Claude-Louis Petiet | ||
Claude-Louis Petiet i jego dwaj synowie , (135.5 x 112 cm) , przez Andrea Appiani ( 1754 - 1.817 ). | ||
Narodziny |
9 lutego 1749 Chatillon-sur-Seine |
|
---|---|---|
Śmierć |
25 maja 1806(w wieku 57 lat) Paryż |
|
Pochodzenie | Francja | |
Lata służby | 1766 - | |
Nagrody |
Kawaler Królewskiego i Wojskowego Orderu Świętego Ludwika Wielkiego Oficera Legii Honorowej |
|
Daniny |
Nazwa wygrawerowane pod Łukiem Triumfalnym ( 10 th kolumna) wszedł do Panteonu w Paryżu 27 maja 1806 (Vault V) |
|
Rodzina | Rodzina Petiet | |
Claude-Louis Petiet (9 lutego 1749w Châtillon-sur-Seine -25 maja 1806) jest francuskim politykiem.
Komisarz wojenny w 1778 r., Wybrany do Rady Starszych w 1795 r., Został mianowany ministrem wojny8 lutego 1796. Zostaje zwolniony14 lipca 1797przez „triumwirat” ( Paul Barras , Jean-François Reubell i Louis-Marie de La Révellière-Lépeaux ).
Powołany do Rady Stanu przez Napoleona Bonaparte , został generalnym intendentem armii w obozie w Boulogne w 1805 r., A następnie senatorem w 1806 r . Jego imię jest wyryte na Łuku Triumfalnym de l'Etoile .
Żandarm w towarzystwie królowej October 20, 1766, sub-delegować ogólne gospodarowania Brytanii na 1 st września 1775, kantyna (wynajmowane obciążenia 30 września 1778), był zatrudniony w Saint-Malo 26 grudnia 1778 przez funkcję administratora od 25 czerwca , 1779 do sierpnia 1780.
W sierpniu 1781 r. Piastował urząd, urzędnik policji straży przybrzeżnej dywizji brzeskiej , 8 marca 1782 r. Był zatrudniony w Rennes w 1788 r., A w czerwcu 1790 r. Został prokuratorem syndykalnym Ille-et-Vilaine .
Kantyna, wielki sędzia wojskowy z 13 th Division na 1 st października 1791, Komisarz Generalny Armia Centrum Marzec 31, 1792, akurat w tej samej pojemności z armii Ardenów 1 st października 1792, jest upoważniony do powrócić do 13 th podziału 31 października 1792 r.
Zatrudniony w Lorient przez przedstawicieli ludu zachodniego do zaopatrywania Lorient, Belle-île , Port-Louis i Groix 15 lutego 1793 r., Został mianowany głównym ordynatorem armii wybrzeży 25 lutego 1793 r. Główny oficer Côtes de Brest i Côtes de Cherbourg na 1 st maja 1793 on przynosi do tego usługowego 13 th podziału 20 września 1793.
Zawieszony przez przedstawicieli ludu i aresztowany 2 grudnia 1793 r., Powrócił do obowiązków tych samych przedstawicieli 29 grudnia 1793 r.
Naczelny pełnomocnik armii Sambre-et-Meuse 15 kwietnia 1795 r. Przeszedł w tym charakterze do armii wybrzeży Brześcia 19 czerwca 1795 r. Członek rady starszych w październiku 1795 r., Zastępca Ille - et-Vilaine, następnie Côte-d'Or, został ministrem wojny 8 lutego 1796 r. (po podpisaniu dekretu o mianowaniu generała Bonaparte na stanowisko dowódcy armii włoskiej ).
Opuszczając ciało ustawodawcze 20 maja 1797 r., Został usunięty ze stanowiska ministra wojny 23 lipca 1797 r.
Członek Conseil des Cinq-Cents w 1799 r., Szef pierwszego wydziału w Ministerstwie Wojny 12 listopada 1799 r., Radny stanu 24 grudnia 1799 r., A 7 lutego 1800 r. Został głównym inspektorem rewizji.
Podczas misji w Genewie 28 kwietnia 1800 r. Został mianowany ministrem nadzwyczajnym w Cisalpine w 1800 r., Przewodniczącym Komisji Nadzwyczajnej Rządu Republiki Cisalpejskiej (1800-1802) i przewodniczącym Consulta (1800-1802).
Radny stanu w służbie nadzwyczajnej 22 września 1800 r. Został zastąpiony w gronie inspektorów 19 września 1801 r.
Komisarz Generalny sześciu obozów w dniu 22 czerwca 1803 roku, Przewodniczący Kolegium Wyborczego Yonne w dniu 25 lutego 1805 roku, był generał szafarzem Grande Armée w dniu 29 sierpnia 1805 roku i zorganizował obóz Boulogne i kampanii Austerlitz.
Senator Pierwszego Cesarstwa , w dniu 21 maja 1806 roku, zmarł w dniu 25 maja 1806 roku w jego hotelu, prąd 8 rue Monsieur w Paryżu 7 th następnie 6 rue de Fréjus. Napoleon zmusił go 27 maja do wygłoszenia okazałego pogrzebu z udziałem Senatu i głównych dygnitarzy Cesarstwa. Po ceremonii, która odbywa się w Kościele Misji Zagranicznych przy rue du Bac, zwłoki przewożone są do Panteonu w Paryżu . Jego pogrzebową pochwałę wygłasza matematyk Monge , przewodniczący Senatu, który szczegółowo śledzi swoją karierę. Organizację uroczystości reguluje Joseph-François Baudelaire, szef gabinetu senatora Clément de Ris, pożyczkodawcy Senatu. J.-F. Baudelaire jest ojcem pisarza Charlesa Baudelaire'a .
Promocja Wojskowej Szkoły Techniczno-Administracyjnej Armii (EMCTA - rozwiązana w 2010 r.) W latach 2007-2008 nosi imię: Intendant Général Petiet.
Pięćdziesiąt lat po śmierci Intendenta Generalnego, 13 lutego 1854 roku, Sainte-Beuve napisał w swoich poniedziałkowych Causeries :
„Pośród zbyt znanych skandali, które charakteryzują administrację Dyrektorium, ministerstwo Petiet było zaszczytnym wyjątkiem. Ten minister, człowiek dobry i zasłużony, zajął się prowadzeniem regularnych ksiąg rachunkowych i po roku ćwiczeń przedłożył pełną tabelę swoich działań osądom Rad Legislacyjnych i opinii publicznej; Zrobił to bez niechęci i szczerze. "
Zawsze był umiarkowany i wiedział, jak utrzymywać kontakty z członkami Ancien Régime , najwyraźniej ułatwiając nadejście Bonapartego. Uwaga stwierdza:
„Petiet i Truguet byli chętni na umiarkowaną imprezę doradczą. Pomogli w powrocie do ojczyzny dużej liczbie emigrantów, których obecność budziła urazę. "
Fragment ze wspomnień Auguste-Louisa Petiet pokazuje, że stacjonując w Rennes podczas Rewolucji, był podczas jednej ze swoich wypraw zatrzymanych przez Chouanów . Kiedy sam siebie wyznaczył, pozwolili mu odejść, co świadczy o opinii, jaka panowała o nim w partii rojalistów.
W czasie zamachu stanu Fructidor ostrzegał swoich przyjaciół przed przejściem wojsk Hoche w „promieniu konstytucyjnym”, że żadne wojska nie mogą przekraczać granicy bez zezwolenia organu ustawodawczego. Doprowadziło to do aresztowania Dyrektorium w Five Hundred Tribune 30 Messidor przez Delahaye. W czasie zamachu stanu 30 Prairial z Lucienem Bonaparte , Jourdanem i Augereau poprosił o ich rezygnację z La Revellière i Merlin.
W piśmie z dnia 17 października 1799 roku do César de La Tour-Maubourg , Lafayette napisał:
"Petiet, bliski przyjaciel Moreau, błagał mnie, żeby dać mi znać, że jego przyjaciel ... nie miał charakteru, by opuszczać zwykły marsz i że jednym słowem, dobrym jak na dowódcę bitwy, nie był czysty ... dla biznesu. Jednak dokładnie z nim rozmawialiśmy i czekam na wieści o tej rozmowie. "
Prawdą jest, że jako minister wojny Petiet podpisał nominację Bonapartego na czele armii włoskiej i Moreau na czele armii Renu. W notatce do generała Reyniera Moreau napisał:
„Aubert de Bayet nie jest już ministrem wojny, zastępuje go komisarz Petiet. Znam go, to bardzo utalentowany człowiek. "
We wspomnieniach jego syn Augustin Petiet pisze tak:
„Wręczyłem listy cesarzowi, który zapytał mnie o moje imię, odpowiedziałem ze łzami, pamiętając bez wątpienia, że widział mnie w Austerlitz. Napoleon nie powtórzył zadanego mi pytania. Twój ojciec, powiedział mi, był uczciwym człowiekiem, wiele zrobił dla państwa, będzie żył w historii . "
Gdy jednak znajomy rodziny prosi o rentę dla wdowy, cesarz odpowiada:
„[…] w jaki sposób Monsieur Petiet nie stał się bogaty, dałem mu 20 razy szansę na zbicie fortuny? "
Wreszcie to Senat, a nie cesarz, przyznaje wdowie emeryturę w wysokości 6000 franków. Wydaje się, że na skale Świętej Heleny Napoleon ocenia Claude Petiet z bardziej moralnego punktu widzenia, ponieważ pisze tak:
„Wybitne zasługi, jakie minister Petiet wyświadczył administracji wojny, zwłaszcza zasługa bycia pierwszym od rewolucji, która przedstawiła jasny i precyzyjny rachunek wydatków jego posługi, nie uchroniły go od hańby. Jednak potem, jak zawsze, w swojej długiej karierze administracyjnej wyróżniał się uczciwością. Zmarł bez majątku, pozostawiając swoje dzieci jako dziedzictwo tylko z szacunkiem, który tak słusznie nabył. "
Inny syn, Sylvain Petiet, pisze Souvenirs d'un page de l'empereur, w której wspomina o swoim ojcu.