| Przestarzały | 24 października 1975 |
|---|---|
| Lokalizacja | Islandia |
| Organizatorzy | Redstockings |
|---|---|
| Uczestnicy | Działaczki feministyczne, kobiety najemne, matki pozostające w domu. |
| Roszczenia | Równość płci , równe wynagrodzenie , eliminacja dyskryminacji i przemocy wobec kobiet . |
| Liczba uczestników | 90% islandzkich kobiet. |
| Rodzaje wydarzeń | Demonstracja , strajk , okupacja placu Austurvöll w pobliżu Althing . |
Przez islandzkiego DAMSKA Strike od 1975 roku jest ruchem społecznym o islandzkich kobiet prowadzonych na24 października 1975w celu uzyskania równości z mężczyznami w świecie pracy , a także do ich roli w kraju „s gospodarka i zarządzanie rodzina rozpoznawane. Po strajku 90% kobiet w kraju towarzyszyła wielka demonstracja w Reykjaviku . Doprowadziło to do zmian w ustawodawstwie dających obywatelkom więcej praw i nadal jest upamiętniane.
Islandzki, które pracowały poza domem przed 1975 rokiem, zarabiały mniej niż sześćdziesiąt procent męskich zarobków. Wiele innych kobiet nie mogło znaleźć pracy, ponieważ wykonywały już wszystkie prace domowe i wychowywały dzieci w domu.
ONZ ogłosił, że 1975 będzie Międzynarodowy damskie rok. Pięć głównych islandzkich grup zajmujących się prawami kobiet wysłało przedstawicieli, aby utworzyli komitet, który przewidywał wydarzenia na ten rok. Przedstawicielka grupy Redstockings zaproponowała strajk, aby „pokazać niezbędną pracę kobiet dla islandzkiej gospodarki i społeczeństwa” oraz „zaprotestować przeciwko różnicom płacowym i nieuczciwym praktykom w zatrudnieniu”. Komisja postanowiła nazwać strajk „dniem wolnym”, ponieważ uważała, że termin ten będzie ładniejszy i skuteczniejszy w mobilizowaniu mas. Dlatego niektórym kobietom, które mogły zostać zwolnione za strajk, nie można było odmówić dnia wolnego.
Organizacje kobiece rozpowszechniły informacje o Dniu w całym kraju. Organizatorzy wydarzenia zaapelowali do stacji radiowych, telewizyjnych i prasowych o nadanie informacji o dyskryminacji ze względu na płeć i niskich zarobkach kobiet. Wydarzenie przyciągnęło międzynarodową uwagę.
Plik 24 października 1975Islandki nie chodziły do płatnej pracy, nie robiły nic w domu ani dla swoich dzieci. Uczestniczyło w nim dziewięćdziesiąt procent kobiet, w tym w społecznościach wiejskich. W rezultacie wiele branż zostało zamkniętych na jeden dzień. Nie było usługi telefonicznej, a gazety nie były drukowane, ponieważ wszystkie typografami były kobiety. Teatry były zamknięte na cały dzień, ponieważ aktorki odmówiły pracy. Większość nauczycieli stanowiły kobiety, więc szkoły zostały zamknięte lub „działały w ograniczonym zakresie”. Loty lotnicze zostały odwołane, ponieważ stewardesy nie przyszły do pracy, a menadżerowie banku musieli pracować jako kasjerzy, aby banki były otwarte tego dnia. Rynki rybne były zamknięte, ponieważ pracownicy fabryki składały się głównie z kobiet.
Tego dnia 25 000 kobiet z 220 000 Islandczyków zebrało się w centrum stolicy Islandii, Reykjaviku . Na wiecu kobiety słuchały prelegentów, śpiewały i rozmawiały o tym, co można zrobić, aby osiągnąć równość płci na Islandii. Było wielu mówców, w tym gospodyni domowa, dwóch parlamentarzystów, przedstawicielka ruchu kobiecego i pracownica. Ostatnim przemówieniem tego dnia była Adalheidur Bjarnfredsdottir, która „reprezentowała Sokn, związek mniej opłacanych kobiet w Islandii”.
Pracodawcy przygotowali się na dzień bez kobiet, kupując cukierki, ołówki i papier, aby bawić dzieci przywiezione do pracy przez ojców. Mężczyźni byli zmuszani do zabierania dzieci z pracy i karmienia ich, ponieważ wszystkie przedszkola były zamknięte. W rezultacie kiełbasy, popularny posiłek, były tego dnia niedostępne w wielu sklepach.
Strajk trwał do północy tej nocy, kiedy to typografowie wrócili do pracy, aby wyjąć papiery. Nie były tak długie jak zwykle i zawierały tylko artykuły dotyczące strajku.
Kobiety osiągnęły swój cel, pokazując Islandii swoją wartość, powodując zamknięcie kraju na jeden dzień. Dzień wolny „otworzył oczy wielu mężczyznom”, którzy nazywali go „długim piątkiem” .
W następnym roku „islandzki parlament przyjął ustawę gwarantującą równe prawa kobietom i mężczyznom” . Jednak w 1976 r. Ustawa „niewiele zrobiła, aby zmienić nierówności w wynagrodzeniach i różnice w zatrudnieniu” . Strajk utorował drogę do wyboru pierwszej demokratycznie wybranej prezydentki w 1980 r. Ponadto co dziesięć lat, w rocznicę Dnia, kobiety przestają pracować w ciągu dnia, aby „pokazać swoje ważne stanowiska i kontynuować walkę o równość. ” .