Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich

Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich (w języku łacińskim, Kodeks Kanonów Ecclesiarum Orientalium , skrót KKKW w języku francuskim jak w łacinie) jest zbiorem kanonicznego prawa specyficzne dla katolickich Kościołów wschodnich w życie od1 st październik 1991. Ten tekst jest opublikowany w języku łacińskim .

Kościół łaciński jest regulowana przez Kodeks Prawa Kanonicznego 1983 .

Przyjęcie

W 1929 roku Pius XI powołał komisję do kodyfikacji całego prawa, któremu podlegały te Kościoły, Commissionem Cardinalitiam pro Studiis Praeparatoriis Codificationis Orientalis , i powierzył przewodnictwo kardynałowi Pietro Gasparri , który wykonał już kodeks kanonu. ustawa z 1917 r.

W 1948 roku Komisja spowodowała w pierwszym projekcie, którego części zostały ogłoszone między 1947 a 1954 r . Jednakże, II e Sobór Watykański przerywa tę pracę, ponieważ reform doktrynalnych i prawnych to za sobą pociąga.

Następnie Paweł VI postanawia powołać komisję do rewizji kodeksu wschodniego. W 1989 roku ten ostatni zaproponował Janowi Pawłowi II ostateczny projekt.

Kod jest ogłaszany w dniu 18 października 1990przez konstytucję apostolską Sacri canones . Weszła w życie w dniu1 st październik 1.991.

Od 8.00 do Watykanu odbył się Kongres na temat Kodeksu Wschodniego Prawa Kanonicznego 9 października 2010Z okazji 20 -tego  rocznicy ogłoszenia. Plik9 października 2010Benedykt XVI przyjął na audiencji uczestników.

Plan

CCEO składa się z 1546 dział. Nie jest podzielona na książki, a tylko na 30 tytułów, więc sprawa wydaje się bardziej fragmentaryczna niż w kodzie łacińskim .

Główne cechy kodu orientalnego

Terminologia

Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich (CCEO) definiuje pojęcia „Kościół na własnych prawach” i „obrządek” w następujący sposób:

Rytuały, których w Kodeksie jest kwestią, są, o ile nie zaznaczono inaczej, tymi, które wynikają z tradycji aleksandryjskiej, antiocheńskiej, ormiańskiej, chaldejskiej i konstantynopolitańskiej.

Konwergencje i najwyższa władza rzymskiego papieża

Poza wielkimi różnicami teologicznymi, Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 r. I Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich z 1990 r. Zbiegają się w wielu przepisach prawnych. Zachodni kanoniści chętnie odwołują się do CCEO, o ile niektóre z jej kanonów dostarczają użytecznych szczegółów lub niuansów pozwalających lepiej zrozumieć wolę prawodawcy. Na przykład dla specjalistów kanon 776 § 2 CCEO zapewnia użyteczną precyzję w porównaniu z jego łacińskim odpowiednikiem (ok. 1055): „  z instytucji Chrystusa małżeństwo…”.

Ponadto KKKW pełni uznaje moc „ rzymskiego papieża  ” (nazwa prawna papieża ): To on ogłosił kod, to jest ten, który „posiada najwyższy, pełny, bezpośredni i uniwersalny moc” (może 43) w Kościół, on sam może erygować lub modyfikować patriarchat lub większy Kościół arcybiskupów i tak dalej. Mogą. 45 dalej precyzuje: „Z racji swojego urzędu Biskup Rzymu nie tylko sprawuje władzę nad całym Kościołem, ale także uzyskuje nad wszystkimi eparchiami i ich przegrupowaniami prymat władzy zwyczajnej, która jest jednocześnie umacniana. zagwarantował biskupom właściwą, zwyczajną i bezpośrednią władzę nad powierzoną ich opiece eparchią. „Ale działa w komunii z innymi biskupami, to znaczy w logice wspólnego działania, a nie rywalizacji:” § 2 „Pełniąc swój urząd Najwyższego Pasterza całego Kościoła, Biskup Rzymu jest zawsze w więzi komunii ze wszystkimi innymi biskupami, jak również z całym Kościołem; ma jednak prawo określić, stosownie do potrzeb Kościoła, osobisty lub kolegialny sposób sprawowania tego urzędu. § 3. Od wyroku lub dekretu Biskupa Rzymu nie przysługuje odwołanie ani odwołanie. ”

Specyfika

Jednak wschodnie prawo kanoniczne zawiera wiele cech szczególnych. Niektórzy dotykają tylko słownictwa: tam, gdzie Kościół łaciński używa terminów biskup i wikariusz biskupi , Kościoły wschodnie mówią o egzarchii i synchronizacji.

Tradycyjnej hierarchii Kościoła łacińskiego, która obejmuje prowincje kościelne i diecezje (tutaj odpowiednio Kościół Metropolitalny i Eparchia), CCOE przyznaje ważne miejsce siedzibom stojącym na czele własnego Kościoła, oraz które są kilku typów:

Kościoły Wschodnie nie wymagają celibatu z księży , ale tylko biskupów, kilka kanonów obecnych różnic w tym względzie pomiędzy łacinników i orientalnej. Jednak po wyświęceniu księża nie mogą już żenić się ani ponownie ożenić.

W sprawach karnych Kościoły wschodnie podlegają ekskomunice mniejszej, która jedynie uniemożliwia im przyjmowanie Eucharystii .

Źródło

Zobacz też

Uwagi i odniesienia

  1. Marc Agostino , papież Pius XI i opinia (1922-1939) , t.  150, Persée - Portal czasopism naukowych w SHS,1991( czytaj online )
  2. Cirillo Korolevsky , „  Metoda opracowania kodeksu wschodniego prawa kanonicznego  ”, Revue des Sciences Religions , t.  18, n o  3,1938, s.  293-318 ( DOI  10.3406 / rscir.1938.1763 , odczyt w Internecie , dostęp 25 stycznia 2021 )
  3. Acta Apostolicae Sedis , t. 21, s. 669
  4. "  Rzym: Benedykt XVI przyjmie uczestników na Kongresie Kodeksu Prawa Kanonicznego Wschodu - Swiss Catholic Portal  " , na cath.ch (dostęp 25 stycznia 2021 )
  5. CCEO § 27.
  6. CCEO § 28.
  7. Jeśli wyświęcanie żonatych mężczyzn jest dozwolone na terytoriach tradycyjnie obrządku wschodniego, wymaga to uprzedniej zgody Stolicy Apostolskiej w krajach, do których przybyli katolicy obrządku wschodniego. To samo dotyczy kapłaństwa sprawowanego przez żonatych księży.

Bibliografia

Linki zewnętrzne