Alkazar w Sewilli

Cathedral , Alcazar i Główne Archiwum Indii w Sewilli Sewilli * Logo światowego dziedzictwa Światowe dziedzictwo UNESCO
Obraz ilustracyjny sekcji Alcazar w Sewilli
Patio de la Montería.
Informacje kontaktowe 37°23′02″ północ, 5°59′29″ zachód′
Kraj Hiszpania
Poddział Andaluzja Prowincja Sewilla
Rodzaj Kulturalny
Kryteria (i) (ii) (iii) (vi)
Numer
identyfikacyjny 		383
Obszar geograficzny Europa  **
Rok rejestracji 1987 ( 11 p sesji )
Geolokalizacja na mapie: Hiszpania
(Zobacz sytuację na mapie: Hiszpania) Katedra w Sewilli, Alkazar i Archiwum Generalne Indii
Geolokalizacja na mapie: Andaluzja
(Zobacz lokalizację na mapie: Andaluzja) Katedra w Sewilli, Alkazar i Archiwum Generalne Indii
Geolokalizacja na mapie: Sewilla
(Zobacz lokalizację na mapie: Sewilla) Katedra w Sewilli, Alkazar i Archiwum Generalne Indii

Alkazar w Sewilli ( hiszpański  : Prawdziwe Alcazar de Sevilla , wymawiane w języku hiszpańskim  :  [alkaθar] ) jest obwarowany pałac ( Alcazar ) zbudowany w Sewilli przez Umayyads Hiszpanii i modyfikowane kilka razy w trakcie i po okresie muzułmańskim. Uważany jest za najwspanialszy przykład architektury mudejar na Półwyspie Iberyjskim. Rodzina królewska z Hiszpanii stosować podłogi aż do niedawna, ale obecnie preferują Hotel Alfonso XIII obok. Aby zasygnalizować ich obecność, opuszcza się flagę wejścia turystycznego.

Alcazar w Sewilli został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO przez UNESCO od 1987 roku.

Historia

Zbudowany na starożytnym rzymskim miejscu, a następnie w Wizygocie , przez Umajjadów z Hiszpanii od 844 roku za panowania Emira Abd al-Rahmana II , alcazar był kilkakrotnie modyfikowany w okresie muzułmańskim, zwłaszcza za Almohadów . W XIII -go  wieku , Alfonso X rozpoczął budowę pierwszego pałacu w stylu gotyckim na miejscu twierdzy muzułmańskiej. W następnym wieku, Pierre I er , po trzęsieniu ziemi w 1356 roku, który zniszczył ziemię znacznie Sewilli, dodaje się wspaniały pałac mudejar. Zestaw, który zachowuje tylko kilka śladów po raz al-Andalus, została zmieniona ponownie przez Karola V w XVI -tego  wieku.

Okres islamski

Alkazar zaczął przybierać wygląd ufortyfikowanego pałacu po zdobyciu Sewilli ( 712 ) przez Arabów, którzy od 720 r. wykorzystywali te miejsca jako rezydencję swoich władców. W 884 roku twierdza pomogła udaremnić najazd Wikingów na miasto .

Od czasu budowy przez Arabów twierdza obejmowała kilka sektorów, takich jak „Dom Książąt” (casa de los Príncipes), domy, które rozciągały się od placu del Triunfo do dzielnicy Santa Cruz .

Wczesny pałac islamski pochodzi z tego samego okresu, co Alhambra w Granadzie . Y dodano do XI XX  wieku pałacu emirów , wówczas XII p  wieku , w „Alcazar” lub „Pałac Błogosławieństw”, zaś umocnienia zostały wzmocnione. Sto lat później Almohadzi zbudowali jeszcze inne dziedzińce i pałace. Jedynymi elementami Pałacu Islamskiego, które zachowały się do dziś, są Dziedziniec Stucco (patio del Yeso), Sala Sprawiedliwości (sala de la Justicia), dziedziniec krzyżowy (patio del Crucero, przebudowany wkrótce potem na łaźnie. de doña). Marie de Padilla ), dziedziniec Domu Handlowego (patio Casa de Contratación) oraz mury otaczające zabytkowy kompleks.

Okres chrześcijański

Po zdobyciu miasta przez króla Ferdynanda III w 1248 roku Alcazar został przekształcony w rezydencję królewską. Jego syn Alfons X Mądry przeprowadził pierwsze remonty, w szczególności wybudował w 1254 roku trzy duże salony w stylu gotyckim . W 1364 roku , Peter I st Kastylii postanowił budować to, co dziś nazywamy pałac mudejar, który był pierwszym pałac króla Kastylii, aby nie być wzmocnione i dziwimy dzisiaj przez bogactwo jego mudejar ornamentacji . W 1366 roku , po zakończeniu nowy pałac, wybuchła wojna domowa między Pierre I er jego przyrodniego brata Henryka II , a kończąc na śmierci Piotra w 1369 roku , którzy nie mogli korzystać z nowego pałacu.

Pałac Piotra I st jest uważany za najbardziej kompletny przykład architektury mudejar w Hiszpanii.

Wzniesiono gotycką kaplicę, Halę Jeźdźców (Apeadero), dziedziniec Venery (patio Montería) oraz w ogrodach galerię Groteski (Grutescos).

Alcazar w Sewilli i hiszpańska monarchia

Na przestrzeni dziejów Alcazar był sceną różnych wydarzeń związanych z koroną hiszpańską. W 1477 roku katoliccy monarchowie osiedlili się w Sewilli, w murach Alcazaru. Rok później14 czerwca 1478, urodził się w pałacu ich drugi syn, książę Jan Aragoński . W 1526 roku obchodzono w Alcazar małżeństwa Karola V ( Charles I st Hiszpanii) i jego kuzyn Izabela Portugalska .

W 1823 roku, podczas prowadzonej przez Francję kampanii przywrócenia króla Ferdynanda VII , rodzina królewska przez dwa miesiące przebywała w Alcazar w Sewilli. To właśnie podczas tego pobytu17 kwietnia 1823 r., Infante Henri de Bourbon , syn Infante François de Paule de Bourbon i Louise-Charlotte de Bourbon-Siciles , któremu król Ferdynand VII nadał tytuł księcia Sewilli kilka dni po jego narodzinach.

Dekretem z 22 kwietnia 1931, rząd Drugiej Republiki Hiszpańskiej oddał Alcazar gminie Sewilla.

Wreszcie 18 marca 1995 r.Twierdza służył pod bankiecie i przyjęciu wydanym na ślub księżniczki Heleny Burbon , córki króla Juan Carlos I er i Jaime de Marichalar .

Rodzina królewska korzysta teraz z podłogi pałacu.

Pałac

Drzwi i dziedziniec Lwa (puerta y patio del León)

Obecnie do Alkazaru wchodzimy przez tzw. Bramę Lwa. Dawniej nazywane „drzwiami Venery” (puerta de la Montería), służyły jako hol wejściowy dający dostęp do dziedzińca o tej samej nazwie. W stylu Almohadów zwieńczony jest panelem kaflowym wykonanym w 1894 roku przez sewilską fabrykę ceramiki Mensaque, w dzielnicy Triana.

Raz przez arabskich ścianie XII th  wieku , osiąga się sądowe z Leo, który daje na lewo, Sala Sprawiedliwości (Sala de la Justicia). Naprzeciw trzy duże łuki otwarte w ścianie, pozostałości starej fasady Almohadów, która była częścią obronnej obudowy Alkazaru. Otwory te, wykonane w osi domu króla Piotra I er de Castille , są następstwem jego budowy. Dwa łuki boczne, pierwotnie podkowiane , są identyczne, natomiast środkowy łuk, wyższy i wykonany z kamienia, jest łukiem półkolistym podwyższonym. Ale zanim miniesz te łuki, wchodzisz do Sali Sprawiedliwości po lewej stronie i wchodzisz do Cour de la Vénerie (patio de la Montería).

Sala Sprawiedliwości (sala de la Justicia)

Znana również jako Sala Rady, została zbudowana po 1340 roku przez Alfonsa XI, na ruinach starego pałacu Almohadów . To tutaj wydał wyroki król Piotr Okrutny . Pomieszczenie na planie kwadratu przykryte jest kasetonowym sufitem utworzonym z wielobocznych wzorów, które zazębiają się ze sobą, organizując się w gwiazdy, typowy element architektury mudejar , zwanej artesonado . Podłoga, niedawno odnowiona, jest wyłożona płytkami z terakoty i poprzecinana azulejos, ułożonymi geometrycznie wokół ładnej okrągłej umywalki z białego marmuru, zlicowanej z ziemią. Pokój Sprawiedliwości komunikuje się z Cour des Stucco , który służy, że tak powiem, jako studnia oświetleniowa. Jest to jeden z nielicznych elementów, które pozostały z okresu Almohadów. Ma prawie kwadratowy plan, ma pośrodku prostokątną nieckę. Prawa ściana przedstawia szereg wielopłatowych łuków zwieńczonych bogatą i delikatną dekoracją.

Dwór Vénerie (patio Montería)

Wracając na dziedziniec Lwa, przechodzisz po lewej stronie przez jeden z trzech dużych łuków opisanych powyżej i dochodzisz do dziedzińca Vénerie (patio de la Montería).

Swoją nazwę zawdzięcza myśliwym („monteos”), którzy towarzyszyli królowi na polowaniach. Trapezowy, jest zdominowany przez wschodniej elewacji pałacu mudejar króla Piotra I st , która spada do nieskończoności klapowane łuki i filigranowe ozdoby. Po prawej stronie fasada znajduje się w podwójnej galerii arkad, z otwartymi oknami na parterze i przeszklonymi na piętrze. Stamtąd dochodzi się do salonu Admirała i klatki schodowej, która prowadzi do Pałacu Wysokiego. Opuszczając dziedziniec po lewej stronie, dotrzesz do Cour de la Croisée (patio del Crucero), a następnie do Pałacu Gotyckiego.

Salon Admirała i Dom Handlu (cuarto del Almirante i casa de Contratación)

Salon Admirała znajduje się na parterze, na prawo od dziedzińca Vénerie.

Historia

Po odkryciu Ameryki Królowa Izabela Katolicka zdecydowała się w 1503 na utworzenie Domu Handlowego Indii , organu instytucjonalnego odpowiedzialnego za regulowanie stosunków z kontynentem amerykańskim, którego atrybucjami było także odbieranie i dostarczanie towarów, podejmowanie działań technicznych i naukowych i podejmować kroki prawne, na przykład w przypadku sporów między przedsiębiorcami. To także w jego salach pokazywano główne wyprawy wielkich nawigatorów tamtych czasów.

Na siedzibę tej instytucji wybrano Sewillę, która mieściła się w tzw. salonie admirała, mieszczącym się w dawnym pałacu dynastii Abbadytów, przebudowanym przez Almohadów . Już w roku powstania placówki wydano rozkaz wybudowania i wyposażenia niezbędnych budynków do jej adaptacji. To, co pozostało do dziś ze starego Domu Handlowego, stanowi tylko część zajmowanych wówczas budynków, które rozciągały się od obecnego dziedzińca Vénerie do placu Contratación, gdzie znajdowała się jego główna fasada. Sektor ten obejmował m.in. salon lub kapitularz admirała, dwie nawy na wysokości dwóch pięter, kaplicę, wreszcie sklepy i mieszkania skupione wokół dziedzińca i przylegające do Plaza de la Contratación, ten ostatni zespół został zniszczony w 1964 . W 1717 Dom Handlowy został przeniesiony do miasta Kadyks . Od 1793 roku , kiedy Maison du Commerce został rozwiązany, wszystkie jego budynki gospodarcze zostały włączone do kompleksu Alcazar.

Opis obecnych pokoi

W zachowanych do dziś pokojach znajduje się pierwszy salon, w którym wystawionych jest kilka ważnych obrazów, m.in. przewodnicząca temu pomieszczeniu Inauguracja wystawy iberoamerykańskiej z 1929 r., dzieło sewilskiego malarza Alfonso Grosso, Ostatnie chwile życia San Fernando , autorstwa Virgilio Mattoniego, o spektakularnych wymiarach (400 x 750  cm ); jack Loja przez Ferdynanda Katolickiego , dzieło Eusebio Valldeperas i portrety Ferdynanda VII i Maria Cristina Neapolu , Carlos Blanco, licząc od pierwszej tercji XIX th  wieku . Następnie docieramy do Sali Audiencyjnej , gdzie Krzysztof Kolumb spotkał Ferdynanda i Isabelle po swojej drugiej podróży. Przekształcony w kaplicy w XVI th  wieku , to hala pokryta jest fantastyczną sufitu maswerkiem z XVI -tego  wieku, z bogatą dekoracją geometryczną i przewodniczy cenny ołtarz The Virgin of nawigatorów , oryginał Alejo Fernández , namalowany między 1531 a 1536 Dziewica okrywa swoim płaszczem króla Ferdynanda Katolika , cesarza Karola V (w czerwonej pelerynie), a na kolanach nawigatorów Krzysztofa Kolumba , Amerigo Vespucciego i jednego z braci Pinzón. Okiennice ołtarza przedstawiają czterech świętych ( św. Sebastiana , św. Jakuba Większego , patrona Hiszpanii, św. Elma , patrona żeglarzy i św. Jana Ewangelistę . Jest to jedno z najwcześniejszych dzieł malarskich ilustrujących odkrycie Ameryki i gdzie pojawia się Krzysztof Kolumb.

Pałac Mudejar lub Piotr I st

Został zbudowany obok gotyckiego pałacu Alfonso X . Piotr I po raz pierwszy użył, zwłaszcza w Tordesillas i Sewilli, arabskiej epigrafii, by wychwalać jej zalety. Rzeczywiście, od XIV th  century , kastylijski monarchowie, przestała kopiować europejskie trendy inspiracji stylu andaluzyjskim.

Drewno stosowane w sufitach kasetonowych ( aljarfes ), w drzwiach zdobionych geometrycznym przeplotem oraz w ramach okiennych to zazwyczaj drewno sosnowe. Ozdoby te są najczęściej złocone lub polichromowane.

Pałac posiada posadzkę, która jednak nie rozciąga się na całą powierzchnię parteru.

Fasada

Główna fasada wychodzi na dziedziniec Vénerie. Drewniane okapy, wsparte na złotych muqarnas (elementy dekoracyjne w kształcie plastrów miodu), zwisają z fryzem z azulejos, niosącym po arabsku motto Nasrydów „Sam Allah zwycięża”. Fryz ten jest otoczony napisem gotyckim, który wskazuje, że król Piotr zlecił budowę tego pałacu w 1402 r. Poniżej rząd okien, trójdzielnych pośrodku, dwuprzodów po bokach, flankują niewielkie kolumny. małe wielopłatkowe łuki. Drzwi środkowe ujęte są w dwa ostrołukowe i wieloramienne ślepe łuki, zwieńczone przeplatanym stiukiem.

Dziedziniec dla lalek (patio de las Muñecas)

Centralne drzwi pałacu prowadzą do przedsionka, z którego mały korytarz prowadzi po prawej stronie do Dziedzińca Lalek. Ta część pałacu była prawdopodobnie zarezerwowana dla królowej. Patio zawdzięcza swoją nazwę obecności maleńkich twarzy wyrzeźbionych w stiuku. Otaczają go 4 galerie, w których znajdują się wielokątne półkoliste łuki wsparte na pięknych marmurowych kolumnach. Głowice są drobno rzeźbione białego marmuru i są z rezydencji Kalif w Medinat al Zahara koło Cordova, zniszczone w XI -tego  wieku mniej niż wieku od jego konstrukcji.

Sąd był głęboko zmodyfikował XIX th  wieku . Podniesiono ją, dobudowano neomudejarską antresolę i pokryto ją szklanym dachem, co jest sprzeczne z sewilską tradycją, gdzie patia służą do cyrkulacji powietrza.

Pokój Księcia (cuarto del Principe)

Dostęp do niego prowadzi przez północną galerię Sądu dla lalek. Ten pokój był niewątpliwie letnim mieszkaniem królowej Izabeli Kastylii. Dlatego właśnie tutaj narodziło się niemowlę Jan z Aragonii . Jedyny syn monarchów katolickich, który osiągnął dorosłość, miał odziedziczyć korony Kastylii i Aragonii, ale w złym stanie zdrowia zmarł w wieku 19 lat. Sala ta ma prostokątną część centralną i na każdym z jej dwóch końców wnękę, w tym królową, zwieńczoną wspaniałą ośmioboczną kopułą kasetonową, łączącą motywy mudejar i renesans.

Cour des Demoiselles (patio de las Doncellas)

Nazwa tego patio nawiązuje do legendy, że Maurowie żądali 100 dziewic rocznie jako hołd od chrześcijańskich królestw Półwyspu Iberyjskiego.

Jest to prostokątny dziedziniec o wymiarach 21 na 15 metrów, otoczony czterema galeriami z siedmioma arkadami na długości i pięcioma na szerokości, z centralnym łukiem wzniesionym z każdej strony. Właściwy dziedziniec, którego poziom znajduje się metr poniżej galerii, ma długą nieckę otoczoną klombami. Fryz oddzielający poziom krużganków od poziomu klombów ozdobiony jest splecionymi półkolistymi łukami. Połamane wieloboczne łuki parteru wsparte są na podwójnych kolumnach, które nadają całości lekkości. Odcinki ścian, które je wieńczą, prezentują dekoracje w sebce . W galerii na piętrze, przebudowanej z inicjatywy Karola V w latach 1540-1572, sztuka mudejar ustępuje stylowi włoskiego renesansu, półkoliste łuki wsparte są na marmurowych kolumnach z jońskimi kapitelami, kolumny przychodzą, jak te na parterze , z warsztatów genueńskich.

Reżyser Ridley Scott wybrał na tę okazję wybrukowany marmurem dziedziniec jako scenerię dla dworu króla Jerozolimy w swoim filmie Królestwo Niebieskie (2005).

Alkowa Królewska (Alcoba real)

Królewska Alkowa, zwana także Salą Królów Maurów, wychodzi na Cour des Demoiselles. Posiada dwie sale, oddzielone trzema łukami podkowiastymi . Pierwszy pokój, do którego wchodzi się z dziedzińca, to sypialnia króla. Posiada cenny strop kasetonowy pochodzący z czasów panowania monarchów katolickich. Jej ściany zdobią stiukowe fryzy. Drzwi wychodzące na dziedziniec ozdobione są przeplotem, wśród których dostrzegamy okrągłe figury z sześcioma ramionami. Dwa okna ozdobione są gwiazdami i ośmioramiennymi kołami. Drugi pokój, za arkadami, to ślepy pokój; była to letnia komnata króla.

Sala sufitowa Karola V (salón del Techo autorstwa Carlosa V)

Również z widokiem na Cour des Demoiselles, przed Royal Alcove, Salon du Plafond autorstwa Karola V ma drewniane drzwi z maswerkami w stylu mudejar. Swoją nazwę zawdzięcza stropowi złożonemu z 75 ośmiobocznych kesonów, upragnionemu przez Karola V i wykonanemu w latach 1541-1543 przez Sebastiána de Segovia. To pomieszczenie mogło być pierwotnie kaplicą, jak sugeruje napis dotyczący Najświętszego Sakramentu na drzwiach.

Salon Ambasadorów (salón de Embajadores)

Drzwi wejściowe od strony sądu demoiselles datę z XIV th  wieku . Wykonane są z drewna z geometrycznym przeplotem ozdobionym motywami roślinnymi. Salon Ambasadorów to najokazalsze pomieszczenie w pałacu. To tutaj król przyjmował swoich dostojnych gości. Młody Karol V świętował tam swój ślub z Izabelą Portugalską .

W rzucie kwadrat ( qobba ), salon nakryty jest złotą półkulistą kopułą. Kopuła spoczywa na stalaktytach z pozłacanego drewna. Te stalaktyty tworzą całą sieć pęcherzyków i są zintegrowane z rogami kątów, które zapewniają przejście między okrągłą kopułą a kwadratowym planem pomieszczenia. Pod kopułą gotycki fryz zdobi portrety hiszpańskich monarchów, od Wizygotów po monarchów katolickich. Ściany, podobnie jak w pozostałych pomieszczeniach pałacu, zdobią azulejos i sztukaterie. Drewniane balkony, które pojawiają się na bieżąco górę od końca XVI -tego  wieku . Pod balkonami ciąg nisz tworzy fryz, który obiega salon. Pokój dzienny komunikuje się z trzech stron z sąsiednimi pokojami za pomocą potrójnego rzędu łuków podkowiastych, obramowanych łukiem, który sam jest podkowy, znacznie większy.

Sala sufitowa Filipa II (Salón del Techo de Felipe II )

Z Salon des Ambassadeurs prowadzi do niego potrójny rząd arkad naprzeciwko Cour des Demoiselles. Wejście to znane jest jako Łuk Pawia (arco de los Pavones), ponieważ jego dekoracja powtarza motywy tego zwierzęcia. Ten długi salon, z kasetonowym sufitem z wzorami ułożonymi w krzyż, wychodzi na ogród księcia.

Wysoki Pałac (Palacio alto)

Na pierwszym piętrze pałacu mudejar przeprowadzono w XIV th  century przez Pierre I er , a następnie przebudowany przez Królów Katolickich i ponownie w XIX th  wieku .

Zawiera dużą liczbę pokoi zarezerwowanych do użytku monarchów. W jednej, która służyła jako jadalnia w XIX th  century , widzimy obraz Murillo , Cud św Franciszka Solano i byka . Jednym z tych pomieszczeń było oratorium Izabeli Katolickiej  ; zawiera ołtarz z azulejos, dzieło Niculoso Pisano (1504).

Pałac Gotycki (Palacio gótico)

Alfons X panował w latach 1252-1284. Pierwsza wzmianka o pracach w tych miejscach za panowania Alfonsa X pochodzi z22 marca 1254data, w której król nakazał postawić wodociąg zasilający Alkazar z akweduktu Caños de Carmona . W XIII -go  wieku The Gothic był dominujący styl architektoniczny w Hiszpanii. Król Alfonso kazał wybudować swój pałac obok dziedzińca krzyżowego, wówczas już istniejącego.

Pałac gotycki został przebudowany przez Karola V , który zachował gotycką strukturę parteru. Podstawę ścian zdobią azulejos wykonane przez Cristóbala de Augusta w latach 1577-1578, za panowania Filipa II .

Dziedziniec Krzyża (patio del Crucero)

Jest to prostokątny dziedziniec przekształcony w ogród. Dzieli ją na cztery mirtowe żywopłoty otaczające złoża japońskiego węgla drzewnego , letniego bzu , bugenwilli i jaśminu oraz palmy.

Oryginalne patio Almohadów zostało przebudowane, gdy Alfons X zbudował gotycki pałac. Niektóre elementy stylu manier zostały dodane do XVI -tego  wieku . Pierwotne patio było przestrzenią podzieloną na cztery przez dwa prostopadłe korytarze nakryte sklepieniami żebrowymi. Lizbona trzęsienie ziemi z 1755 roku częściowo zakopane lub zniszczone tę część Alcazar. W drugiej połowie XVIII -tego  wieku , ważne prace zostały przeprowadzone na dziedzińcu Krzyża i gotyckiego pałacu. Fasada gotyckiego pałacu wychodząca na dziedziniec Krzyża została całkowicie przebudowana w stylu barokowym . Zmieniono także pozostałe elewacje dziedzińca. Cały ogród został zasypany tak, aby ziemia znajdowała się na poziomie salonów otaczających dziedziniec. Korytarze pierwotnego patio zostały zamurowane i obecnie stanowią podziemne komory. Centralna galeria z czasów Alfonsa X, ze sklepieniami żebrowymi, zawiera nieckę. Znany jest dziś jako „Łaźnia Doña María de Padilla” i można do niego wejść z Ogrodu Tańca (zob.).

Kaplica

Prawdopodobnie to tutaj znajdowała się kaplica Saint-Clément, powstała w 1271 roku. Obecnie przewodniczy jej ołtarz starożytnej Dziewicy, kopia katedry w Sewilli.

Wielki Salon (Gran Salón)

Wielki Salon, znany również jako Salle des Voûtes lub Salle des Fêtes, jest ozdobiony czterema gobelinami, które Alfonso XIII zamówił u malarza Gustavo Bacarisasa  (es) do Królewskiego Pawilonu Wystawy Iberoamerykańskiej w 1929 roku i które odtwarzają odcinki wypraw Krzysztofa Kolumba.

Targi Dywanów (salón de los Tapices)

Został on całkowicie przebudowany w XVIII -tego  wieku . Jego fasada przylega od południowego wschodu do Cour de la Croisée. Jest ozdobiony sześcioma dywanami przedstawiającymi podbój Tunisu przez Karola V i wykonanymi w latach 30. XVIII wieku.

Ogrody

Ogrody stanowią zasadniczą część Alkazaru i od czasu pierwotnego układu przeszły różne przekształcenia stylistyczne – arabskie, renesansowe, a następnie nowoczesne. Oaza świeżości i spokoju w centrum miasta, zaaranżowane są w udekorowane zieloną roślinnością tarasy, mnogość drzewek pomarańczowych i palm oraz niezliczoną ilość fontann i pawilonów.

Renesansowe ogrody

Część najbliższa pałacu, zbudowana w okresie renesansu, podzielona jest ścianami ozdobionymi fontannami i ornamentami manierystycznymi . Można rozpoznać tam muzułmańskie dziedzictwo w mnogości niskich fontann pokrytych azulejos oraz w drzewach pomarańczowych w espalierach dominujących na ścianach. Opuszczając Pałac Gotycki, odnajdujemy kolejno po prawej stronie następujące ogrody:

Dorzecze Merkurego (Estanque de Mercurio)

Ten kawałek wody, na tym samym poziomie co pałac, a zatem wyższy niż reszta ogrodów, znajduje się w centrum posągu boga Merkurego , dzieło Diego de Pesquera  (es) , odlanego przez Bartolomé Morela w 1576 r. Balustrady otaczające basen, ozdobione w czterech rogach lwami niosącymi tarcze i osiemnastoma kulami spoczywającymi na piramidach, są dziełem tych samych artystów i pierwotnie pokryte były złoceniami, z których zachowało się tylko kilka fragmentów. Po północno-wschodniej stronie znajduje się galeria Groteski (galería del Grutesco), wzniesiona ze starego odcinka muru Almohadów . Jego przekształcenie w belweder i element dekoracyjny o wyraźnie manierystycznym żyle, pochodzące z ok. 1612 r., zawdzięcza głównie Vermondo Resta. Zbudowana jest z rustykalnych kamieni różnego pochodzenia imitujących morskie skały, w których rozmieszczone są półokrągłe nisze służące jako rama dla malowideł ściennych, których motywy (postacie mitologiczne, egzotyczne ptaki) wydają się namalowane na czerwonawym marmurze, prace Diego Esquivela z okresu od XVII th  century. Galeria jest zwieńczona krenelażową wieżą naczółkową z trzema przęsłami i rozciąga się na południowy-wschód na prawie 200 metrów, oferując piękne widoki na ogrody. U podnóża ściany, mały budynek zbudowany w nim ma organ wody w XVII -tego  wieku, niedawno odnowiony.

Ogród Tańca (Jardín de la Danza)

Na południowy zachód od basenu Merkurego przechodzimy między dwiema kolumnami, które niegdyś podtrzymywały rzeźby postaci mitologicznych, by nieco poniżej dotrzeć do Jardin de la Danse, prostokątnej przestrzeni podzielonej na trzy sektory, która daje dostęp do łaźni Doña María de Padilla , podziemna cysterna nakryta wspaniałymi sklepieniami krzyżowo – żebrowymi. Te zbiorniki wody deszczowej, znajdujące się pod patio del Crucero , wzięły swoją nazwę od Marie de Padilla , kochanki Piotra z Kastylii . Przed wejściem do wanny, piękna fontanna ozdobiona płytkami datowanego XVI -tego  wieku.

Ogród Troi

Idąc dalej na południowy zachód dotrzesz do ogrodu Troya, cofając się do pałacu. Intymność zarezerwowana dla niego murami oddzielającymi go od Jardin de la Danse, muzyka fontann i zapach aromatycznych roślin przypominają o jego muzułmańskich korzeniach. Nazywana jest również boisko do Labiryntu, ponieważ jej gleba powstał dopiero na początku XX th  płytek wieczne z wzorami wywołując labirynt. Fontanna, która stoi w centrum ma celownik umywalkowa z X -go  wieku. Rustykalna galeria zamykająca ogród została stworzona w 1606 roku przez Vermondo Resta  (es) w stylu manierystycznym. Ta kameralna przestrzeń była bliska malarzowi Joaquínowi Sorolli (1863-1923), który kilkakrotnie ją malował i inspirował się nią do planów swojego domu w Madrycie.

Ogród Galeriusza (Jardín de la Galera)

Kontynuując podążanie za fasadą pałacu, docierasz do Jardin de la Galère, oznaczenia, które przywodzi na myśl galery mirtu, które zdobiły ten ogród. Jej ściany porastają espalierowe drzewa pomarańczowe. Schody prowadzą na ganek zwieńczony kratą z glicynii, prowadzący do przedpokoju salonu Ambasadorów.

Ogród Kwiatowy (Jardín de las Flores)

Wychodząc z ogrodu Galera wchodzi się przez duży półłuk i znajduje się po lewej stronie przymocowana do ściany niecka, której brzegi zdobią azulejos z 1561 roku. Za centralną fontanną wnęka w ścianie południowej -zachodniej mieści popiersie Karola V .

Ogród Książęcy (Jardín del Principe)

Oddzielony od Ogrodu Kwiatowego galerią kolumn w stylu renesansowym, swoją nazwę zawdzięcza narodzinom w sąsiedniej sali księcia Jana Aragońskiego , syna monarchów katolickich . Układ ma kształt krzyża i pstrokatą roślinność: palmy, cyprysy, magnolie, granaty, pomarańcze i inne krzewy, wszystkie rozmieszczone nieregularnie.

Ogród Krzyża (Jardín de la Cruz)

Z Jardin des Fleurs można dostać się małymi drzwiami i schodami azulejos do ogrodu krzyża, którego nazwa nawiązuje do krzyża utworzonego przez aleje otoczone żywopłotami tui i cyprysów, zwane także ogrodem Starego Labiryntu (jardín). del Laberinto Viejo), ponieważ do 1910 r. mieścił się w nim labirynt. Jedynym elementem, który pozostał po starym ogrodzie, jest niecka ozdobiona kopcem przedstawiającym górę Parnas, przeprutą czterema otworami, przez które możemy zobaczyć dwie kobiece postacie oparte o siebie, z z piersi wytrysnęła woda. Na szczycie i bokach kopca znajdują się ruiny posągów przedstawiających m.in. Apollina i Muzy , zwieńczonych przez Pegaza .

Ogród damski (Jardín de las Damas)

Ogród Dam, położony na północny wschód od Ogrodu Krzyża, swoją nazwę zawdzięcza nie zachowanym tam rzeźbom bogiń Hery , Ateny i Afrodyty oraz Królowej Heleny . Obecny ogród ma kształt prostokąta i powierzchnię 4000 m 2 , którą Vermondo Resta podzielił na osiem sektorów ograniczonych żywopłotami. W jego centrum stoi fontanna Neptuna , z której można dotrzeć do organów wodnych na północnym wschodzie u podnóża galerii Groteski.

Ogród Pawilonu Karola V (Jardín del Cenador de la Alcoba lub Carlos V)

Zbudowany w 1526 r. z okazji ślubu Karola V i Izabeli Portugalskiej cenador de la Alcoba (dosłownie „altana alkowa”) lub pawilon Karola V nadaje ogrodowi swoją nazwę. Został wzniesiony z wcześniejszej muzułmańskiej kubby , zachowując kształt sześcianu zwieńczony kopułą i otoczony galerią. Całkowicie przeprojektowany w latach 1543-1546 przez Juana Hernándeza, łączy elementy renesansowe z elementami dziedzictwa mudejar , takimi jak ściany wewnętrzne całkowicie pokryte azulejos wykonanymi przez Diego i Juana Pullido. W pobliżu pawilonu widzimy drzewo pomarańczowe, które zasadził Karol V. Na południowy wschód od pawilonu, za długą ławą z azulejos, znajduje się Ogród Labiryntu , który zastępuje stary Ogród Labiryntu przebudowany w 1914 roku jako Ogród Krzyża (patrz wyżej).

Nowoczesne ogrody

Ogród Angielski (Jardín Inglés)

Angielski ogród został zbudowany na początku XX -tego  wieku i zajmuje dużą część dawnych ogrodach Alcoba. Obejmuje rozległe trawniki ocienione dużymi drzewami różnych gatunków i poprzetykane krętymi ścieżkami.

Ogród markiza de la Vega Inclán (Jardín del Retiro)

Zbudowany na dawnych ogrodach Retiro, które już zostały wycofane częścią w celu utworzenia ogrody Murillo , został zaprojektowany na początku XX -go  wieku przez José Gómez Millán, który odbył trasę Ogrodzie pań. Ogród francuski , swoją nazwę zawdzięcza markizowi de la Vega-Inclán, kustoszowi Alcazaru w czasie, gdy ten ogród powstawał.

Ogród Poetów (Jardín de los Poetas)

Skierowany za namową Joaquína Romero Murube  (es) i zaprojektowany przez Javiera Winthuysena  (es) , obraca się wokół stawu i odtwarza typowy sewilski ogród, syntezę islamu, renesansu i romantyzmu.


Alcazar w Sewilli w kinie i telewizji

Alcazar posłużył jako tło dla następujących filmów:

Uwagi i referencje

  1. „  Historia Alcazaru w Sewilli  ” (dostęp 11 października 2016 r . ) .
  2. (es) Rafael Valencia Rodríguez , Palacio de Pedro I Real Alcázar de Sevilla 1356-1366, w: Ibn Jaldún: el Mediterráneo en el siglo XIV: auge y declive de los imperios , Fundación José Manuel Lara,2006( ISBN  9788496556324 ).
  3. (Es) Chevalier François Joseph Ferdinand Marchal , Historia polityczna panowania cesarza Karola V ,1856( czytaj online ) , s.  424.
  4. Patrick Van Kerrebrouck, La Maison de Bourbon , 2 nd  edition, 2004 ( ISBN  2-9501509-5-0 ) .
  5. (es) "  Decreto cediendo al Municipio de Sevilla el Alcázar y sus jardines korespondentes  " , Gaceta de Madrid , n o  114,24 kwietnia 1931, s.  300.
  6. „  Brides of Gotha: Elena of Spain  ” (dostęp 18 października 2016 ) .
  7. „  Wizyta w Alcazar w Sewilli – Sala Sprawiedliwości  ” (dostęp 11 listopada 2016 r . ) .
  8. (es) Diego López Bueno , Sewilla. El casco antiguo. Historia sztuki i urbanistyki ,2006( ISBN  848093154X ) , s.  517.
  9. Julie Marquer, „  Epigrafía y poder: el uso de las inscripciones árabes en el proyecto propagandístico de Pedro I de Castilla (1350-1369)  ” ,2012(dostęp 4 grudnia 2016 r . ) .
  10. (es) Julie Mark, "  El poder Escrito: problemáticas tam significación las inscripciones Árabes de Los Palacios Pedro I Kastylii (1350-1369)  " , Anales de Historia del Arte , n O  23,2013, s.  499-508.
  11. (Es) Margot Molina, "  Real Alcazar, un palacio en eterna construcción  " , El País ,20 września 2009( przeczytaj online , skonsultowano 4 grudnia 2016 r. ).
  12. (es) Enrique Ballesteros Manzorro, "  El dorado reflejo del pasado  " , Diario de Sevilla ,30 lipca 2008( przeczytaj online , skonsultowano 4 grudnia 2016 r. ).
  13. (y) Antonio Almagro Gorbea, "  Los alkazar de Sevilla  " , Artigrama , n O  222007, s.  155-185 ( czytaj online , konsultacja 4 grudnia 2016 r. ).
  14. „  Wizyta w Alcazar w Sewilli – Patio de la Montería  ” (dostęp 4 grudnia 2016 r . ) .
  15. „  Wizyta w Alcazar w Sewilli – Le Patio des Poupées  ” (dostęp 10 grudnia 2016 ) .
  16. (es) Rafael Manzano Martos i Antonio Gámiz Gordo , La arquitectura y el paisaje de Sevilla en las fotografías J. Laurenta. Sevilla Artística y Monumental, 1857-1880 , Fundación Mapfre,2008( ISBN  978-84-9844-114-7 , czytaj online ) , s.  64-65.
  17. (es) Concepción Rodríguez Moreno, „  El Patio de las Doncellas del Alcázar de Sevilla en el Siglo XIV. Su análisis espacial Traves de la infografía  ” , Boletín de la Real Academia de Bellas Artes de Nuestra Señora de las Angustias de Granada , n o  13,2006, s.  31-56 ( czytaj online ).
  18. (Es) Antonio Reche García , Sevilla… con su lunita plateada , Punto Rojo,2014( ISBN  9781629347431 ) , s.  25.
  19. (Es) "  El artesonado de madera del Palacio Mudéjar del Alcázar recupera su relief original  " , Diario de Sevilla ,25 stycznia 2008( przeczytaj online , skonsultowano 27 grudnia 2016 r. ).
  20. (es) Rafael Cómez Ramos, „  El Alcázar del rey Pedro I de Castilla en Sevilla como espacio intercultural en el contexto de la arquitectura Mudejar de su tiempo  ” , Mitteilungen der Carl-Justi-Vereinigung ,2008, s.  48-64 ( czytaj online , konsultacja 27 grudnia 2016 r. ).
  21. (ES) MA Garrote i MD Dobador, "  Itinerario explicativo por los Edificios mudejares de Sevilla que conservan Puertas con lacerías  " , Reuso. Actas del Congreso Internacional sobre Documentación, Restauración y Reutilización del Patrimonio Arquitectónico , tom.  2,2013, s.  227-234 ( czytaj online , skonsultowano 27 grudnia 2016 r. ).
  22. (es) Violeta Jiménez, "  La sala del Techo de Carlos V will recupera suspecto original  " , Diario de Sevilla ,26 listopada 2009( przeczytaj online , skonsultowano 27 grudnia 2016 r. ).
  23. „  Wizyta Alcazar w Sewilli - ambasadorów  " salonie ” (dostęp 05 stycznia 2017 ) .
  24. „  Reales Alcázares de Sevilla  ” , Arte Guías (dostęp 5 stycznia 2017 r . ) .
  25. (es) Antonio Morente, "  El Alcázar que nunca ven los sevillanos  " , El Correo de Andalucía ,28 września 2015( przeczytaj online ).
  26. (es) Rafael Cómez , Arquitectura alfonsí , ABC,2001( ISBN  84-95139-51-0 ) , s.  151-152.
  27. (ES) Alfonso Pleguezuelo, "  Un Pałacu azulejos  " , Apuntes del Alcazar , n O  142013, s.  216-232 ( ISSN  1578-0619 ).
  28. (es) Fernando Bueno Manso , y Jardines de Sevilla parks , Caja Rural del Sur y Diario de Sevilla,2000, s.  84.
  29. (es) Francisco Ollero Lobato, "  La reforma del palacio Gótico de los Reales Alcázares de Sevilla en el siglo XVIII  " , Laboratorio de Arte. Revista del Departamento de Historia del Sztuki , n O  111998, s.  233-252 ( ISSN  1130-5762 , czytaj online , skonsultowano 13 stycznia 2017 ).
  30. (es) Antonio Almagro Gorbea, "  El Patio del Crucero de los Alkazar de Sevilla  " , Al-Qantara , vol.  2 N O  20,1999, s.  331-376 ( ISSN  0211-3589 , czytaj online ).
  31. (es) Rafael Cómez , Arquitectura alfonsí , ABC,2001( ISBN  84-95139-51-0 ) , s.  160.
  32. (es) Rafael Cómez , Arquitectura alfonsí , ABC,2001( ISBN  84-95139-51-0 ) , s.  158.
  33. (es) Manuel J. Fernández, "  La restauración como un reclamo más del Alcázar  " , na El Correo de Andalucía ,2016(dostęp 17 stycznia 2017 r . ) .
  34. (es) Alfredo Morales , María Jesús Sanz , Juan Miguel Serrera i Enrique Valdivieso , Guía artística de Sevilla y su provincia , Diputación de Sevilla ( ISBN 84-7798-210-4 )  .
  35. (Es) María Reyes Baena Sanchez , Los jardines del Alcazar de Sevilla entre los siglos XVIII i XX , Diputación de Sevilla ( ISBN  84-7798-199-X ).
  36. (es) „  Parques y Jardines de Sevilla  ” (dostęp 12 września 2016 r . ) .
  37. (es) Julio Arjona Domínguez, „  El Jardín de Troya del Alcázar de Sevilla  ” (dostęp 7 września 2016 r . ) .
  38. (Es) Fernando S. Macías, "  Historiarte Sevilla - Palacio gótico y jardines  " ,2013(dostęp 13 września 2016 r . ) .
  39. (y) Jose Becerra „  alkazar de Sevilla, -VIII. Los jardines de la Huerta de la Alcoba  ” (dostęp 24 września 2016 ) .
  40. (es) „  Escenarios of película en Sevilla  ” na Placu Czterech (dostęp 17 stycznia 2017 ) .
  41. (Es) "  El dia que Lawrence de Arabia cambió el desierto por Sevilla  " , El Mundo ,25 stycznia 2012( przeczytaj online ).
  42. (es) Ismael G. Cabral, "  Real Alcázar: el gran plató de Sevilla  " , El Correo de Andalucía ,5 października 2014 r.( przeczytaj online ).
  43. (Es) "  Ridley Scott rueda 'El reino de los cielos' w Sewilli  " , El País ,14 lutego 2014( przeczytaj online ).

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne