W pierwszych dniach chrześcijaństwa , cenobitism była formą życia zakonnego we wspólnocie specyficzne dla cenobitów , w przeciwieństwie do pustelników i pustelników , którzy żyli w spokoju życie poświęcone modlitwie i kontemplacji . Etymologia dobrze wyjaśnia tę zasadniczą różnicę za pomocą dwóch greckich słów: koinos, co oznacza „wspólne” i bios, co oznacza „życie”.
To właśnie pustelnik Pachomiusz Wielki , biorąc pod uwagę liczbę uczniów, którzy osiedlili się w pobliżu jego pustelni, postanowił nadać im pewne zasady wspólnego życia. Tak powstały pierwsze klasztory męskie i żeńskie na wzór wojskowy z 315 w Egipcie . Jean Cassien sprowadził tę monastyczną organizację na Zachód (jeszcze nie chrześcijańską) około 400 roku .
W pierwszych przykładach życia cenobickiego mnisi polegali na autorytecie patriarchy, starszego, często zwanego abbą (ojcem); następnie ustanowiono wybór przełożonego klasztoru ( opata lub przeora), któremu mnisi przyrzekli posłuszeństwo, warunek uważany za niezbędny dla prawdziwego postępu duchowego.
Na Wschodzie, St. Sabbas uświęconych The VI th century, sam wyznaczył dwóch starszych zwanych archimandrites jako odpowiedzialne wobec władz cywilnych i religijnych w Jerozolimie , po jednym dla Laures (pierwszy był sam Sabas), przy czym druga dla „cenobia” (pierwszym był Teodozjusz „cenobiarcha”).