Konstruktywizm jest wspólny artystyczny urodzony na początku XX -go wieku w Rosji . Rozwijał się „równolegle” do innego ruchu, suprematyzmu .
Termin „sztuka budowania” został po raz pierwszy użyty szyderczo przez Kazimierza Malewicza opisać pracę Alexander Rodczenko w roku 1917. Słowo „konstruktywizmu”, a następnie pojawi się w Realistyczne Manifestu z Naum Gabo w 1920 r. Aleksiej Gan używa terminu jako tytuł jego książka, wydrukowana w 1922 roku, w której wyraźnie zaznaczono, że kultura nowej Rosji nie jest przemysłowa.
Konstruktywizm skupia się na ścisłej kompozycji geometrycznej i dlatego jest niefiguratywny. Łączy proste kształty geometryczne, takie jak koła czy trójkąty, tworząc trójwymiarowe struktury szkieletowe.
Konstruktywizm dotyczy zarówno architektury (architektura konstruktywistyczna ), jak i teatru, tańca, malarstwa czy wszelkich form sztuki. W obrębie samej grupy konstruktywistycznej istnieją dwa nurty: pierwszy skupiający się na funkcjonalnym konstruktywizmie i drugi, skupiony wokół Malewicza , który aspiruje do czystej formy sztuki, wolnej od wszelkich zobowiązań społecznych.
W ślad za awangardą wielu rosyjskich artystów stara się zareagować na to, co nazywają „starym porządkiem” , aw szczególności na sztukę importowaną. Jednak włoski futuryzm wydawał się im do zaakceptowania, ponieważ odrzucał również starożytne formy sztuki. W tym rozmachu ustanowili w 1912 r. manifest zatytułowany „Policz na gust publiczności”, zorganizowali wystawę „ Queue d'Âne ” na znak protestu przeciwko dekadencji Paryża i Monachium oraz przeprowadzili różne wydarzenia artystyczne gdzie poddawali publiczność swoim prowokacjom.
Petersburg kabaret , Au chien błędny , stał się symbolem nowego ruchu, a strony były wielkim sukcesem popularne. Artyści jednak męczą się zbyt łatwą dla nich publicznością i postanawiają zaprezentować swoją formę futuryzmu bezpośrednio na ulicy, gdzie krążą w skandalicznych ubraniach, z pomalowanymi ciałami. Następnie organizują tournée po Rosji i deklarując, że życie i sztukę należy uwolnić od konwencji, przygotowują się do realizacji swoich pomysłów we wszystkich dziedzinach kultury.
Realizacja dzieł Victoire sur le soleil i Władimira Majakowskiego (autobiografia) wzmocniła współpracę poetów i malarzy. Pierwsza wojna światowa przyniosła zgrupowanie artystów rosyjskich w Moskwie. W Rosji mógł więc narodzić się ruch artystyczny.
Nikolaï Foregger zakotwiczy ruch w relacji człowiek-maszyna, edukując precyzyjne ruchy taneczne i cyrkowe.
Konstruktywizm był od 1917 do 1921 oficjalną sztuką rewolucji rosyjskiej . Wtedy ruch stopniowo popadnie w niełaskę władz, zwłaszcza przy okazji spektaklu Le Cocu Magnifique .
Najpierw jako medium propagandowe, z oknami Rosta , potem przez organizację obchodów pierwszej rocznicy rewolucji rosyjskiej w 1918 roku. Model celebracji osiągnął swój szczyt trzy lata później, rekonstrukcją wydarzeń zatytułowaną La Capture of the Winter Pałac , który pod przewodnictwem Nikołaja Jewreinowa zatrudniał 8000 osób.
Moda na upamiętnianie dała konstruktywistom idealny grunt do mnożenia wielkiej śmiałości.
Ponadto, przy alei Magnificent Rogacz , Meyerholda umiał powiązać je z teatru. Udało mu się to zrobić niemal podstępem, ponieważ konstruktywiści uważali, że teatr ryzykuje wypaczenie ich pomysłów. Meyerhold szukał scenografii zbliżonych do mechanicznych, wszechstronnych i mobilnych, aby wynieść je poza kubiczną przestrzeń konwencjonalnego teatru i nadać scenografiom wymiary przestrzeni rzeczywistej. W ukształtowaniu tego przekonania bardzo ważne były prace Lioubova Popowej .
W ciągu tych lat intensywnej ewolucji i innowacji konstruktywiści, przywiązując wagę do teatru odmiany, stosowali manifesty futuryzmu. Tak więc Fabryka ekscentrycznego aktora , która promowała technologiczne aspekty amerykańskiego stylu życia, powołała inscenizację w industrialnym trybie, czy grupę Niebieskich Bluzek , która również odwoływała się do procesów awangardowych tylko do popularnych techniki. Niebieska Bluzka obejmie niezliczone grupy w całym kraju i prawdopodobnie obejmie ponad 100 000 osób.
Wielu artystów, jak Kandinsky i Vladimir Tatlin , piastowało ważne oficjalne stanowiska, np. profesora Akademii Moskiewskiej. Ale po 1920 roku rząd potępił dzieła sztuki współczesnej jako niezrozumiałe dla zwykłych ludzi i sprzeczne z interesem publicznym. Około 1922 r. konstruktywizm w Związku Radzieckim ograniczył się do sztuki użytkowej. Od 1932 do 1936 pojawił się rodzaj „stylu przejściowego” , określany jako postkonstruktywizm.
Dwie daty wyznaczają koniec rosyjskiego konstruktywizmu: najpierw w 1930 r. wraz z samobójstwem Majakowskiego, a następnie w 1934 r., w którym rozpoczął się sowiecki realizm popierany przez Żdanowa na Pansowieckim Kongresie Literackim. Był to koniec ogromnego artystycznego ruchu robotniczego, który przyciągnął do niego wielu czołowych artystów.
Konstruktywizm manifest został napisany w 1920 roku przez braci Anton Pevsner i Naum Gabo . Ich pierwsza wystawa odbyła się w Galerii Van Diemen w Berlinie w 1922 roku pod nazwą „ Pierwsza Wystawa Sztuki Rosyjskiej ”. Ruch ten głosi geometryczną konstrukcję przestrzeni, wykorzystującą przede wszystkim takie elementy jak koło, prostokąt i linia prosta. Ten sposób myślenia dostosowuje się zatem zarówno do rzeźby, jak i do projektowania, a nawet architektury. Charakterystycznym tego przykładem jest dzieło architektoniczne Josefa Chochoła .
Projekt ten rozwija się szczególnie na podstawach kubizmu i futuryzmu . Specyfika tego nurtu sprawia, że nigdy nie było jasno zdefiniowanego programu estetycznego, co nadal pozwala na przypisanie tego terminu do niektórych bardziej nowoczesnych dzieł.
Założycielem i najsłynniejszym członkiem konstruktywizmu był Vladimir Tatlin (1885-1953). Wzięli w nim udział także bracia Naum Gabo i Antoine Pevsner, Vladimir Choukhov , Alexandre Rodtchenko i Lazar Lissitzky . Według artystów należących do tego ruchu, celem jest wyłączenie tego, co realne z dzieła, poprzez wywołanie w nim napięcia. Już w 1914 roku Tatline zaproponował płótno, rodzaj „obrazowej płaskorzeźby” , będącej wynikiem jego analizy po wizycie w warsztatach Picassa.
Druga seria malarskich płaskorzeźb malowanych przez Tatlina wreszcie oferuje formy całkowicie abstrakcyjne . Każdy element, każda forma ma więc swoją własną dynamikę.
Ruch ten w szczególności zainspirował teorie architektoniczne nauczane w szkole Bauhaus w Niemczech (1919-1933). Gabo aktywnie przyczynia się do międzynarodowego rozpowszechniania konstruktywizmu. W Paryżu, w ramach ruchu Abstraction-Creation , poznał Paula Nasha , Bena Nicholsona i jego żonę Barbarę Hepworth , na którą wywarł głęboki wpływ, dołączając do nich w St Ives podczas pobytu w Anglii w latach 1936-1947. pod redakcją Leslie Martina i Nicholsona, Circle 1, International Survey of Constructivist Art , w 1937 roku. Wpływ konstruktywistycznych idei Circle 1 rozszerzył się po wojnie na grupę brytyjskich artystów, w tym Anthony'ego Hilla , Roberta Adamsa , Victora Pasmore'a , Gillian Wise , Kenneth i Mary Martin (en) . Gabo i Pevsner jako pierwsi poruszyli także w Manifeście Realistycznym z 1920 r. problem kinetycznego rozwoju formy w przestrzeni, który zrodził później sztukę kinetyczną .
Obecnie w Rosji budynki w stylu konstruktywistycznym są zagrożone zniszczeniem.
Symbolicznym dziełem konstruktywizmu miała być spiralnie pochylona wieża, przeznaczona na siedzibę główną Międzynarodówki Komunistycznej . Ten projekt Vladimira Tatlina właściwie nigdy nie ujrzał światła dziennego. Wiele budynków wybudowanych w byłym bloku sowieckim również pokazuje wpływ tego ruchu.