Kolej La Mure

Kolej La Mure
Linia z Saint-Georges-de-Commiers do Korpusu
przez La Mure
Zdjęcie poglądowe artykułu Chemin de fer de la Mure
Pociąg z kolei Mure na wiadukt Vaulx
Kraj Francja
Obsługiwane miasta Jeżyna
Historyczny
Uruchomienie 1888  - 1932
Elektryfikacja 1906
Zamknięcie 1949  (częściowe zamknięcie)
Kupiec CF Saint-Georges-de-Commiers
w la Mure (od 1888 )
Charakterystyka techniczna
Długość 67  km
Rozstaw metryczny (1000  m )
Elektryfikacja 2400  V cc
Maksymalne nachylenie 28,5  ‰
Liczba sposobów Pojedynczy pas
ruch drogowy
Właściciel Departament Isère
Operator (y) Linia nie obsługiwana
ruch drogowy Turystyczny

La Mure kolejowy , znany również jako małego La Mure pociągiem , jest kolejka wąskotorowa, która od 1997 roku stała linia turystyczny łączący Saint-Georges-de-Commiers do La Mure , w południowej części departamentu Isère .

Od czasu ogromnego osuwiska 26 października 2010z klifu z widokiem na linię, ruch zostaje przerwany i tylko muzeum Kopalnia Obrazu przylegające do linii w La Motte-d'Aveillans pozostaje otwarte. Jednak po dziesięciu latach przerwy w ruchu planowane jest ponowne otwarcie linii na odcinku 15 km od La Mure .1 st lipca 2020, a następnie przełożone na wiosnę 2021 r.

Historia

Linia Saint Georges - La Mure

Prawo 17 lipca 1879 r(znany jako plan Freycineta ) ustala klasyfikację 181 linii kolejowych, które mają zostać wybudowane w sieci kolei użyteczności publicznej. Spośród nich, z linii La Mure (Isère) w linii z Grenoble luki prowadzi n o,  127.

W 1880 roku podjęto decyzję o połączeniu obszaru górniczego La Mure koleją z obszarem metropolitalnym Grenoble, jego głównym klientem. Płaskowyż Matheysine , położony na wysokości 900 m n.p.m. oraz dolina Izery , 600 m niżej, co utrudnia wyznaczenie trasy. Po wyłączeniu rampy Laffrey trasa musiała prowadzić dolinę Drac , która jest bardzo pagórkowata w tym sektorze. Te szczególnie trudne warunki geograficzne skłoniły do ​​wyboru wąskotorówkę (1 metr), pozwalającą na mniejszy rozstaw konstrukcji i mniejsze promienie łuków. Linia odpowiadałaby zatem najbliższej standardowej linii torów, linii z Grenoble do Gap , która biegnie wzdłuż Drac z Grenoble do Saint-Georges-de-Commiers .

Deklaracja użyteczności publicznej pochodzi z 27 marca 1881 r.(dla głównej linii i odgałęzienia z La Motte-d'Aveillans do Notre-Dame-de-Vaulx). Budowa prowadzona pod kierunkiem Ponts et Chaussées trwa sześć lat i kosztuje dwanaście milionów franków w złocie . Nowa linia o długości trzydziestu kilometrów składa się ze stu czterdziestu dwóch obiektów inżynieryjnych, w tym sześciu dużych wiaduktów i 18  tuneli, których łączna długość przekracza cztery kilometry. Chociaż całkowita różnica wysokości wynosi 600 metrów, linia nie obejmuje żadnego nachylenia większego niż 28,5  ‰ . Założenie platformy pod wybrzeżem Crozet (balkon Drac), jest przedmiotem jednej operacji: z przeciwległego brzegu Drac klif był bombardowany armatami, aż narysowano tam dostateczne wycięcie, aby robotnicy może zdobyć tam przyczółek i rozpocząć pracę.

Linia zostaje otwarta w dniu 24 lipca1888 , otwarty w dniu1 st sierpień 1888, obsługiwany przez firmę Fives-Lille w trakcji parowej, a następnie od 1892 r. przez serwis Ponts et Chaussées de l'Isère. W tym samym roku wykonano odgałęzienie ze stacji La Motte-d'Aveillans w górę strumienia Vaulx do Notre-Dame-de-Vaulx , aby obsługiwać kopalnie. Przy wyjeździe ze stacji Motte-d'Aveillans węzeł ten ominął wzgórze, przez które główna linia przecinała się w tunelu, tak że w planie skrzyżowanie dwukrotnie przecinało trasę głównej linii przedłużenia tego odgałęzienia w kierunku Laffrey , ale ten projekt nie nastąpił.

Kolejne odgałęzienie o długości około pięciuset metrów tworzy się w łuku, kilka metrów od wejścia do tunelu pod Col de la Festinière (strona płaskowyżu Matheysin). Oddział ten był obsługiwany trakcją konną do obsługi szybu kopalni jeszcze przed zelektryfikowaniem linii. Obecnie, na prawo od pociągu, w kierunku La Mure-St Georges de Commiers, tuż przed rozpoczęciem zjazdu, nadal można zobaczyć zarośnięty peron. Ta 500- metrowa krzywa  jest początkiem gałęzi. Oddział Notre-Dame-de-Vaulx jest nieczynny12 maja 1936 r a likwidacja odbywa się w dniu 15 lutego 1952. Ta gałąź nigdy nie była zelektryfikowana. Dziś stała się ścieżką dla kolarstwa górskiego, dostępną dla początkujących: stok jest bardzo niski, charakterystyczny dla każdej klasycznej platformy kolejowej.

W 1978 roku prywatna firma przejęła obsługę ruchu pasażerskiego na linii w celach turystycznych. Handel węglem trwał do 1988 roku.

Trasa

Linia pochodzi ze stacji Saint-Georges-de-Commiers , położonej na wysokości 316 metrów, dzielonej ze stacją SNCF na linii Grenoble-Gap . Tory SG-LM są równoległe do (pojedynczego) toru SNCF, bez połączenia lub platformy przeładunkowej.

Linia jest zorientowana w kierunku północnym i od razu skręca o 180  stopni w tunelu, aby dotrzeć do wzgórz Commiers, po których wspina się szerokimi pętlami. Trasa wkrótce dominuje w dolinie Drac, w której zapora Notre-Dame-de-Commiers zachowuje wtórne jezioro. Linia jest nieruchoma i przez krótki czas w zalesionym krajobrazie. Po ominięciu płaskowyżu Monteynard tor, nagle przylegający do boku klifu przy wyjściu z tunelu, dominuje nad jeziorem Monteynard-Avignonet o ponad sto pięćdziesiąt metrów, prawie pionowo.

Następnie linia rozgałęzia się na wschód i wchodzi do doliny La Motte . Po obejrzeniu „zamku z trzystu sześćdziesięcioma pięcioma oknami” dociera do stacji La Motte les Bains. Po przekroczeniu wiaduktu Vaulx tor wykonuje dwie pełne pętle, aby dotrzeć do dwóch równoległych wiaduktów w Lolla w różnicy wysokości . Oddziela je ścieżka o długości 1,5 kilometra, przy czterdziestu metrach różnicy wysokości.

Pomiędzy wiaduktem Vaulx (wys. 710  m ) a stacją La Motte-d'Aveillans (wys. 875  m ), tylko jeden kilometr w linii prostej, trasa rozciąga się na ponad sześć kilometrów. Połączenie między La Motte-d'Aveillans i równiną Susville odbywa się przez tunel o długości ponad kilometra (tunnel de la Festinière , wysokość 925  m ).

Z Susville do La Mure trasa biegnie wzdłuż starych instalacji i osiedli robotniczych połączonych z kopalnią, wracając na wysokość 882 metrów na końcu. Długość trasy wynosi dokładnie trzydzieści kilometrów, a odległość w linii prostej między dwiema stacjami końcowymi wynosi szesnaście kilometrów.

Arcydzieła

Tunele

Linia ma osiemnaście tuneli, z których siedem przekracza długość dwustu pięćdziesięciu metrów:

Ich łączna długość wynosi cztery kilometry dwieście pięćdziesiąt siedem metrów, czyli ponad czternaście procent długości linii. Wszystkie są zakrzywione, z wyjątkiem najdłuższego i trzech najkrótszych; większość (dwanaście z piętnastu) jest zakrzywiona o minimalnym promieniu tj. sto metrów; dwa z nich wychodzą poza półkole (Ravison i les Ripeaux), dwa inne zbliżają się do niego (Pré Baron i les Chalanches II). Wszystkie znajdują się na stoku od 22,5 do 27,5  ‰ .

Wiadukty

Linia posiada dziewięć mostów lub wiaduktów o długości ponad trzydziestu metrów:

Wszystkie są murowane  ; trzy najkrótsze to mosty łukowe , jednoprzęsłowe, o rozwarciu piętnastu lub dwudziestu pięciu metrów; pozostałe sześć to łukowe mosty złożone z kilku równych łuków, z otworem na dziesięć lub dwanaście metrów. Większość jest zakrzywiona i wszystkie są pochyłe.

Rozszerzenie do Corps i Valbonnais

W obliczu sukcesu linii szybko zrodził się pomysł przedłużenia na południe: w 1904 r. oficjalnie przejęto zasadę przedłużenia do Korpusu i Valbonnais . Zakonnicy z La Salette naciskają na to i rozważają nawet przedłużenie linii kolejką linową do sanktuarium. Pod naciskiem wybranych urzędników z Alp Wysokich jest to linia „od La Mure do Gap by Corps, z oddziałem na Valbonnais”, która jest ogłoszona „użytecznością publiczną” na27 kwietnia 1906.

Budowa napotkała poważne trudności: przekroczenie wąwozu Bonne (200 metrów pionowego spadku, przeszkoda do dziś poważna dla drogi krajowej) prowadzi do dużego objazdu na północ. Przekroczenie Roizonne między Nantes-en-Ratier i Siévoz wymaga imponującego wiaduktu, jednej z ostatnich budowli kolejowych w murze we Francji, prowadzonego pod kierunkiem inżyniera Paula Séjourné .

Oddział do Valbonnais został ukończony i oddany do użytku w 1926 roku . Korpus został osiągnięty w 1932 roku .

Rozszerzenie do Gap

Przedłużenie do Korpusu, a następnie do Gap, linii od Saint-Georges-de-Commiers do la Mure (SG-LM), przewidziane przez prawo z 1906 r., miało na celu ustanowienie prawie bezpośredniego związku między Grenoble i Gap.

Prace rozpoczęły się od Gap. Główną trudnością była budowa ważnego wiaduktu nad potokiem Buzon. I wojna światowa poważnie spowalnia prace. Dopiero w 1930 roku prace na peronie, zakończone w Col de Manse , dotarły do Saint-Bonnet .

Do ukończenia pozostało jeszcze dwadzieścia pięć kilometrów linii, z których dziesięć znajdowało się na występie skalnym nad Drakiem między Aspres-les-Corps a Korpusem. Ale nie było już czasu na budowę linii drugorzędnych. Budowa została przerwana, linia wycofana z eksploatacji30 listopada 1941a „SG-LM-G”, którego akronim wciąż pojawia się na lokomotywach i wagonach, nigdy nie dotarł do Gap. Gdyby ta linia ujrzała światło dzienne, prawdopodobnie odniosłaby taki sam sukces turystyczny jak ta z Saint-Georges-de-Commiers do La Mure („SG-LM”). Węgiel przeznaczony dla regionów południowych mógł przepływać tą trasą, a Gapençais nie musieliby przechodzić przez Croix-Haute, aby udać się do Grenoble.

Niestety ta niedokończona linia, podobnie jak ta z Chorges do Barcelonette , padła ofiarą dekretów „koordynacyjnych” i początków lobby drogowego (minister Paul Reynaud pochodził z Gapençais i prowadził firmę transportu drogowego). Na stacji La Mure znajduje się emaliowana blaszana tablica z napisem „budowa linii między La Mure a Gap”. Tabliczka ta przez długi czas pozostawała przymocowana na zewnątrz stacji, na bramie wjazdowej na tory, dobrze widoczna dla turystów.

Elektryfikacja

Inżynier René Thury wyprodukował pierwszą na świecie w 1903 roku : sześciokilometrowy odcinek linii, znajdujący się pomiędzy stacjami La Motte les Bains i La Motte-d'Aveillans, jest zasilany prądem stałym o napięciu 2400 woltów. Dostarcza ją elektrownia wodna Avignonet na Dracu. Testy okazały się rozstrzygające, linia jest całkowicie zelektryfikowana wListopad 1912. W ten sposób węgiel (czarny) jest transportowany dzięki węglu białemu .

Zasilanie było dostarczane przez linię napowietrzną z dwoma przewodami jezdnymi (+ i - 1200 V) zwaną systemem dwumostowym, który René Thury przetestował w tramwaju z Grenoble do Chapareillan . Lokomotywa E1, „Le Drac”, posiadała cztery niezależne osie napędowe, które łącznie rozwijały moc 500  KM (ok. 367  kW ). Ważył 50 ton i mógł holować dwadzieścia pustych wagonów (czyli sto ton w drodze w górę i trzysta ton na zjeździe z prędkością 22,5  km/h) .

Ta elektryfikacja jest dziś bardzo rzadka przy napięciu 2400  V , z dawniej w Szwajcarii linią Chur - Arosa kolei Rhetiques i koleją Nyon-Saint-Cergue-Morez , które od tego czasu zmieniły swoje napięcie elektryczne. Linia zelektryfikowana pierwotnie obejmowała dwie podstacje, jedną w Ripeaux, a drugą w La Motte les Bains. W 1951 roku linia napowietrzna została przekształcona w jednoprzewodową linię trakcyjną. Do lata 1985 roku działał stary system dystrybucji energii elektrycznej. Konwersja na prąd zmienny na prąd stały nadal dokonywana była za pomocą prostowników rtęciowych z okresu międzywojennego. Od tego czasu istnieje tylko jedna podstacja, zlokalizowana na stacji La Motte les Bains i wyposażona w suche prostowniki półprzewodnikowe. W 1998 roku stacja została wyposażona w nowe transformatory mocy przystosowane do napięcia sieciowego 20 000  V . W 2008 roku całkowicie przebudowano elektryczną linię napowietrzną.

Operacja

Pierwotnie kolej zapewniała transport podróżnych, a także towarów, w szczególności węgla antracytowego z kopalń (antracyt).

W 1935 roku, w okresie letnim, SGLM zapewniał trzy codzienne rejsy w obie strony między Saint-Georges-de-Commiers i Korpusem, a czwartą między Saint-Georges i La Mure. Bilet na podróż powrotną Grenoble - Corps kosztował piętnaście franków (dziesięć za La Mure). Valbonnais było obsługiwane przez bezpośrednie samochody z Saint-Georges odłączone na stacji Siévoz oraz przez ruch między Siévoz i Valbonnais, zapewniający połączenia do iz Korpusu.

Oddział Notre-Dame-de-Vaulx świadczył również usługi pasażerskie do 1936 roku.

Upadek i odrodzenie

Konkurencja na drodze jest śmiertelna dla ruchu pasażerskiego, który zostaje zatrzymany w 1950 roku. Linia została opuszczona w 1952 roku między La Mure a Corps.

SGLM przestaje transportować węgiel dalej 18 października1988 . Ostatnia studnia Houillères du Bassin du Dauphiné (HBD) została zamknięta w 1997 r., po zaciętych walkach górników z zamknięciem tej wyjątkowo bogatej kopalni (95% antracyt).

1978-2010: pierwszy okres eksploatacji turystycznej

Operatorzy

W 1978 roku Sofitec otrzymał misję stworzenia na linii działalności turystycznej. W 1983 r. działalność turystyczną prowadził Régie du chemin de fer de La Mure , zastępując Sofitec.

23 czerwca 1990, działalność turystyczną świadczy Satelam (firma o gospodarce mieszanej) na okres 10 lat. Umowa operacyjna zostaje rozwiązana w dniu5 maja 1997 r..

Z 1 st lutego 1998, kolej Mure jest obsługiwana przez firmę Veolia Transport , spółkę zależną grupy Veolia Environnement (dawniej Vivendi ), przez okres 8 lat. Veolia prowadzi również Chemin de fer de la Rhune w Kraju Basków .

W 2006 roku została podpisana nowa umowa z Veolią do 31 stycznia 2011. Wlistopad 2009, operatorem zostaje nowa uproszczona spółka akcyjna Chemin de fer de La Mure . Jest spółką zależną Veolia.

Usługa

Usługa realizowana była od kwietnia do października, terminy rozpoczęcia i zakończenia eksploatacji ustalała Rada Generalna Isère , właściciela linii. Dwa pociągi jeździły w obie strony między Saint-Georges-de-Commiers i La Mure. Czas podróży wynosił około godziny i czterdziestu minut w jedną stronę, łącznie z przystankami. Prędkość ruchu została ograniczona do 30  km/h .

W sezonie odbywały się cztery kursy w obie strony dziennie, dwa pociągi przejeżdżały w połowie drogi na stacji La Motte-les-Bains. W każdym pociągu animator opisywał skrzyżowane krajobrazy i przywoływał wspomnienia dawnego SGLM.

Rok Liczba przewiezionych pasażerów
1997 51525
1998 69502
1999
2000
2001
2002
2003
2004
2005 79599
2006 64822
2007 64678
2008 37299
2009 53802

W 2008 roku pociąg kursował tylko przez trzy miesiące po renowacji sieci trakcyjnej.

Rozszerzenie La Mure powstało, gdy powstało odchylenie drogi, wzdłuż strumienia Jonche, do hotelu-restauracji. Ten odcinek linii został opuszczony, a tor odłożony .

2010-2020: dziesięć lat przerwy w ruchu

26 października 2010, między tunelem Serguignier a tunelem Brondes występuje osuwisko. Cały odcinek klifu (około 3000  m 3 ) zawalił się na torowisku, uszkadzając wiadukt Clapisse z widokiem na jezioro Monteynard i znajdujący się pomiędzy dwoma tunelami, a także galerię chroniącą przed upadkami kamieni. To osuwisko blokuje cały ruch w tej lokalizacji, znajdującej się mniej więcej w połowie trasy turystycznej. W efekcie usługa zostaje całkowicie przerwana na całej linii. Jednak z powodu osunięcia się ziemi, które nastąpiło w nocy, nie należy ubolewać nad ofiarami.

Po osuwisku Veolia Transport zaprzestała obsługi pociągu, a obsługa została zwolniona. W 2011 r. nie doszło do nakładu z powodu nieobecności nabywcy. Jednak Rada Generalna Isère, właściciel linii, rozważa wznowienie ruchu. Pierwsze zaproszenie do składania ofert zostało otwarte w 2012 r. w celu znalezienia nowego operatora. Wobec braku satysfakcjonującej oferty, w 2013 r. wszczęto drugą procedurę. Negocjacje rozpoczęły się wówczas w 2014 r. z jednym z kandydatów, kanadyjską grupą SNC-Lavalin (również operator Panoramique des Dômes ), ale zakończyły się niepowodzeniem. 2014.

W tym czasie instalacje są zaniedbane. Stowarzyszenia są zaniepokojone przyszłością kolei oraz zabezpieczeniem sprzętu i obiektów podczas tego przestoju. Wlistopad 2013, część napowietrznej linii trakcyjnej zostaje skradziona przez złodziei miedzi. Linia została odnowiona kilka lat wcześniej.

Rada Generalna Isère organizuje nowe konsultacje. 13 marca 2015, zachowuje projekt zaproponowany przez firmę Rails Atouts Fer i w drodze namysłu upoważnia swojego prezesa do negocjowania z tą firmą warunków zezwolenia na czasową okupację domeny publicznej (AOT). Projekt dotyczy całej linii w różnych operacjach. Ale negocjacje z firmą Rails Atouts Fer kończą się niepowodzeniemwrzesień 2015. Rada Generalna Isère następnie ponownie rozpoczyna nowe konsultacje w celu znalezienia nowego nabywcy i ponownego uruchomienia ruchu.

29 czerwca 2017 r., firma Edeis zostaje wybrana przez Radę Departamentu Isère do przywrócenia linii i wznowienia działalności. Po zakończeniu prac za 26 mln euro wznowienie zaplanowano na lato 2020 r. na odcinku 15 km liniowych. Oczekiwana liczba pasażerów w dłuższej perspektywie to 120 000 podróżnych rocznie. Jednak żaden pociąg nie kursuje do stacji Saint-Georges-de-Commiers . Obecne stowarzyszenia są zaniepokojone postępującą degradacją wagonów i infrastruktury.

Wyjeżdżając z nowej stacji La Mure, Mały Pociąg musi zatrzymać się przy Muzeum Obrazu Kopalni, aby w końcu dotrzeć do lądowiska Monteynard , zapewniając odwiedzającym po przybyciu możliwość skorzystania z restauracji, belwederu i spaceru panoramicznego. Operacja zostaje wznowiona dopiero na górnym odcinku linii, czyli na 15 km (pierwotnie ponad 30 km).

Całkowity budżet tego projektu wynosi 26 milionów euro, sfinansowany przez radę departamentu Isère w wysokości 15,7 miliona euro oraz przez delegata ds. usług publicznych EDEIS na kwotę 6,6 miliona euro. Pozostali partnerzy finansowi to Communauté de Communes de Matheysine (2 mln euro), region Auvergne-Rhône-Alpes (2 mln euro) i państwo (160 tys. euro).

W 2018 roku rozpoczynają się prace.

Jego pierwsze otwarcie zaplanowano na lipiec 2020. Jednak po przestojach w pracach związanych z pandemią Covid-19 we Francji i odkryciu bardzo zdegradowanego stanu niektórych konstrukcji i taboru, uruchomienie Małego Pociągu z La Mure zostało przełożone na wiosnę 2021 roku. zapowiadany jest na 1 lipca 2021 roku, po kilkutygodniowych testach.

2021: Ponowne otwarcie linii, drugi okres działalności turystycznej

Ponowne otwarcie

Datę otwarcia ogłasza w sieciach społecznościowych Jean-Pierre Barbier , przewodniczący rady departamentalnej Isère , zaplanowany na 1 lipca 2021 r.

Usługa będzie ograniczona do 15 kilometrów, od Mure do „Wielkiego balkonu” w miejscowości Monteynard, gdzie podróżni znajdą panoramiczną restaurację i promenadę zbudowaną na starym szlaku, prowadzącą do belwederu z widokiem na jezioro Monteynard – Avignonet .

Trasa ma 5 tuneli i 3 wiadukty, z zapowiedzianą podróżą powrotną trwającą 1h20. W drodze powrotnej planowany jest postój w Muzeum Kopalni Obrazu .

Tabor

Po ponownym otwarciu trzeba było dokonać wyboru w taborze.

Lokomotywy

Trzy lokomotywy zostały poddane całkowitej renowacji w warsztatach firmy Tradinsa w Hiszpanii .

  • T7, ANF-Sécheron, 1933, dostarczony 24 września 2020.
  • T8, ANF-Sécheron, 1933, dostarczony 5 listopada 2020 r.
  • T9, ANF-Sécheron, 1933, dostarczony 5 listopada 2020 r.
Silniki Diesla
  • T 100, szwajcarska lokomotywa dawna Kolej Retycka
Samochody osobowe

Wagony Ab308, B211 do 214 i Bd206 to dawne wagony Kolei Berneńskiej Montreux Oberland . Wszystkie zostały poddane kompletnej renowacji w warsztatach ACC M w Clermont-Ferrand .

  • Ab308, dostarczony w kwietniu 2021 r.
  • B211,
  • B212,
  • B213,
  • B214, dostarczony w grudniu 2020 r.
  • Bd206, dostarczony w grudniu 2020 r.
  • BY302, 1988, samochody otwarte na podwoziu 3-osiowym.
  • BY303, 1988, otwarte auta na 3 osiowym podwoziu.
Wagony towarowe

Te trzyosiowe wagony kryte Centralnego Zakładu Wyposażenia Kolei w Maubeuge służą tu jako wagony buforowe, czyli służą jako pośrednik między lokomotywą a wagonami pasażerskimi. Te dwa wagony przeszły renowację.

  • Ef906, 1931, wygłoszony 19 lutego 2021.
  • Ef919, 1931, wygłoszony 19 lutego 2021.

Wokół pociągu

Z pociągu można również podziwiać, oprócz wąwozów Drac i zbiorników wodnych:

  • w La Motte-les-Bains, na dnie doliny, „zamek z trzystu sześćdziesięcioma pięcioma oknami”, dawny zakład uzdrowiskowy;
  • między tunelem Mure a tunelem Festinière pozostałości instalacji górniczych, w tym zrekonstruowany szkielet ; Na północ; skała „  Przebitego Kamienia  ”, jednego z „  siedmiu cudów Dauphiné  ”, którego legendę opowiadają stewardessy.

Tabor

Oryginalne wyposażenie dostarczone nowe dla linii Saint George - La Mure

Lokomotywy parowe
  • N O  1 do 6, typ 031T, zbudowany przez Fives-Lille w 1888 roku
  • N O  7 i 8, typu 031T, zbudowany przez Fives-Lille w 1889 roku
  • N O  9 i 10, typu 031T, zbudowany przez Fives-Lille w 1894 roku
  • N O  11 i 12, typu 031T, zbudowany przez Fives-Lille w 1901 roku.
Lokomotywy elektryczne Samochody osobowe
  • AC 1 do 4, rok dostawy 1888, 3 osie, waga 6 ton,
  • AC 5 do 6, rok dostawy 1890, 3 osie, waga 6 ton,
  • AC 7 do 8, dostarczony w 1915 r., z wózkami,
  • BC 11 do 16, rok dostawy 1888, 3 osie, waga 6 ton,
  • BC 17 do 18, rok dostawy 1890, 3 osie, waga 6 ton,
  • BC 19 i 20, dostarczone w 1915, z wózkami (zachowane BC 20)
  • BDf 21 do 24, rok dostawy 1888, 3 osie, waga 8 ton,
  • BDf 25 do 26, dostarczony w 1890 r., 3 osie, waga 8 ton (zachowany BDf 26);
Wagony towarowe

Wagony kryte

  • Ef 41 do 53, wydany w 1888 r.,
  • Ef 54 do 60, dostarczony w 1892 r.,
  • Ef 500 do 504, dostarczony w 1902 r.,
  • Ef 505 do 514, dostarczony w 1912 r.,

Wagony płaskie

  • G 61 do 64, dostarczony w 1888 roku,
  • G 65 do 70, dostarczony w 1892 r.,
  • G 601 do 605, dostarczony w 1912 roku,

Wagony węglowe (wywrotki)

  • H 71 do 100, dostarczony w 1888 roku,
  • H 101 do 180, dostarczony w 1889 r.,
  • H 181 do 195, dostarczony w 1889 roku,
  • H 196 do 227, dostarczona w 1900 roku,
  • H 228 do 243, dostarczony w 1906 roku,
  • H 244 do 276, dostarczony w 1908 roku,
  • H 277 do 311, dostarczony w 1912 roku,
  • H 331 do 355, dostarczony w 1893 roku,
  • H 356 do 373, dostarczony w 1893 roku,
  • H 374 do 382, ​​​​dostarczony w 1906 r.,
  • H 383 do 399, dostarczony w 1908 roku,
  • H 400 do 414, dostarczona w 1912 roku,

Oryginalne wyposażenie dostarczone nowe dla linii La Mure - Gap

Wagony elektryczne
  • serie A1 do A8, produkowane przez Chantiers de La Buire za nadwozie i podwozie oraz Thomson-Houston za osprzęt elektryczny.
  • A1, dostarczona w 1927 r., zachowana.
  • A2, dostarczony w 1913 r., prototyp, zniszczony w 1939 r.,
  • A3, dostarczona w 1927, zreformowana w 1962, zachowana,
  • A4, dostarczony w 1927, zniszczony w 1949,
  • A5, dostarczona w 1927, zreformowana w 1962, zachowana,
  • A6, dostarczona w 1927, zreformowana w 1957,
  • A7, dostarczona w 1927, zreformowana w 1962,
  • A8, dostarczona w 1927, zreformowana w 1962,
Lokomotywy elektryczne
  • serie T6 do T10, typ BoBo, konstr. Mechanika: Warsztaty budowlane na północy Francji (ANF); Elektryczny łańcuch trakcyjny: SA des Ateliers de Sécheron (SAAS) w Genewie (1932); dwa pozostały w służbie.
    • T6, ANF-Sécheron, 1933, w służbie w 2010 roku,
    • T7, ANF-Sécheron, 1933, w służbie w 2010 roku,
    • T8, ANF-Sécheron, 1933,
    • T9, ANF-Sécheron, 1933, w służbie w 2009 roku,
    • T10, ANF-Sécheron 1933,

  • Ciągnik T6

  • Ciągnik T7

  • Ciągnik T7

  • Ciągnik T9

  • Ciągnik T10

Samochody osobowe

Dostarczony w 1932 r. z wózkami

  • Dz 27, zachowane,
  • Ac 28, zniszczony w pożarze w 1995 roku,
  • Ac 29, zniszczony w pożarze w 1995 roku,
  • Dz 30, zachowane,
Wagony towarowe

Wszystkie te wagony są 3 osiowe i zostały dostarczone przez Centralne Zakłady Wyposażenia Kolei do Maubeuge w 1931 roku. Wagony kryte

  • Ef 901 do 926, trzyosiowy

Wagony płaskie

  • Gf 1000 do 1005,

Wagony węglowe (wywrotki)

  • Hf 700 do 822,

Dodatkowe wyposażenie pozyskane do eksploatacji kopalń węgla kamiennego

Dodatkowe wyposażenie nabyte na potrzeby działalności turystycznej

Lokomotywa elektryczna
  • N O  182, wydana w 1928 roku przez SLM Saas (Sécheron)

Ta lokomotywa typu „ Krokodyl ”, kupiona przez nieżyjącego już kolekcjonera, od dawna żyje w St-Georges-de-Commiers. Pochodzący z lat 20. XX wieku, pochodził z linii Bernina , należącej do RhB ( Kolei Retyckich ). Cierpiący na wandalizm jest repatriowany do regionu pochodzenia, gdzie został całkowicie odrestaurowany, aby móc holować zabytkowe pociągi w Gryzonie ( Szwajcaria ). Podczas pobytu w St-Georges-de-Commiers zaparkowała na porośniętym roślinnością bocznicy.

Wagony elektryczne

ex kolej Nyon-Saint-Cergue-Morez ,

ex linia kolejowa Aigle-Sépey-Diablerets ,

dawna Kolej Retycka

Lokomotywy spalinowo-elektryczne Silniki Diesla
  • T 100, szwajcarska lokomotywa dawna Kolej Retycka,
Samochody osobowe

Samochody szwajcarskiego pochodzenia

  • Dawny wagon kolejowy Gruyère
    • B 247, dostarczony w 1932 r. przez SWS nabyty w 1989 r., nadwozie zniszczone
  • Samochody dawniej kolej Martigny – Châtelard
    • ADt 74 i 75, dostarczone w 1908 roku przez SWS, nabyte w 1995 roku.
  • Dawne wagony kolejowe Nyon-Saint-Cergue-Morez
    • B 3, 1907 ANF, 30 miejsc, 8,3 tony, ex- CFV de Haute Saône , zakupiony w 1992
    • B 5, 1907 ANF, 30 miejsc, 8,3 tony, ex- CVF du Jura , zakupiony w 1992 r.
    • BC 23, 1915 SIG, 30 miejsc, 8,3 tony, pozyskany w 1985 r.
    • BC 24, 1915 SIG, 30 miejsc, 8,3 tony, pozyskany w 1985 r.
    • BC 52, 1918 SWS, 48 miejsc, 13 ton, zakupiony w 1985 r.
    • BC 61, 1922, Dyle i Bacalan, 48 miejsc, 13 ton, pozyskane w 1985 r.
    • BC 62, 1922, Dyle i Bacalan, 48 miejsc, 13 ton, pozyskane w 1985 r.
  • Dawne wagony Kolei Retyckich
    • B 242, nabyty w 1993 r., ex-2272 w por. Rhetique, przeniesiony do Chemin de fer du Vivarais w czerwcu 2021 r.
    • B 243, nabyty w 1997 r., ex-2242 w por. Rhétique,
    • B 244, nabyty w 1997 r., ex-2243 w por. Rhétique,
    • B 245, nabyty w 1997 r., ex-2244 w por. Rhétique,
    • B 201, nabyty w 1987 r., ex-2241 w por. Rhétique, przeniesiony do Velay Express ,
    • B 202, nabyty w 1987 r., ex-2273 w por. Rhétique, przeniesiony do Velay Express ,
  • Samochody ex- Montreux - Bernese Oberland Railway
    • B 49, rok budowy 1943, 66 miejsc, 14,3 tony, zakupiony w 1998
    • AB 98, rok budowy 1946, 51 miejsc, 14 ton, zakupiony w 1998
  • Dawne wagony kolejowe Aigle-Sépey-Diablerets ,
    • B 32, 32 miejsca, pozyskane w 1988 r.
    • B 33, 32 miejsca, pozyskane w 1988 r.
    • B 35, 32 miejsca, zdobyte w 1988 r., zwrócone w 1993 r. do Aigle

Te samochody szwajcarskiego pochodzenia zachowały pneumatyczny hamulec Westinghouse .

Wagony towarowe

Materiały pozyskane do celów muzealnych

ten materiał nieprzydatny do działalności turystycznej został pozyskany do celów muzealnych. Celem w latach 80. było utworzenie muzeum kolei górskiej w pasie kolejowym La Mure.

Wyposażenie linii Chamonix

Ten materiał z linii Chamonix był przeznaczony do statycznego wyświetlacza, którego nie przeprowadzono. Jest opuszczony i zniszczony, z wyjątkiem jednego wagonu wystawionego w La Mure.

  • furgon samojezdny Z 216,
  • ZS 450, turbinowy pług śnieżny,
  • ZS 10003, samojezdny samochód osobowy,
  • ZS 10004, samojezdny samochód osobowy,
  • ZS 10066, samojezdny samochód osobowy,
  • ZS 10118, samojezdny samochód osobowy,
  • ZS 10119, samojezdny samochód osobowy,
  • ZS 10316, wagon kryty,
  • ZS 10422, wagon gondolowy,
  • ZS 10212, platforma z poprzecznicą obrotową, eksponowana na stacji La Mure;

Dwa samochody są odnawiane i wystawiane na stacji Saint-Georges-de-Commiers

  • ZS 10501, Bar,
  • ZR 20426, limuzyna
Ex- Dauphiné wyposażenie kolejowe
  • K 38, kryty wagon z Tramways Grenoble Chapareillan,
  • B 201, karoseria wózka;
Sprzęt przerobiony przez operatora na działalność turystyczną
  • B 301 do 303, wagony otwarte, zbudowane w 1993 roku na podwoziu 3-osiowym,
  • Ef 912, wagon kryty wyposażony w sprzęg centralny i sprężarkę powietrza,
  • Ef 915, wagon kryty przekształcony do zintegrowania z pociągami szwajcarskimi, wyposażony w sprzęg centralny i sprężarkę powietrza.
  • Ef 918, kryty wagon przeznaczony do przewozu rowerów.
  • Ef 924, kryty wagon wyposażony w sprzęg centralny i sprężarkę powietrza.

Ponieważ lokomotywy SGLM były wyposażone tylko w hamulec podciśnieniowy, szwajcarskie pociągi musiały być wyposażone w hamulec pneumatyczny. Trzy trzyosiowe wagony kryte zostały wyposażone w sprężarkę, składającą się z dwóch silników 1500 VDC (ze starego rozebranego BB Midi ), połączonych szeregowo. Dodano sterowanie hamulcami w dwóch ciągnikach SGLM-G: T6 i T9. Kryty wagon jest zawsze umieszczany na czele pociągu.

Sprzęt odrestaurowany na zewnątrz
  • autokary SGLM, B 27 i B 30; odrestaurowany w Ateliers de Tournon linii kolejowej Vivarais w latach 1995 i 1997
  • Samochód RhB, B 242, odrestaurowany w Ateliers de Tournon kolei Vivarais w 2002 roku.
  • Samochód SGLM, BC 19.
  • Wagony LMG 1001 i 1003, odrestaurowane w Ateliers de Tournon kolei Vivarais w 2003 roku.

Materiał opuścił linię

Lokomotywa elektryczna

Samobieżny

Samochody osobowe

  • B 35, 32 miejsca, dawna kolej Aigle-Sépey-Diablerets , nabyta w 1988 r., zwrócona w 1993 r. do Aigle
  • ADt 74 i 75, były Chemin de fer Martigny – Châtelard powrócił w 1998 roku do Martigny.
  • B 201, ex 2241 Rhaetian Railways, przeniesiony do Velay Express w 1998 r.,
  • B 202, ex 2273 Koleje Retyckie, przeniesione do Velay-Express w 1998 r.,

Wagony towarowe

  • N ° H 280, wagon samowyładowczy wyposażony w zbiornik, przeniesiony do MTVS w Oise,
  • N° Ef 901, kryty wagon, przeniesiony na kolej Vivarais,
  • Nr Ef 907, wagon kryty, przeniesiony w 1996 r. do kolei prowansalskiej,

Samochody Richarda Hope

  • Nr Fd 2781, 2782, 2783 i 3781 do 3784, przeniesiony na kolej Brig-Visp-Zermatt
  • N O  1019, przenosi się do leja wagonu kolejowego Provence
  • N O  1022, wagon zbiornik przeniesione do linii Chamonix teraz U 20204 po konwersji
  • N o  1024 węglarka przeniesiony do kolejki „Velay Express”
  • N O  1029, przenosi się do leja wagonu kolejowego Provence
  • N O  1033, wagon zbiornik przeniesiono do kolejki Provence teraz F 303
  • N O  1042, wagon zbiornik przeniesiona na drogę Brigue-Viège-Zermatt teraz Fd, 2782,
  • N O  1044, przenosi się do leja wagonu kolejowego Provence teraz F 303
  • N O  1057, wagon zbiornik przeniesiona na drogę Brigue-Viège-Zermatt teraz Fd, 2781,
  • N O  1068, wagon zbiornik przeniesiono do kolejki Provence
  • N O  1079 wagonu zbiornik przeniesione do linii Chamonix teraz U 20205 po konwersji
  • N O  1081 i 1082, przenosi się do leja wagonów kolejowych Provence

  • Wagon samowyładowczy przeniesiony na linię Chamonix.

  • Wagon samowyładowczy przeniesiony na kolej prowansalską.

  • Wagon samowyładowczy przeniesiony na kolej Brig-Visp-Zermatt.

Uwagi i referencje

  1. Artykuł Dauphiné Libéré
  2. „  Przebudowa Małego Pociągu w La Mure: prace powinny zakończyć się terminowo w lipcu 2020 r.  ” , na www.placegrenet.fr ,19 lipca 2019 r.(dostęp 2 stycznia 2020 r. )
  3. Le Petit Train de La Mure, „Do  zobaczenia wiosną 2021  ” , na lepetittraindelamure.com ,16 czerwca 2020 r.(dostęp 30 czerwca 2020 )
  4. "  n o  8168 - Ustawy która plasuje 181 linii kolejowych w sieci kolei w interesie ogólnym  ”, Biuletyn prawa Republiki Francuskiej , Paryżu, Imprimerie Nationale, XII, vol.  19 N O  4561879, s.  6 - 12 ( czytaj online )
  5. strona źródłowa Rail Modélisme Sud Isère
  6. następnie pisownia dla Notre-Dame-de-Vaulx - por. Dawne gminy Isère i oficjalny kodeks gmin INSEE
  7. Stacja SNCF obecnie nie istnieje, a hala, podobnie jak bufet i toalety, są do wyłącznego użytku SG-LM ... podczas jazdy
  8. prawdopodobna deformacja prowansalskiego l'Oula , pot (w domyśle "olbrzymów")
  9. „  Ustawa z 27 kwietnia 1906  ”, Biuletyn praw Republiki Francuskiej , Paryż, Imprimerie Nationale, XII, t.  73, n o  2.7381906, s.  947 - 948 ( czytaj online )
  10. oficjalna nazwa ówczesnego miasta zwanego obecnie Saint-Bonnet-en-Champsaur - por. Dawne gminy Hautes-Alpes # Oficjalna zmiana nazwy
  11. http://www.lafeuillecharbinoise.com/?p=3895
  12. źródło (de) artykuł „Chemin de fer de la Mure” na Wikipedii w języku niemieckim
  13. Przegląd CFRU, artykuł Jaques Chapuis 1988.
  14. https://www.isere.fr/Documents/Archives-Bodi/2010/bodi-n-241-mai-2010.pdf
  15. CFRU Przegląd n O  265,1998-1, edytowane przez FACS
  16. http://www.societe.com/societe/chemin-de-fer-de-la-mure-482917531.html
  17. CFRU ocena n o  273, 1999/3, wydanej w Paryżu przez FACS
  18. Geologia i dziedzictwo Matheysine i okolice, Osuwisko Clapisse lub niepewna przyszłość małego pociągu .
  19. Strona "trainlamure.com", "Rada Generalna Isère nie znalazła nabywcy na ten rok, więc pociąg w ogóle nie będzie kursował w 2011 roku" przeczytano (dostęp 30 czerwca 2011)
  20. Isère CG, 18 czerwca 2013 r. https://www.isere.fr/actualite?itemid=151
  21. Strona "aedtf.org", Europejskie Stowarzyszenie na rzecz Rozwoju Transportu Kolejowego (AEDTF), Petycja: SOS Kolej La Mure: Kolej La Mure jest zagrożona śmiercią ... czytaj (konsultacja 30 czerwca 2011).
  22. Portal "ardsl.org", użytkownicy kolejowe pomiędzy Alpami i Genewskiego, Chemin de fer SOS de La Mure odczytu (konsultowany w dniu 30 czerwca 2011 roku).
  23. Dauphiné Libéré, 13 listopada 2013 http://www.ledauphine.com/isere-sud/2013/11/12/des-voleurs-de-cuivre-operent-une-razzia-sur-les-catenaires-du- petit-train-de-la-mure
  24. „  SOS Chemin de Fer de La Mure  ” , Forum Train (dostęp 29 lipca 2015 )
  25. Magazyn Voie Étroite czerwiec/lipiec 2015
  26. Dauphiné Libéré, 24 września 2015, „Potencjalny nabywca pociągu Petit de La Mure rzuca ręcznik” http://www.ledauphine.com/isere-sud/2015/09/24/le-repreneur-potentiel -du -mały-pociąg-ściany-rzuca-gąbką
  27. France Bleu Isère, 26 września 2015, „Mały pociąg z La Mure: do przejęcia pojawiłyby się trzy nowe potencjalne kandydatki” https://www.francebleu.fr/infos/transports/petit-train-de-la- mure-byliby-trzy-nowi-potencjalni-kandydaci-do-przejęcia-1443199730
  28. Marina BLANC, „  TOURISME  ”, Le Dauphiné libéré ,29 czerwca 2017 r.( przeczytaj online , skonsultowano 11 lipca 2020 r. ).
  29. informacje z budowy France.fr
  30. "  JEŚLI. Mały pociąg z La Mure wznowi kurs w lipcu 2020 r.  ” , na stronie www.ledauphine.com (dostęp 11 lipca 2020 r. )
  31. „  Edeis ustawia mały pociąg z La Mure z powrotem na tory  ”, Le Moniteur ,31 lipca 2017 r.( przeczytaj online , skonsultowano 11 lipca 2020 r. )
  32. "  Mały pociąg z La Mure wraca na tor!"  » , na GROUPE ECOMEDIA ,5 lipca 2018(dostęp 11 lipca 2020 r. )
  33. "  Mały pociąg La Mure... na stacji do wiosny 2021  " , na France Bleu ,16 czerwca 2020 r.(dostęp 11 lipca 2020 r. )
  34. http://www.haribu.ch/coppermine/displayimage.php?album=1898&pos=0
  35. Lista lokomotyw Fives Lille (Sébastien Jarne)
  36. Prezentowany w 1977 r. w stanie roboczym na stacji St Georges de Commiers. Zaprzęgnięty w „pojeździe”, w pociągu turystycznym w 1973 r.
  37. H. Domengie, małe pociągi południowo-wschodnie wydania du Cabri
  38. Koleje. n o  181, wrzesień-październik 2010
  39. źródło (en) artykuł "Chemin de fer de la Mure" na wikipedii w języku angielskim
  40. (2 inne z serii T są nadal w służbie na Chemins de fer de Provence)
  41. http://i39.servimg.com/u/f39/17/99/14/18/p1040613.jpg
  42. http://www.x-rail.ch/MOB/Personenwagen/Zweitklasswagen/B-49.htm
  43. http://www.x-rail.ch/MOB/Personenwagen/Erst.-Zweitklasswagen/AB-98.htm
  44. http://forums.e-train.fr/viewtopic.php?f=4&t=7753&start=0
  45. „  SGVA Association – stowarzyszenie wspierające pociąg Vivarais  ” , na Facebook.com (dostęp 11 lipca 2020 r . ) .
  46. „  SAFRA-Accueil-Accueil  ” , na SAFRA (dostęp 30 czerwca 2020 r . ) .
  47. http://train-mont-blanc.fr/materiel/wagons/
  48. http://cccp.traindespignes.free.fr/images/vehicules/wagon-ballast-f303-normal.jpg
  49. http://www.bahnbilder.de/bild/Schweiz~MGB+Matterhorn+Gotthard+Bahn~Wagen/163524/mgb-exbvz---f-2794-am.html
  50. http://www.passion-metrique.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=4143&start=1470

Bibliografia

  • H. Lartilleux, Uniwersalna geografia transportu , tom 1, tom drugi, księgarnia Chaix,Czerwiec 1948.
  • Lucien-Maurice Vilain, Francuskie koleje górskie , tom 2, Nowoczesne prasy, 1964.
  • Patrice Bouillin i Daniel Wurmser, Le chemin de fer de la Mure (Saint Georges de Commiers - La Mure - Corps - Gap) , wyd. Bouillin, Grenoble 1995, ( ISBN  2905447117 )
  • Philippe Hérissé, From Saint-Georges-de-Commiers do La Mure z SGLM , artykuł opublikowany w przeglądzie La Vie du rail n o  1706 od26 sierpnia 1974
  • Artykuł w Almanach dauphinois 2004, Annecy-le-Vieux, ( ISSN  0183-102X )
  • Marc Chesnay, Historia linii styku z kolei z Mure w kolei regionalnych i miejskich , n o  302, FACS UNECTO 2004.
  • Laurent Guigon, Les szyny du vertige , artykuł w przeglądzie Alpes loisirs n o  47, str.  24-33 , wyd. Dauphine Libere , Veurey, 2 th kwartał 2005 ( ISSN  1250-0089 )

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne