W fonetyki , podwojenie jest suprasegmental jednostka składająca się z podwojeniem z spółgłoski , która w ten sposób przez dłuższy okres czasu dostrzegalne ucha. Jest to szczególny przypadek ilości długich spółgłosek, ponieważ o spółgłosce mówimy , że jest ona bliźniaczą, gdy mówiąc fonologicznie , długa spółgłoska jest rozłożona między końcem (lub kodą ) sylaby a początkiem (lub atakiem ) następnej sylaby sylaba . Na przykład w słowie , które analizujemy [kalla], spółgłoska / l / byłaby bliźniaczą w podziale na sylaby [kal.la]. Dlatego podwójna spółgłoska nie może pojawić się w monosylabie .
W międzynarodowym alfabecie fonetycznym bliźnięta są najczęściej oznaczane przez podwojenie symbolu z zaznaczeniem danej spółgłoski, co odróżnia je od długich spółgłosek , po których symbolu następuje zwykły znak wydłużenia [ː]. Jednak to rozróżnienie nie jest systematyczne i zależy od analizy fonologicznej preferowanej przez osobę dokonującą transkrypcji.
Wiele języków używa geminate do rozróżniania słów (stanowiących minimalne pary ): na przykład włoski , fiński , szwedzki , norweski , arabski , pali , japoński , estoński itp.
W niektórych językach geminacja jest podkreślona przez korelację z ilością poprzedniej samogłoski. Na przykład w języku włoskim ma to miejsce, gdy samogłoska zawiera akcent toniczny : samogłoska akcentowana wydłuża się przed prostą spółgłoską i jest krótka przed geminatem, jak przed każdą inną grupą spółgłosek: fata / ˈfata / [ˈFaːta] " wróżka "~ fatta / ˈfatta / [ˈfat.ta]" zrobiona ". Szwedzi i Norwegowie zwykle robią to samo.
Nie dotyczy to wszystkich języków z geminatami. Na przykład w języku fińskim zarówno liczba bliźniaczych, jak i samogłoska są charakterystyczne i różnią się niezależnie. Możemy zatem mieć takie opozycje, jak to:
W języku francuskim geminacja nie jest generalnie fonologiczna i dlatego nie umożliwia rozróżnienia słów: najczęściej jest parajęzykowa i odpowiada, w stosownych przypadkach, akcentowi nalegania („c'est terrifiant” realizowany [ˈtɛʁʁifiɑ̃]) lub odpowiada na Kryteria hiperkorekcji : pomimo zwykłej fonologii „koryguje się” swoją wymowę , aby być bliżej uświadomienia sobie, że wyobrażamy sobie, że jest bardziej poprawne: w ten sposób słowo iluzja jest czasami wymawiane [illyˈzjɔ̃] pod wpływem pisowni .
Jednak geminacja jest charakterystyczna w kilku przypadkach. Zwykle możemy to rozróżnić, łącząc stwierdzenia, takie jak Powiedziała ~ Powiedziała / ɛl a di / ~ / ɛl l‿a di /. W wymowa bardziej trwały, podwojenie odróżnia warunkowego (i ewentualnie przyszłość ) o niedoskonałej : byłoby ~ Ran / kuʁʁɛ / ~ / kuʁɛ / lub orientacyjną niech , jak w wierzy ~ wierzyć / j - / ~ / -jj- /.