Etienne Robial

Etienne Robial Obraz w Infoboksie. Étienne Robiala w 2014 roku.
Narodziny 20 listopada 1945
Rouen
Narodowość Francuski
Zajęcia dyrektor artystyczny, grafik , montażysta
Trening Vevey Vocational Education Centre
Le Havre-Rouen Wyższa Szkoła Sztuki i Projektowania
Małżonka Florencja Cestac
Stronie internetowej on-off-productions.com

Étienne Robial , urodzony dnia20 listopada 1945w Rouen , to wydawca z komiksów , grafik i scenograf francuskiej.

Jako wydawca znany jest z tego, że od 1974 do początku lat 90. wraz z Florence Cestac animował wydawnictwo Futuropolis , które odegrało decydującą rolę w rozwoju komiksu francuskojęzycznego.

Jako grafik, oprócz pracy w Futuropolis i dla magazynów takich jak Metal hurlant i ( Ciąg dalszy) , jest najbardziej znany z tego, że stworzył koncepcję ubioru telewizyjnego i zaprojektował tożsamość graficzną Canal + , której był dyrektorem artystycznym od 1984 do 2009 roku, pracując dla wielu innych mediów ( M6 , La Sept , RTL 9 , Les Inrockuptibles czy Show TV ).

Biografia

Początki (1945-1972)

Urodzony w Rouen w 1945 roku, Étienne Robial studiował w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych w latach 1962-1967. Na piątym roku wygrał konkurs projektowania graficznego dzięki pracy nad kostkami domina, które umożliwiły mu naukę w Szkole Sztuk Pięknych i Sztuk Pięknych . rzemiosło Vevey , gdzie uczył się zawodu grafika. W tym samym czasie, że przygotowuje drugą część swego francuskiego krajowego dyplomu z pracami nad zapiekanek papieru , który służyć jako pretekst do zaangażowania się w ruch maja 1968 roku , w szczególności poprzez układanie L'rozwścieczyć przez sine .

Noc 14 lipcaw towarzystwie przyjaciół schodzi i zmienia francuską flagę całkowicie na czerwono  ; aresztowany, przed procesem spędził 18 dni w więzieniu w Bordeaux, następnie został pozbawiony praw obywatelskich i skierowany do służby wojskowej w Niemczech, w pułku dyscyplinarnym , gdzie przebywał doluty 1970. Podczas swojej służby, zdał sobie sprawę z pomocą François Bréant z okładki albumu do Barclaya , praca kontynuuje swój powrót do Paryża, nadal niezależna, realizując w blisko 300 okładek. Następnie pracował również jako modelarz i fotoretuszer dla wydań Filipacchi ( Mademoiselle Age Tendre , Super Hebdo , 20 lat , itp.), co pozwoliło mu osiągnąć bardzo dobre dochody.

W 1971 Robial opublikowany księgarza Robert Roquemartine pierwsza kolekcja Le concombre Masque przez Mandryka , poprzedza go Jean-Pierre Dionnet , wówczas młodego scenarzysty począwszy na Pilote . Chcąc zostać redaktorem od czasu studiów w Beaux-Arts, Robial szuka sposobów na opuszczenie Filipacchi.

Futuropolu (1972-1986)

W 1972 Robial kupił wraz ze swoją partnerką Florence Cestac oraz Denisem Ozanne i Jean-Claude De Repper księgarnię Futuropolis od Roberta Roquemartine'a, mieszczącą się przy rue du Théâtre . Podziwiając pracę Jean-Jacquesa Pauverta i Érica Losfelda , Robial rzeczywiście uważa, że ​​księgarnia jest idealną trampoliną do zostania wydawcą. Współpracownicy tworzą z niej wiodącą księgarnię komiksową we Francji , obsługującą zarówno nostalgicznych fanów komiksów francusko-belgijskich, jak i fanów amerykańskich komiksów, takich jak Alain Resnais . Importują zagraniczne komiksy, organizują wystawy, sprowadzają amerykańskich autorów po pierwszej podróży Robiala do Kalifornii w 1974 itd. W 1977 roku partnerzy otworzyli drugi sklep, rue Grégoire-de-Tours , specjalizujący się w science fiction .

W 1974 Robial opublikował kolekcję Calvo , czyniąc ze swojej księgarni wydawnictwo specjalizujące się w komiksach autorskich i reedycji klasyków. Od swoich pierwszych albumów w miękkiej oprawie, publikowanych w formacie 30×40 cm, Futuropolis wyróżnia się drobiazgową dbałością o projekt swoich albumów , od typografii po gramaturę papieru. W przeciwieństwie do współczesnych wydawców, Robial uważa, że ​​album z komiksami powinien być przedmiotem samym w sobie, a nie zwykłym pojemnikiem; systematycznie stara się też podkreślić nazwisko autora, które uważa za znacznie ważniejsze od serii; w końcu preferuje czerń i biel, zarówno ze względów estetycznych, wizerunkowych, jak i finansowych. Silne zyski księgarni są reinwestowane w przynoszące straty wydawnictwo, które zapewnia Futuropolis niezależność. Ponadto, ponieważ gromadzi wielu autorów pragnących odkryć najnowsze europejskie lub amerykańskie dzieła lub po prostu spotkać się ze sobą, Robial ma dużą pulę potencjalnych współpracowników.

W 1975 roku Robial zaprojektował makietę i logo dla Métal hurlant , recenzji komiksu science-fiction, która szybko zadomowiła się w świecie komiksów. Dwa lata później zaprojektował dla wydań Castermana logo i układ graficzny ( Ciąg dalszy) , ambitnego miesięcznika mającego na celu legitymizację komiksów wśród wykształconej opinii publicznej, co wychodzi naprzeciw obawom Robiala o powstanie „dojrzałego komiksu; miesięcznik ukazywał się do 1997 roku. W tym czasie Futuropolis zintensyfikował produkcję, Robial czasami uczestniczył bezpośrednio poprzez swoją pracę jako modelarz w pracach wydawanych przez siebie twórców, m.in. z grupą Bazooka z 1976 roku.

W 1977 Robial i Cestac, chcąc skoncentrować się na stosunkowo dochodowym wydawnictwie, zrezygnowali z dzierżawy księgarni, która została zamknięta dwa lata później. Finansując się w szczególności poprzez sprzedaż luksusowych ponumerowanych i podpisanych portfeli , nadal promują współczesną francuską i europejską twórczość. W 1980 roku Futuropolis uruchomiło pod kierunkiem Cestaca  kolekcję „  Copyright ”, kolekcje komiksów, głównie amerykańskich, z okresu międzywojennego, które sprzedawały się bardzo dobrze. W 1982 roku Robial stworzył z inicjatywy Franka Margerina klub piłkarski Mickson BF, którego jest opiekunem; zespół regularnie gra na festiwalach przeciwko lokalnym zespołom. W 1984 Robial uruchomił zbiór opowiadań znanych autorów ilustrowanych przez własnych autorów, a następnie w 1985 roku zbiór „  X  ” opowiadań stworzonych przez młodych autorów opublikowanych we włoskim formacie.

Praca graficzna dla telewizji (1982-1990)

W 1982 roku Dionnet przedstawił Robiala Pierre'owi Lescure'owi i Alainowi De Greefowi , którzy poprosili go, aby zastanowił się nad graficznym sposobem przedstawienia rockowego show: „Sugeruję, aby zrobił to jak książkę, od pierwszej do ostatniej strony. Napisy początkowe i napisy końcowe pełniące rolę okładki. Wszystkie nagłówki są przedstawione jako rozdziały, a pojedynczy kod typograficzny nadaje priorytet różnym nagłówkom. „ Les Enfants du rock” to pierwszy francuski program „umieszczony w obrazie według zasad graficznych, które określają układ nośnika prasowego lub książki”. Razem z reżyserem Mathiasem Ledoux, Robial tworzy firmę On/Off Productions, aby rozwijać ten rozwijający się sektor  grafiki „  ubierania ”.

Robial następnie zatrudniony w 1984 roku jako dyrektor artystyczny z Canal + , kanał, który Lescure miał premiery. Razem z Ledoux zaprojektował bardzo rozpoznawalny system łączący proste kształty (prostokąty i kwadraty w napisach końcowych, eliptyczne logo), znaczną obecność czerni i czcionkę zbliżoną do Futury . System ten jest dostępny na wszystkich nośnikach marki, od kredytów programowych po artykuły biurowe używane w biurach. To, co jest zatem innowacją dla francuskiego kanału telewizyjnego, jest uważane za sukces; W 1986 roku Le Monde okrzyknęło „prostym i eleganckim” wyglądem”.

Po tym sukcesie duet zaprojektował skórę La Sept w 1986 roku i przemyślał tę z M6 w 1987 roku. Robial narzucił linię naznaczoną „czytelnością, równowagą [i] geometrią”.

Robial jest również inicjatorem ubioru tureckiego kanału telewizyjnego Show TV od jego powstania w 1992 do 2002 roku poprzez transponowanie jego ostatnich wytycznych artystycznych (najpierw logo kanału w animacji, a następnie temat nadchodzącego programu).

Podczas gdy jego działalność telewizyjna coraz bardziej go monopolizuje, Robial nadal reżyseruje Futuropolis, które w 1986 r. nadało się i przynosi zyski pomimo ambitnych projektów wymagających coraz większej gotówki (książki artystów Tardiego, Bilala , Ever Meulena itp.). WStyczeń 1987wystawa Robialopolis prezentowana podczas festiwalu w Angoulême celebruje pracę grafika i wydawcy Robial , ale kilka miesięcy później sprzedaje on swoje wydawnictwo Antoine'owi Gallimardowi , w szczególności by spełnić jego dawne marzenie o publikowaniu wielkoformatowych ilustrowanych wydań dzieł z Katalog Gallimarda .

W następnym roku Robial objął kierownictwo nad zbiorem, który „szczęśliwie opublikował wspaniałe współczesne powieści” ilustrowane przez autorów komiksów – „ Podróż au bout de la nuit de ilustrowana przez Tardiego” sprzedała się w nakładzie 138 000 egzemplarzy. Pomimo tego sukcesu, Robial, w obliczu osobistych i zawodowych trudności, w szczególności ucieleśnionych przez rozstanie z Cestac, który opuścił Futoropolis, a także pewne zmęczenie, postanowił zatrzymać Futoropolis w 1993 roku. Jednak nadal interesował się komiksem, bronił w szczególności Jean-Christophe Menu , współzałożyciela L'Association, z którego na przełomie lat 90. opublikował kilka projektów i który wznowił jego przemówienie o komiksie.

W 1993 Robial stworzył makiety drugiej wersji Jour , efemerycznego francuskiego dziennika. W następnym roku zaprojektował wraz z Mathiasem Ledoux nowe studio dla Grand Jury RTL-Le Monde , nagrane publicznie od tego dnia, oraz opatrunek do RTL 9 . Wciąż dyrektor artystyczny Canal +, Robial przemyślał również wygląd grupy Canal + w 1995 roku, w szczególności porzucając początkową elipsę, aby wzmocnić typograficzny aspekt napisów końcowych i skojarzenia kolorów. Historyk typografii Michel Wlassikoff powitał w 2005 roku „nową elementarną lekcję grafiki i posługiwania się literą, w postaci afrontu z estetyką multimediów”.

W tych latach pracował także jako grafik dla Télérama , Paris Saint-Germain czy Narodowego Centrum Kinematografii .

Kolejne prace (lata 2000-2010)

W grudzień 2000jego prace są przedmiotem monograficznej wystawy w galerii Anatome. W 2000 roku uczył w Esag . W 2008 roku przewodniczył I Jury konkursu na najpiękniejszą książkę francuską.

W 2009 Robial przestał pracować jako dyrektor artystyczny Canal+. Jednak nadal jest aktywny, tworząc w 2009 roku nową graficzną tożsamość International City Komiksu i obrazu z Angoulême , lub w 2010 modelu i nowego logo kulturalnego tygodnika Les Inrockuptibles . W 2012 roku pomógł Jean-Christophe Menu założyć jego nowe wydawnictwo komiksowe, l'Apocalypse . W 2016 roku wymyślił tożsamość Wyższej Szkoły w Penninghen, w której nadal uczy.

Publikacje

Bibliografia

  1. Verlant i Robial 1996 , s.  14.
  2. Verlant i Robial 1996 , s.  16.
  3. Verlant i Robial 1996 , s.  18-20.
  4. Verlant i Robial 1996 , s.  20-21.
  5. Verlant i Robial 1996 , s.  21.
  6. Verlant i Robial 1996 , s.  21-23.
  7. Verlant i Robial 1996 , s.  27.
  8. Verlant i Robial 1996 , str.  30.
  9. Verlant i Robial 1996 , s.  25.
  10. Wlassikoff 2005 , s.  218.
  11. Verlant i Robial 1996 , s.  26-27.
  12. Verlant i Robial 1996 , s.  36-38.
  13. Verlant i Robial 1996 , s.  42.
  14. Patrick Gaumer , „Cestac, Florencja” , w World Comic Book Dictionary , Paris, Larousse ,2010( ISBN  9782035843319 ).
  15. Verlant i Robial 1996 , s.  28.
  16. Robial 1987 , s.  5.
  17. Verlant i Robial 1996 , s.  29-30.
  18. Verlant i Robial 1996 , s.  35.
  19. Verlant i Robial 1996 , s.  36.
  20. Verlant i Robial 1996 , str.  40.
  21. Patrick Gaumer , „( Ciąg dalszy)” , w World Comic Book Dictionary , Paris, Larousse ,2010( ISBN  9782035843319 ).
  22. Verlant i Robial 1996 , s.  46.
  23. Patrick Gaumer , „( Ciąg dalszy)” , w World Comic Book Dictionary , Paris, Larousse ,2010( ISBN  9782035843319 ).
  24. Wlassikoff 2005 , s.  261.
  25. Verlant i Robial 1996 , str.  45.
  26. Verlant i Robial 1996 , s.  53.
  27. Verlant i Robial 1996 , s.  49.
  28. Verlant i Robial 1996 , s.  53-54.
  29. Bruno Frappat , „  Canal + szykowne sukienki  ”, Le Monde ,28 czerwca 1985( przeczytaj online ).
  30. Wlassikoff 2005 , s.  253.
  31. Mikaïloff 2011 , s.  80.
  32. Wlassikoff 2005 , s.  253-254.
  33. Wlassikoff 2005 , s.  254.
  34. Katarzyna Youinou, „  Canal + szykowne sukienki  ”, Le Monde ,18 sierpnia 1986( przeczytaj online ).
  35. Jean-Michel Meurice , „  Prawdziwa historia początków sztuki według jednego z jej twórców  ”, Telewizja , CNRS Éditions , tom.  2011 N O  22011, s.  51.
  36. François Viot i Marc Pellerin, Historia M6: Saga o nadmiarze łańcucha , Flammarion ,2012, 637  s. ( ISBN  978-2-08-128085-4 i 2-08-128085-X , czytaj online ).
  37. lutego 2005 r .
  38. Verlant i Robial 1996 , s.  59.
  39. „  COMIC STRIP Gdy komiksy kolonizują literaturę  ”, Le Monde ,18 października 1991( przeczytaj online ).
  40. Verlant i Robial 1996 , s.  60-61.
  41. Verlant i Robial 1996 , s.  63.
  42. „  W codziennej prasie Republika „Jour” i premiera „l'Azur”  ”, Le Monde ,5 października 1993( przeczytaj online ).
  43. „  Nowe ubrania dla „Wielkiego Jury  ”, Le Monde ,7 września 1994( przeczytaj online ).
  44. Martine Esquirou, „  Etykieta Etienne Robial na nowych ubraniach z Canal+  ”, Liberation ,28 sierpnia 1995( przeczytaj online ).
  45. Wlassikoff 2005 , s.  292-293.
  46. Nicole Vulser „  Masochistyczne ćwiczenie „Télérama”  , „ Świat” ,6 października 2000( przeczytaj online ).
  47. Michèle Champenois, „  W galerii Anatome, wieże Eiffla w farandole  ”, Le Monde ,27 września 2001( przeczytaj online ).
  48. AB-M., „  Najpiękniejsze książki w konkursie  ” , o Le Monde ,28 lutego 2008.
  49. Sandrine Maillet i Anne-Marie Sauvage "  projektu graficznego, druku, Space, ekran  " Revue de la BNF , n o  43,2013, s.  34.
  50. Quentin Girard, „  Komiks to przede wszystkim język  ”, Wyzwolenie ,10 listopada 2013 r.( przeczytaj online ).
  51. „  Powrót do szkoły 2016, nowy powiew życia  ” , na penninghen.fr ,wrzesień 2016.

Załączniki

Bibliografia

MonografieArtykułyProgram radiowyWideografia

Linki zewnętrzne