Narodziny |
19 października 1964 r. Antoniusz ( departament Sekwany ) |
---|---|
Narodowość | Francuski |
Zawód | aktorka , scenarzystka , reżyserka , piosenkarka |
Wybitne filmy |
Rodzinne podobieństwo Znamy piosenkę Le Goût des autres |
Agnès Jaoui , ur19 października 1964 r.do Antoniusza , to aktorka , pisarz , reżyser i piosenkarka francuska .
W 1998 roku otrzymała Cezara dla najlepszej aktorki za rolę drugoplanową w filmie Znamy piosenkę , aw 2001 roku Cezara dla najlepszego filmu dla Le Goût des autres . Z czterema Cezarami za najlepszy scenariusz oryginalny lub adaptacyjny , te sześć nagród czyni ją najbardziej utytułowaną kobietą Cezara.
Jest reżyserką pięciu filmów, które napisała wspólnie z Jean-Pierre Bacri . Jego pierwszy film Le Goût des autres był nominowany do Oscara za najlepszy film międzynarodowy w 2001 roku, a Comme une image otrzymał nagrodę za scenariusz na festiwalu filmowym w Cannes w 2004 roku .
W teatrze współtworzyła i wystawiała z Jean-Pierre'em Bacri'm dwie sztuki: Cuisine et dependences, która otrzymała autora Moliera w 1992 roku oraz Un air de famille .
Kilkakrotnie współpracowała także z aktorami Bruno Podalydès i Karin Viard .
Agnès Jaoui urodziła się w żydowskiej rodzinie z Tunezji . Jest córką Huberta Jaoui, autora i trenera specjalizującego się w kreatywności marketingowej oraz Gyzy Jaoui, psychoterapeuty specjalizującego się w analizie transakcyjnej . „Niemarksiści, syjoniści, nowocześni, bardzo wolni komuniści”, jego rodzice uciekli ze swojego kraju, który uzyskał niepodległość w 1956 r., by zaciągnąć się do kibucu żydowskiego ruchu młodzieżowego Haszomer Hacair . Jego rodzice nie mają związku z kinem, ale oboje piszą. Aktor Dominique Zardi jest kuzynem swojego ojca.
Jest siostrą Laurenta Jaoui , także scenarzysty i reżysera.
Po roku spędzonym w kibucu jego rodzina przybywa do Paryża . Agnès Jaoui , po przejściu przez Sarcelles, uczęszcza do ruchu Haszomer Hatzaïr . Dużo czyta i zaczęła pisać w wieku 11 lat. Była jedną z pierwszych młodych dziewcząt, które dołączyły do Liceum Henri-IV w Paryżu, które właśnie wkroczyło do miksu w 1978 roku, i zaczęła grać w klubie teatralnym establishmentu, grając Loulou w sztuce Mój ojciec miał rację . Do 15 roku życia wracała, by każdego lata spędzać z rodziną ze strony matki, która pozostała w kibucu.
W wieku 15 lat wstąpiła do Cours Florent i ukończyła pierwszy rok literackiej klasy przygotowawczej ( hipokhâgne ) w Lycée Henri-IV. W 1984 roku uczęszczała na lekcje dramatu w teatrze Amandiers w Nanterre pod dyrekcją Patrice'a Chéreau . W ramach studiów w tej szkole wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie ukończyła szkolenie, szczególnie w zakresie komedii muzycznej .
Chéreau dał mu rolę w dramacie Hôtel de France , który ukazał się w 1987 roku . Grała w tym samym roku w sztuce L'Annumé przez Harolda Pintera w reżyserii Jean-Michel Ribes , z jej przyszłego towarzysza Jean-Pierre Bacri .
Agnès Jaoui i Jean-Pierre Bacri napisali wspólnie sztukę Kuchnia i zależności, która była przedmiotem filmowej adaptacji w 1992 roku przez Philippe'a Muyla , w której zagrała u boku Bacri.
W 1993 roku Alain Resnais wezwał ich do adaptacji do kin serii ośmiu sztuk Alana Ayckbourna , Intimate Exchanges , która została skoncentrowana w dwóch filmach pod tytułem Smoking / No Smoking . Ten ironiczny, żartobliwy i teoretyczny dyptyk, który bada relacje między przypadkiem, wolną wolą i losem, przyniósł im Cezara za najlepszy scenariusz w 1994 roku .
Publiczność tak naprawdę odkryła ten duet aktorów i scenarzystów aż do 1996 roku, kiedy to sukces filmu Cédrica Klapischa , adaptowanego z ich sztuki Un air de famille , ujawnił ich talent jako obserwatorów życia codziennego, ich krytykę społecznych kajdan. żrący i odczarowany humor. Ten efektowny styl pozwolił im wygrać drugiego Cezara w 1997 roku . W tym samym roku ponownie współpracowali z Resnais nad piosenką Wiemy, której są obecnie scenarzystami i interpretatorami. Dzięki filmowi każdy z nich zdobył swoje trzecie trofeum za najlepszy scenariusz na Cezarach 1998 oraz pierwszą statuetkę za najlepszą rolę drugoplanową .
Tandem zreformował się pod koniec dekady, by napisać i zinterpretować swój pierwszy film fabularny jako reżyser Le Goût des autres ( 2000 ), który z humorem i emocjami bada opozycję tożsamości społeczno-kulturowych w małej grupie ludzi. Film przyciągnął do kin blisko 4 miliony widzów, aw 2001 roku zdobył 4 Cezary, w tym za najlepszy film , a także nominację do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny .
Jaoui próbuje również ustanowić siebie jako aktorka, bez Bacri: ona zatem odgrywa rolę drugoplanową w komedii Le DEMENAGEMENT przez Olivier Doran , wydany w 1997 roku, następnie w Le Cousin , przez Alain Corneau , prowadzone przez tandem Alain Chabat / Patrick Timsit .
Ale to było w 2000 roku, która była po raz pierwszy jedynym headliner filmu fabularnego: dramat Une femme d'Ete , przez Christophe Blanc .
Dwa lata później całkowicie zmieniło jej zarejestrować biorąc przy głównej roli w filmie strój dostosowany od Stefan Zweig na powieść 24 heures de la vie d'une femme przez Laurent Bouhnik . W 2004 roku zagrała w komediodramacie Le Rôle de sa vie z Karin Viard . W tej pierwszej produkcji François Favrata aktorka gra tam egocentryczną gwiazdę filmową.
W tym samym roku zaprezentowała swój drugi reżyserski film w konkursie na Festiwalu Filmowym w Cannes , dramat Comme une image , wciąż interpretowany i współtworzony z Bacri. Duet zdobył Nagrodę za Scenariusz .
W 2005 roku , po zagraniu głównej roli w historycznym dramacie La Maison de Nina , ostatnim filmie Richarda Dembo , poświęciła się piosence i nagrała płytę inspirowaną latynoskimi rytmami i dźwiękami . Canta wychodzi w następnym roku .
W 2008 roku wróciła do kina w dramatycznej komedii Parlez-moi de la forêt , wciąż pod szyldem reżysera-wykonawcy i współscenarzysty, proponując Jamelowi Debbouze rolę wbrew posadowi.
W tej dekadzie potwierdziła się jako aktorka i reżyserka, ale to w teatrze została ponownie nagrodzona.
Jaoui po raz pierwszy udostępnił plakat do dramatycznej komedii Du vent dans me calets z Denisem Podalydès i Isabelle Carré pod dyrekcją Carine Tardieu , co pozwoliło mu zainteresować się światem dzieciństwa. W następnym roku kontynuowała ten temat jako autorka, prezentując swoje czwarte osiągnięcie, Na końcu opowieści . Tym razem krytyka jest podzielona, ale film wciąż przyciąga ponad 900 tysięcy widzów.
Po dwudziestu latach nieobecności w teatrze powróciła na scenę w 2014 roku za sprawą sztuki Les Uns sur les autres w reżyserii Catherine Schaub . Jej występ przyniósł jej nominację Moliera dla aktorki w prywatnym spektaklu teatralnym . Samym roku , była częścią chóralnej obsady komedii dramatycznej L'Art de la fuga , przez Brice Cauvin .
W 2015 roku ukazały się dwa filmy fabularne: komediodramat Comme un avion , w reżyserii i głównie w wykonaniu Bruno Podalydèsa . Aktorka ma również partnerów Sandrine Kiberlain i Vimalę Pons . Tę ostatnią odnajduje w obsadzie na wpół autobiograficznej komedii Od razu jestem twój , pierwszej produkcji scenarzystki Caesarized Baya Kasmi .
W 2017 roku , nosi dramatu Aurore , przez Blandine Lenoir , gdzie odgrywa pięćdziesiąt coś przygotowuje, aby stać się babcia podczas gdy w obliczu jej menopauzy. Podczas Festiwalu Filmowego w Cannes 2017 zasiadała w jury filmów fabularnych pod przewodnictwem hiszpańskiego reżysera Pedro Almodovara , obok włoskiego reżysera Paolo Sorrentino oraz amerykańskich aktorów Jessiki Chastain i Willa Smitha .
Rok 2018 oznacza jej powrót jako scenarzystka i reżyserka z satyrą Place publique , co pozwala jej również znaleźć Jean-Pierre'a Bacriego za i przed kamerą. W tym samym czasie nosi dramatyczną komedię Les Bonnes Intentions , autorstwa Gillesa Legranda .
W 2020 roku napisała swoją pierwszą komedię muzyczną On zamierza wyjechać na dzisiaj z muzyką Alexis Pivot, która jest transmitowana na France muques w programie 42e rue .
Agnès Jaoui była towarzyszką Jean-Pierre'a Bacri od 1987 do 2012 roku. Pomimo ich separacji, pozostali blisko i nadal pisali i grali razem w kinie.
Adoptowała dwoje brazylijskich dzieci (które miały 5 i 7 lat w momencie adopcji w 2012 roku). Mówiąc o swojej adopcji za granicą, zauważa:
„Nie mogę znieść tego, że w biografiach kobiet zawsze mówimy„ z ”lub„ bez ”dzieci. Nie zawsze czułam tę instynktowną potrzebę, ale pragnęłam jej od dawna i właśnie adoptowałam dwie w Brazylii, które mają 5 i 7 lat. "
Agnès Jaoui jest politycznie bardzo zaangażowana w kilka kwestii społecznych ( cudzoziemcy o nieuregulowanej sytuacji , dorywczy pracownicy rozrywkowi itp.).
Oświadczyła ona sama na rzecz kandydatury Martine Aubry podczas socjalistycznej podstawowej prezydenckich 2011 roku , aw 2014 roku była członkiem komitetu wsparcia dla kandydata z Anne Hidalgo na mera Paryża .
W wrzesień 2018, Po rezygnacji Nicolas Hulot , podpisała kontrakt z Juliette Binoche platformę z globalnym ociepleniem zatytułowanym „ Największym wyzwaniem w historii ludzkości ”, który pojawia się w dzienniku Le Monde , z tytułem „The Call 200 osobistości, aby ocalić planetę ”.
19 grudnia 2018, ponad 70 celebrytów mobilizuje się na wezwanie stowarzyszenia Urgence Homophobie. Jaoui jest jednym z nich i pojawia się w teledysku do piosenki De Amour .
Jest członkiem kolektywu 50/50, którego celem jest promowanie równości kobiet i mężczyzn oraz różnorodności w przemyśle filmowym i audiowizualnym . W listopadzie 2020 roku wzięła udział w trzeciej edycji Assises for Equality, Parity and Diversity in Cinema and Audiovisual, organizowanej przez kolektyw i wygłosiła niezwykłe przemówienie feministyczne.
W lipcu 2020 roku podpisała apel Laurenta Joffrina i jest zobowiązana do powstania alternatywnej siły na lewicy.
Poniższe dane pochodzą z Europejskiego Obserwatorium Audiowizualnego .
Rok | Film | Produkcja | Wpisy we Francji | Wpisy w Europie |
---|---|---|---|---|
2000 | Smak Innych | Agnieszka Jaoui | 3 859 151 | 5 299 954 |
1997 | Znamy piosenkę | Alaina Resnaisa | 2 649 299 | 3 312 749 |
1996 | Podobieństwo rodzinne | Cedric Klapisch | 2 442 289 | 2665680 |
2004 | Jak obrazek | Agnieszka Jaoui | 1 629 469 | 2 483 627 |
2008 | Opowiedz mi o deszczu | Agnieszka Jaoui | 1,003,068 | 1 227 661 |
2013 | Pod koniec opowieści | Agnieszka Jaoui | 954 507 | 1 227 335 |
Na początku 2006 roku Agnès Jaoui rozpoczęła karierę piosenkarki. Nie jest zupełnie nowa na polu muzycznym, ponieważ uczęszczała do konserwatorium, do którego weszła w wieku 17 lat. Wcześniej czy później jest częścią niezależnej wytwórni . Śpiewała partię La Perichole, opera-bouffe Jacquesa Offenbacha.