Spirytualizm skodyfikowane przez Allan Kardec jest spirytualista filozofia , która pojawia się w Paryżu w 1857 roku i która rodzi ruch społeczno-kulturowej w Europie, aż do początku XX e wieku. Kardec przedstawia zasady w Le Livre des Spirits oraz w kolejnych pracach.
Allan Kardec definiuje spirytyzm jako doktrynę opartą na istnieniu, przejawach i nauczaniu duchów , posiadającą prawa moralne i opartą na skali spirytualistycznej. Ten nurt myśli wierzy, że media mogą komunikować się ze zmarłym za pomocą duchowej energii zwanej perisprit . Ruch ten, najpierw europejski, rozprzestrzenił się następnie na Amerykę Łacińską, a dziś jest ważną religią Brazylii , wpływową zarówno w życiu politycznym, jak i społecznym.
Oparty na wierze w Boga , reinkarnacji i komunikacji z życiem pozagrobowym , spirytyzm skupia obecnie ponad dziesięć milionów wyznawców na całym świecie, z których większość znajduje się w Ameryce Łacińskiej. Wpłynął na wiele nurtów spirytystycznych i odegrał ważną rolę w nadejściu współczesnej psychiatrii .
Słowo „ spirytualizm ” jest neologizmem , ukutym przez Allana Kardeca w celu nazwania nowej duchowej doktryny, którą przedstawił już w 1857 roku i która prawdopodobnie została zainspirowana angielskim słowem spirytyzm . Odmawiając tytułu „autora”, Kardec stał się w ten sposób „kodyfikatorem spirytyzmu”.
Kardec wyjaśnił na pierwszej stronie wprowadzenia do swojej Księgi Duchów , że musiał użyć tego nowego słowa, aby nadać właściwą tożsamość prezentowanej filozofii. W tej samej pracy wymyślił również słowa „ perisprit ” i „ spirytysta ”. Co więcej, zarzucano Kardecowi fakt wprowadzenia nowego słowa; w jego czasach słowo „spirytualizm” było czasami określane jako barbarzyństwo . W języku francuskim słowo to pojawiło się we francuskim słowniku ilustrowanym i encyklopedii uniwersalnej dopiero w 1860 r .
Przed użyciem tego słowa Francuzi mówili o „zjawiskach magnetycznych”, „zjawiskach spirytualizmu”, „nowoczesnym spirytualizmie” czy „ amerykańskim spirytualizmie ”. Po swoim pojawieniu się słowo „spirytualizm” oznaczało w obecnym słowniku wszystkie te praktyki, nawet jeśli chodziło o nadużycie języka. Jeśli termin narzucał się szybko, to dlatego, że umożliwiał usunięcie niejednoznaczności leksykalnej. Rzeczywiście, nie było jasne, aby przetłumaczyć angielskie słowo „ spirytualizm ” na francuskie słowo „spirytualizm”, ponieważ miało to już znaczenie spirytualizmu filozoficznego. Tak więc, początkowo ukute dla nazwania nauki moralnej, słowo „spirytualizm” było stopniowo łączone ze wszystkimi działaniami mającymi na celu porozumiewanie się z zaświatami .
Spirytyzm jest doktryną spirytystyczną opartą na istnieniu, przejawach i nauczaniu duchów. Ta doktryna formalnie przyjmuje istnienie Boga , życie wieczne, prawa moralne i konkretną komunikację z różnymi istotami duchowymi, zwłaszcza ze zmarłym. Spirytyzm również wspiera reinkarnację , nie uważając jej za koniecznie ziemską. W swojej praktycznej formie spirytyzm eksperymentuje z różnymi metodami prób porozumiewania się z duchami życia ostatecznego . Instrumentem używanym w tych próbach jest medium . Spirytyzm jawi się jako dyscyplina dążąca do postępu moralnego i intelektualnego. Twierdzi, że stanowi łącznik między nauką a religią . Zwolennicy tej doktryny nazywani są „spirytystami” lub „spirytystami”.
Jako synonimy spirytyzmu Allana Kardeca autorzy używają również różnych wyrażeń, takich jak: „doktryna spirytystyczna”, „filozofia spirytystyczna”, „Kardecyzm”, „nowe objawienie”, „Trzeci Testament”, „religia duchów” czy „spirytualista” kodyfikacja ”. Ponadto w języku angielskim słowo „spirytyzm” jest często synonimem „spirytyzmu francuskiego” (spirytyzm francuski).
W 1847 roku rodzina Fox, która mieszkała na farmie w Hydesville w stanie Nowy Jork , donosiła, że słyszała pukanie do ścianek działowych i mebli. W obecności sióstr Fox odgłosy wydają się inteligentnie odpowiadać na nie. Zjawisko to, obserwowane przez coraz większą liczbę świadków, szybko przypisuje się duchowi domokrążcy zamordowanego przez byłego lokatora. Odurzone popularnością siostry Fox mnożą publiczne wystawy i wzbudzają powołania. Wiele mediów twierdzi wówczas, że jest w stanie wchodzić w interakcje ze zmarłym, a ruch współczesnego anglosaskiego spirytualizmu szybko zyskuje miliony zwolenników w całych Stanach Zjednoczonych.
W 1852 roku przez Anglię podróżowała misja amerykańskich mediów. W następnym roku, kiedy moda na „ obracanie stołu ” dotknęła Francję, mesmeryzm , Swedenborgianizm i Fourierism przygotowały już grunt dla „nowoczesnego spirytualizmu”, jak go wówczas nazywali. Wszystkie salony dobrego towarzystwa Drugiego Cesarstwa omawiają ten temat i próbują przeżyć paranormalnych.
W 1854 r. Nauczyciel z Lyonnais, Léon Rivail , odkrył te niezwykłe sesje, podczas których „magnetyzujemy stoły”. W następnych latach regularnie uczęszczał do rodziny, której córki określały się jako pisarki („psychograf”). Stopniowo Rivail przychodzi na każde spotkanie z serią metodycznie przygotowanych pytań, aby zapisać odpowiedzi udzielone przez media . Z syntezy swoich notatek wydał 18 kwietnia 1857 roku Księgę duchów pod pseudonimem Allan Kardec i dał początek filozofii, którą nazwał „spirytualizmem”.
Księga Duchów odniosła natychmiastowy sukces. W ciągu pięćdziesięciu lat opublikowany pięćdziesiąt razy, przyćmił wszystkie inne prace dotyczące życia pozagrobowego . Na początku ruchu Kardec nigdy nie marzył o stworzeniu nurtu myśli, a tym bardziej religii. Ale szybko przyciągnęła go popularność swojej pracy. Świadectwa spontanicznie docierają do niego z całego świata, a goście gromadzą się pod jego drzwiami. Rozmawia z nim samcesarz Napoleon III . Następnie planuje uporządkować swoją działalność.
Kardec założył La Revue Spirite, która wyszła z prasy1 st styczeń 1858i jest bardziej udany niż ten opublikowany w 1857 roku, Revue Spiritiste jego konkurenta Zéphyr-Josepha Piérarta, bardziej asertywny antyklerykał. W ciągu kilku lat został rozpowszechniony na całym świecie i ma setki współpracowników, w tym Victora Hugo , Victoriena Sardou i Camille Flammarion . W kwietniu 1858 roku powstało Paryskie Towarzystwo Studiów Duchowych, a Paryż stał się wówczas międzynarodową stolicą spirytyzmu.
Po opublikowaniu teoretycznej części spirytyzmu w swojej pierwszej pracy, Kardec przeszedł do części eksperymentalnej, pisząc Le Livre des médiums w 1861 roku, pracę, która rozwinęła praktyczne konsekwencje poprzedniej. Następnie doktrynę spirytystyczną uzupełnił o interpretację chrześcijaństwa związaną z zasadami moralnymi i społecznymi. Prowadzi to do Ewangelii według spirytyzmu (1864), Nieba i piekła (1865) oraz Księgi Rodzaju według spirytyzmu (1868). Te pięć fundamentalnych dzieł spirytyzmu, stale wznawianych od czasu ich pierwszych publikacji, nadal stanowi doktrynalne odniesienie Międzynarodowej Rady Duchowej do dziś . Dla celów popularyzatorskich Allan Kardec pisze również 180-stronicowe podsumowanie zatytułowane Czym jest spirytualizm? (1859), a także małą książeczkę Spirytyzm w najprostszej formie (1861).
Spirytyzm rozprzestrzenił się w ciągu kilku lat z prędkością rzadką dla ruchu społecznego. W obliczu zamieszek spowodowanych rozmnażaniem się mediów i gorących debat, które się po nich toczą, Kardec podejmuje wyprawy na prowincje w celu zjednoczenia wyznawców. Wszędzie tworzy małe grupy, które mają stać się „poważnymi” ośrodkami spirytystycznymi, wykluczając ludzi, którzy wychodzą jedynie z zamiłowania do sensacji.
Spirytyzm opiera się na tych „towarzystwach studyjnych”, starając się stworzyć dużą zjednoczoną rodzinę, a także szkołę miłości . Miasto Lyon przejęło inicjatywę w ruchu i pochłonęło w 1862 roku trzydzieści tysięcy spirytystów. W tym samym roku Kardec odwiedził główne miasta francuskie i rozpowszechnił swoją edukację przed pełnymi salami. W miarę rozwoju spirytyzm się zmienia. Porzucił swoją eksperymentalną stronę, aby bardziej zaangażować się w prace społeczne i filantropię . Grupy organizują pomoc dla ubogich, zbiórki dla bezrobotnych, zakładają pierwsze żłobki. Przegląd Spirytystyczny opowiada się po stronie głosowania na kobiety , zniesienia niewolnictwa , zniesienia kary śmierci , internacjonalizmu i pacyfizmu .
Kardec nie szczędzi wysiłków, a jego przeciwnicy nazywają go „papieżem spirytyzmu”. Wyczerpany polemikami, pracą i podróżami zachorował w 1866 roku i zmarł na tętniaka w 1869 roku. We Francji Napoleona III spirytyzm zgromadził ponad pół miliona ludzi, z konsekwencjami na całym świecie.
Pierre-Gaëtan Leymarie (1817-1901) przejął oficjalne kierownictwo ruchu i ducha La Revue po śmierci mistrza. Żarliwy republikanin i wrogi Drugiemu Cesarstwu , przez trzydzieści lat podtrzymywał rozwój spirytyzmu, pomimo problemów politycznych i skazania za oszustwa w 1875 r., Po których nastąpiła rehabilitacja. W latach 1880-1910 istniała w Europie prawdziwa spirytualistyczna kultura, stowarzyszenia, recenzje i setki książek. Eugène Nus (1816-1894) w książce Rzeczy na innych światach donosi o przesłaniach, które w niekontrolowany sposób docierają pod jego piórem. Eugène Bonnemère (1813-1893) był autorem wielu spirytystycznych czasopism. Victor Hugo (1802-1885) zeznaje w Les table tournantes de Jersey . Théophile Gautier (1811-1872) wydał spirytystyczną opowieść Avatar w 1857 roku, zanim napisał opowiadanie dla Le Moniteur Universel zatytułowane po prostu Spirite . Camille Flammarion (1842-1925) opisuje swoje studia nad światem duchów w trzech tomach Śmierć i jej tajemnicy oraz Mieszkańcy innego świata . Sir Oliver Lodge (1851-1940) opublikował badania naukowe na ten temat. Léon Denis (1846-1927) i Gabriel Delanne (1857-1926) pomnażają uzupełniające się dzieła doktryny i przyczyniają się do jej popularności we wszystkich warstwach społeczeństwa. Były jednak pewne oznaki utraty wpływów z końca 1860 roku, który widział Kościół dostosować swój kult czyśćca do współczesnej wrażliwości i neo- racjonalizm zdobył ponad organizatorów ruchu spirytystycznym, w szczególności Lewy Edukacja League .
Od 1917 roku Watykan oficjalnie zakazał katolikom udziału w sesjach spirytystycznych i radykalizował swoje stanowisko wobec filozofii, która przedstawiała się jako „trzecie objawienie”, po Mojżeszu i Jezusie . W ruchu zaczyna pojawiać się kilka prądów. Zwolennicy organizują się w formie kościołów i grup modlitewnych, podobnie jak ich brytyjscy odpowiednicy. Inni kierują swoje działania w bardziej racjonalistycznym kierunku, aby ewoluować w kierunku tak zwanej „ metapsychologii ”, która później stanie się parapsychologią . Tak więc Émile Boirac uważa w 1911 r., Że spirytyzm jest „jednym z filozoficznych wyjaśnień psychicznych faktów” i odrzuca wiarę w życie pozagrobowe . I odwrotnie, ortodoksyjny psycholog, taki jak William James, przyłączył się do wiary spirytystycznej pod koniec swojego życia. Podobnie jak Ernest Bozzano, który propaguje swoją myśl we Włoszech. We wrześniu 1925 roku europejski spirytyzm osiągnął swój szczyt na gigantycznym kongresie światowym w Paryżu, któremu przewodniczył Arthur Conan Doyle . Stamtąd jego szybki spadek następuje z powodu kilku czynników.
Przede wszystkim są przypadki osób wykorzystujących popularność spirytyzmu do organizowania oszustw i oszustw . Do kompromitacji, dodaje napięć między spirytystów i innych ruchów, takich jak okultyzmu Papusa lub teozofii z Helena Bławatska . Nie tylko metapsychia wysuwa własne wyjaśnienia zjawisk spirytystycznych, ale także psychoanaliza i psychiatria są zainteresowane psychiką i jej przejawami. Świat naukowy początku XX th pokazy wieku odrzucenie coraz oznaczonego koncepcje spirytystów . Zmiany mentalności, które dokonały się w tym samym czasie, były równie zgubne dla romantyzmu, jak dla spirytualizmu, a ruch wymarł w swojej ojczyźnie, pozostawiając tylko kilka odizolowanych grup. Jego najbardziej znaczący wpływ zaczyna się na innym kontynencie.
Okładka pierwszego numeru spirytusu La Revue (1858).
Wyciąg z katalogu z 1924 r. Wymieniający podstawowe dzieła spirytyzmu.
Strona tytułowa Co to jest spirytualizm? , Wydanie z 1869 r.
Pod koniec XIX th century, Rio de Janeiro sama jako centrum kulturalnego Brazylii iz zadowoleniem przyjmuje spirytualizm pochodzi z Paryża, innej stolicy sztuki. Brazylijscy intelektualiści utrzymują korespondencję z Pierre-Gaëtanem Leymarie i współpracują z La Revue spirite, zanim opublikowali dziesiątki czasopism spirytystycznych, takich jak O Reformador , Eco de Alem-Tumulo , Espiritualismo experimental , Era Novo , Regenerator , Evoluçao czy A voz espirita . Korzystając z rozkwitu dziennikarstwa , spirytualizm rozprzestrzenił się po całym kraju.
Jej głównym rzecznikiem jest zastępca rządu Rio Bezerra de Menezes (1831-1900). Ten bardzo popularny lekarz i polityk przejął przywództwo w młodej Brazylijskiej Federacji Spirytystów i przekształcił ją w wpływową organizację. W mieście São Paulo , António Gonçalves da Silva (1839-1909), znany jako „Bat Will”, stał się dynamicznym propagatorem, zakładając dzieła społeczne oraz magazyn Verdade e Luz . W tym samym regionie Augusto Militão Pacheco (1866-1954), lekarz i inspektor sanitarny stanu São Paulo , założył przychodnie spirytystyczne i nawrócił wielu swoich kolegów. Oddalone obszary Brazylii przecina propagator pracy Kardeca, Cairbar Schutel (1868-1938), nazywany „ Bandeirante du Spiritisme ”. Schutel założył ważny ośrodek spirytystyczny w Matão, a następnie zredagował biuletyn O Clarim , rozprowadzony w 40 000 egzemplarzy w 1913 roku i który nadal istnieje. W latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku założył miesięcznik Revista Internacional do Espiritismo , napisał 17 książek i poprowadził serię wykładów radiowych. Jego społeczne działanie potwierdza również bezpłatna organizacja opieki i otwarcie pierwszych szpitali spirytystycznych, w tym w Araraquara, który dziś nosi jego imię, przy poświęconej mu alei.
Na polu edukacji feministka Anália Franco (1856-1919) wyróżniła się, otwierając dziesiątki przedszkoli i bibliotek. Pozostaje imieniem pierwszej brazylijskiej spirytualistki, która nadaje ruchowi silną rolę społeczną i kulturową, bez podkreślania jego religijnego aspektu. W stanie Minas Gerais , trzy wielkie postacie spirytualizmu popularyzować naukę podczas XX -go wieku. Eurípedes Barsanulfo (1880-1918), którego reputacja jako uzdrowiciela przyciągała tłumy, zainaugurował kolegium Allana Kardec w São Paulo w 1907 roku , wprowadzając po raz pierwszy klasy mieszane . José Pedro de Freitas (1921-1971), nazywany „Zé Arigó”, również odkrył siebie jako uzdrowiciela, odwiedzając centra spirytystyczne, zanim sprowadził pacjentów i reporterów z całego świata. Ale przede wszystkim Chico Xavier (1910-2002), medium lecznicze i psychograf, który wyprodukował ponad 400 książek i biorąc udział w najczęściej oglądanych programach telewizyjnych tamtych czasów, przekształcił spirytyzm w ruch masowy. Pod jego kierownictwem Brazylia stała się „adoptowaną ojczyzną spirytyzmu, jego trzecią religią”.
Im bardziej ruch się rozprzestrzenia, tym bardziej się różnicuje. Pojawienie się Umbandy , do którego skłaniają się niektórzy spirytualiści , pogłębia zamieszanie. Aby zaznaczyć swoją tożsamość, wszystkie federacje, które twierdzą, że są doktryną spirytystyczną, spotykają się w Rio, w5 października 1949podpisać Pacto Áureo (Noble Pact), który zobowiązuje sygnatariuszy do przestrzegania modelu określonego przez Kardec. Wciąż obowiązujący pakt ten umożliwia zdefiniowanie specyficznego pola spirytyzmu kardecowskiego w rozległej brazylijskiej mozaice religijnej.
Reprezentowany przez ponad 6 milionów członków i 20 milionów sympatyków, spirytyzm jest dziś w Brazylii religią i instytucją, której dzieła uznawane są za użyteczność publiczną . Obejmuje to bardzo dużą liczbę żłobków, domów dziecka, szkół zawodowych, bibliotek, przychodni, szpitali, przychodni, domów spokojnej starości i gabinetów mediów, które cieszą się legalnością i jednomyślnie uznaną legalnością. W terenie ruch opiera się na dziesiątkach tysięcy autonomicznych ośrodków, z których najważniejsze przyjmują codziennie ponad 6000 osób, świadczących usługi pomocowe, od porad prawnych po nieposłuszeństwo . Spirytystyczne szpitale psychiatryczne są dotowane i zaopatrywane w państwowe kwalifikacje lekarzy. Zakłady te rozwinęły w ten sposób oryginalną metodę opieki, która zakłada, że zaburzenia psychiczne mogą wynikać z wydarzeń zaistniałych w poprzednim życiu lub z wpływu duchów wrogich pacjentowi.
W Brazylii istnieje stowarzyszenie sędziów spirytystycznych (założone w 1999 r.), Stowarzyszenie lekarzy spirytystów (założone w 1995 r.), Stowarzyszenie psychologów spirytystycznych (założone w 2003 r.), Stowarzyszenie artystów spirytystów (założone w 2004 r.), Stowarzyszenie spirytystów wojskowych (założone w 1944 r.) i stowarzyszenie pedagogiki spirytystycznej dla nauczycieli (założone w 2004 r.). Spirytyzm ( espiritismo ) jest przedmiotem programu nauczania na uniwersytetach publicznych, takich jak uniwersytet w São Paulo . Brazylijskie Ministerstwo Edukacji włącza spirytyzm do programu nauczania religii. Narodowe muzeum spirytyzmu można zwiedzać w Kurytybie, a drugie w São Paulo . Od 2008 r. Ogólnokrajowy kanał telewizyjny Rede TV nadaje w każdą niedzielę po południu program spirytystyczny Transição (Przejście). Brazylijski teatr i kino produkują utwory inspirowane historią spirytyzmu, takie jak Bezerra de Menezes , Chico Xavier czy Nosso Lar , które są hitami kasowymi. Zgodnie z ustawą PL 291 przegłosowaną w 2007 r. Parlament brazylijski ustanowił każdego 18 kwietnia „narodowym dniem spirytyzmu”, na pamiątkę daty pierwszej publikacji Księgi Duchów . W kwietniu 2007 r. Podczas uroczystej sesji Izby Deputowanych deputowani brazylijscy oficjalnie uznali rolę ruchu spirytystycznego w rozwoju kraju.
Koncert z okazji 150-lecia spirytyzmu, São Paulo , 20 listopada 2007.
Fasada Brazylijskiej Federacji Spirytystów (FEB) w Brasilii w 2007 r.
Szpital spirytystyczny André Luiza w Betanii na obrzeżach Belo Horizonte w 2008 roku.
W Argentynie Cosme Marino (1847-1927) zapoczątkował ruch spirytystyczny i otrzymał przydomek „Argentine Kardec”. W Meksyku , Francisco Madero (1873-1913), prezydent kraju od 1911 do 1913 roku przetłumaczył książkę po śmierci z Léon Denis w języku hiszpańskim i promować rozprzestrzenianie się spirytyzmem, którego był zwolennikiem. Na Kubie The spirytualista doktryna jest również transmitowany z XIX th wieku i jest obecnie częścią tradycji lokalnych. Władze kubańskie wymieniają ponad czterysta grup spirytystycznych, a ruch ten dotyczy około 17% populacji wyspy. Ponadto mówi się, że spirytyzm jest bardzo rozpowszechniony w Islandii , a jego znaczenie nie pojawia się w oficjalnych statystykach.
Niemal zapomniane w Francji , gdzie został urodzony, ruch spirytystyczny zachowuje kilka tysięcy zwolenników tam i został przybiera na sile od 1980 roku. Jest on już zainstalowany na całym świecie, a zawdzięcza większość jego wzrostu do misji, które odjeżdżają z Brazylii , uważany jako „ maior país espírita do mundo ”, główny spirytualistyczny kraj świata. Według tradycyjnej prasy brazylijskiej kultura spirytystyczna jest szczególnie dynamiczna. Opiera się na współczesnych „średnich autorach”, takich jak Divaldo Pereira Franco , Raul Teixeira i Yvonne do Amaral Pereira lub na dziennikarzach, takich jak André Trigueiro ( Spirytyzm i ekologia ) i pisarzach, takich jak Herculano Pires, Deolindo Amorim, Carlos Torres Pastorino, Emídio Brasileiro , Hermínio C. Miranda, Cairbar Schutel i inni autorzy, a także o nauczaniu katechizmu spirytystycznego od najmłodszych lat. Obecnie nowym krajem ekspansji są Stany Zjednoczone , w których w ciągu około piętnastu lat powstało sto ośrodków spirytystycznych.
Na poziomie światowym dziesiątki tysięcy ośrodków spirytystycznych jest reprezentowanych przez Międzynarodową Radę Duchową, która według źródeł dziennikarskich zrzesza ponad dwadzieścia milionów „regularnie praktykujących” w dwudziestu czterech krajach członkowskich. Inne niezależne źródła podają 13 milionów spirytystów, którzy często łączą swoją filozofię z kulturą francuską:
„Większość Francuzów nie wie, czym naprawdę jest spirytyzm, a nawet nie wie, jak nazywa się Allan Kardec. Niewątpliwie zaskoczę wielu czytelników, ujawniając im, na zakończenie, że wpływ francuskiego geniusza za granicą nie zawsze należy w pierwszej kolejności, jak przypuszczają, do Woltera, Rousseau, Rewolucji, Napoleona czy Pasteura, ale czasami Allan Kardec i jego spirytyzm. "
- Jacques Lantier, Spirytyzm czyli przygoda wiary , ostatnia linijka konkluzji.
We Francji, miejscu narodzin Allana Kardeca i spirytyzmu , około trzydziestu ośrodków spirytystycznych skupia maksymalnie kilka tysięcy sympatyków lub członków pod egidą kilku stowarzyszeń lub organizacji, w tym Cercle Spirite Allan Kardec.
Festiwal spirytystyczny w São Paulo w kwietniu 2010. Bukiety kwiatów utrzymane są w barwach Francji.
Kurs katechizmu spirytystycznego w centrum spirytystycznym Boa Ventura, stan Paraiba , Brazylia, 2010.
Doktryna spirytystyczna, skodyfikowana przez Kardeca, opiera się zarówno na pożądanej metodzie eksperymentalnej, jak i na tzw. Filozofii „moralnej”.
Według doktryny spirytystycznej istota ludzka byłaby schematycznie utworzona z trzech elementów:
W chwili narodzin te trzy elementy byłyby ze sobą ściśle powiązane. Po śmierci ciało byłoby rozpuszczone i poddane recyklingowi przez naturę, duch przeżyłby wiecznie, a energia byłaby systematycznie przywiązana do ducha (stąd jego nazwa perisprit ). Ponieważ energia ta posiadałaby zdolność działania na materię (ponieważ ożywiała ciało fizyczne), mogłaby być nadal używana przez ducha do zamanifestowania się. Ta manifestacja byłaby ułatwiona przez obecność jednego lub więcej mediów.
Średnie wyznacza osobę, która będzie szkolić się przekazać część swojej własnej energii do duchów. Zdaniem spirytystów mieszkańcy zaświatów używaliby tej energii do działania albo na przedmioty w pobliżu, albo bezpośrednio na ciało medium, które następnie stało się narzędziem duchów.
Filozofia spirytualistyczna rozwija następujące pojęcia:
Spirytualiści uważają, że Bóg stworzył człowieka w postaci ducha . Jest to duch, że każde stworzenie ma ewoluować w kierunku coraz większej doskonałości . Aby osiągnąć ten postęp, Bóg dał zalecenie, a wraz z nim wolną wolę , to znaczy wolność i odpowiedzialność . Bóg po prostu nakazał ludziom kochać Go i swoich bliźnich. To znaczy robić dla innych to, co chcielibyśmy, żeby zrobili dla nas. Jako taki, Jezus z Nazaretu jest wzorowym wzorem. To uniwersalne prawo prowadzi do postępu , a następnie do doskonałości.
Aby się rozwijać lub naprawić możliwe błędy, duchy mogą zostać wcielone. Każdy człowiek na Ziemi jest jednym z tych wcielonych duchów. To znaczy tymczasowo połączone z ciałem materii i bez wspomnień. Narodziny powodują chwilową amnezję, więc akty życia pozostają spontaniczne i nie są uwarunkowane wcześniejszą pamięcią ani bolesnymi wspomnieniami. Złe skłonności każdego z nich, jak również jego powołania, wskazują na przyczynę jego wcielenia. Życie na ziemi to czas prób i prób, których celem jest naprawianie błędów oraz nauczanie miłości i miłosierdzia. Osoba może być wcielona kilka razy . Liczba i warunki wcieleń zależą od tego, jak dana osoba zdecyduje się na postęp. Warunki życia na Ziemi wynikają z sytuacji poprzedzających narodziny, a także z decyzji podjętych w trakcie życia. Po śmierci pozycja zajmowana w życiu duchowym również odpowiada osobistym zasługom.
Spirytyści uważają, że duchy nie wcielone mogą komunikować się z ludzkością. Według nich ta komunikacja z zaświatem ma dwojaki cel . Po pierwsze, aby dowiedzieć się o życiu wiecznym, a po drugie, aby nauczyć się praktycznych lekcji. Duchy na wysokim poziomie świadczą o ich radości i uczą, jak osiągnąć takie szczęście. Duchy, które są jeszcze mało rozwinięte, szukają rady i świadczą o cierpieniu spowodowanym brakiem miłości i miłosierdzia.
Główne hasła drukowane na dziełach spirytystycznych to: „oprócz miłosierdzia nie ma zbawienia” (najpopularniejsze hasło), „nie ma wiary niezachwianej, jak tylko ta, która może spojrzeć na rozum twarzą w twarz”, „urodzić się, umrzeć, odrodzić się na nowo i nieustannie postępować, takie jest prawo ”(napis na frontonie grobu Allana Kardeca, cmentarz Père-Lachaise , Paryż ).
Filozofia spirytualistyczna rządzi się dziesięcioma tak zwanymi prawami „moralnymi”.
Pierwszym jest prawo kultu, zgodnie z którym zjednoczenie z Bogiem przebiega przez modlitwę , ale jeszcze bardziej przez uczynki.
Prawo pracy stanowi, że wysiłki prowadzą do rozwoju osobistego i ogólnego postępu.
Prawo dotyczące reprodukcji zachęca do zawierania małżeństw i sprzeciwia się aborcji .
Prawo konserwatorskie zachęca do zachowania środków do życia, potępiając samobójstwo .
Prawo zniszczenia wyjaśnia, że katastrofy powodują cierpienie na krótką metę, ale pobudzają ogólny postęp, gdy jest on zbyt wolny.
Prawo społeczne określa, że człowiek może rozwijać się tylko wtedy, gdy służy swym bliźnim, a egoizm i eremityzm są przeszkodami w postępie.
Prawo postępu mówi, że inteligencja i moralność nie zawsze idą naprzód, ale zawsze są zrównoważone.
Prawo równości głosi, że nierówności są przejściowe, że są szkołą poprawy i że równość jest naturalną normą.
Prawo wolności uważa, że wolna wola jest święta, a ucisk sumienia jest przestępstwem.
Wreszcie prawo sprawiedliwości i miłości głosi, że sprawiedliwość Boża bierze pod uwagę tylko miłość przyniesioną Bogu , sobie i innym.
Skala spirytystyczna jest jednym z ważnych punktów doktryny. Zgodnie z tą filozofią śmierć człowieka nie czyni go lepszym ani gorszym niż wcześniej, a mieszkańcy zaświatów przejawiają wszystkie cechy i wady swojej osobowości z przeszłości, wyjaśnia dr Paul Gibier w Spirytyzm historyczny. , badanie krytyczne i eksperymentalne (1886). Rezultatem jest kategoryzacja umysłów, która jest zorganizowana w skalę. Jest to jednak klasyfikacja przybliżona, ponieważ zgodnie z doktryną duchy absolutnie nie są zamknięte w żadnej kategorii, z których każdy może swobodnie się rozwijać.
„Niedoskonałe umysły”Według filozofii spirytystycznej, tak zwane „niedoskonałe” duchy są zdominowane przez swoje namiętności i pozostają bardzo przywiązane do świata materialnego. Ich słowa mogą być obraźliwe, aroganckie lub bezpłodne. Wyrażają swoje nieszczęście spowodowane utratą zaszczytów lub ziemskich przyjemności. Ten rodzaj alkoholu dzieli się na podkategorie:
Przede wszystkim są duchy nieczyste, które okazują się złośliwe i obiecują sławę i fortunę. Duchy światła są bezczynne i starają się bawić kosztem grupy duchowej. Fałszywie uczone umysły twierdzą, że wiedzą wszystko i wymyślają fantazyjne odpowiedzi na wszystkie tematy. Neutralne duchy okazują się nieszkodliwe, ale mają obsesję na punkcie swojego starego życia (niektórzy nadal wyobrażają sobie, że żyją). Wreszcie, destrukcyjne duchy są awanturnicze i bezpłodne w swoich działaniach.
Według Allana Kardeca , grupa spirytystyczna ma za zadanie ulżyć tym duchom:
„Wśród niższych duchów są tacy, którzy są nieszczęśliwi. Bez względu na winy, które odpokutują, ich cierpienia są tym większymi tytułami naszej litości, ponieważ nikt nie może pochwalić się ucieczką od tego słowa Chrystusa: „Niech ten, kto jest bez grzechu, rzuci w niego pierwszym kamieniem. Życzliwość, jaką im okazujemy, jest dla nich ulgą; w przypadku braku współczucia muszą znaleźć pobłażanie, jakiego chcielibyśmy, aby inni mieli dla nas. "
- The Book of Mediums , część druga, rozdział XXV, ust. 280
„Dobre duchy”Według filozofii spirytystycznej „dobre duchy” są zdecydowanie zwrócone w stronę świata duchowego i zachowują tylko kilka ziemskich nawyków. Czują szczęście, czyniąc dobro i tworzą zjednoczoną społeczność . Dobrze rozumieją Boga i nieskończoność. Skutecznie przeciwstawiają się wpływom niedoskonałych duchów. Ten rodzaj alkoholu dzieli się na cztery podkategorie:
Życzliwe duchy starają się zostać obrońcami grupy spirytystycznej, a ich bliskich krewnych pozostało na Ziemi. Wyuczone umysły specjalizują się w jednej dziedzinie (muzyka, rysunek, literatura, medycyna, itp.) Mądre umysły rozwijają cechy duchowe (takie jak spokój, wewnętrzny spokój, mądrość , itp.). Wyższe umysły w końcu wyznają nauczanie na wysokim poziomie moralnym i intelektualnym.
Według Allana Kardeca , grupa spirytystyczna ma za zadanie słuchać tych duchów:
„Stopień wyższości lub niższości Duchów w naturalny sposób wskazuje na ton, który warto zabrać ze sobą. Jest oczywiste, że im są wyższe, tym bardziej mają prawo do naszego szacunku, naszego rozważania i naszego uległości. "
- The Book of Mediums , część druga, rozdział XXV, ust. 280
„Czyste duchy”Całkowicie oderwane od materii i przybyłe dzięki wysiłkom na wyższych sferach, czyste duchy nie muszą już być wcielane . Jeśli tak, jest to ofiara, którą składają, aby wypełnić misję dla dobra ludzkości. Popularna tradycja określa je pod imionami aniołów , archaniołów lub serafinów .
Spirytyzm nie przywiązuje wagi do symboli ani rytuałów. Jednak winorośl jest czasami przedstawiana w dziełach spirytystycznych z powodu tego fragmentu z Księgi Duchów :
„Umieścisz na czele księgi winorośl, którą narysowaliśmy dla ciebie, ponieważ jest ona symbolem dzieła Stwórcy; wszystkie materialne zasady, które najlepiej mogą reprezentować ciało i ducha, są tam zebrane: ciało jest krzewem winnym; duch jest trunkiem; dusza lub duch zjednoczony z materią, to jest ziarno. Człowiek jest kwintesencją umysłu poprzez pracę i wiesz, że tylko dzięki pracy ciała umysł zdobywa wiedzę. "
- The Book of Spirits , prolegomena, strona 2
Jako niekonwencjonalny ruch społeczny, którego dotyczy postępowanie, jak wiele z postępem co z moralnością, spirytualizm jest czasami jako „świeckiej religii” lub jako „religii bez duchowieństwa.” To rzeczywiście kojarzy podstaw chrześcijaństwa z myślą o religii. Reinkarnacji , zauważył w szczególności Sir Arthur Conan Doyle w swojej Historii spirytualizmu (1926-1927). Swoje koncepcje opiera zarówno na tradycji celtyckiej, jak i chrześcijańskiej . Ta „religia wolnomyślicieli” wzmacnia wiarę w Boga i to, co jest poza tym, i faktycznie jest przeciwna ateizmowi według Djénana Kareh Tager.
Spirytyzm opiera się w dużej mierze na moralnym nauczaniu Jezusa , które jest konsekwentnie cytowane jako przykład we wszystkich dziełach Kardec. Jeśli Jezus nie jest uważany za Boga, jest postrzegany jako najwyższy z wcielonych duchów na Ziemi, jako przewodnik i niezrównane medium . Jak przedstawił Kardec, „spirytyzm był jedynie potwierdzeniem fundamentalnych zasad chrześcijańskich” . Dlatego socjologowie klasyfikują ten ruch jako główny nurt chrześcijaństwa , chociaż są też pewne muzułmańskie grupy spirytystyczne . Jednak spirytualiści zaprzeczają przynależności do religii i wierzą raczej, że trzymają się filozofii .
Doktryna spirytystyczna jest nauką przyrodniczą, która obala istnienie cudownych lub nadprzyrodzonych faktów . Odrzuca zasadę ślepej wiary na rzecz dowodu, próbując polegać na eksperymentowaniu . Filozofia ta głosi, że to dzięki badaniom naukowym człowiek może poszerzyć swoją wiedzę o życiu pozagrobowym . Swoje przekonania czerpie zarówno z prymitywnego animizmu, jak i metod współczesnej nauki. Allan Kardec uważa, że badania naukowe są podstawą „uzasadnionej wiary”, ponieważ według niego wiara może opierać się tylko na faktach i logice. Tak więc filozofia duchów głosi, że połączenie nauki i religii jest możliwe i konieczne. Z tych powodów spirytyzm kardecowski jest czasami określany jako „metafizyka materialistyczna” lub „religia naukowa” .
Ponadto, jak filozofia Kardec uważa wszystkie elementy wszechświata są nieustannie na drodze ewolucji, spirytualizm zrobić wiele, aby szerzyć darwinizm w popularnych kręgach XIX th wieku.
Wreszcie, ze względu na fakt, że spirytyzm walczyć z XIX th century dla postępu społecznego, do głosowania dla kobiet, przeciwko karze śmierci, zniesienia niewolnictwa i rozbrojenia, socjologowie uważają, że ruch ten dołączył w pewnym sensie socjalizm a nawet anarchizmu . Spirytyzm, doświadczony jako dzieło samodoskonalenia moralnego, jest częścią reformistycznych prądów społecznych, czasami nazywanych „socjalizmem chrześcijańskim” .
Trzy współczesne ruchy religijne wywodzą się bezpośrednio z myśli Allana Kardeca. W pierwszej kolejności, Antoinism , założona w Belgii przez Louis-Joseph Antoine (1846-1912), a obecnie sklasyfikowany wśród „religii lecznicze” pochodzi od spirytyzmu. Następnie Caodaism , założony w latach dwudziestych XX wieku w Wietnamie przez Ngô-Van-Chieü, łączy w sobie filozofię spirytystyczną, konfucjanizm , taoizm i buddyzm . Wreszcie umbandizm , urodzony nieformalnie w latach dwudziestych XX wieku w Brazylii, łączący spirytyzm z religiami afro-brazylijskimi .
Ponadto channeling jest czasami uważany za „spirytyzm ruchu New Age ”.
Komentując sukces ruchu spirytystycznego, psychiatra Pierre Janet widzi w Le Livre des Spirits Kardec „przewodnik nie tylko dla spirytystów, ale także dla samych duchów” . Psychologowie i psychiatrzy późnego XIX th century interesuje się spirytyzmem i skutku, jej praktyczne przypadki umożliwia nowe koncepcje choroby psychicznej i pola psychicznej .
Pojawienie się spirytyzmu odegrało „główną rolę w historii psychiatrii dynamicznej ” , jako że pośrednio dostarczyło ówczesnym psychologom nowych metod badania ludzkiego umysłu według Henri F. Ellenbergera . Tak więc pisanie automatyczne , wymyślone przez spirytystów, było jedną z pierwszych metod eksploracji nieświadomości , studiowaną w szczególności przez Frederica WH Myersa w 1885 roku. Zauroczenie spirytyzmem pozwoliło też rozwinąć się. lunatykowanie ”charakterystyczne dla nowego stanu psychicznego, transu mediumistycznego, ale także halucynacji lub snu telepatycznego. Psycholog Michel Chevreul eksperymentuje w ten sposób na zjawisku mediumizmu i na gramofonach, a Jean-Martin Charcot udowadnia, że zjawisko to sprzyja zrozumieniu urojeń i histerii .
Z drugiej strony spirytualizm ożywia naukowe zainteresowanie hipnotyzmem i faktycznie skutkuje „budowaniem nowego schematu strukturalnego ludzkiego umysłu”. „ Spirytyzm pośrednio promuje narodziny dwóch szkół nowoczesnej dynamicznej psychiatrii, Nancy i Salpêtrière .
Psychiatria jest szczególnie zainteresowana postacią medium . Theodore Flournoy był pierwszym, który systematycznie badał media w swojej książce Des Indes à la planet Mars (1900). Za nim podążył Carl Gustav Jung, który poświęcił jej część swojej pracy medycznej zatytułowanej Psychologia i patologia tzw. Zjawisk okultystycznych. Przypadek lunatykowania dziewczynki złego pochodzenia (medium spirytystyczne) (1902).
Spirytyzm i jego twórca od samego początku byli krytykowani przez kręgi ezoteryczne , polityczne, medyczne, naukowe i religijne. To przede wszystkim René Guénon , postać literatury ezoterycznej , który w 1923 r. Określił Kardeca jako „ hipnotyzera ”:
„Pod wpływem jego energicznej woli, jego medium było tak wiele maszyn do pisania, niewolniczo odtwarzających jego własne myśli. Jeśli czasami publikowane doktryny nie odpowiadały jego życzeniom, poprawiał je do woli. Wiemy, że Allan Kardec nie był medium, on tylko przyciągał ludzi bardziej podatnych na wpływy niż on sam. "
- René Guénon cytuje Dom Daniela Dunglasa w The Spiritual Error
W tej samej pracy René Guénon deklaruje, że spirytyzm jest „pseudo-religią” i jest „najbardziej uproszczoną i prymitywną formą wszystkich doktryn neospirytystycznych” . Guénon następnie określa Kardeca jako „nauczyciela socjalistycznego” .
W 1910 roku pisarz Maurice Barrès z trybuny Izby Deputowanych potępił spirytyzm w imię nacjonalistycznej prawicy:
„Wszędzie tam, gdzie we Francji znika wiara katolicka, zastępują ją przesądy, hipnotyzm, szarlatanizm spirytystów i odwracających sytuację nauczycieli. "
W tym samym czasie w Brazylii ustawa przewidywała po prostu zakazanie spirytyzmu, ale nie przyniosła skutku. Doktryna spirytystyczna jest następnie krytykowana za swój dyskurs polityczny, który kojarzy ektoplazmy z tezami postępowymi, pacyfistycznymi i feministycznymi.
Co więcej, jeśli wielu lekarzy metapsychistów ma nadzieję odkryć nieznane człowiekowi zdolności w zjawiskach spirytystycznych, inni potępiają szkodliwy wpływ spirytualizmu na zdrowie psychiczne praktykujących. W szczególności media ryzykowałyby wymazanie sumienia i swojej woli pod wpływem istoty, zdaniem spirytualistów, lub fantasmagorii nieświadomości , według sceptyków. Tak więc, podczas pierwszej połowy XX th wieku, kilka lekarzy reprezentujących głos zawodzie lekarza, że praktyka spirytyzmu sprzyja wybuchowi zaburzeń psychicznych u osób podatnych.
Na stronie Akademii Nauk, większość uczonych XIX -tego wieku nie przyznają żadnych kredytów do rzekomych przejawów duchów. Niemniej jednak dwaj wielcy naukowcy wyznają idee spirytystyczne: William Crookes (1832-1919), który udoskonalił kineskop i Charles Richet (1850-1935), Nagroda Nobla w dziedzinie medycyny. Redaktorzy Larousse w wydaniu z 1876 r. Wzięli udział w sporze i napisali artykuły „Spirytyzm” i „Kardec”:
„Spirytyzm”: nie trzeba doceniać spirytualizmu, nie osądza się w sobie takich smutnych szaleństw, ale je wyjaśnia i wyznacza miejsce w ramach chorób psychicznych. "
"Kardec": pomógł rozprzestrzenić we Francji i Europie tę fatalną epidemię nadprzyrodzonych sił, która przez dziesięć lat siała spustoszenie w umysłach ludzi (...). Na chimerycznych przejawach duchów założył zbiór doktryn religijnych i moralnych. "
Obecnie najbardziej zjadliwym autorem sprzeciwiającym się spirytyzmowi jest prawdopodobnie ojciec jezuita Óscar González-Quevedo, kontrowersyjny parapsycholog, którego książki takie jak Os Espíritos e os Fenômenos Parafísicos obalają wszelkie przejawy zmarłych w zjawiskach spirytystycznych.
Hierarchia katolicka również bardzo wcześnie okazała wrogość i postrzegała spirytyzm jako próbę unowocześnienia nekromancji . W 1898 i 1917 roku Święte Oficjum potępiło doktrynę spirytystyczną. W ogóle, katolicyzm z XIX th century manifestacje duchowe przypisane do diabła . Duchowieństwo katolickie widzi w spirytyzmie kierunek interpretacyjny jego tradycyjnego nauczania i przypomina, że „Kościół zabrania swoim wiernym zwyczajnym angażowania się w doświadczenia spirytystyczne” . W 1861 r. Biskup Barcelony skonfiskował hiszpańskie tłumaczenia ksiąg Kardec i nakazał ich kremację w publicznej kawiarni . Popioły są następnie rozpraszane przez księdza wygwizdanego przez tłum wrogo nastawiony do duchowieństwa. W 1864 roku Księga Duchów i Księga mediów znajdują się w Index librorum prohibitorum, a Kościół Rzymski zabrania czytania swoim wiernym.
Wreszcie filozofie materialistyczne potwierdzają unicestwienie świadomości w chwili śmierci i są diametralnie sprzeczne z filozofią spirytystyczną, która opiera się na hipotezie przetrwania .
: dokument używany jako źródło tego artykułu.
Dzieła spirytualistyczne