Kongregacja Saint-Maur | |
Zakon religijny | |
---|---|
Rodzaj | Zakon klasztorny |
Duchowość | Oficjum, modlitwa, studia |
Reguła | Reguła św. Benedykta |
Struktura i historia | |
Fundacja |
1618 i 1621 Paryż |
Założyciel | Ludwik XIII , król Francji |
Koniec | 1790 |
Lista zakonów | |
Kongregacja Saint-Maur , często znany jako Maurists , to zgromadzenie francuski benedyktyńskich mnichów utworzone w 1618 roku , znany z wysokiego poziomu jej stypendium. Zgromadzenie i jego członkowie biorą swoje imię od św. Maura (zm. 565), ucznia św. Benedykta, któremu przypisujemy wprowadzenie do Galii reguły i życia benedyktynów.
Historyczna i krytyczna szkoła benedyktynów Saint-Maur, zapoczątkowana w 1632 r. Przez ich przełożonego generalnego Dom Tarrisse , wydała wielu autorów i setki monumentalnych kolekcji, takich jak Gallia Christiana , The Art of Verifying Date , l ' Literary History of Francja , Historia ogólna Langwedocji , której wartość naukowa jest wszechobecna.
Zniesienie ślubów monastycznych i zniesienie zwyczajnych zakonów poza wychowaniem i dziełami miłosierdzia przez Zgromadzenie Założycielskie (dekret z 13 lutego 1790 r. ) Położyło kres Zgromadzeniu i jego działalności. Pozostałe materiały to setki tomów rękopisów z Biblioteki Narodowej i innych bibliotek we Francji.
Pod koniec XVI -tego wieku, klasztory Benedyktynów Francji spadł do dezorganizacji i pobłażliwość. W opactwie Saint-Vanne w Verdun , Dom Didier de La Cour zainicjował reformę , która rozszerzyła się na inne domy Księstwa Lotaryngii . W 1604 roku powstał zbór reformowany w Saint-Vanne , którego najwybitniejszymi członkami byli Ceillier i Calmet . Od września 1610 r. (Zezwolenie królewskie) do nowego zboru przyłączyło się kilka domów francuskich, ale ponieważ Lotaryngia była wówczas jeszcze niezależna od korony Francji, uznano za pożądane utworzenie na tym samym modelu innego zboru dla Francji.
W sierpniu 1618 r. Król Ludwik XIII podpisał list patentowy upoważniający do założenia nowego zgromadzenia benedyktynów pod patronatem św. Maura , pierwszego ucznia św. Benedykta i, zgodnie z tradycją, inicjatora jego rządów w Galii. W listopadzie 1618 The założenie rozdział odbyła się w Paryżu , w klasztorze Blancs-Manteaux , który wybierany Dom Martin Tesnières jako „Prezydent”. Plik17 maja 1621Papież Grzegorz XV ogłosił bullę erekcyjną nowego zgromadzenia, oficjalnie nazwaną Congregatio sancti Mauri Gallicana Parisiensis .
W 1633 r. Reforma kongregacji Saint-Maur została narzucona opactwu Saint-Denis wyrokiem Rady Stanu wydanym 21 lipca. Od sierpnia lokal przejmują mnisi z nowego zgromadzenia.
Większość klasztorów benedyktynów we Francji, z wyjątkiem klasztorów należących do zakonu Cluny , stopniowo przyłączała się do nowego zgromadzenia, którego szczyt osiągnął w latach 1690-1700 z 190 klasztorami podzielonymi na 6 prowincji (Francja, Normandia, Bretania, Gaskonia, Chezal-Benoît i Burgundia). Dom macierzysty znajdował się w Saint-Germain-des-Prés w Paryżu , był siedzibą przełożonego generalnego i centrum intelektualnej działalności zgromadzenia. Kapituła generalna (spotykająca się co trzy lata) wyznaczyła wszystkich Przeorów lokalnych (na maksymalnie dwie kolejne trzyletnie kadencje w tym samym klasztorze), sześciu wizytatorów prowincjalnych, Przełożonego Generalnego i jego dwóch asystentów. Każda prowincja miała swój nowicjat i swoje domy studiów. Ten organizacyjny aspekt reformy miał na celu zaradzenie szkodliwym skutkom reżimu Commende . Przypisywało to „korzyści” (dochody) opactw i przeoratów prostym księdzom tonsurowanym, stając się w ten sposób „pochwałnymi” opatami lub przeorami, którzy w ogóle nie troszczyli się o poszanowanie Reguły, nie będąc sobą. społeczność. Konsekwencją był upadek właściwie życia monastycznego.
Przyjmując scentralizowaną organizację, reforma odróżniała się od Reguły św. Benedykta, która nakazuje bezpośredni wybór przełożonych przez zakonników; ślub stałości, na mocy którego mnich jest na zawsze związany ze swoim klasztorem profesji. Ten ostatni aspekt był jednak łagodzony przez stabilność w prowincji.
Początkowo głównym zamysłem nie było podjęcie pracy literacko-historycznej, ale powrót do życia monastycznego, rządzonego Regułą, spisanymi zwyczajami i zwyczajami, gdzie na pierwszym miejscu stawiano modlitwę wspólnotową i osobistą. Przez cały najwspanialszy okres w dziejach Maurystów praca naukowa nie mogła ingerować w obowiązkowe pełnienie Boskiego Oficjum w Chórze ani inne obowiązki życia zakonnego. Pod koniec XVIII -go wieku, tendencja czasami sugerował, aby poluzować przyczepność monastycznego na badania, ale konstytucje z 1770 roku pokazują, że właściwy reżim klasztorna została utrzymana aż do końca.
Historia Maurists a ich praca została wykreślona przez kościelnych kontrowersje że Tore Kościołowi we Francji w XVII th i XVIII -tego wieku. Niektórzy z jej członków identyfikowali się ze sprawą jansenistów , ale większość, w tym prawie wszystkie największe nazwiska, podążyła środkową drogą, przeciwstawiając się luźnej teologii moralnej, potępionej w 1679 r. Przez papieża Innocentego XI i trzymającej się zdecydowanych opinii na temat łaski i predestynacji. związany z augustianami i tomistami szkół teologii rzymskokatolickiej. W tym samym czasie, podobnie jak wszystkie szkoły i wydziały teologiczne na ziemi francuskiej, Mauriści byli zobowiązani do nauczania czterech artykułów galijskich .
Pod koniec XVIII -go wieku, racjonalizmu i wolnej myśli wydają się zalęgły niektóre z domów.
Kongregacja została zlikwidowana, a mnisi rozproszeni podczas rewolucji .
Ostatni przełożony generalny, Dom Ambroise Chevreux , został zmasakrowany wraz z 190 innymi duchownymi, w tym trzema biskupami , w nocy z 2 na 3 września 1792 roku w więzieniu karmelitów .
(niewyczerpująca lista)
Ich szkoła historyczno-krytyczna zaowocowała szeregiem prac naukowych o stałej wartości. Fundamenty tej szkoły położył Dom Tarrisse, pierwszy przełożony generalny, który w 1632 r. Polecił przełożonym klasztorów kształcić młodych mnichów w zakresie nawyków badawczych i zorganizowanej pracy. Pionierami tej produkcji byli Ménard i Luc d'Achery .
Bibliografia Mauritiusa zawiera łącznie nazwiska około 220 autorów i ponad 700 prac. Drobne prace obejmują w dużej mierze te same obszary, co wymienione. To, co zostało wyprodukowane, jest tylko częścią tego, co zostało przewidziane i przygotowane.
Rewolucja francuska przyniosła wiele przedsiębiorstw do nagłego końca, a materiały, które pozostają stanowią setki tomów rękopisów z Biblioteki Narodowej Francji i innych bibliotekach we Francji. W Paryżu znajduje się 31 tomów materiałów należących do Berthereau , przeznaczonych dla historyków krucjat, ani po łacinie, ani po grecku, ale w językach wschodnich; to stamtąd w dużej części sporządzono Zbiór historyków krucjat, z którego 15 tomów folio wydała Akademia Inskrypcji i Literatury Belles . Istnieją również materiały wstępne do wydania Rufina i Euzebiusza z Cezarei , a także do kontynuacji Listów Papieskich i Concilia Galliae . Dom Cafflaux i Dom Villevielle pozostawili 236 tomów materiału na skarb genealogiczny . Dodajmy do tego Benedictine Antiquities (37 vol.), A Monasticon Gallicanum i Monasticon Benedictinum (54 vol.). Wśród historii prowincji Francji nie jest tak, że wydrukowano pół tuzina, ale to, co zostało zebrane dla reszta zapełniłaby 800 tomów rękopisów. Materiały do geografii Galii i Francji w 50 tomach zniknęły w pożarze firmy macierzystej w Saint-Germain-des-Prés podczas rewolucji.
To niesamowita produkcja, jeśli wziąć pod uwagę, że pochodzi z jednej firmy. Cechami, które sprawiły, że praca naukowa Maurystów stała się przysłowiowa, jest ich zmysł krytyczny i sumienność.
Zgromadzenie liczyło wśród swoich członków Dom Mabillon , Dom Brial , Dom Liron , Dom Morice , Sainte-Marthe , Maur Dantine , Luc d'Achery , Ambroise Janvier , Dom Wartel , Dom Deschamps , Dom Thierry Ruinart i wielu innych uczonych.
Wykonywała najcenniejsze dzieła dla historii kościelnej i cywilnej, m.in .:
Imię | Nazwisko | Rok urodzenia |
Rok śmierci |
Opis |
---|---|---|---|---|
Dom Nicolas-Hugues | Ménard | 1585 | 1644 | |
Dom Anselme | Michel | 1601 | 1644 | Filar pierwszego stypendium Mauritiusa, ale problematyczny zakonnik. |
Dom Gregory | Tarrisse | 1648 | Pierwszy „przełożony generalny” kongregacji. | |
Dom Philbert | Oudin | 1650 | Socius - Dom Anselme Le Michel; depozytu habitum w 1650 roku. | |
Dom Germain (Claude) | Espiard | 1600 | 16 ?? | |
Dom Ambrose | styczeń | 1613 | 1682 | |
Dom Luc d ' | Achery | 1609 | 1685 | |
Dom Jacques | Z Frische | 1640 | 1693 | |
Bracie Louis | Bulteau | 1625 | 1693 | |
Dom Claude | Bretania | 1625 | 1694 | |
Dom Claude | Jaskółka oknówka | 1619 (2 kwietnia) |
1696 | Urodzony w Tours, syn błogosławionej Marii de l'Incarnation . |
Dom robert | Wiard (Wyart, Wuyard, Guiard lub Huyard) | 1638 (17 kwietnia) |
1714 (23 maja) |
Urodzony w Étaples (Pas-de-Calais), syn Jeana Wyarta, burmistrza miasta, zmarł w Saint-Valery (Somma); napisał historię kilku opactw. |
Dom Claude | Estiennot de la Serrée | 1639 | 1699 | |
Dom eustache | Estiennot de la Serrée | 1643 (około) | 1700 (po) | Brat Claude Estiennot de la Serrée , prokuratora opactwa Saint-Bénigne w Dijon. |
Dom paul | Briois | 1666 | 1700 | Socius z Dom Bernard de Montfaucon |
Dom Boże Narodzenie | Marsz | 1612 | 1702 | Urodzony w Orleanie, historyk. |
Dom Jean | Mabillon | 1632 | 1707 | |
Dom Thierry | Ruinart | 1657 | 1709 | |
Dom simon | Bougis | 1630 | 1714 | Opat i Przełożony Generalny Zgromadzenia. |
Dom robert | Guerard | 1641 | 1715 | |
Dom Michel | Félibien | 1666 | 1719 | |
Dom Pierre | Coustant | 1654 | 1721 | |
Dom Denis z | Sainte-Marthe | 1650 | 1725 | Ojciec przeor. |
Dom Jean-Maur | Audren de Kerdrel | 1651 | 1725 | |
Dom Guy Alexis | Lobineau | 1626 | 1727 | |
Dom Nicolas | Alexander | 1654 | 1728 | Lekarz. |
Dom Francois | Wilk | 1661 | 1729 | |
Dom Claude | DeVic | 1670 | 1734 | |
Dom Edmond | Martene | 1654 | 1739 | |
Dom Charles z | Ulica | 1684 | 1740 | |
Dom Bernard z | Montfaucon | 1655 | 1741 | |
Dom Jacques Etienne | Duval | 1705 | 1742 | |
Dom Maur | Dantine | 1688 | 1746 | |
Dom Jean | Liron | 1665 | 1748 | |
Dom Jean-Philippe | Jeleń z La Viéville | 1677 | 1748 | |
Dom Pierre-Hyacinthe | Morice de Beaubois | 1693 | 1750 | |
Dom Jacques | Jaskółka oknówka | 1684 | 1751 | |
Dom joseph | Zastawa stołowa | 1685 | 1756 | |
Dom Vincenta z | Ulica | 1707 | 1762 | |
Dom Pierre | Carpentier | 1697 | 1767 | |
Dom ursin | Durand | 1682 | 1771 | |
Dom Leger Marie | Pola | 1716 | 1774 | |
Dom René Prosper | Tassin | 1697 | 1777 | |
Dom Charles | Clemencet | 1703 | 1778 | Nauczyciel retoryki, potem historyk. |
Dom Francois | Bédos de Celles | 1709 | 1779 | Konstruktor organów i gnomonista . |
Dom Ambrose | Chevreux | 1728 | 1792 | Ostatni przełożony Zgromadzenia beatyfikowany. |
Dom Louis Bar of | Klucz | 1792 | Beatyfikowany. | |
Dom Jacques-Louis | czarny | 1720 | 1792 | |
Dom George Francois | Berthereau | 1732 | 1794 | |
Dom Jean-Pierre | Deforis | 1732 | 1794 | |
Dom Antoine-Joseph | Pernety | 176? | 1796 | |
Dom germain | Grusza | 1724 | 1803 | Członek akademii napisów i literatury pięknej . |
Dom Michel Jean Joseph | Brial | 1743 | 1828 | |
Dom Charles-Joseph z | Grono | 1738 | 1830 | Ojciec przeor. |