Akordeon diatoniczny

Akordeon diatoniczny
Zdjęcie ilustracyjne przedmiotu Akordeon diatoniczny
Dwurzędowy ośmiobasowy akordeon diatoniczny
Nowoczesne warianty akordeon ze Styrii , garmoshka , melodeon , trikitixa , schwyzerörgeli
Warianty historyczne Akordeon , eolina, harmoniflet , flutina
Klasyfikacja Instrument dęty
Rodzina Bezpłatny instrument trzcinowy
Sąsiednie instrumenty chromatyczny akordeon , pianino akordeon klucz , bandoneon , harmonijkowe , harmonion , harmonijka , accordina
Podstawowe prace Repertuar tradycyjny, kompozycje nowoczesne
Znani instrumentaliści Marc Perrone , Philippe Bruneau
Dobrze znane czynniki Hohner , Castagnari, Maugein
Powiązane artykuły Akordeon

Diatoniczny akordeon jest klawiatura muzyczna instrumentem, za pomocą wolnych stroików , podniecony przez wiatr zmienny dostarczonych przez mieszek uruchamiany przez muzyka. Określa różne warianty akordeonu dwudźwiękowego zorganizowanego według jednej lub więcej skal diatonicznych (w przeciwieństwie do akordeonu chromatycznego ), chociaż istnieją akordeony diatoniczne, które nie są dwudźwiękowe jak rosyjski akordeon diatoniczny ( garmoshka lub garmon ) .

Podczas gdy niektóre modele akordeonów mają wszystkie nuty skali chromatycznej (takie jak niektóre trzyrzędowe modele kontynentalne lub akordeony irlandzkie), zachowują organizację według skal diatonicznych.

Akordeon diatoniczny jest używany głównie w muzyce tradycyjnej lub popularnej . Akordeon diatoniczny pochodzenia europejskiego jest obecny w wielu tradycjach na całym świecie.

Historia

Podobnie jak wiele innych nowoczesnych instrumentów, akordeon urodził proliferację wynalazków na początku XIX -go  wieku . Zasada swobodnego trzciną, odkryte i wykorzystane przed naszą erą w Chinach ( sheng ) i Laosu ( Khen ) , został odnowiony i wykorzystywany w wielu nowych instrumentów, takich jak harmonium , do harmonijki lub harmonijki. , Które nadal istnieją w naszych czasach. Inne instrumenty miały mniej szczęścia i pozostawiły nam jedynie rzadkie egzemplarze w muzeach, takie jak flet harmonijkowy , flutina czy eolina .

To austriacki cyryl Demian, który deponuje,6 maja 1829 r., patent na akordeon , przodek współczesnego akordeonu. Wynaleziony przez niego instrument stroikowy zawdzięcza swoją nazwę temu, że każdy klawisz wytwarza akord , który zmienia się w zależności od kierunku działania miecha. Instrument ten miał towarzyszyć piosence prostą harmonią . Zasada jest jednak określona przez jego wynalazek, instrument z mieszkiem uruchamianym przez muzyka, zawierający klawisze, które wytwarzają akordy.

Instrument będzie szybko kopiowany i modyfikowany przez innych wynalazców lub producentów instrumentów muzycznych: każdy klawisz „piosenki” klawiatury wkrótce wyda więcej niż jedną nutę zgodnie z kierunkiem działania miecha, a nie akordu. dopiero w połowie XIX th  wieku, że lewa ręka zostanie wyświetlona klawiatura do towarzyszenia w prawej ręce. Jeżeli zasady akordeon uni-dźwięk są zawarte w 1840 roku przez harmonijnego akordeon Louis Douce, poczekaj, aż do końca XIX th  century, że Paolo Soprani produkować seryjnie pierwszy akordeon tego typu (które posiada klawiaturę prawy podobny do klawiatury nowoczesnych akordeonów chromatycznych ). Tymczasem klawiatura melodyczna rozwija się w obfitość konkurencyjnych systemów. Już w 1834 roku akordeon dwudźwiękowy obejmował całą skalę chromatyczną z systemem zaproponowanym przez A. Foulona. Na przełomie XIX i XX  wieku widzimy akordeon trzyrzędowy, zawsze dwudźwiękowy, chromatyczny lub diatoniczny. Jednocześnie potęga przemysłowa niemieckich producentów, takich jak Hohner, zaczyna narzucać jako standard akordeon z dwoma diatonicznymi rzędami oddzielonymi wznoszącą się kwartą.

Łatwość utrzymania akordeonu diatonicznego jest prawdopodobnie czynnikiem niezadowolenia dla cabretta , który ostatecznie zastąpił w kulkach musette, jakie znamy dzisiaj. Zastępuje go później akordeon chromatyczny, w tych samych balach musette, których paryska dzielnica Saint-Germain zajmuje wysokie miejsce.

W pierwszej połowie XX th  wieku w Europie, zastępując dźwięk akordeonu z podwójnym dźwiękiem uni-akordeon, połączoną z zanikiem tradycyjnego społeczeństwa, doprowadziły niemal do wyginięcia tego instrumentu. We Francji znajduje się pod wpływem ruchów odrodzenia drugiej połowie XX th  wieku akordeon podwójny dźwięk jest zapisywany i widzi swoją praktykę wznowienia. W Kanadzie rzemieślnicza produkcja i praktyka akordeonu diatonicznego w regionie Montmagny są częścią niematerialnego dziedzictwa Quebecu od 2016 roku.

Rachunek

Z organologicznego punktu widzenia akordeon diatoniczny ma prawie wszystkie cechy wspólne z akordeonem chromatycznym . Główne różnice dotyczą jego dwudźwiękowej strony, to znaczy, że klucz wydaje inny dźwięk w zależności od tego, czy wciskasz, czy ciągniesz miech, a także mechanizmu lewej ręki. Ze względu na swoje podwójne brzmienie, potrzeba o połowę mniej klawiszy niż akordeon uni-sound, aby pokryć ten sam rejestr . Dzięki temu instrument jest lżejszy i bardziej kompaktowy, a liczba precyzyjnych części (na przykład talerzy lub podstaw łóżka) jest zmniejszona.

Anatomia

Akordeon diatoniczny składa się z trzech głównych części: korpusu lewej ręki i korpusu prawej ręki, oddzielonych mieszkiem. Skrzynki na lewą i prawą rękę są najczęściej wykonane z drewna, czy to ze sklejki, czy z litego drewna. Są albo lakierowane , malowane lub pokryte celuloidem . Wewnątrz każdego z pudełek znajdują się sprężyny skrzynkowe.

Miechy

Mieszek jest centralną częścią akordeonu i łączy dwa pudła lewą i prawą. Mocowana jest do pudełek za pomocą gwoździ (rzadziej wkrętów). Ma zmienną liczbę zagięć kartonu (ogólnie około dwudziestu dla akordeonów diatonicznych). W fałdach jest wzmocniona skórami (lub kożuchami ); na brzegach za pomocą pasków z tkaniny; w rogach za pomocą metalowych ramek. Elementem dekoracyjnym jest również mieszek, którego tekturowe sekcje często pokrywa się wzorem (tkanina, gobelin) lub maluje na określony kolor.

Rolą miecha jest dostarczanie wiatru, który wibruje trzcinom . Jej szczelność jest istotnym elementem instrumentu.

Podstawy łóżek

Sprężyny skrzynkowe służą jako podpora dla ram (lub ram), na których mocowane są stroiki (lub ostrza). Sprężyny skrzynkowe (iw mniejszym stopniu miechy) zapewniają kolumnę powietrza niezbędną do wytworzenia dźwięku. Podstawy łóżek ułożone są na płytach rezonansowych, w bezpośrednim kontakcie z miechami. Płyty rezonansowe są najczęściej wykonane ze stopu aluminium lub drewna.

Mechanika

Otwory w pudle rezonansowym są zamykane zaworami. Zawory te są następnie uruchamiane przez klawisze (lub przyciski) klawiatury. W zależności od kierunku działania mieszków powietrze jest zasysane lub wydychane przez otwory i powoduje drgania trzcin. Na akordeonu z jednego lub dwóch rzędów mechanizmy są stosunkowo proste, składające się z układu dźwigni działających zaworów, które odbyło się w pozycji zamkniętej przez sprężynę. W przypadku akordeonów z trzema lub więcej rzędami zasada pozostaje taka sama, ale dodatkowa oś, przesunięta na krawędzi płyty rezonansowej, jest często konieczna do uruchamiania zaworów dodatkowych rzędów za pomocą dźwigni pośredniej.

W porównaniu do akordeonów chromatycznych, stroiki leworęczne akordeonów diatonicznych są proste i działają zgodnie z zasadą podobną do zasady stroików praworęcznych. W szczególności akordy są stałe (i nie są komponowane zgodnie z naciśniętym klawiszem. Po naciśnięciu przycisku wibruje kilka głosów: od dwóch do trzech głosów (ta sama nuta w różnych oktawach) dla basów i od dwóch do trzech głosów dla akordów (różne nuty tworzące żądany akord).

Produkcja dźwięku

Jest to drganie wolnej stroiki pod działaniem zmiennego wiatru, który wibruje słup powietrza , odpowiedzialny za wytwarzanie dźwięku w akordeonie. Stroiki (lub ostrza) są zamocowane na ramkach (lub płytach). Każda rama jest wyposażona w dwa stroiki (po jednym dla każdego kierunku działania miecha), które wibrują pod wpływem światła . Skóra (skórzana lub plastikowa) jest umieszczona po obu stronach ramy, aby zapobiec wibracjom dwóch stroików w tym samym czasie. Wysokość wytwarzanego dźwięku zależy od tego, jak często stroik wibruje. Wysoka częstotliwość odpowiada wysokiemu dźwiękowi. Niska częstotliwość generuje dźwięk o niskim tonie. Częstotliwość wibracji trzciny zależy od jej wielkości i wagi. Im dłuższa i cięższa stroik, tym niższa częstotliwość drgań.

Zasady te są stosowane podczas strojenia instrumentów: tuner następnie usuwa materiał z stroika, albo na końcu, na którym jest zamocowany, albo na końcu wolnym, aby zwiększyć lub zmniejszyć (odpowiednio) częstotliwość wibracji.

Rodzaje stroików

Ostrza są na ogół wykonane ze stali . Rama jest aluminiowa dla modeli studyjnych i duralu (najczęściej) dla najwyższej jakości. Istnieją dwa rodzaje montażu stroików: stroiki montowane maszynowo i stroiki składane ręcznie. Dla każdego typu możemy wyróżnić dwa poziomy jakości, a różnica wynika z rodzaju i jakości użytych materiałów oraz poziomu dostarczonego wykończenia. Tak więc istnieją stroiki studyjne i półprofesjonalne (o nazwach zmiennych w zależności od producenta, np. super dural , super lub nawet export ) do montażu maszyn; i tipo stroiki mano lub mano (w porządku rosnącym jakości) do montażu ręcznego.

Głos i wibrato

Na większości akordeonów, kiedy grasz nutę, w rzeczywistości jest kilka stroików, które wibrują. Dla każdego zestawu stroików mówimy o głosie. W zależności od wysokości głosy mają różne nazwy:

  • głos fagotu lub 16 '(bas);
  • flet lub głos 8' (średni);
  • głos piccolo lub 4 '(wysokie tony).

Na G - C akordeon, na przykład, siódma klucz rzędu zewnętrznego daje dla głosu fletu 3 podczas ciągnięcia.

Większość akordeonów ma dwa głosy fletu, jeden nastrojony do kamertonu (np. 440  Hz ), a drugi do kamertonu o wyższej częstotliwości. Przepaść między dwoma głosami tworzy zjawisko dudnienia , dla akordeonu mówimy o vibrato . Luka jest regulowana na życzenie muzyka i pozwala na zmianę barwy instrumentu. Nazwy różnią się w zależności od tunera, ale istnieje kilka stopni pomiędzy tak zwanym strojeniem suchym (brak vibrato) a tak zwanym strojeniem musette (maksymalne vibrato). W przypadku vibrato trzygłosowych jest tak naprawdę głos dostrojony do kamertonu, głos o niższej częstotliwości i głos o wyższej częstotliwości. Ten rodzaj vibrato jest charakterystyczny dla stylu musette , nawet jeśli występuje w muzyce tradycyjnej.

Rejestry

W niektórych akordeonach możliwa jest zmiana barwy instrumentu za pomocą systemu rejestrów poprzez łączenie różnych głosów. Oto najczęstsze rejestry w akordeonie diatonicznym na prawą rękę:

Nazwisko Symbol Głos fagot (16') Prawy flet (8') Wysoki flet (8') Głos Piccolo (4') Posłuchaj (notatka zagrana: a)
Fagot Symbol rejestru fagot. x
flet prosty Symbol rejestru flet. x
Pikolo Symbol rejestru Piccolo. x
Wibrato lub brio Symbol rejestru wibrato. x x
Bandoneon Symbol rejestru Bandoneon. x x
Obój Symbol rejestru oboju. x x
Organ Symbol rejestru narządów. x x
Pełna gra Pełny symbol rejestru odpraw. x x x
Pełna gra (melodeony) Symbol pełnego rejestru grającego melodeona. x x x x

Inne kombinacje są możliwe w zależności od głosów i mechanizmów występujących na instrumencie.

W lewej ręce są też rejestry. W wielu akordeonach możliwe jest tylko dodawanie lub usuwanie tercji z akordów. Na innych możemy również dodać lub usunąć głos na poziomie basu: mówimy o rejestrze „głębokiego basu”.

Mechanizmy rejestrujące mogą działać na głosy indywidualnie, na przykład za pomocą rejestrów typu pull-tab (zwanych „grzybkami”) na ciele lub poprzez bezpośrednie łączenie głosów. W tym drugim przypadku mówimy o rejestrach automatycznych.

  • Rejestry suwakowe (tu na melodeonie).

  • Rejestry automatyczne - Prawa ręka.

  • Rejestry automatyczne (małe przyciski) - Lewa ręka.

Klawiatury dla prawej ręki

We wszystkich akordeonach z więcej niż jednym rzędem klawisze są przesunięte. Różne rzędy mogą znajdować się albo na tym samym poziomie, wtedy mówi się o płaskiej klawiaturze, albo na stopniach, przy czym wysokość rzędów wzrasta w miarę zbliżania się do miecha. Nazywa się to klawiaturą schodkową.

Akordeony jednorzędowe

Najprostszym instrumentem z rodziny akordeonów diatonicznych jest akordeon jednorzędowy, zwany także melodeonem. Zwykle ma dziesięć guzików po prawej stronie i dwa po lewej. Klawisze dają pojedynczą skalę diatoniczną . Najpopularniejszy model ma cztery głosy  : dwa średnie głosy, głos fagotu i głos piccolo, które można aktywować oddzielnie za pomocą dyszla. Instrument ten jest symbolem muzyki Quebecu , Luizjany iw mniejszym stopniu Irlandii .

Akordeony dwurzędowe

Podobnie jak w przypadku akordeonów jednorzędowych, każdy rząd podaje skalę diatoniczną, z której jedna jest transpozycją drugiej. System stał się de facto punktem odniesienia w Europie, bywa nazywany „kontynentalnym”: ma dwa rzędy przycisków po stronie „piosenki” (prawa ręka), a pomiędzy nimi znajduje się kwarta wznosząca (dwa i pół tonu). rząd. rząd zewnętrzny i wewnętrzny. Najczęściej te akordeony mają osiem przycisków na lewej ręce. Akordeoniści diatoniczni określają tonację swojego akordeonu, ustawiając tonację rzędu zewnętrznego, a następnie rzędu wewnętrznego.

We Francji najczęstszym układem jest G - C , pierwszy rząd podaje diatoniczną skalę G, a drugi skalę C , ale w zależności od kraju, obyczajów, okresu czy repertuaru spotkamy się z różnymi tonami , jak np . - d , do - fa , d - sol , simieszkanie - mimieszkanie .

W systemie baskijskim trikitixa klawiatura prawa ręka ma 23 klawisze, a lewa ręka ma dwanaście klawiszy jednotonowych (tj. sześć par akordów basowych).

W systemie „irlandzkim” dwa rzędy są oddzielone interwałem półtonowym . Instrumenty w B - C i Costry - D są najczęstsze, chociaż istnieją inne tony: do - si , d - doostry , red - dostry lub rzadziej do - doostry .

Akordeony trzyrzędowe

W przypadku akordeonów trzyrzędowych nie ma standardu międzynarodowego, a raczej mnogość konfiguracji zgodnie z życzeniem muzyków. Możemy jednak wyróżnić kilka kategorii.

  • System z rosnącą czwartą między każdym rzędem. Jest to trzyrzędowe uogólnienie systemu kontynentalnego. Niektóre z najczęstszych tonów to A – D – G , G – C – F i F – si – mieszkaniemimieszkanie .
  • Systemy polegające na dodaniu rzędu zmian do dwóch rzędów w układzie kontynentalnym. Są to najpopularniejsze trzyrzędowe akordeony we Francji. Konfiguracja trzeciego rzędu zmienia się w zależności od potrzeb muzyków, ale systemy opracowane przez François Heima czy Jean-Michela Corgerona są bardzo rozpowszechnione.
  • Systemy poszukujące spójności w trzech rzędach. Tutaj nie chodzi już o zachowanie nienaruszonych pierwszych dwóch rzędów systemu kontynentalnego, ale o uporządkowanie klawiatury w spójny sposób jako całość. Najbardziej znanym systemem jest ten opracowany przez Stéphane'a Millereta i Norberta Pignola, ale możemy też przytoczyć schemat zaproponowany przez Marca Perrone'a .

Istnieją inne, rzadsze systemy, które często są specyficzne dla danego typu katalogu lub społeczności.

  • System klubowy . Opracowane przez Hohnera , są głównie do-fa . Możliwych jest kilka konfiguracji, od dwóch i pół rzędów do trzech pełnych rzędów, ze zmianami dotyczącymi dodatkowych przycisków. Cechą szczególną tego systemu jest posiadanie przycisku uni-sound w drugim rzędzie.
  • System mieszany. Wiąże się to z posiadaniem dwudźwiękowej klawiatury w prawej ręce i jednodźwiękowej klawiatury (w standardowym lub chromatycznym basie ) w lewej ręce. Ten rodzaj akordeonu, który był pierwszym krokiem w kierunku akordeonu chromatycznego, przeżywa w ostatnim czasie ponowne zainteresowanie dzięki takim muzykom jak Daniel Denécheau czy Christian Oller.
  • Kombinacje systemu irlandzkiego i kontynentalnego. Najczęściej spotykane są akordeony sol – do – si i do ostry–ré – sol .
  • Brytyjski system chromatyczny . Podobnie jak wstępujący czwarty system, jest to trzyrzędowe uogólnienie systemu irlandzkiego. Najpopularniejszym kluczem jest si – do – doostry , a jego praktyka dotyczy prawie wyłącznie Szkocji. Jest to system mieszany.
akordeony z więcej niż trzema rzędami

Istnieją modele z czterema lub pięcioma rzędami, które są prawie wyłącznie używane w tradycyjnej muzyce środkowoeuropejskiej. Zaczynając od zewnątrz, między każdym rzędem znajduje się czwarta w górę. Cechą charakterystyczną tych modeli jest posiadanie przycisku uni-sound w każdym rzędzie ( gleichton ) oraz basu położonego o oktawę niżej niż inne akordeony diatoniczne.

Klawiatury leworęczne

Lewa klawiatura akordeonów diatonicznych ma od 2 do 24 klawiszy. Poza modelami jedno- lub dwurzędowymi, nie ma prawdziwego standardowego układu klawiatury po lewej stronie. Klawisze są zorganizowane w pary: klawisz zwany basem daje podstawę akordu, a inny klawisz bezpośrednio powyżej daje akord.

Większość akordeonów dwurzędowych ma osiem klawiszy na klawiaturze po lewej stronie. Aby towarzyszyć każdemu rzędowi prawą ręką, akordy toniczne (push) i dominujące (pull) znajdują się na tych samych klawiszach w lewej ręce, co ułatwia akompaniament głównej melodii granej w jednym rzędzie. Na pozostałych czterech przyciskach dostępne są akordy komplementarne.

Modele z więcej niż ośmioma klawiszami zostały zbudowane empirycznie poprzez dodanie par bas – akord zgodnie ze specyficznymi potrzebami graczy. Mieszane akordeony oferują klawiaturę uni-sound (bas standardowy lub chromatyczny ).

Wersja elektroniczna

Istnieją elektroniczne akordeony, inspirowane syntezatorami i elektroniczne akordeony chromatyczne, dostępne dla szerokiej publiczności od początku lat 2000. Są to instrumenty przybierające formę i mechanizmy standardowego akordeonu diatonicznego, ale dla których dźwięk jest wytwarzany przez syntezator. W ten sposób możliwe jest użycie nagranych wcześniej próbek dźwiękowych z różnych akordeonów lub użycie różnych zsyntetyzowanych dźwięków. Nieliczne dostępne modele oferują funkcje transpozycji w locie i pozwalają odtworzyć możliwe niuanse na standardowym akordeonie diatonicznym poprzez pomiar nacisku wywieranego na mieszek.

Wywiad

Akordeon wymaga stosunkowo niewielkiej konserwacji ze strony gracza. Złożoność jego mechanizmów powoduje, że zadanie to często powierza się warsztatowi. Niemniej jednak podczas użytkowania należy zachować pewne środki ostrożności: instrument nie może być przechowywany w ekstremalnych warunkach temperaturowych (stelaż często mocuje się do podstaw łóżka woskiem topiącym się od 70˚C) i wilgocią (mieszki wykonane są z tektury) . Czasami zaleca się regularne odkurzanie akordeonu.

Podobnie jak w przypadku fortepianu , wiele czynności konserwacyjnych nie może być wykonywanych przez muzyka i wymaga interwencji mechanika lub stroiciela. Z biegiem czasu różne głosy mogą oddalić się od kamertonu, a vibrato może nie być już jednorodne, skórki na oprawkach również mogą się odkleić, a wosk może się zepsuć.

czw

Istnieją dwa rodzaje frazowania na akordeonie: oderwane (lub nakłute ) i wiązane , a także dwie techniki gry: push-pull lub cross play . Pierwsza polega na następujących po sobie zmianach kierunku działania miecha, najczęściej w jednym rzędzie, a więc faworyzuje luźne lub kłujące frazowanie; drugi polega na sukcesywnym naciskaniu klawiszy w różnych rzędach, bez zmiany kierunku działania miecha, co sprzyja frazowaniu powiązanemu. Jednak w przypadku dwóch technik gry możliwe jest odmienne frazowanie.Akordeon, podobnie jak instrumenty takie jak fortepian czy gitara , jest również instrumentem harmonicznym , pozwalającym na samodzielne akompaniamentowanie melodii wykonywanej ręcznie. lub akompaniować innym instrumentom, na przykład wykonując prawą ręką akordy.

Lewa ręka akompaniuje prawej grze basami (nuta prymy) i akordami . Ograniczona liczba przycisków w lewej ręce coraz częściej prowadzi do rezygnacji z tercji w akordach, aby móc akompaniować melodiom niezależnie od ich trybu . Pojawienie się modeli z 18 lub nawet 24 basami pozwala na zwiększenie możliwości harmonicznych instrumentu. Lewa ręka może być również używana do robienia dronów lub pedałów . Współczesna praktyka widziała pojawienie się kontrapunktu lewej ręki, oprócz zwykłej gry melodycznej prawej ręki.

Informator

Akordeon diatoniczny jest obecny w wielu tradycyjnych utworach muzycznych na całym świecie, zarówno w Europie Zachodniej (Francja, Irlandia, Włochy, Portugalia, Wielka Brytania itd.), jak i poza Europą. Występuje zatem na Wyspach Zielonego Przylądka i na Oceanie Indyjskim ( Madagaskar , Rodrigues ). Jest również używany w Brazylii w forró , gdzie nazywa się sanfona  (pt) oraz w muzyce południa kraju pod nazwą gaita-ponto  (pt) . W Meksyku, a także w niektórych stanach graniczących ze Stanami Zjednoczonymi jest to główny instrument stylu conjunto . Możemy również cytować muzykę Cajun z Luizjany, w gatunku Cajun lub zarico ( zydeco w języku angielskim). Najczęściej używanym instrumentem jest melodeon, który jest również jednym z głównych instrumentów (obok skrzypiec) tradycyjnej muzyki Quebecu .

Praktyka akordeonu diatonicznego przeżywała silne odrodzenie w Europie od połowy lat 70., najpierw w świecie „  ludowym  ” i odrodzeniowym. Szybko rozprzestrzenił się na tradycyjne festiwale , pieśni marynarskie , bale ludowe , festoù-noz, gdzie służy zarówno do grania dawnego repertuaru, jak i najnowszych kompozycji w tej samej estetyce. Od niedawna akordeon diatoniczny może być również używany w rejestrach pieśni francuskiej .

W przeciwieństwie do akordeonu chromatycznego, w którym pojawiły się utwory mu dedykowane (możemy przytoczyć na przykład Alaina Abbotta lub Jeana Françaix ), szerokie zastosowanie akordeonu diatonicznego w popularnych kręgach wyjaśnia, że ​​chociaż istnieje specyficzny dla niego repertuar niekoniecznie wiąże się z konkretnymi kompozytorami. We francuskojęzycznych krajach Europy Zachodniej możemy jednak przytoczyć Marca Perrone'a, którego styl kompozycji dał początek sukcesom w kolejnych pokoleniach.

Notacja muzyczna

Utwory na akordeon diatoniczny są pisane według dwóch głównych systemów notacji: zachodniej notacji muzycznej i tabulatury.

Zachodnia notacja muzyczna

Ten system wyznacza serię notatek na pięciolinii. Ta powszechnie znana notacja wymaga nauki czytania nut, a także pozycji nut na klawiaturze akordeonu. W zamian akordeonista jest w stanie zagrać dowolną muzykę zapisaną na partyturze .

Tabulatury

Podobnie jak instrumenty strunowe, takie jak gitara, można również pisać muzykę na akordeon diatoniczny za pomocą tabulatury. Współistnieją dwa systemy ( system push-pull i system rzędowy ), ale opierają się na tych samych zasadach:

  • tabulatura jest wskazana wraz z partyturą;
  • każdy klawisz na prawej klawiaturze jest reprezentowany przez liczbę;
  • klawiatura po lewej stronie jest zakodowana w notacji anglosaskiej  ;
  • tabulatura jest transpozycją, tj. że tabulaturę można grać na akordeonie w różnych tonacjach bez zmiany osoby grającej utwór, o ile używają one tego samego układu tonacji .
System push-pull

System push-pull (czasami określany jako system CADB ) jest obecnie najszerzej stosowany. Przodek tego systemu istnieje od 1870 r. Na fali ludowej lat 70. został unowocześniony przez Gérarda Dole'a i ujednolicony przez CADB w latach 80. Jak sama nazwa wskazuje, jest zorganizowany zgodnie z kierunkiem działania przyrządu: pierwsza linia (bezpośrednio pod przegrodą) odpowiada klawiszom naciśniętym przez naciśnięcie, o nazwie P, a druga linia odpowiada rysunkowi naciśniętych klawiszy, o nazwie T . Brak apostrofu po numerze klucza wskazuje, że klucz znajduje się w zewnętrznym rzędzie, a do każdego wiersza dodawany jest apostrof, postępujący do wewnątrz. Na przykład 2 oznacza drugi klucz w zewnętrznym rzędzie, 2 ' oznacza drugi klucz w drugim rzędzie  itd. .

System według rzędów

System rzędów został opracowany przez Jean-Michel Corgeron w 1984 roku i jest używany w szczególności w Trad Magazine . W przeciwieństwie do systemu push-pull, system ten jest zbudowany zgodnie z rzędem, w którym znajduje się wciskany klawisz: jedna linia odpowiada klawiszom naciśniętym w rzędzie zewnętrznym, druga linia (umieszczona powyżej poprzedniego) odpowiada klawisze wciśnięte w drugim rzędzie i tak dalej dla kolejnych rzędów. Każda linia jest nazwana zgodnie z tonem odpowiedniego wiersza, w notacji anglosaskiej. Zatem na akordeon ziemi - nie , pierwsza linia o nazwie G a drugi C . Obecność myślnika pod liczbą wskazuje, że odpowiedni klawisz należy wykonać przez pociągnięcie, brak myślnika, że ​​należy go wykonać przez naciśnięcie.

Lewa ręka

Gra lewą ręką zarówno w systemie rzędowym, jak i push-pull wykorzystuje notację anglosaską . Wielka litera odpowiada basowi, mała odpowiada odpowiedniemu akordowi. W większości przypadków typ umowy jest pomijany, ale można go określić według uznania wydawcy. Na przykład, oznacza basowe „s , ma zgody na imprezę (albo znaczny lub mniejszą, w zależności od kontekstu), i am zgodę na drugą stronę, ale drobne tym czasie.

Aplikatura

System palcowania praworęcznego czasami uzupełnia notację, używając liter PIMAO: kciuk, palec wskazujący, palec środkowy, palec serdeczny i O dla małego palca. O rozmieszczeniu palcowania w tabulaturze decyduje wydawca.

Oprogramowanie

Z komputerowego oprogramowania muzycznego, takiego jak TablEdit Tabulature Editor, Harmony Assistant , Songwrite używane do wchodzenia do pomieszczeń lub w formie partycji lub tabulatury. Rozszerzenia dla notacji abc lub Lilypond umożliwiają tworzenie tabulatur na akordeon diatoniczny.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. W akordeonie dwutonowym każdy klawisz wytwarza dwie różne nuty w zależności od kierunku działania miecha ( Ribouillault 2004 ).
  2. Rzeczywiście, składa27 listopada 1840, 15-letni patent na ten wynalazek ( Monichon 1971 , s.  41).
  3. Cabrette, paryska duda stworzona przez imigrantów z Owernii z musettes z ich regionu, aby grać na bal-musette; od przestarzałej nazwy nadanej dudom.
  4. Nazywa się to kompresją ( Weirig 2013 , s.  73).
  5. jest w przypadku akordeonów chromatycznych, z mechanizmami rolkowymi, które pozwalają komponować akordy z ograniczonej liczby płyt ( Benetoux 2001 , s.  169-188)).
  6. Należy zauważyć, że w przeciwieństwie do stroików pojedynczych lub podwójnych , nie zależy to od zastosowanego nacisku ( Monichon 1971 , s.  16).
  7. W odniesieniu do rejestrów organów, których długość podana jest w stopkach akustycznych ( ' ), nawet jeśli nie odpowiada to rzeczywistej długości stroików akordeonu ( Weirig 2013 , s.  41).
  8. Każda linia reprezentuje wysokość, bas w dół, każdy punkt głos o odpowiedniej wysokości.
  9. pełen zabaw rejestr odnosi się do rejestru, łącząc wszystkie dostępne głosy. Dlatego różni się w zależności od instrumentu.
  10. Pozostałe tony uzyskuje się po prostu przez transpozycję tego układu klawiszy.
  11. W szczególności dzięki sile niemieckiego i włoskiego przemysłu w XX th  wieku ( Defrance 1984 ).
  12. Te układy klawiatury są na przykład oferowane w standardzie przez jednego z najważniejszych producentów akordeonu diatonicznego, zob. „  Castagnari — karty techniczne  ” .
  13. Jesteśmy wtedy bardzo blisko kroków, które doprowadziły do ​​powstania akordeonu chromatycznego ( Monichon 1971 , s.  61-67).
  14. Z godnym uwagi wyjątkiem systemu czterorzędowego, stworzonego przez Marca Perrone ( 2011 ).
  15. Z tworzeniem modeli 18-basowych np. przez Castagnari w 1990 roku (wywiad z Massimo Castagnari, cytowany w Tatard 2011 , s.  34).
  16. Na przykład w grupach takich jak La Belle société czy As de Trêfle .
  17. Wykorzystywany jest np. w metodzie R. Keysera ( Bodros 2011 , s.  6).

Bibliografia

  1. „akordeon zaproponowano określenie” w Leipp et al. 1972 .
  2. Monichon 1971 , s.  24.
  3. (De) „  Das erste Akkordeon: Cyrill Demian und sein Accordion-Patent  ” [„Pierwszy akordeon: Cyrill Demian i jego patent na akordeon (transkrypcja patentu zgłoszonego w 1829 r.). »], W Akkordeon-Online.de .
  4. Monichon 1971 , s.  31-32.
  5. Monichon 1971 , s.  64-65.
  6. Monichon 1971 , s.  39-40.
  7. Monichon 1971 , s.  63.
  8. Uwaga N O  20 w DEFRANCE 1984 .
  9. Lavaud 2014 .
  10. Kolektyw, Akordeon w Bretanii: dzwonnicy i muzycy grupowi (arkusz inwentarzowy niematerialnego dziedzictwa kulturowego we Francji),2014, 14  pkt. ( czytaj online ) , s.  9.
  11. Damien Tatard, Akordeon diatoniczny i muzyka tradycyjna: ewolucja organologii i praktyk związanych z akordeonem diatonicznym (praca DE ),2011, 44  pkt. ( czytaj online ) , s.  11-15.
  12. „  Ręcznie wykonane akordeony w Montmagny – Katalog dziedzictwa kulturowego Quebecu  ” , na stronie www.patrimoine-culturel.gouv.qc.ca (dostęp 22 kwietnia 2019 r. )
  13. „  Praktyka akordeonu diatonicznego w Montmagny – Katalog dziedzictwa kulturowego Quebecu  ” , www.patrimoine-culturel.gouv.qc.ca (dostęp 22 kwietnia 2019 )
  14. „  Inwentarz niematerialnego dziedzictwa Magnymontu – Katalog dziedzictwa kulturowego Quebecu  ” , na stronie www.patrimoine-culturel.gouv.qc.ca (dostęp 22 kwietnia 2019 r. )
  15. Tatard 2011 , s.  5.
  16. Tatard 2011 , s.  6.
  17. Weirig 2013 , s.  153-158.
  18. Benetoux 2001 , s.  207.
  19. Weirig 2013 , s.  75-78.
  20. Benetoux 2001 , s.  1-3.
  21. Benetoux 2001 , s.  4.
  22. Benetoux 2001 , s.  19-24.
  23. Benetoux 2001 , s.  59-64.
  24. Benetoux 2001 , s.  109-117.
  25. Weirig 2013 , s.  13.
  26. Benetoux 2001 , s.  129-154.
  27. Weirig 2013 , s.  85-100.
  28. Benetoux 2001 , s.  29-45.
  29. Emmanuel Pariselle, „  Brico Diato. Ostrza uszczelniającego ...  ” Trad U , n O  88marzec-kwiecień 2003.
  30. Benetoux 2001 , s.  213-230.
  31. Benetoux 2001 , s.  31.
  32. Bernard Loffet, „  Zidentyfikuj rodzaj stroików na akordeonie  ” , porady i wskazówki dotyczące akordeonu .
  33. Georges Pellegrini, „  Quality de musique  ” w My Accordion .
  34. Weirig 2013 , s.  16-18.
  35. Weirig 2013 , s.  248.
  36. Weirig 2013 , s.  251.
  37. Weirig 2013 , s.  122.
  38. Weirig 2013 , s.  123-124.
  39. Benetoux 2001 , s.  77-85.
  40. Weirig 2013 , s.  91.
  41. Laurent Jarry, „  Co to jest akordeon? : Le mélodéon  ” , na temat Pudełko akordeonowe .
  42. Gérard Dole, "  Od flutina do chromatyczny: Sto lat z akordeonem w USA  ", Trad Magazine , n o  75,styczeń-luty 2000.
  43. (w) Máire Ní Chaoimh i Mícheál Ó Súilleabháin ( red. ), Podróż do tradycji: historia społeczna irlandzkiego akordeonu guzikowego [ „Podróż w tradycji: historia społeczna akordeonu irlandzkiego diatonicznego”] (rozprawa doktorska), Uniwersytet z Limerick ,2010, 348  s. ( czytaj online ) , s.  192-219.
  44. Tatard 2011 , s.  10.
  45. Bernard Loffet, „  Możliwe dźwięki na „2 rzędach” diato  ” .
  46. Michel Legaux, „  Model baskijski  ” .
  47. Jean-Claude Belanger, „  Le diatonique A 2 rangs  ” .
  48. Ní Chaoimh 2010 , s .  220-222.
  49. Jean-Claude Bélanger, „  Le diatonique à 3 dzwonki  ” .
  50. Guillaume Veillet, „  Milleret/Pignol. Naukowcy w diatology  ” Trad Magazine , n o  83,maj-czerwiec 2002.
  51. Marc Perrone, Trzynaście na Tuzin (zbiór tabulatur), Bourgès,2011, 56  pkt. , s.  6.
  52. (w) Jacques Delaguerre, „  Music's Guide to the Accordion Club System  ” [ „The Club System Guide”]2003.
  53. Collective "  Akordeon diato z basów uni-dźwiękowych: Wywiad z Christianem Oller  " Paroles d” Monety, CADB, n o  53,listopad-grudzień 2007, s.  11-13 ( czytaj online ).
  54. (w) John Spires, Theo Gibb i Clive Williams, „  Układy klawiatury – 3-rzędowy akordeon diatoniczny  ” [ „Plan klawiatury – 3-rzędowe akordeony diatoniczne”], na stronie Melodeon.net .
  55. (w) John M. Kirkpatrick, „  The Button Box British gold the British Diatonic Chromatic Three-Row Button Accordion-Key  ” , English Dance and Song , tom.  29 N O  4,1967.
  56. Alem Alquier "  Jak Darwin położyć kres wojnie z przycisków: Mieszane akordeon Marc Serafini  ", Pastel , Tuluza, COMDT, n o  66,2010, s.  22-25 ( czytaj online ).
  57. (w) Steve Rouse, „  O eMelodeonie  ” [„O eMelodeonie”] .
  58. (w) Steve Rouse, „  Funkcje eMelodeon  ” [ „Funkcje techniczne eMelodeon”]
  59. "  Roland FR-18 V-Accordion diatonique  " , na Audiofanzine ,31 maja 2011.
  60. „  10 wskazówek, jak utrzymać akordeon  ” , na temat Fonteneau Accordéons (dostęp 3 listopada 2019 r. )
  61. Bernard Loffet, „  Podstawowe zasady konserwacji akordeonów  ” o Tips and Tricks na akordeon .
  62. Bernard Loffet, „  Wielkie wiosenne porządki  ” , o poradach i trikach akordeonowych .
  63. Georges Pellegrini, „  Wskazówki dotyczące konserwacji  ” , na temat Mój akordeon .
  64. Stéphane Milleret i Norbert Pignol, Diatoniczna Metoda Akordeonowa , t.  1, Grenoble, Mustradem,1995.
  65. André Blouët Daniel Le Prince i Patricia Gendre "  akompaniament prawica  ", piosenki z trzciny , CADB, n o  38,marzec-kwiecień 2005, s.  18-25 ( czytaj online ).
  66. Stéphane Milleret i Norbert Pignol, Diatonic Accordion Method , tom.  3, Grenoble, Mustradem,2002.
  67. Biblioteki miasta Paryża, Akordeon w muzyce świata: słuchanie, widzenie, granie, czytanie (bibliografia),2013, 113  pkt. ( przeczytaj online ).
  68. Samson 2001 .
  69. Le Guével 1999 .
  70. Kolektyw 1997 , s.  67.
  71. "  Marc Perrone: pionowa  " Trad U , N O  126,lipiec-sierpień 2009.
  72. Youen Bodros, Miejsce pisemnych podpór w nauce akordeonu diatonicznego (rozprawa DE ),2011, 32  pkt. ( czytaj online ) , s.  8-12.
  73. Bodros 2011 , s.  9.
  74. Bernard Loffet, „  System tabulatur na akordeon diatoniczny: system uniwersalny  ” , o Tabulaturach na akordeon diatoniczny .
  75. Bodros 2011 , s.  12.

Zobacz również

Bibliografia

Pracuje
  • Pierre Monichon i Alexandre Juan , Akordeon , Éditions Cyrill Demian,2012( 1 st  ed. 1971 - Prasy Universitaires de France ), 170  , str.
  • Akordeon zbiorowy, diatoniczny: trasy bis , Parthenay, FAMDT, coll.  "Modalny",1997, 155  pkt.
  • Patrick Lavaud ( pref.  Philippe Krümm ), Akordeon Diatoniczny: Od światowych salonów po popularne bale , Confluences , coll.  "Nietypowe Noce",2014, 144  s. ( ISBN  978-2355271533 ).
Artykuły specjalistyczne
  • Emile Leipp , Pierre Monichon , Alain Abbott i Etienne Lorin "  akordeon - od akordeon aby koncertowej akordeonu: elementy anatomii, fizjologii i akustycznych  ", Bulletin du Groupe d'Acoustique Musicale (GAM) , n O  59,1972.
  • Yves Defrance, „ Tradycje ludowe  i industrializacja: przypadek akordeonu  ”, Etnologia francuska , Presses Universitaires de France , tom.  14 N O  3,1984, s.  223-236.
  • Yves Le Guével, „  Wszczepienie akordeonu w Quebecu: Od początków do lat pięćdziesiątych  ”, Biuletyn Mnémo , tom.  4, N O  21999( przeczytaj online ).
  • Guillaume Samson "  rozszczepienie społeczna i muzyczny Środki na Rodrigues Island: Przypadek ségakordéon  " Cahiers d'ethnomusicologie , n o  13,2001, s.  163-178 ( czytaj online ).
  • Claude Ribouillault, „  W poszukiwaniu instrumentów: Diatonique Akordeonowym (specjalny plik)  ”, Trad Magazine , n o  93,styczeń-luty 2004.
  • Bernard Lasbleiz "  diatoniczny: starym stylu  ", muzyka Breton , Dastum , n os  185 i 186,2004.
  • Raynald Ouellet, „  John J. Kimmel, pionier nagrań dźwiękowych w Ameryce  ”, Biuletyn Mnémo , tom.  13 N O  4,2012( przeczytaj online ).
Inny
  • Zbiorowe, dzwonki akordeonowe w Bretanii , obj.  7 (podwójna płyta CD z książeczką), Chasse-Marée / ArMen , coll.  „Antologia pieśni i muzyki z Bretanii”,1994.
  • Gdzie śpiewają akordeony: La route de Vallenato , de La Huit ( prod. ) I Lizette Lemoine ( reż. ), 1995, DVD, 52 min .
  • Thierry Benetoux, Zrozumienie i naprawa Twojego akordeonu ,2001, 243  s. ( ISBN  978-2951718401 ).
  • Arnold Weirig, Akordeon z otwartym sercem , Éditions Koulimi,2013, 299  s. ( ISBN  978-2-9541885-1-5 ).

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne