Greta Garbo

Greta Garbo Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Greta Garbo w Ninoczka (1939). Kluczowe dane
Imię urodzenia Greta Lovisa Gustafson
Przezwisko Sfinks, Boskość
Narodziny 18 września 1905
Sztokholm ( Szwecja )
Narodowość  Szwedzki Amerykanin
Śmierć 15 kwietnia 1990(w wieku 84 lat)
Nowy Jork ( Stany Zjednoczone )
Zawód Aktorka
Wybitne filmy Ciało i diabeł
Królowa Christine
Anna Karenina
Powieść Marguerite Gautier
Ninotchka

Greta Lovisa Gustafsson , zwana Greta Garbo / ɡ r ê ː t has ɡ ǎ r ː b ʊ / jest aktorką szwedzką znaturalizowaną Amerykanką , urodzoną18 września 1905w Sztokholmie i zmarł15 kwietnia 1990w Nowym Jorku .

Ze skromnych początków, jej ojciec był zamiataczem ulic w Sztokholmie, opuściła szkołę w 1920 roku z powodów finansowych i została mydłem u fryzjera, a następnie sprzedawczynią w domu towarowym. Następnie pozowała jako modelka do katalogu tego sklepu i działała w filmach reklamowych, produkowanych przez ten dom towarowy, aż do rezygnacji, „robić filmy” i rejestracji w Królewskim Konserwatorium Sztuki Dramatycznej w Szwecji. Przy tej okazji poznaje Mauritza Stillera , który poszukuje młodych aktorek do swojego kolejnego filmu, który zostanie jej mentorem.

W 1923 roku przyjęła pseudonim Garbo , zwielokrotniła role w teatrze i odbyła trasę koncertową ze Stillerem the Legend of Gösta Berling , który ukazał się w 1924 roku. Następnie została zauważona przez austriackiego reżysera Georga Wilhelma Pabsta, który zatrudnił ją przy Rue sans radość w 1925 r., nakręcony w Berlinie . Dzięki swojemu mentorowi, który negocjuje własny hollywoodzki kontrakt, stawiając na szali zaangażowanie Garbo, aktorka jest zatrudniona w firmie Louisa B. Mayera , bardzo młodej wytwórni Metro-Goldwyn-Mayer w tym samym roku.

Wyjazd Grety Garbo do Hollywood zrodzi jeden z największych kinematograficznych mitów, związany z konkretną grą aktorki, jej potężną alchemią z jej partnerami (w tym Johnem Gilbertem ), jej tajemniczą osobowością o tysiącach aspektów i stale odnawiające się wymagania wobec studiów (dość szybka odmowa wywiadów, brak aktorki na "  premierach  ", stałe godziny filmowania, plany niedostępne dla nikogo, kto nie jest członkiem ekipy obecnego filmu) itp.), co spowoduje wygenerowanie dużej ilości atramentu.

Jeśli Greta Garbo nakręca wiele melodramatów, takich jak The Temptress w 1926 r., Anna Karenina w 1927 r. (Potem w 1935 r. ), Intrigues w 1928 r. Czy Romance w 1930 r., W tym samym roku z sukcesem przeszła także etap kina mówionego z Anną Christie , s. próbował też filmu szpiegowskiego z Mroczną pięknością w 1928 roku, Maty Hari w 1931, filmu historycznego z królową Krystyną w 1933 czy Marii Walewskiej w 1937, a nawet komedii z Ninoczką z 1939 roku.

Nazywana „  Boską  ” kręci swój najnowszy film w1941. Następnie wycofuje się z życia publicznego do końca życia, odmawiając jakiejkolwiek rozmowy, co nieco bardziej przyczynia się do budowania jej mitu. Reżyser Federico Fellini mówi o niej, że „była założycielką zakonu religijnego zwanego kinem” .

W 1999 roku Greta Garbo zajęła piąte miejsce w rankingu AFI 100 Years ... 100 Stars, przygotowanym przez American Film Institute . Zdobywczyni honorowego Oscara w 1955 roku, trzy z jej amerykańskich filmów znajdują się na liście National Film Registry .

Biografia

Dzieciństwo

Greta Gustafsson jest najmłodszą córką Karla Alfreda Gustafssona (1871–1920), pracownika dziennego i Anny Lovisy Johansson (1872–1944), krawcowej. Urodziła się w 1905 roku przy ulicy Blekingegatan 32 w Sztokholmie, w dzielnicy robotniczej. Jego miejsce urodzenia teraz zniknęło. Dorastała z siostrą, Alva i jego brat, Svendans, w kontekście skrajnej nędzy, rodzice są ludzie skromnymi środkami w Szwecji złym początku XX th  wieku.

Do szkoły chodziła od 1912 do 1920 roku, po czym opuściła ją w wieku 14 lat, gdy zmarł jej ojciec, aby rozpocząć pracę. Najpierw pracowała jako praktykantka fryzjera, a następnie została zatrudniona przez krewną jej siostry w dziale pończoszniczym domu towarowego PUB . Tam, promowana jako modelka w kapeluszu, zagrała w filmie reklamowym marki, obecnie przechowywanym w Archiwach Historycznych Kina Szwedzkiego. Po kolejnej reklamie została zwerbowana przez Ericka Petschlera  (z) do roli w jednej z jego komedii.

Trening

W 1922 roku weszła do Royal Academy of Dramatic Art w Sztokholmie - w Dramaten  - studiował tam do 1924. Tam poznała szwedzki reżyser Mauritz Stiller , który ją zauważony, nauczył ją technik filmowych i dał jej główną rolę w swoim filmie. The Saga o Gösta Berling , po Selmie Lagerlöf w 1924 roku. To właśnie przy tej okazji jego mentor nadał mu pseudonim sceniczny  : Greta Garbo, co oznacza garbo po hiszpańsku „klasa, elegancja”.

Od Garbo do La Divine: lata Hollywood

Kiedy Garbo przybywa do Hollywood , jego kariera przybiera nieoczekiwany obrót; nie jest „  femme fatale  ” - Louis B. Mayer nazwał ją „wielką nordycką krową” - ale Arnold Genthe , fotograf Vanity Fair , dostrzega jej ogromny potencjał. Stosuje dietę odchudzającą i zmienia swój wygląd: obcięte włosy, wyprostowane, otwarte czoło, przerysowane brwi, uwydatniony wygląd.

Jej pierwsze występy w niemych filmach , takich jak Le Torrent ( The Torrent ) w 1926, La Tentatrice ( The Temptress ) w 1926, La Chair et le Diable ( Flesh and the Devil ) w 1927 czy Anna Karénine ( Love ) w 1928, popchnij je do góry rachunku. Przedłużenie kontraktu było okazją do długiego impasu z Louisem B. Mayerem i zaowocowało tym, że została najlepiej opłacaną aktorką w Ameryce (250 000 dolarów za film).

To właśnie w tych wczesnych latach poznała Johna Gilberta , niemą gwiazdę filmową , z którą nawiązała związek, który trafił na pierwsze strony gazet. Legenda głosi, że zostawiła go przy ołtarzu, zmieniając zdanie na temat ich małżeństwa, ale to MGM szeroko wykorzystywała sceny miłosne grane z Johnem Gilbertem, aby zasilać magazyny skandaliczne.

Jego kariera, w przeciwieństwie do wielu innych, nie zakończyła się wraz z końcem niemego kina. Greta Garbo była jedną z nielicznych gwiazd Hollywood, które przekroczyły próg kina mówiącego. To właśnie w Annie Christie w 1930 roku publiczność po raz pierwszy słyszy jej głęboki i zmysłowy głos z lekkim szwedzkim akcentem. Film zresztą promowany hasłem „Rozmowy Garbo” („  Rozmowy Garbo  ”) to prawdziwy sukces, choć Garbo nie jest przekonana o swoim występie. Z drugiej strony John Gilbert, którego popularność spadała, nie przeszedł na kino mówione i jego kariera zakończyła się w latach trzydziestych XX wieku.

Od tego czasu powstała dla niego nowa, enigmatyczna, samotna postać. Staje się poważna, czasem psotna, czasem przerażona, czasem intelektualna. Chodzi tylko na premiery, udziela tylko rzadkich wywiadów, podróżuje pod przybranym nazwiskiem. Zatrzymuje również wiele sesji zdjęciowych w plenerze i wykonuje tylko portrety artystyczne, wykonane w studiu przez dwie oficjalne portrecistki - Ruth Harriet Louise do 1929 r., A następnie Clarence Bull  (w) - i przeznaczone do reprodukcji tylko w małym formacie. wysłane do wielbicieli. Nawet w przypadku promocji filmów zapewnia tylko jedną sesję ekspozycji, trwającą maksymalnie dziesięć godzin, ze 150 zdjęciami na sesję. Jej oficjalny projektant kostiumów, Adrian, tworzy dla niej efektowny „szlachetny styl” z aksamitami, hieratycznymi liniami i niezwykłymi proporcjami. W obliczu rosnącego sukcesu gwiazdy Paramount, konkurencyjne studio, postanowiło znaleźć „swojego” Garbo: będzie to Marlène Dietrich .

Garbo, jeśli coś mu się nie podoba, gdy strzela, deklaruje, że chce wrócić do Szwecji ( „  Chcę wracać do domu  ” ), ten szantaż zasłużył mu na wszystkie życzenia udzielone przez pracodawców. Garbo jest znana z tego, że kręci tylko w zamkniętych studiach, odwracając gości, gdy występuje. Jej pojawienie się w Mata Hari w 1931 roku uczyniło ją uwodzicielką, a cenzorzy obrazili się nawet na sugestywny kostium, który nosiła na plakacie. Następnie w 1932 roku podzieliła się plakatem i gwiazdą w Grand Hotelu z Joan Crawford i braćmi Barrymore ( Lionel i John ) .

Złościła się na MGM w 1932 roku i zniknęła z ekranów na prawie dwa lata. Pojednanie daje jej całkowitą kontrolę nad filmami, które kręci, i pozwala jej zastąpić Laurence'a Oliviera Johnem Gilbertem w filmie La Reine Christine w 1933 roku. David O. Selznick zachęca ją do zagrania roli spadkobiercy umierającej w Dark Victory w 1935, ale woli nakręcić nową wersję Anny Kareniny .

Jego interpretacja La Dame aux camélias w Le Roman Marguerite Gautier ( Camille ) z 1937 roku jest uważana za najlepszą wszechczasów, a także jedyną z jego interpretacji, która znalazła uznanie w jego oczach. Po tylu tragediach w końcu się odwraca, z Melvynem Douglasem , komedią Ninotchka z 1939 roku. Film rozpoczyna się pod hasłem „Garbo się śmieje! „(„  Garbo się śmieje!  ”), Odnosząc się do sceny w paryskim bistro, w której bohaterka wybucha śmiechem, po raz pierwszy w swojej karierze.

Greta Garbo to jedna z najbardziej ukochanych gwiazd lat dwudziestych i trzydziestych, ale także jedna z najbardziej tajemniczych. Unikając rozgłosu i plotek, sprawia, że nawet w życiu publicznym celebruje jedną z jego tyrad Grand Hotel : „Chcę zostać sam” ( „  Chcę być zostawiony w spokoju  ” ). Nie udzielała autografów ani wywiadów, poza początkiem swojej kariery, nie była na żadnych premierach ani nie odpowiadała swoim fanom. To upodobanie do tajemnicy tylko potwierdziło przydomek, jaki zachowała przez całe życie, „Boskość”: piękna, odległa i niedostępna.

Po względnej porażce jego ostatniego filmu, Kobieta o dwóch twarzach ( Kobieta o dwóch twarzach ) w 1941 roku, Garbo ostatecznie kładzie kres swojej karierze u szczytu sławy.

Według Alberta Lewina chciałaby zagrać Doriana Graya w filmie Portret Doriana Graya z 1945 roku, ale z powodu problemów z cenzurą nie zrobiono tego. Alfred Hitchcock uważał, że środkiem jego powrotu na ekrany będzie produkcja jego filmu The Paradine Trial w 1947 roku, ale bez powodzenia.

Podczas wojny

Mało znany szczegół jej kariery w Hollywood, Greta Garbo była jedną z aktorów, którzy pracowali dla OSS , tajnych służb Stanów Zjednoczonych podczas II wojny światowej przed utworzeniem CIA, takich jak Cary Grant i Marlene Dietrich, odpowiedzialnych za szpiegostwo na rzecz nazistów. aktorzy (jak Errol Flynn ) . Greta Garbo pomogła uratować jednego ze swoich przyjaciół, Nielsa Bohra . Fizyk, prześladowany w Europie w czasie wojny przez hitlerowców za to, że był Żydem, schronił się w Szwecji dzięki statusowi uchodźcy politycznego, który zagwarantował mu król Szwecji Gustaw V po interwencji zaprzyjaźnionej króla Grety Garbo. Niels Bohr następnie wyjechał ze Szwecji do Stanów Zjednoczonych dzięki Grecie Garbo. W ten sposób Niels Bohr będzie miał okazję uczestniczyć w Projekcie Manhattan .

Greta Garbo również interweniuje u króla, aby pomóc ponad 8000 Żydów z Danii w schronieniu się w Szwecji. Dzięki niej ocalało 95% ludności żydowskiej w Danii .

W 1949 roku reżyser Max Ophuls poprosił go o nakręcenie kolorowego filmu na podstawie Balzaca , La Duchesse de Langeais . Kręcone są również testy z aktorką. Ze względów budżetowych włoski producent wycofuje się z nieudanego projektu.

Emerytura i zaginięcie

Jak sama przyznaje, Greta Garbo wierzyła, że ​​świat został wywrócony do góry nogami przez II wojnę światową , prawdopodobnie na zawsze. Pomyślała, że ​​jej filmy mają swoje miejsce w historii i zyskają na wartości. Przyjęła obywatelstwo amerykańskie 9 lutego 1951 r. . Kupiła mieszkanie w Nowym Jorku w latach pięćdziesiątych XX wieku, w którym mieszkała do końca życia, unikając w jak największym stopniu mediów. Odseparowana od hollywoodzkiego świata, kategorycznie odmówiła pojawienia się publicznie, ale była znana ze spacerów po ulicach Nowego Jorku ubrana w duże, ciemne okulary.

Pozostała jednak zaprzyjaźniona z wieloma celebrytami i często widywaliśmy ją w towarzystwie Arystotelesa Onassisa , Cecila Beatona czy Cécile de Rothschild , zazdrośnie broniącego jej życia prywatnego.

W 1984 roku została pomyślnie wyleczona z powodu raka piersi, ale zmarła w Nowym Jorku w 1990 roku w wieku 84 lat z powodu schyłkowej choroby nerek i zapalenia płuc . Jego szczątki są kremowane, a prochy pochowane na cmentarzu Skogskyrkogården w Sztokholmie .

Życie prywatne

Greta Garbo nigdy nie wyszła za mąż. Trzymała swoją prywatność z dala od centrum uwagi. „  Chcę być sam  ” ( „Chcę być sam” ), jedno z jego najsłynniejszych przemówień wygłoszonych na ekranie w Grand Hotelu , zostało fałszywie przypisane miastu. Garbo poprawiła jednak po filmie, argumentując, że nigdy nie powiedziała, że ​​chce być sama, ale chce zostać sama ( „ Nigdy nie powiedziałem:„ Chcę być sam ”. Powiedziałem tylko:„ Chcę być zostawiony w spokoju ”  „Jest cała różnica  ” ).

Publikacja jego prywatnej korespondencji została dopuszczona w Szwecji w 2005 r. Z okazji stulecia jego urodzin.

Greta Garbo była biseksualna i zaangażowana w godne uwagi romantyczne relacje zarówno z mężczyznami, jak i kobietami. Wolałaby kobiety i w miarę dojrzewania traciła zainteresowanie seksualnością . Greta Garbo utrzymuje bliskie relacje ze szwedzką aktorką Mimi Pollak  : po tym, jak Greta Garbo opuściła Hollywood w 1922 roku, ich wymiana listów trwała 60 lat. Z okazji narodzin syna Mimi Pollak w latach trzydziestych XX wieku wysyła z nią telegram: „  Niezwykle dumny z bycia ojcem  ” ( „Niezwykle dumny z bycia ojcem” ).

Jej najsłynniejszy romans heteroseksualny miał miejsce z aktorem Johnem Gilbertem . Kiedy po raz pierwszy podzielili się główną rolą w Flesh and the Devil ( Flesh and the Devil ), wydanym w 1926 roku, ich „erotyczna intensywność” była widoczna na ekranie. Nie pojawia się na ceremonii, która połączy ją z Johnem Gilbertem. Mówi się, że Gilbert oświadczył się Grecie Garbo trzy razy i nie był jedyny. Szwedzki wydawca Lars Saxon również podobno się jej oświadczył, ale otrzymał od niej list potwierdzający, że Garbo „pozostanie w celibacie przez całe życie. Słowo „żona” jest takie brzydkie ” ( „  Prawdopodobnie pozostanę kawalerem przez całe życie. „Żona” to takie brzydkie słowo  ” ).

Była także kochanką dyrygenta Leopolda Stokowskiego, który zostawił jej żonę Olgę Samaroff . Wbrew plotkom nie było mowy o małżeństwie.

Literacka Mercedes de Acosta , której korespondencja z Gretą Garbo została opublikowana w 2000 roku, mówi, że miała z nią długi związek.

Filmografia

Wyróżnienia i hołdy

Nagrody

Greta Garbo nigdy nie zdobyła Oscara, ale była nominowana do Oscara dla najlepszej aktorki za Annę Christie i Romans w 1930 r. , Le Roman de Marguerite Gautier w 1937 r. I Ninotchka w 1939 r . W 1955 roku dostała się Honorowego Oscara za całokształt twórczości.

Gwiazda zostaje mu przyznana na Hollywood Walk of Fame w Los Angeles , naprzeciwko 6901 Hollywood Boulevard .

Greta Garbo została wymieniona jako piąta aktorka w rankingu kobiet „ 50 Greatest American Screen Legends ”, ustanowionym przez American Film Institute w 1999 roku.

Daniny

Ostatecznym hołd amerykańskiego kina do jednego z jej największych gwiazd: W poszukiwaniu Garbo przez Sidneya Lumeta , gdzie Garbo odmówił stawienia się stare i gdzie ona jest reprezentowany tylko przez sylwetki.

Parodie

Garbo była często parodiował, w tym Hedy Lamarr w tow X z King Vidor .

cytaty

„Wyjątkowa kobieta i wspaniała aktorka. "

-  John Barrymore .

„Och, Greta, jeśli urodziłeś się w XVI -tego  wieku , to zostałby spalony jako czarownica. "

-  Ludwig Berger .

„Garbo to cały ruch. Najpierw pojawia się emocja, az emocji rodzi się ruch, az ruchu wypływa czasownik. Jest tak doskonała, że ​​ludzie mówią, że nie umie grać. "

-  Louise Brooks .

„Garbo to typ aktorki, która nie potrafi źle grać roli. Ona nie może się pomylić. Była nie tylko wielką gwiazdą o wyjątkowej sile wdzięku. Miała intuicję, której nikt inny nigdy nie miał w filmach. "

-  Clarence Brown .

„Greta Garbo wniosła do kina poczucie poezji, do którego nikt inny nigdy się nie zbliżył, z wyjątkiem, być może, Charlesa Chaplina . "

-  Truman Capote .

„Garbo miał tę cechę charakteru, bez której nie można mieć prawdziwej sceny miłosnej. Było raczej zimno, ale w środku gotowało się. Wiesz, że niczego się nie boi i nic jej nie powstrzyma; ona ma ten wewnętrzny ogień ... "

-  George Cukor .

„W ciągu ośmiu tygodni pracy z Garbo ani razu nie spojrzała w lustro, z wyjątkiem sytuacji, gdy ją o to poprosiłem. Nikt poza reżyserem nie jest w stanie docenić wagi takiego zachowania. "

-  Ernst Lubitsch .

„Jej twarz pod lwią grzywą była zadziwiająco piękna, wydawało mi się, że była to najpiękniejsza twarz, jaką kiedykolwiek widziałem; i rzeczywiście, do dziś nie spotkałem piękniejszego. Miała marmurowe czoło pogrążonej w żałobie bogini i szeroko otwarte oczy pełne złocistej ciemności. "

-  Klaus Mann .

„Szukasz sfinksa, w którym jest tylko jedna kobieta. "

-  Robert Montgomery .

„Twarz, ta twarz, co to była za twarz?” Można było tam przeczytać wszystkie sekrety kobiecej duszy. Możesz odkryć Ewę , Kleopatrę , Matę Hari . Stała się jednocześnie kobietą. I ten cud nie wydarzył się na planie, a na emulsji filmu. Kto wie jak? "

-  Billy Wilder .

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. „Pewnego dnia” - powiedział Albert Lewin - „Otrzymałem wiadomość od Cedrica Gibbonsa, który chciał się ze mną zobaczyć w pilnej i poufnej sprawie. „Gibby” był wówczas najbliższym przyjacielem Grety Garbo w studiu i przyszedł po nią, żeby mi powiedzieć, że Garbo chce zagrać rolę Doriana. Właściwie była to jedyna rola, w której zgodziłaby się wrócić do kina. W naturalny sposób poruszyłem niebo i ziemię, aby to osiągnąć. Ale był problem cenzury, który okazał się nie do przezwyciężenia: nie mogło być kobiety odgrywającej rolę w transwestycie. Musiałem więc z tego zrezygnować, ale zawsze uważałem, że to jedna z wielkich straconych szans kina ”. Patrick Brion , le cinéma Fantastique , wydanie La Martinière, 1994, s.  202 .

Bibliografia

  1. wymowa w standardzie szwedzkim transkrypcji według standardu API .
  2. Robin Livio, Greta Garbo , Paryż, Denoël,1972, 221  s. , str. 9
  3. Barry Paris, Greta Garbo , Ed. Seuil, 1998.
  4. Bruno Remaury, Moda słownik w XX th  wieku , Editions du Regard,1994( ISBN  2-84105-048-3 ) , str.  20
  5. „W przypadku kobiety mieliśmy przez chwilę nadzieję, że uda nam się zdobyć Gretę Garbo, co oznaczałoby powrót na ekran”. » Hitchcock Truffaut, wydanie Gallimarda, 1993, s.  145 .
  6. Źródła dzięki odtajnieniu niektórych archiwów CIA w 2008 roku
  7. (w) Karina Longworth, „  Kochanek i obiekt jego uczuć  ” na Slate .com ,9 października 2015(dostęp 18 maja 2020 ) .
  8. Sekret miłosny Samotnego Garbo zostaje ujawniony Observer.guardian.co.uk Dostęp 16.11.2007.
  9. Larivière, Michel (1934 -...). , Historyczny słownik znanych homoseksualistów ( ISBN  978-2-84271-779-7 i 2-84271-779-1 , OCLC  1014240293 , czytaj online )
  10. (w) Tina Gianoulis, „Greta Garbo” glbtq.com: Encyklopedia kultury gejów, lesbijek, osób biseksualnych, transpłciowych i queerowych , 2002 ( czytaj online )
  11. „Biograf Garbo, Barry Paris, zauważył, że technicznie rzecz biorąc była biseksualna, głównie lesbijska i coraz bardziej aseksualna w miarę upływu lat. »Robert Aldrich, Garry Wotherspoon, Kto jest kim w historii gejów i lesbijek , Psychology Press (2001), 502 strony, s.  175.
  12. Thomas Desroches, „  Dzień przeciwko homofobii: te gwiazdy, które ukryły swój homoseksualizm, aby ocalić swoje kariery  ” , w Allociné ,17 maja 2020 r(dostęp 18 maja 2020 ) .
  13. Greta Garbo, ostateczna gwiazda Philip Olivier Dostęp 16.11.2007.
  14. Garbo i Stokowski zaprzeczają, że się pobiorą , The New York Times, 18 marca 1938.
  15. Patrick Brion , Garbo , Editions du Chêne, 1985, str.  96
  16. (w) AFI rozpoznaje 50 największych amerykańskich legend ekranowych
  17. Patrick Brion , Garbo , Editions du Chêne, 1985, str.  210.
  18. Patrick Brion , Garbo , Editions du Chêne, 1985, str.  13.
  19. Patrick Brion , op. cit. , Editions du Chêne, 1985, s.  11.
  20. Patrick Brion , op. cit. , Editions du Chêne, 1985, s.  8.
  21. Patrick Brion , op. cit. , Editions du Chêne, 1985, s.  7.
  22. Patrick Brion , op. cit. , Editions du Chêne, 1985, s.  12.
  23. Patrick Brion , op. cit. , Editions du Chêne, 1985, s.  9.

Zobacz też

Bibliografia

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne