Stacja transatlantycka lub terminal promowy w Cherbourg | |
Stacja transatlantycka Cherbourg, w której znajduje się Cité de la Mer . | |
Lokalizacja | |
---|---|
Kraj | Francja |
Gmina | Cherbourg-en-Cotentin |
Dzielnica | Val-de-Saire |
Adres | La Cité de la Mer Gare Maritime Transatlantique 50100 Cherbourg |
Współrzędne geograficzne | 49 ° 38 ′ 48 ″ północ, 1 ° 37 ′ 03 ″ zachód |
Zarządzanie i eksploatacja | |
Właściciel | CCI de Cherbourg (1930-1970) Miasto Cherbourg-en-Cotentin (od 2012) |
Operator | CCI de Cherbourg (1930-1970) Miasto morza |
korespondencja | pociągi transatlantyckie |
Charakterystyka | |
Linie) | Paryż <> Cherbourg |
Pasy | 4 |
Doki | 3 |
Historyczny | |
Uruchomienie | Lipiec 1933 |
Zamknięcie | 1970 |
Architekt | René Levavasseur |
Ochrona | Zarejestrowany MH ( 1989 , 2000 ) |
Korespondencja | |
Hala pociągów | transatlantyckie pociągi do iz Paryża |
Sala Transatlantycka | Nowy Jork - Southampton |
Stacja transatlantycka Cherbourg lub stacja Cherbourg-Maritime jest zarówno dawny terminal pasażerski morski i dawny dworzec kolejowy w obrocie między 1930 i 1960 roku, znajduje się na terenie gminy w Cherbourg-en-Cotentin , w departamencie Manche , w regionie Normandii .
Od momentu powstania jest jedną z najważniejszych stacji Dolnej Normandii . Stacja transatlantycka znajdowała się na końcu linii z Mantes-la-Jolie do Cherbourga . Jest przedmiotem częściowej rejestracji pod zabytkami .
Jeszcze przed początkiem XX th century, Cherbourg Station (1858) gospodarze międzynarodowych pociągów i luksusowych pociągów tak, że podróżni mogą mieć firmy statek Cunard Line w Stanach Zjednoczonych lub Wielkiej Brytanii .
W 1858 r. Na Quai de l'Ancien-Arsenal utworzono nabrzeże; drewniana konstrukcja służąca jako terminal jest wystarczająca, aby pomieścić podróżnych wysiadających z pociągów transatlantyckich kierowanych bezpośrednio do nabrzeża portowego. Plik8 lipca 1905Szczątki wiceadmirała amerykańskiego Johna Paula Jonesa przewożone są do jego kraju. Przy nabrzeżu zacumowała francuska oceaniczna łódź torpedowa Zouave (1891), która ma dołączyć do czekającego w porcie USS Brooklyn .
Stały terminal promowy powstał w 1912 roku. Składa się z jadalni i sali pas perdus, znajduje się na skraju portu zewnętrznego, na tym samym nabrzeżu.
Następnie liniowce zakotwiczają swoją kotwicę w porcie, a promy przewożą pasażerów i bagaż między nabrzeżem a statkiem.
W związku z tym port w Cherbourgu wita 10 kwietnia 1912wczesnym wieczorem Titanic , który zakotwiczył w porcie. 24 pasażerów opuszcza statek, a 274 innych wchodzi na pokład dzięki promom Nomadic i Traffic .
W czerwcu 1927 roku lotnik Charles Lindbergh , wracając ze swojego historycznego lotu Nowy Jork - Paryż na pokładzie Spirit of St. Louis , przeszedł przez terminal promowy podczas postoju krążownika USS Memphis .
Wykluczono projekty rozbudowy, lokalni wybierani urzędnicy woleli nową, przestronną i luksusową stację o innej koncepcji, na porcie, aby ułatwić tranzyt podróżnych, ale także ich przyciągnąć.
Zdecydowano, że nowy terminal promowy powstanie przed kasynem , w miejscu jego plaży, gdzie powstanie nowe nabrzeże, które pomieści infrastrukturę. Pierwszy projekt opracowany w 1924 roku przez inżyniera Marcela Chalosa i architekta René Levavasseura został odrzucony, ponieważ uznano go za zbyt okazały. Drugi projekt, znacznie uproszczony w stosunku do pierwszego, obejmuje główne linie tego ostatniego, składające się z jednej strony z hali kolejowej, z drugiej z dużego budynku mieszczącego terminal promowy, nad którym dominuje elegancki dzwonnica .
Zbudowany w 1928 roku przez architekta René Levavasseura we współpracy z inżynierami Marcelem Chalosem i Raymondem Fleury oraz paryskim dekoratorem Markiem Simonem, stacja transatlantycka w Cherbourgu jest największym francuskim zabytkiem w stylu Art Deco z lat 30. XX wieku. Zbudowany ze zbrojonej betonem , lekkiej cegły oraz betonowe kamienie imitujące granit, okrzyknięto go przy budowie „arcydziełem architektury podróżniczej” . Zaczęliśmy od hali pociągów, a następnie galerii wsiadania.
Zespół składa się z 240-metrowej hali kolejowej oraz głównego budynku, wewnątrz którego znajduje się gigantyczna hala zagubionych schodów, granicząca z biurami armatorów i licznymi sklepami, izbą celną oraz dużym salonem. Kostka ceramiczna to realizacja pracowni Gentil & Bourdet . Budynek ten, największy z architektonicznego zespołu, zwieńczony jest dzwonnicą o wysokości 70 metrów. Zadaszona galeria pomostów, mierząca prawie 500 metrów, rozciąga się na całej długości Quai de France, zbudowanej jako nieodłączny element terminalu morskiego. Dostęp do wykładzin z krytej galerii odbywa się za pomocą dziewięciu metalowych pomostów poruszających się po szynach. Kilka dźwigów samojezdnych umożliwia rozładunek lub załadunek poczty oraz towarów. Jednocześnie można przewozić cztery pociągi i dwa liniowce.
Symbolem związku między Francją a Stanami Zjednoczonymi jest tablica upamiętniająca Charlesa Lindbergha , która przypomina pasażerom o przekroczeniu Atlantyku przez Amerykanina wMaj 1927, lot do Paryża minął Cherbourg. WCzerwiec 1936przed tą tablicą tymczasowo umieszczono inny symbol: popiersie autora Demokracji w Ameryce , Alexisa de Tocqueville , zainaugurowane w sierpniu.
W miesiącach poprzedzających inaugurację, Quai de France widział tuszę nadgryzionego ogniem atlantyckiego liniowca zacumowanego wzdłuż nawy statków transatlantyckich.
Plik 30 października 1933, radziecki dyplomata Maxime Litvinoff , minister spraw zagranicznych, wyrusza na pokład Berengarii do Nowego Jorku . Wita go specjalny komisarz rządowy i konsul Stanów Zjednoczonych Clark Porter Kuykendall. Czas oczekiwania na wejście na pokład wykorzystano na zwiedzanie nowego terminalu promowego.
Dnia otwarto stację transatlantycką 30 lipca 1933Prezydenta Republiki Alberta Lebruna, który podróżuje pociągiem prezydenckim Bugatti . Pod koniec swojego inauguracyjnego dnia (przegląd marynarki wojennej w porcie w Cherbourgu po południu) głowa państwa musiał odwiedzić zacumowany z tej okazji przy quai de France okręt podwodny Surcouf , będący w trakcie uzbrojenia.
Podczas wyzwolenia wojska niemieckie w nocy r. Wysadziły w powietrze część budynków23 czerwca 1944. Zburzono południową część budynku głównego i halę pociągu, duży salon i dzwonnicę , natomiast część północna doznała jedynie niewielkich uszkodzeń. Quai de France, dźwigi i kładki również zostały poważnie uszkodzone. Nabrzeże zostało szybko zrehabilitowane do transportu materiałów alianckich i Cherbourg stał się na pewien czas, pod koniec 1944 roku, najważniejszym portem na świecie, o tonażu większym niż w Nowym Jorku . Gdy powrócił pokój i biorąc pod uwagę sukces, jaki odniósł przed wojną, z inicjatywy izby handlowej przebudowano terminal promowy . Prace rozpoczęto w 1948 roku od renowacji najmniej zniszczonej części. Ten sam dekorator, Marc Simon, został poproszony o wykonanie wnętrza Salle des Pas Perdus i pokoju łączonego, dbając o poszanowanie ducha lat trzydziestych XX wieku. Hala pociągu, przecięta o jedną trzecią jej długości w 1944 r., Została odnowiona, a brakującą część odbudowano identycznie, uproszczono elewację, ale odzyskano kraty, które pozwoliły na oświetlenie wnętrza budynku. Odbudowano również duży salon, ale południowe skrzydło terminalu promowego nie zostało przebudowane z braku pieniędzy. Dzwonnica, która zapewniła stacji transatlantyckiej jej wyjątkowy majestat, już nie ujrzała światła dziennego; zamiast tego zbudowano grupę czterech wież, styl nowego budynku nie pasował do ducha Art Deco reszty terminala promowego. Ogromnym kosztem odbudowano zadaszoną galerię. Jezdnia (zadaszona) łącząca halę z terminalem promowym została przebudowana dopiero w nowych granicach budynku głównego; znajdowało się również przy południowym wjeździe na tę drogę22 maja 1952, Prezes Zarządu Antoine Pinay , wstęga podczas nowej inauguracji w towarzystwie „Prefekta ruin” Édouarda Lebasa .
Terminal promowy po raz kolejny odzyskał swój przedwojenny blask, a wielu pasażerów i celebrytów po raz kolejny postawiło stopę na podłodze sal. W tym odrodzeniu bardzo pomógł Cunard, który uczynił Cherbourg trzecim przystankiem na trasie Southampton - Nowy Jork. Od 1952 roku do końca lat sześćdziesiątych Queen Mary i Queen Elizabeth dokują co dwa tygodnie w Quai de France. Ale sprzedaż Queen Mary w 1967 r. I przymusowe przejście na emeryturę drugiej królowej rok później zadały ostateczny cios stacji transatlantyckiej.
Wystrzelenie w 1969 roku nowego liniowca Queen Elizabeth 2 ożywiło nadzieję, a wysiłki podjęte przez Izbę Handlową w celu promocji portu w Cherbourgu ożywiły stację podczas kilku postojów. Mimo wszystko to za mało, aby utrzymać tak ważną infrastrukturę.
W latach 70. utrata ruchu transatlantyckiego skłoniła Izbę Handlowo-Przemysłową (CCI) do dywersyfikacji działalności w celu zagwarantowania znacznej aktywności portu w Cherbourgu. Oprócz połączeń międzykanałowych zainteresowanie CCI wzbudza również fracht. Aby zapewnić tranzyt towarów, quai de France zostało zagracone budynkiem, który już nie był użyteczny: z myślą o przyjmowaniu kontenerów CCI przejęło prowadzenie, a zadaszona galeria na północnym krańcu nabrzeża zawaliła się pod ładunkami wybuchowymi10 kwietnia 1979aw niecały miesiąc zadaszona galeria na południe od stacji została przekształcona w stertę gruzu, która mimo to oparła się niemieckim materiałom wybuchowym. Zgodnie z planem iw celu odzyskania pięciu tysięcy metrów kwadratowych zajętych przez bezużyteczny budynek, duży salon odbudowany po wojnie został zrównany z ziemią zimą 1982 roku, podczas gdy projekt związany z przechowywaniem kontenerów nigdy się nie zmaterializował.
Jednak rozwój handlu samochodami przez kanał La Manche był kontynuowany: pod koniec lat 80. XX wieku nowy projekt przewidywał budowę infrastruktury wsiadania w miejsce hali kolejowej, która w rezultacie całkowicie zniknie. Podniesiono głosy, by ocalić ten klejnot Art Deco i projekt został porzucony. Jednocześnie stacja znajduje się w inwentarzu zabytków z 1989 r., Co przypieczętowuje ratunek dla budynku, który obecnie ma zaledwie dwie trzecie powierzchni wybudowanej na początku lat trzydziestych XX wieku .
Od 2002 roku w pomniku mieści się muzeum oceanograficzne La Cité de la Mer .
W tym samym czasie w 2003 r. Rozpoczęto remont części pasażerskiej stacji początkowej. Odprawę celną zakończono w 2004 r., Aby pomieścić Queen Mary 2 w jej dziewiczy rejs (postój na14 kwietnia 2004).
Druga faza kończy się w dniu8 grudnia 2006 poprzez inaugurację „terminalu wycieczkowego”, który może pomieścić kilka liniowców w tym samym czasie (co miało miejsce na 24 września 2008).
Są zarejestrowane na mocy dekretu z dnia 27 grudnia 1989 :
Jest zarejestrowany dekretem z dnia 16 sierpnia 2000 :