Rząd Jugosławii na uchodźstwie to rząd reprezentujący Królestwo Jugosławii w czasie II wojny światowej , po inwazji i rozczłonkowaniu kraju przez siły Osi w kwietniu 1941 r . Na czele króla Jugosławii Piotra II osiadł w Londynie, a następnie w Kairze, ale pozostawał w bezpośrednim kontakcie z monarchistycznym ruchem oporu .
Uznany przez wszystkich aliantów , w tym przez ZSRR , jugosłowiański rząd na uchodźstwie został jednak zakwestionowany przez komunistycznych partyzantów Tito, którzy w listopadzie 1943 r. Ogłosili swój własny rząd tymczasowy , Narodowy Komitet Wyzwolenia Jugosławii . Rząd na uchodźstwie jest dodatkowo osłabiany przez wewnętrzne spory, w szczególności między ministrami serbskimi i chorwackimi , i ma największe trudności w sfinalizowaniu wspólnej deklaracji celów wojennych: czterech premierów następują po sobie w kosmosie. Dwa lata. Winston Churchill , wybierając poparcie partyzantów, których uważa za najbardziej efektywny ruch oporu, naciskał na króla, aby ustanowił „bardziej reprezentatywny” rząd Jugosławii: Chorwat Ivan Šubašić został mianowany szefem rządu na uchodźstwie i odpowiadał za osiągnięcie porozumienia z Tito. Spotkał się z przywódcą komunistycznym w czerwcu 1944 r. I osiągnął z nim porozumienie w sprawie składu nowego rządu, z którego należałoby wykluczyć siły wrogie partyzantom.
Po wyzwoleniu Serbii przez komunistów jesienią 1944 r. Utworzenie rządu „jedności narodowej” musiało poczekać do marca 1945 r .: 6 marca , po nowych negocjacjach Tito-Šubašića, utworzono nowy rząd., zastępując zarówno rząd królewski na uchodźstwie, jak i Komitet Wyzwolenia Narodowego. Tito jest premierem, a nowy zespół jest prawie całkowicie zdominowany przez komunistów: w rządzie jest tylko trzech niekomunistów, w tym Šubašić, a ci drudzy nie mają praktycznie żadnego wpływu. Komuniści szybko zapewnili sobie wówczas niezrównaną władzę w Jugosławii, a monarchia została zniesiona w listopadzie na rzecz Federalnej Republiki Ludowej Jugosławii .