Antoine Vacher

Na zdjęciu z promocji 1895 w École normale supérieure (Paryż) . Biografia

Narodziny	18 listopada 1873 Montlucon
Śmierć	16 września 1920(w wieku 46 lat) Paryż
Narodowość	Francuski
Trening	École normale supérieure (Paryż) Wydział Nauk Paryskich ( licencja ) Lycée Henri-IV Wydział Literatury Paryskiej ( doktorat ) (do1908)
Zajęcia	Geograf , profesor uniwersytecki

Inne informacje

Pracował dla	Uniwersytet w Rennes , Uniwersytet w Lille
Różnica	Order Palm Akademickich

Antoine Louis Marie Vacher , ur.18 listopada 1873w Montluçon ( Allier ) i zmarł dnia16 września 1920w Paryżu , jest francuskim geografem . Jego praca dotyczyła głównie hydrologii kontynentalnej. Był żonaty i miał dziecko.

Żył Kulhman Ulica w Lille i 21 rue Halle w tym 14 th dzielnicy z Paryża .

Biografia

Pochodzący ze skromnego środowiska społecznego Antoine Vacher dorastał w Allier, gdzie jego dziadek ze strony ojca był rolnikiem, a dziadek ze strony matki był rzemieślnikiem. Syn krawca , miał błyskotliwą karierę szkolną popartą awansem społecznym przez szkołę Republiki, otrzymując stypendium honorowe w Lycée de Lyon ( 1880 ), kontynuował naukę jako stypendysta w Lycée Henri-IV w Paryż (1891). On uzyskał maturę w listach na30 lipca 1890 r.

Uczeń Paula Vidala de La Blache w École normale supérieure de Paris, gdzie został przyjęty w 1895 roku i studiował tam przez cztery lata (od1 st listopad 1895 w 1 st listopad 1.899), uzyskał tytuł licencjata w dniu25 lipca 1896 r, Następnie ukończył naukę na25 lipca 1903 r.. Jest zastępcą profesora w École Municipale Lavoisier w Paryżu (odStyczeń 1899 w 31 lipca 1900). Antoine Vacher został przyjęty do agregacji historii i geografii w 1900 roku w wieku 27 lat. Następnie otrzymał stypendium na studia na Sorbonie (od1 st październik 1900 w 31 lipca 1901 r) przed mianowaniem głównego promotora (dziś powiedzielibyśmy tutor) w École normale supérieure de Paris (od 29 lipca 1901 w 30 października 1905). Awansowany na wykładowcę, a następnie wykładowcę na Wydziale Literackim w Rennes (od30 października 1905 w 1 st marzec +1.909), aby zastąpić Emmanuela de Martonne, który wyjechał do Lyonu, zanim wstąpił na Sorbonę w 1909 roku.

Liceum a zwłaszcza wyższy popyt znaczne zasoby finansowe, że tylko niektóre rodziny mogą często dostarczają wielkie koszty. Jednak rodzinne warunki finansowe są bardzo trudne, ponieważ jego ojciec musi popaść w długi, aby uratować swój warsztat rzemieślniczy, co skłania Antoine Vachera do kontynuowania różnych letnich „dorywczych prac” podczas lat studiów. pomoc w spłacie pożyczek rodzinnych.

Został doktorem listów na9 grudnia 1908. Jego główna praca doktorska nosiła tytuł: Le Berry: wkład w badania geograficzne regionu francuskiego . Praca dyplomowa, którą przedstawił pod kierunkiem Paula Vidala de La Blache i opublikowana przez Armanda Colina . Jego praca uzupełniająca nosiła tytuł: Rzeki i rzeki Francji: studia nad dokumentami zgromadzonymi przez administrację mostów i dróg .

Został adiunktem w Rennes na 1 st marca 1909i pozostanie tam do listopada 1911 roku . Po powołaniu Demangeona na funkcję wykładowcy na Sorbonie (30 listopada 1911) Ministerstwo Oświaty Publicznej i Sztuk Pięknych wzywa Antoine Vachera do zastąpienia go w Lille . W oczekiwaniu na zwolnienie katedry geografii Wydziału Literackiego w Lille (dekret z24 kwietnia 1919), został pierwszym wykładowcą na 12 grudnia 1911I profesor ( 4 th klasa) z geografii ambony1 st maja 1919i promowany do profesora 3 th klasy skuteczny1 st styczeń 1920.

Zmobilizowany w czasie I wojny światowej , jak wielu francuskich geografów, wstąpił do Służby Geograficznej Armii, gdzie prowadził cenną pracę wywiadowczą na teatrach operacji. List od26 lipca 1919Szefa Sztabu Ministra Wojny proponuje Ministrowi Oświecenia Publicznego utrzymanie w czasie pokoju współpracy między uczelnią a Służbą Geograficzną Wojska poprzez upoważnienie do realizacji tej misji prof. Antoine Vachera. W ten sposób Służba Geograficzna Armii zapewnia umiejętności geografa w zakresie aktualizacji zarówno francuskich, jak i zagranicznych map, które prawdopodobnie będą używane, i „odwrotnie, przewidywany link umożliwiłby profesorom uniwersyteckim na bieżąco. wyniki misji geodezyjnych lub topograficznych przeprowadzonych w koloniach , misje , które czasami mogą dostarczyć interesujących informacji na temat geografii fizycznej lub gospodarczej odwiedzanych regionów ”. Ta współpraca ze Służbą Geograficzną Armii umożliwiła Institut de Géographie de Lille wzbogacenie swoich zbiorów dokumentów.

Pod koniec wojny wrócił na swoje stanowisko w Lille , ale bardzo osłabiony długą i okrutną chorobą, zmarł w czasie pełnienia urzędu w Paryżu w16 września 1920 (kolejne kwartalne urlopy ze względów zdrowotnych uzyskuje od 16 listopada 1919). Jego krzesło geografii zajęły dwa lata później przez Maksymiliana Sorre ( 1880 - 1.962 Przed mianowaniem innym Vidalien, przez dziewięć lat) rektora na Akademii w Clermont-Ferrand , następnie profesor na Sorbonie w 1940 r . Tak więc Antoine Vacher znał w swojej karierze wyższej uczelni tylko dwa uniwersytety: Rennes (1905-1911) i Lille (1911-1920).

Obowiązki

Dyrektor Instytutu Geografii Wydziału Liter w Lille (1911-1920).
Zastępca sekretarza Biuletynu Société de géographie de Lille z 1913 r.

Nagrody

Oficer Akademii włączony 14 lipca 1901 r,
Oficer Instrukcji Publicznej w Kwiecień 1909.

Praca geograficzna

Po obronie pracy doktorskiej na temat Le Berry w 1908 roku w wieku 35 lat Antoine Vacher poświęca większość swojej pracy geografii fizycznej, a dokładniej hydrologii kontynentalnej i ewolucji sieci hydrograficznych. Większość swoich badań przekazuje do Annales de géographie z prawie tuzinem artykułów, takich jak te dotyczące zdobycia Vienne i łokcia Exideuil (1905), Haut Cher (1905) i meandrujących rzek (1909). Czas spędzony na Wydziale Literatury w Rennes skłonił go do zainteresowania się Bretanią i prowadzenia tam studiów nad portem w Brześciu (1918). Jego obserwacje terenowe na wybrzeżu Armorykańskiego skłoniły go do ponownego rozważenia otrzymanych poglądów na temat pochodzenia Kanału, jak pisze Albert Demangeon : „uważał, że Kanał Zachodni jest znacznie mniej podobny do strefy dolin. zalewania niż typu rowu tektonicznego z uskokami uskokowymi. »(Demangeon, 1921, s. 71 ). Jego badania magisterskie z badań terenowych i eksploatacji źródeł z administracji Ponts et Chaussées skłoniły go do refleksji na temat erozyjnej pracy bieżącej wody w wyjaśnianiu ukształtowania terenu oraz do zainteresowania się badaniem reżimów rzek, takich jak: te z Cher, Indre i Creuse . To był początek ogromnej pracy na hydrologii w Loire przełom co niewątpliwie stanowiło centralny punkt jego pracy geograficznym. Jednak śmierć, która po długiej i okrutnej chorobie zabrała go z pełną mocą w wieku czterdziestu sześciu lat, nie pozwoliła mu dokończyć dzieła.

Nagłe zniknięcie Antoine Vachera we wrześniu 1920 roku zdestabilizowało na kilka lat nauczanie geografii w Lille, tym bardziej osłabione, że uniwersytet został poważnie dotknięty czteroletnią okupacją niemiecką w czasie I wojny światowej . Od 1919 do 1922 nauczyciele następowali po sobie, nie trwając długo, aby zapewnić delikatną przerwę, aż do zbawczego mianowania Maximiliena Sorre'a (1880-1962) na starszego wykładowcę wListopad 1922.

Główne dzieła

Antoine Vacher, Le Berry: wkład w badania geograficzne regionu francuskiego , Paryż, Armand Colin ,1908, 548 pkt.
Antoine Vacher, „ Montluçon ”, Annales de Géographie , tom. 13 N O 68,1904, s. 121-137
Antoine Vacher, „ Wieloletnie nawadnianie w Egipcie i projekty Sir Williama Willcocksa ”, Annales de Géographie , tom. 14 N O 73,1905, s. 80-83
Antoine Vacher, „ Dolina Vienne i zakręt Exideuil ”, Annales de Géographie , tom. 14 N O 741905, s. 111-117
Antoine Vacher, „ Współczesna oceanografia ”, Annales de Géographie , tom. 14 N O 76,1905, s. 289-295
Antoine Vacher, „ Wysoki Cher, jego dolina i jego reżim ”, Annales de Géographie , tom. 14 N O 78,1905, s. 399-423
Antoine Vacher, „ Rzeki o głębokich zakolach i wijących się krainach ”, Annales de Géographie , tom. 18, n o 100,1909, s. 311-327
Antoine Vacher, „ Siódma międzyuczelniana wycieczka geograficzna (1911) ”, Annales de Géographie , tom. 21, n o 1151912, s. 80-83
Antoine Vacher, „ Okolice Phoenix i tama Roosevelta ”, Annales de Géographie , tom. 22 N O 1221913, s. 197-208
Antoine Vacher, „ Przystań w Brześciu i okolice ”, Annales de Géographie , tom. 28, n o 153,1919, s. 177-207

Źródła

ADN, seria 2 T 490 (Archiwum Wydziałowe Północy: akta personelu dydaktycznego).
Paul Claval, Historia geografii francuskiej od 1870 do dnia dzisiejszego , Paris, Nathan , coll. „Nr. ",1998, 544 s.
Jean-François Condette, The Faculty of Letters of Lille od 1887 do 1974: metamorfozy francuskiej instytucji uniwersyteckiej , tom. 1-3, Lille, Wydawnictwo Uniwersyteckie Septentrionu,1997, 1276 s.
Jean-François Condette, Wydział Historyczny: Wydział Listów w Lille od 1887 do 1945 , Lille, Wydawnictwo Uniwersyteckie Septentrion,1999, 448 s.
Jean-François Condette " Nauczyciele historii i geografii na Wydziale listów Lille w ramach III RP (1887-1940) " Revue du Nord , n o 83,2001, s. 65-100
Albert Demangeon , „ Antoine Vacher (1873-1920) ”, Annales de Géographie , tom. 30 N O 1631921, s. 70-71
Marc Galochet 2007
Nicolas Ginsburger, „Wojna, najstraszniejsza z erozji”. Kultury wojny i geografowie uniwersyteccy. Francja, Niemcy, Stany Zjednoczone (1914-1921)” , praca doktorska z historii współczesnej, Uniwersytet Paris-Ouest-Nanterre – La Defense, 2010, 1682 s.

Uwagi i referencje

Nicolas Ginsburger, „Wojna, najstraszniejsza erozja”. Kultury wojenne i geografowie uniwersyteccy. Francja, Niemcy, Stany Zjednoczone (1914-1921). praca doktorska z historii współczesnej , Uniwersytet Paris-Ouest-Nanterre-La Défense,2010( przeczytaj online )