ich upadek. Ambicja jej matki wydawała się tak przytłaczająca, że brakowało jej ostrożności w obliczu rzymskich praw, które zepchnęły kobiety na dalszy plan; wymaga nawet jej obecności w Senacie. Ten szczegół przede wszystkim szokuje współczesnych: „na pierwszym posiedzeniu senatu poprosił o matkę. Po przybyciu została wezwana, aby zająć swoje miejsce obok konsulów, brała udział w podpisywaniu, to znaczy była świadkiem sporządzania senatu-consulte: ze wszystkich cesarzy jest on jedynym poddanym za panowania. kobieta z tytułem clarissima miała wstęp do senatu, aby zająć miejsce mężczyzny. "
Heliogabalus wyrusza w drogę do Rzymu z procesją, która niesie czarny kamień spadający z nieba na złotym rydwanie ciągniętym przez białe konie, który prowadzi tyłem na Palatyn, do którego dotarł latem 219 roku . „Kazał zbudować świątynię poświęconą Heliogabalowi na Palatynie w pobliżu pałacu cesarskiego; przywieziono tam wszystkie przedmioty kultu Rzymian: posąg Junony, ogień Westy , Palladium i święte tarcze . […] Powiedział też, że w to miejsce zostaną przetransportowane religie Żydów i Samarytan, a także kult Chrystusa, aby w kapłaństwie Heliogabala zgromadzić tajemnice wszelkich wierzeń. „ Nowe religie Izydy , Serapisa , Kybele z Mitry czy chrześcijan uznają swoich wiernych Rzymowi, nie zagrażając dawnemu rzymskiemu panteonowi. Ale Heliogabalus wydaje się chcieć narzucić swojego boga jako wyjątkowego, poza jego asymilacją do Jowisza . Rzymianie są zgorszeni, gdy porywa on wielką westalkę Aquilię Severę, aby ją poślubić, w pragnieniu symbolicznego synkretyzmu, „aby narodziły się boskie dzieci” - powiedział Senatowi. Jednak mało skupiony na płci pięknej, Heliogabalus nie konsumuje małżeństwa i szybko się z nim rozstaje. Następnie jego homoseksualne „małżeństwa”, w szczególności z dwoma greckimi „kolosami” o imieniu Hierokles i Zotikos, wstrząsnęły rzymskimi historykami. Według History Auguste'a i Auréliusa Victora koniec jego panowania jest przerywany przez homoseksualne orgie z męskimi prostytutkami (exoletos) zwerbowanymi na tę okazję .
Marnotrawny i demagog, organizuje imprezy cyrkowe i walki zwierząt, rzuca ludziom cenne przedmioty. Przyjmuje, pośród artystów i gitonów, gości, którym oferuje stołowe uszlachetnienia godne Kleopatry , czasem okraszone groźnymi niespodziankami, kiedy goście budzą się z orgii w klatce z oswojonymi lwami lub niedźwiedziami.
Po trzech latach panowania Heliogabalus nadal cieszy się poparciem armii. Traci go przez niezdarność. W czerwcu 221 jego babcia, Julia Mæsa, przeczuwając, że występki jej wnuka mogą skończyć się utratą jego i jego rodziny, przekonała go, by adoptował jego kuzyna Aleksandra Basianusa, pod imieniem Severus Aleksander i `` współpracownika władzy z tytuł „Cezara”. Ten młody człowiek jest przeciwieństwem Heliogabala: surowy, mądry, cnotliwy, cierpliwy i mądry. Udaje mu się zdobyć popularność dzięki jedynej sile, która naprawdę ma znaczenie w Imperium - armii.
Ponadto, gdy żołnierze dowiadują się, że Heliogabalus próbuje pozbyć się swojego kuzyna i partnera, zaczynają być do niego wrogo nastawieni. Heliogabalus następnie chce aresztować przywódców, ale wściekły tłum napada na pałac cesarski i masakruje cesarza. Jego ciało jest przeciągane ulicami Rzymu, następnie lud próbuje wrzucić zwłoki do kanałów, ale ponieważ kanały są zbyt wąskie, zwłoki cesarza są ostatecznie wrzucane do Tybru z mostu Æmiliusa (11 marca 222).
Jego kuzynka Sévère Alexandre zostaje cesarzem, a czarny kamień wraca do Emese.
Poprzez swoją troskę o promowanie jednego kultu - w tym przypadku kultu słonecznego - w czasie, gdy konieczne było przywrócenie jedności imperium, polityka religijna Heliogabala może zbliżyć się do „ cezaropapizmu ”, czyli do pogańskiego i potem chrześcijańscy cesarze Dolnego Cesarstwa . Co więcej, pięćdziesiąt lat później cesarz Aurelian zmierza mniej więcej do tego samego celu, ustanawiając Sol Invictus jako bóstwo Imperium.
Cesarz Heliogabalus zostawił chrześcijan w pokoju. Jest rzeczywiście bardzo prawdopodobne, że słyszał o religii chrześcijańskiej, której uczniowie byli liczni w Syrii; Anicetus , papież od 155 do 166 lat , był podobny do niego z Emesy.
Można zauważyć, że w czasie zamachu na Heliogabala w Rzymie doszło do ludowego zamieszek antychrześcijańskich, podczas których biskup Rzymu Calixte straciłby życie. Zgodnie z tradycją: poturbowany przez tłum, został pokonany, wrzucony do studni, a następnie ukamienowany.
Chociaż Heliogabal , którego posągi zostały przewrócone i wbite w dedykacje , przechodzi przez damnatio memoriæ , znany jest ze zbioru przedstawień lub dedykacji, które wymknęły się temu przedsięwzięciu wymazania pamięci:
Chociaż krótkie, jego panowanie naznaczone jest poświęceniem, które mieszkańcy Lugdunum (dzisiejszego Lyonu ) udzielili mu w Federalnym Sanktuarium Trzech Galów . Na kamieniu znalezionym podczas zniszczenia mostu Guillotière w Lyonie o wymiarach 57 cm × 180 cm × 55 cm znajduje się napis odrestaurowany przez archeologów Amable Audin i Pierre Wuilleumier :
„ [I] mp (eratori) Cæs (ari), div [i] / Antonioni Magn [i / fi] l (io), divi Sever (i) n [ep (oti), / [M (arco)] Aurel) (io) Anton [i / no] / Pio Felici, Aug (usto), / [pont] if (tutaj) max (imo), trib (unicia) p [ot (nieruchomość) / I [II, co (n)] s (uli) III; proco (n) s (uli), pa / tri patriæ, / [c] ives RomaniinTri / [b] us Provinci (is) Galli (i) s / [c] onsistentes public (e) / posuerunt, curantib (us / allectis isdemq (ue) sum / [m] is curatoribus Iulio / [S] aturnino prov (inciæ) Lugud (unensis) / […] ilio Sabino provinc (iæ) / [Belgic] æ, Aventinio Veris / [simo pr] ovinci (iæ) Akwitański (…) . ”
„Cesarzowi Caesar Marcus Aurelius Antoninus, syn Antoninus Grand deifikowani, grand-syn boskiego Severusa, pobożny, szczęśliwy, sierpień, wielki Papież, ubrany w 3 th trybuny mocy konsul do 3 th czas prokonsula, ojciec ojczyzna, obywatele rzymscy mieszkający w trzech prowincjach Galii, oficjalnie wznieśli (ten posąg) opieką allecti i jednocześnie summi curatores , Juliusza Saturniusa z prowincji Lyonnaise,… ilius Sabinus, z prowincji Belgii, Aventinius Verissimus, z prowincji Akwitania. "
Poświęcenie datowane prawdopodobnie na lata 220-221 wspomina o istnieniu organu federalnego, który uczestniczy w cesarskim kulcie sanktuarium Trzech Galów. Fundusze tego stowarzyszenia są zarządzane przez allecti , także summi curatores . Prowincje są wymienione w kolejności hierarchicznej: Lyonnaise , Belgia , Akwitania .
Medal Paryż Szafka posiada scenę przedstawiającą Heliogabal naga, prezentując się w „triumfalnych intymnych dyspozycje”, na rydwanie ciągnionym przez dwóch nagich kobiet na czworakach. Historia Augusta wspomina ten fakt, historycy uważają znacznie przesadzone. Ta kamea daje wiarę naturystycznym i orgiastycznym obrzędom, które miały miejsce podczas kultu słonecznego boga ustanowionego przez cesarza, gdzie wybryki seksualne zdawały się zajmować wielkie miejsce.
Życie Heliogabala był szczególnie inspiruje artystów z dekadencji ruchu w późnym XIX -tego wieku. Pomysł, jaki stworzyliśmy na temat jego osobowości, mógł posłużyć jako wsparcie dla następujących prac:
LiteraturaSeptymiusza Macera | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Gaius Claudius Septimius Aper | Lucjusz Septimus Severus | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Publius Septimius Aper | Gaius Setpimius Aper | Fulvia pia | Publius Septimius Geta | Polla | Julius Bassianus | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Publius Septimius Geta | Septimia Octavilla | Paccia Marciana (1) |
Septymiusza Sewera r. (193–211) |
Julia Domna (2) | Julia Mæsa | Julius Avitus | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Fulvia plautilla |
Caracalla r. (197–217) |
Geta r. (209–211) |
Julia Soæmias | Sextus Varius Marcellus | Julia Mamæa | Gessius Marcianus (2) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Julia Paula (1) | Julia Aquilia Severa (2 i 4) |
Heliogabalus r. (218-222) |
Annia Faustina (3) | Orbiane |
Severus Alexander r. (222-235) |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||