Claude François Bidal d'Asfeld

Przydzielony do armii pomocowej pod dowództwem marszałka Berwicka w 1707 r., znalazł się w bitwie pod Almansą . Wrogowie najpierw spasowali pierwszą linię prawego skrzydła armii francuskiej, ale Chevalier d'Asfeld, stojący na czele drugiej linii, pokonał napastników, a następnie zaatakował prawe skrzydło wroga, odkładając je. uciekinierzy. Dzień po bitwie zdobył kilku generałów i 13 batalionów wroga, w tym 5 angielskich, 5 holenderskich i 3 portugalskie. Armia dwóch koron Francji i Hiszpanii podzielona na dwa korpusy, Chevalier d'Asfeld, na czele jednego z tych korpusów, wkroczył do królestwa Walencji i zaatakował na początku maja miejsce Xativa . Zajął to miejsce w ciągu kilku dni, nie wahając się zburzyć dwóch osadzonych w okopach klasztorów. Garnizon złożony z Anglików i Holendrów, wspomagany przez mieszkańców, broniąc ziemi z ulicy na ulicę, rycerz z Asfeld z bronią w ręku podał pod ostrze miecza wszystko, co znaleziono. Do zamku rzuciły się regularne oddziały; a ponieważ Francusko-Hiszpanie mogli ich do tego zmusić tylko narażając się na utratę wielu ludzi, Kawaler d'Asfeld postanowił zablokować ten zamek czterema batalionami i ponownie zmobilizować resztę swoich wojsk do innych wypraw.

Zdobył miasto Chert , u wejścia do gór Morella . Pobierana przez marszałka Berwick z blokadą z Tortosa , objął miejsce na12 czerwca 1708 i uzyskał swoją kapitulację dnia 7 lipca. Naprawił wyrwę w fortyfikacjach, zanim został odwołany do królestwa Walencji, aby całkowicie dokończyć podporządkowanie kraju. Podszedł do Denia , otworzył wykop dalej7 listopada, przedarł się przez mury 9-go, 12-go zaatakował na czele grenadierów . Zdobył miasto, ale został lekko ranny w udo i nie mógł zapobiec zabarykadowaniu się tysiąca wrogów w zamku, jednym z najsilniejszych w królestwie Walencji. Władca miasta, rycerz Asfeld, zajął klasztor Saint-François, umocniony przez aliantów posterunek, przez który zamek mógł otrzymywać pomoc od morza.Na wybrzeżu pojawiły się bowiem cztery budynki, przeładowane wojskiem i amunicją pomóc oblężonym; ale zdobycie klasztoru zabroniło schodzenia na ląd. Rycerz z Asfeld zbombardował zamek i zmusił gubernatora do poddania się17 listopada 1708. W tym miejscu znaleziono żywność na ponad pół roku, 50 sztuk armat, kilka moździerzy i 100 „tysięcy” prochu . Następnie utworzył oblężenie Alicante na30 listopada ; wziął jeden z przedmieścia 1 st grudnia; nazajutrz zajęli dwa inne przedmieścia i sforsowali szańce, chociaż nie doszło do wyłomu. Miasto skapitulowało3 grudnia 1708. Sezon jest już za późno na oblężenie zamku, zablokował go do6 kwietnia 1709, w tym czasie, na odmowę gubernatora poddania się, Chevalier d'Asfeld zarządził podpalenie miny załadowanej 1200 kwintalami prochu, a która swoim wybuchem zabiła 150 Anglików, zrujnowała domy zamku, bastion, część drugiego ogrodzenia placu i duża cysterna. Przygotowywaliśmy się do szturmu po zbombardowaniu cytadeli do15 kwietniaaby uczynić wyłom bardziej praktycznym, gdy dwanaście angielskich statków zbliży się w zasięgu działa; zakotwiczyli i ostrzeliwali wojska francuskie przez sześć godzin. Chevalier d'Asfeld odpowiedział artylerią i uniemożliwił Anglikom lądowanie. Angielski generał, rozpaczliwie pragnący pomóc Alicante, poddał się18 kwietnia 1709. Ten ostatni podbój, po zakończeniu podboju królestwa Valence, Chevalier d'Asfeld został mianowany gubernatorem.

Król Hiszpanii pozwolił mu dodać do tarczy herbowej te z królestwa Walencji, z mottem:

Służył w 1710 r. w armii Dauphiné dowodzonej przez marszałka Berwicka , który pozostał tam w defensywie; następnie dowodził hrabstwem Nicei pod dowództwem hrabiego Grignana i uzyskał dowództwo w Prowansji w 1712. Maszerował pod dowództwem marszałka Berwicka na pomoc Gironne , której wrogowie podnieśli oblężenie7 stycznia 1713. Służył w tym samym roku w armii nadreńskiej pod dowództwem marszałka Villarsa w zdobyciu Speyer , Wormacji , Kaiserslautern , a także w oblężeniu Landau , zainwestował22 czerwca i wziął 20 sierpnia 1713. Wyróżnił się porażką generała Vaubonne , którego okopy zostały wymuszone20 września 1713. Potem służył w biurze Fribourg , opuszczony przez załogę, 1 st listopada, a twierdza i zamek, który przekazał na 16. Dowodził w Freiburg, po zrobieniu tego.

Zatrudniony przy oblężeniu Barcelony (1714) pod marszałkiem Berwickiem, montował tam okopy i brał udział w zdobyciu tego miejsca, które zostało szturmowane na11 września, po 11 miesiącach blokady i 61 dniach otwartych wykopów. Dwór madrycki, nie mogąc pogodzić się z Majorkami, postanowił w 1715 r. poddać ich siłą i powierzył tę wyprawę kawalerowi d'Asfeld. Wypłynął: opuścił Barcelonę dalej11 czerwcaprzybył 14-go w zasięgu wzroku wyspy Majorka  ; wylądował 15-go bez żadnych przeszkód w Cala-Longa, posunął się na Alcúdia 18-go i wezwał to miejsce do poddania się. Gubernator, który odmówił zastosowania się do tego wezwania, został do tego zmuszony przez mieszkańców. 20-go poddało się z kolei kilka innych miast i zamków. Chevalier d'Asfeld pomaszerował następnie na Palma de Mallorca , stolicę wyspy: garnizon odbył wyprawę 29-go, która została mocno odparta, a Palma skapitulowała 29-go.2 lipca. Do kapitulacji objęto wyspę Ibiza . W Palmie znaleziono 200 sztuk armat, wszelkiego rodzaju żywności i amunicji.

Regencja

Chevalier d'Asfeld po ponownym zaokrętowaniu sprowadził wojska francuskie z powrotem do Barcelony. Król Hiszpanii ustanowił go Rycerzem Złotego Runa na21 sierpnia 1715i dziedziczny markiz d'Asfeld .

W czasie polisynodii regent mianował go do Rady Wojennej (1715-1718) i mianował dyrektorem generalnym fortyfikacji . Ten ostatni urząd, długo po upadku polisynodii i stłumieniu soboru wojennego, utrzymał aż do swojej śmierci w 1743 roku. Na czele fortyfikacji zobowiązał się uczynić z inżynierów króla prawdziwy korpus.

Był zatrudniony w 1719 roku, pod marszałek Berwick podczas oblężenia San Sebastian (Hiszpania) , który pokonał wyścigi na 1 st sierpnia, a od zamku, który przekazał na17 sierpnia 1719. Został następnie wykorzystany do zdobycia fortów i zamku Urgell oraz do oblężenia Róż , które deszcze zmusiły do ​​porzucenia.

Uzyskał rząd w Château Trompette (1720), został mianowany głównodowodzącym prowincji Guyenne i podporządkowany rozkazom marszałka Berwicka (1721).

Polska wojna o sukcesję

Pełniąc obowiązki głównodowodzącego Armii Włoch (1733), znalazł się podczas oblężenia Gerra-d'Adda , gdzie w nocy 17 w nocy otworzył okopy.18 listopadai kto skapitulował 28 listopada 1733. Potem Pizzighettone się zaczęło29 listopada, a zamek w Mediolanie został przejęty29 grudnia 1733. Brał udział w podboju Trezzo, Lecco, Fuente, Saravalle, Novary, Arrony, które zostały porwane w pierwszych dniachStyczeń 1734 ; Tortone zaoferował swoją kapitulację dalej4 lutego 1734.

Przeszedłszy z armii włoskiej do armii nadreńskiej, pod dowództwem marszałka Berwicka, przeprawił się przez Ren na wyspę Nekerau pod Mannheim 34 batalionami i 40 szwadronami, zmusił nieprzyjaciół do podziału i tym sposobem uprzywilejował. atak na szańce Ettlingen , który był kontynuowany4 maja. Inwestuje Philippsbourg , na czele 32 batalionów i 2 pułków dragonów,23 maja 1734. Założył dwa mosty na Renie: jeden w Germersheim , drugi w Oberhausen (Ren). Utworzony marszałek Francji po śmierci marszałka Berwicka, objął dowództwo Armii Renu. 22 czerwca 1734, zaatakował i oczyścił krytą drogę przed Philippsbourg , umieścił tam 60 jeńców i wykonał ukoronowaną pracę  : Philippsbourg poddał się dalej18 lipca 1734. Marszałkowi udało się zredukować to miejsce pomimo wylewu Renu, który zalał okopy i wszystkie najazdy.

Wziął Wormsa 23 lipca 1734. Oddział wysłany przez marszałka Asfeld pokonać, w pobliżu Moguncji ,9 sierpnia, 2500  huzarów , z czego 80 zginęło. Uzyskał rząd w Strasburgu, który od śmierci marszałka Berwicka pozostaje nieobsadzony; jednocześnie przekazał rządy w Chateau Trompette i złożył przysięgę w ręce króla , jako marszałka Francji ,10 listopada 1734. Następnie wycofał się ze służby i zmarł w Paryżu dnia17 marca 1743, 76 lat.

Życie rodzinne

Asfeld kupił w 1719 hrabstwo Jouy-en-Josas i uzyskał jego erekcję w markizacie, ale został mu odebrany przez wycofanie linii w następnym roku. To był bardzo zły interes, ponieważ w międzyczasie cena ziemi gwałtownie wzrosła w wyniku spekulacji wokół systemu Prawa. 20 marca 1728, kupił resztę hrabstwa Avaux, składającego się z Avaux-le-Château, Avaux-la-Ville, Aire, Vieux i Vauboison. Seigneury został następnie ustanowiony jako markiza (1730). Avaux-la-Ville, które do 1671 roku nosiło nazwę Ecry, ponownie zmieniło nazwę i stało się Asfeld .

Ożenił się w 1. małżeństwie dnia 28 kwietnia 1717Jeanne Louise Joly de Fleury (1698-23 listopada 1717), córka Josepha Omera Joly, lorda Fleury i La Mousse, rzecznika generalnego w parlamencie paryskim, i Louise Bérault; potem w drugim małżeństwie, wwrzesień 1718 Anna Leclerc de Lesseville (1698-30 stycznia 1728), Córka Mikołaja Leclerc Lesseville, pana Mesnil-Durand i Thun, doradca Wielkiej Rady (1674) i przewodniczącego Parlamentu (1677), doradca 5 th Domu badań (1677) oraz prezydenta (1706), oraz Marguerite Valentine Lallemant.

Z drugiego małżeństwa miał Claude Etienne (1719-1793), 2 e  markiza Asfelda i Kastylię, męża Anny w 1755 roku Pajota z Villepenot, który miał romans z Charlesem Nicolasem Duclosem Fresnoyem , królewskim notariuszem i patronem malarza Jean-Baptiste Greuze , miał syna: barona Charlesa Athanase Walckenaera . Para rozdzielone w 1763 roku po urodzeniu trzech uzasadnionych dzieci (potomka książę de Bethune Hesdigneul ) i Claude-Etienne poślubił w 2 th  ślub Angélique Thérèse de Mailly (SP).

Znał księżną Maine, do której salonów literackich i przyjęć Grandes Nuits de Sceaux bywał , wydawanych w jego Château de Sceaux przez jego wiernych rycerzy z Zakonu Miodowej Muchy .

Jego pomnik pogrzebowy znajduje się w kościele Saint-Roch (Paryż) .

Herb

Postać	Imię i herb księcia
	Kwartalnego 1 st i 4 th czerwony diapered od ... do zakrętu Azure trzy złote korony, naczelny i podstawy dłoni to samo; do 2 ND i 3 rd Azure z issuant lew Srebrzystej, pokryte tym samym (lub złota), który z 3 rd pominięte; ponad wszystko, Lub z czterema kumplami Gules (Aragon), zwieńczonym książęcą koroną ze złota, zwieńczoną gryfem wychodzącym z tej samej Walencji .

Załączniki

Bibliografia

• Jean-Baptiste de Courcelles, Słownik historyczno-biograficzny generałów francuskich, od XI w. do 1820 r. , t.  II, Paryż, Arthus-Bertrand,1821, s.  287-290.
• Hyacinthe Robillard d'Avrigny , Pamiętniki służyć uniwersalnej historii Europy od 1600 do 1716. Z refleksjami i uwagami krytycznymi , Paryż, Veuve R. Mazières, 1724-1725.
• Père Griffet, Journal historique de Louis XIV .
• Charles Sevin de Quincy , Historia wojskowości panowania Ludwika Wielkiego ,1726, 8 obj.
• Charles-Jean-François Hénault , Chronologiczne podsumowanie dziejów Francji do śmierci Ludwika XIV ,1744.

Uwagi i referencje

1. Louis Moréri  : Wielki słownik historyczny, czyli osobliwa mieszanka historii sakralnej i świeckiej, tom 7, s. 807
2. Na komisję 7 listopada.
3. Zamek poddał się 30 czerwca 1692 r.
4. W patencie z 28 kwietnia 1694 r.
5. Pismami z 6 czerwca tego samego roku.
6. Listami z 22 maja 1702 r.
7. W patencie z 23 grudnia 1702 r.
8. Mocą z 26 października.
9. Na mocy 1 st marca 1711.
10. Kiedy regent Francji wypowiedział wojnę Filipowi V, chciał przekazać część dowództwa armii markizowi d'Asfeld; ten ostatni, pokazując złote runo, które nosił, odpowiedział: „Monseigneur, co mam zrobić z tym, co dostałem od króla Hiszpanii?” Zwolnij mnie z służenia przeciwko jednemu z moich dobroczyńców. "
11. Dekretem z 30 sierpnia 1715 r.
12. Alexandre Dupilet, Absolutna regencja . Philippe d'Orléans i polisynodia (1715-1718) , Seyssel, Champ Vallon, coll.  „Ery”,2011, 437  s. ( ISBN  978-2-87673-547-7 )
13. Na mocy przepisów z 19 października 1720 r.
14. Czekając na marszałka de Villarsa.
15. Mapa Campement des Troupes du Roy w Piciguiton. Okop otwarty w nocy od 17 do 18 9bre 1733
16. Wspomnienia wojny włoskiej od 1733 do 1736, s. 38
17. Pismami z dnia 1 st kwiecień 1734.
18. Stan podany w Wersalu 14 czerwca.
19. Na mocy przepisów z 15 sierpnia 1734 r.
20. Thiou (Eric), Słownik tytułów ... , Wersal,2003, s. 144.
21. Genealogia Bidal d'Asfeld , Benoît de Diesbach Belleroche, Fryburg, 2002.

Powiązane artykuły

• Rada Wojenna
• Claude Louis Hector de Villars
• Antoine V de Gramont
• Jacques François de Chastenet de Puységur
• François Duńczyk z Joffreville
• Charles Armand de Gontaut Biron
• Karol Eugeniusz de Lévis-Charlus

• Francois de Reynold
• Armand de Mormès de Saint-Hilaire
• Claude Le Blanc
• Dominique Claude Barberie z Saint-Contest
• François de Franquetot de Coigny

Linki zewnętrzne

• Ewidencja organów  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • Uczelniany system dokumentacji
  • Gemeinsame Normdatei
  • Identyfikator WorldCat
• Genealogia Bidal d'Asfeld , Benoît de Diesbach Belleroche, Fryburg, 2002.