Status | Unia personalna wokół książąt Burgundii |
---|---|
Stolica | Bez (wędrownego władcy) |
Język | Bliski francuski ( języki olej ), środkowy holenderski , łaciński |
Religia | katolicyzm |
Poprzednie podmioty:
Następujące podmioty:
Termin państwo burgundzkie , Wielkie Księstwo Burgundii lub - bardziej za zgodą - państwa burgundzkie , jest używane we współczesnej historiografii na określenie wszystkich posiadłości książąt Burgundii z rodu Walezjuszy i ich następców rodu Habsburgów .
Ten agregat, czasami nazywany State burgundo flamandzki , był ważnym moc późnego średniowiecza i renesansu , a przykładem budowania państwa w XV -go wieku, przechodząc trochę do pierwszego nowego królestwa stworzony w Zachód od trzystu lat . Przeżył XVI th wieku w krajach o niskim i Franche-Comte , poprzez Okręg Rzeszy Burgundii , zanim niepodzielności tych terenów została oficjalnie uznana przez Pragmatic Sankcja z 1549 roku . The wojna osiemdziesięcioletnia położy kres.
W 1369 The Duke of Burgundy Philippe le Bold ( książę z Kapetyngów domu Valois , czwarty syn króla Jana II Francji ) poślubił hrabinę Marguerite III Flandrii (jedyną córkę i spadkobiercą bogatego i potężnego hrabiego Flandrii Louis de Mężczyzna wraz z wdową, gdyż w wieku 11 lat, książę Filip I st Burgundii ). Hrabstwo Flandrii był wówczas jednym z najbogatszych regionów w Europie . Ale Marguerite przynosi również Artois, graniczący z Flandrią, Rethel, a zwłaszcza dwoma bardzo rozległymi lennstwami, które sąsiadują z księstwem jej męża: hrabstwem Nevers i Burgundią (Franche-Comté). Jest także jedyną spadkobierczynią swojej ciotki Jeanne de Brabant , księżnej Brabancji i Limburga, która tymczasowo przypada młodszemu synowi Philippe le Bold (później przejęty przez jego wnuka Philippe le Bon).
Z fortuna reprezentowane przez te wszystkie lenna Philippe Śmiały wziął udział w dwóch wielkich konfliktów, które mieszał królestwa Francja: The Hundred Years War , która sprzeciwia Karol VI Francji i Henryk V Lancaster , z jednej strony, a konflikt z drugiej strony między książętami z powodu regencji króla Francji (uważanego za słabego i szalonego). Jego syn Jean sans Peur kontynuuje swoją pracę bez większych powiązań. Część ziemi domu jest również wyobcowana na rzecz jego braci Antoine de Brabant i Philippe de Nevers .
To Philippe le Bon , syn Jeana sans Peura, łączy największą liczbę księstw poprzez oportunistyczną politykę, wykorzystującą śmierć swoich kuzynów z Brabancji, a następnie bezpłodność jego podwójnej kuzynki Jacqueline z Bawarii . Uwięziona musiała mianować go regentem (traktat w Delft z3 lipca 1428), a następnie spadkobiercą jego hrabstw i Seigneuries: Hainaut, Holland, Zealand i Friesland. Już poszerzył swój majątek, kupując hrabstwo Namur (1421). Do śmierci (4 sierpnia 1430) swojego pierwszego kuzyna Philippe'a de Saint-Pol , księcia Brabancji, który nie pozostawia bezpośredniego następcy, Philippe może regularnie dodawać do swoich tytułów tytuły księcia Lothier, Brabancji, Limburga i Marquis du Saint -Empire. Kilka lat później (10 stycznia 1442), został uznany przez swoją ciotkę Elisabeth de Goerlitz , księżną Luksemburga, za swojego uniwersalnego legata i ostatecznie objął w posiadanie księstwo wGrudzień 1443 (po wypłaceniu rekompensaty finansowej Guillaume de Saxe, który również miał prawa do tego seigneury).
Aby dopełnić wzrost swoich wpływów, kazał swoim naturalnym braciom i własnym bękartom wybrać do biskupstw Cambrai i Utrechtu, a swojego siostrzeńca do Liège . Dominium burgundzkie osiąga wówczas swój szczyt, zwłaszcza że Philippe le Bon w zamian za swoje pojednanie z królem Francji, miastami nad Sommą , hrabstwami Ponthieu i Boulogne , kilkoma lordami w Szampanii, a zwłaszcza dyspensę od `` hołdu dla król Francji. Dzięki dziedziczeniu i małżeństwu jego majątek rozciąga się od Pikardii po Alzację i Konfederację VIII kantonów na północy Holandii .
Karol Śmiały nie miał szczęścia swojego ojca: Philippe le Bon był w stanie wykorzystać wyginięcie potężnych książęcych linii w swoim sąsiedztwie, aby się rozwinąć. Ponadto nowy król Francji, Ludwik XI , wykorzystuje wszelkie możliwe sposoby, aby osłabić swojego potężnego wasala: podburza opór sąsiadów Karola, rozpustę niektórych jego sług ( Croÿ , Philippe de Commynes ...) i kupił miast nad Sommą i Tournai zgodnie z postanowieniami traktatu z Arras. Karol z pewnością próbował kupić Księstwo Gelderland , aby przejąć je w sposób pokojowy, ale sprzeciw Adolfa Młodszego wobec jego ojca wymusił wojnę zbrojną. Podobnie opozycja Liégeois wobec jakiejkolwiek dominacji burgundzkiej wywołała zjadliwą reakcję księcia Burgundii. Po tych dwóch wydarzeniach droga militarna jest systematycznie faworyzowana w celu ekspansji terytorialnej i politycznej, co często ma katastrofalne skutki na poziomie politycznym i gospodarczym.
Za Habsburgów główną stawką jest ocalenie tego, co da się uratować i uniknięcie podziału dziedzictwa. Kolejne traktaty z Francją dotyczą przede wszystkim południowych prowincji (Artois, hrabstwo Burgundii, Charolais), ale główną stawką jest Geldria . To Karol V , prawnuk Śmiałego, przenosi ekspansjonistyczne cele tego ostatniego na północ. W 1528 r. Uzyskał sekularyzację biskupstwa utrechckiego na swoją korzyść, po czym sprowadził z powrotem Guelderów, powiększonych o część ziem dawnego biskupstwa utrechckiego, na orbicie burgundzkiej w 1543 r. W międzyczasie odzyskał Fryzję i zaanektował miasto i ommelanden z Groningen . Na południu, pomimo traktatu madryckiego z 1526 r. , Który przewidywał retrocesję Księstwa Burgundii do potomków Śmiałych, Cambrai, który odebrał Flandrię i Artois francuskiej zwierzchności i uzyskał protektorat nad Lotaryngią z Regency od Christine Danii , obrona burgundzkiego Zjednoczone pozostawały naznaczone niezdolność do podjęcia z powrotem kolebka rodu.
W 1512 roku cesarz Maksymilian ustanowił Cercle de Bourgogne , e Okręg Rzeszy skupiającego burgundzkim terytoria, które pozostały w rękach Habsburgów-Burgundii, dając im pierwsze jedności prawnej, zanim został ostatecznie konsekrowany przez Pragmatic Sankcja z Karola V w 1549 .
Dijon , Bruksela , Haga i Lille były stolicami administracyjnymi tego potężnego quasi-suwerennego państwa, niebezpiecznego rywala królów Francji, a nawet sojusznika Anglii między 1419 r., Datą zabójstwa księcia Jeana bez Peura w Montereau , podczas wywiad z Delfinem i 1435 r., zawarcie traktatu z Arras .
W tym samym czasie genialny dwór książąt Valois z Burgundii jaśniał w całej Europie swoim wielkim bogactwem (handlowym, kulturalnym, artystycznym), przepychem, potęgą polityczną i militarną, prestiżem i bogatymi festiwalami.
Nagromadzenie różnych panstw przez książąt Burgundii zaowocowało utworzeniem dwóch ciągłych grup terytorialnych:
Dwóch ostatnich książąt Burgundii z rodu Walezjuszy starało się zjednoczyć swój majątek osobisty.
Pod Filipem DobrymPoczątki królewskich ambicji książąt burgundzkich pojawiają się w połowie panowania Filipa Dobrego z inicjatywy Fryderyka III . W 1447 r. Kanclerz cesarski Gaspar Schlik został oddelegowany do Filipa, aby zaoferować mu wybór dwóch swoich lordów jako królestwa: Fryzji, która miała swoich własnych królów w odległej przeszłości lub Brabancji , opisywanej jako najstarsze i najdoskonalsze księstwo. chrześcijaństwa.
Wzniesienie jednego ze swoich posiadłości w królestwo nie zadowoliło księcia Burgundii: jego życzeniem było, aby wszystkie jego kraje spoza Świętego Cesarstwa zostały połączone pod jedną koroną , aby przekształcić wiele lokalnych mocarstw, które wykonywany w zjednoczonej monarchii. Dlatego Philippe odrzucił ofertę.
W 1460 roku Philippe delegował jednego ze swoich wiernych, Antoine'a Hanerona, do cesarza, aby przypomnieć mu, że kiedyś istniało między Renem a królestwem Francji królestwo zwane Lothier lub Lotharingie , które obejmowało biskupstwa Moguncji, Trewiru i Kolonii. , Metz, Toul, Verdun, Cambrai, Liège i Utrecht. Ani Franche-Comté, ziemia należąca do Świętego Cesarstwa, ale zbyt daleko, ani ziemie podlegające jurysdykcji korony Francji (Flandria, Artois, Ducal Burgundia) nie zostały dotknięte tym projektem. Jednak projekt się nie powiódł.
Pod Karolem ŚmiałymTraktat Péronne (1468), wydarte króla Francji, oszczędzono kompromis: książę akceptowane i uznawane francuskie zwierzchnictwo, ale w rzeczywistości król porzucił wszelkie prawa suwerena. Zobowiązał się nie nakładać podatków, nie mianować oficerów i nie przyjmować odwołań od poddanych księcia do parlamentu paryskiego . W zamian Karol ostatecznie zgodził się złożyć hołd królowi Francji, czego uważał, aby nie uczynić, gdy król złamał traktat przez Stany Generalne . Zgodnie z klauzulą nieprzestrzegania zawartą w traktacie z Peronne, Śmiały ogłosił się, że12 listopada 1471, zwolniony z obowiązków wobec korony Francji.
Ustanowienie w pełni rozwiniętego państwa burgundzkiego implikowało, na ile to możliwe, przejście tej różnorodności władz do walcowni jednoczącej się władzy centralnej. Taki był cel zarządzeń Thionville. Jednak istnienie dwóch jednostek terytorialnych nie sprzyjało jednej centralizacji: Karol Śmiały zadowalał się zatem zacieśnieniem administracyjnego pasma swych północnych posiadłości.
W obliczu cesarza Karol zerwał z polityką swojego ojca, który zawsze ignorował cesarską zwierzchność. Cesarz był rzeczywiście jedynym, który mógł zapewnić mu niepodległość poprzez królewską koronę. Książę był bardzo zaangażowany w sprawy imperialne: brał udział w sejmach, toczył wojnę z Neussem , próbował różnych sojuszy z cesarzem itp.
Na dowód tego dążenia do władzy królewskiej, kazał wykonać diadem o niezwykłym bogactwie, „książęcy kapelusz”. Składa się ze złota ozdobionego szafirami i miotłowymi rubinami zwieńczonymi żółtym aksamitem wyszywanym perłami, a na szczycie którego znajdował się ogromny rubin osadzony w złotym ornamentie, który współczesnym „wyglądał jak korona króla ”.
Dlatego Karol przejął projekt swojego ojca, który marzył o odtworzeniu Lotharingii . Karol odnosił się bardziej do różnych królestw Burgundii: Burgundów , Merowingów , Bivinidesów . Jeśli historyczne dane dotyczące Fryzji były najbardziej niejasne i jeśli zapomniano o istnieniu królestwa Lotharingii między 855 a 900 rokiem, pamięć o różnych królestwach Burgundii była nadal obecna i miała tę zaletę, że przypomniała sobie z nazwy główny tytuł posiadacze państw burgundzkich.
Również w 1473 roku podczas konferencji w Trewirze między30 września i 25 listopadaCesarz Fryderyk III ze Świętego Cesarstwa, który odmówił pomocy Karolowi Śmiałemu w obraniu go na króla Rzymian, aby uczynić go jego następcą, zgodził się wznieść swoje zmieniające się posiadłości Cesarstwa w królestwo Burgundii. Nowy król byłby nominalnie wasalem cesarza, na wzór Czech. Fryderyk III zgodził się również podporządkować królestwu Burgundii Księstwo Lotaryngii , Księstwo Sabaudii (które wtedy obejmowało Piemont , Bresse , Bugey , Pays de Vaud , Genewę , Księstwo Clèves , biskupstwa Utrechtu, Liège , Toul i Verdun. Książęta Sabaudii, Lotaryngii, Kleve i czterech biskupów zostaliby wasalami króla Burgundii. Karol zażądał również zwierzchnictwa Burgundii nad szwajcarskimi kantonami . Jednak cesarz przerwał rozmowy w trakcie przygotowań do koronacja trwała i uciekli przez noc konno, a następnie łodzią po Mozeli ze swoim synem Maksymilianem, który w ramach umowy miał poślubić Marie de Bourgogne .
W tamtym czasie pojęcie państwa było niejasne, dalekie od jego współczesnego znaczenia, dlatego nigdy nie używano pojęcia państwa burgundzkiego. Aby wyznaczyć swoje ziemie, książęta mówią bardziej o „naszych księstwach”, „naszych państwach”, „naszych prowincjach”. Inni producenci pism używają tego samego rodzaju sformułowania. To Henri Pirenne , z powodów ideologicznych związanych z belgijską konstrukcją narodową, potwierdził konstytucję nowoczesnego państwa opartego na jedności przednarodowej wokół książąt Burgundii. Johan Huizinga , podkreślając anachroniczny charakter sprawy, poszedł w jego ślady. Obecnie niektórzy historycy nadal często używają wyrażenia „państwo burgundzkie”, ale użycie liczby pojedynczej jest nadal przedmiotem dyskusji.
Wyrażenie zostało w pewien sposób poświęcone publiczności monografią Bertranda Schnerba pod tym samym tytułem . Pewna liczba elementów akredytuje tę wizję jednego państwa, którą tworzą książęta:
Inni historycy, zwłaszcza Jean-Marie Cauchies , idący za Paulem Bonenfantem , wskazują, że powinniśmy raczej mówić o „państwach burgundzkich” w liczbie mnogiej. W rzeczy samej :
Nie należy tu rozważać terminu „państwo” w jego współczesnym znaczeniu. Historiografia poświęciła wiele uwagi pojęciu „państwa książęcego” określeniu pewnych konstrukcji politycznych, które nie mają żadnej suwerenności („państwo bretońskie”, Stato Sforzesco dla Księstwa Mediolanu itp.). Biorąc pod uwagę, że państwo burgundzkie nie jest ani suwerennym, ani zjednoczonym państwem z punktu widzenia prawa, chodzi przede wszystkim o nadanie nazwy temu „wielkiemu księstwu” utworzonemu pod przywództwem książąt burgundzkich, aby wykluczyć zbyt częste nadużywanie języka, polegające na asymilowaniu go do jedynego „księstwa Burgundii”.
Książę Karol Śmiały , u szczytu swojej potęgi, rozpoczął politykę podbojów militarnych i sojuszy, aby wypełnić lukę między tymi dwiema grupami. W tym celu próbował zająć Alzację i Lotaryngię.
W Maj 1469na mocy traktatu z Saint-Omer książę Austrii Zygmunt Habsburg przekazał mu w zastaw za 50000 guldenów z Renu, jego posiadłości w Górnej Alzacji i kraju Brisgau , margrabiatu Badenii w Świętym Rzymie. Imperium (a dokładniej: landgraviat d'Alsace, hrabstwo Ferrette, cztery Waldstetten, hrabstwo Hauenstein i miasto Brisach).
W 1474 roku rozpoczyna się wojna burgundzka, która przeciwstawia Karola Konfederacji kantonów VIII i ich sojuszników. Burgundowie zostali po raz pierwszy pokonani w bitwie pod Héricourt w tym samym roku, podczas gdy Bold byli zajęci podczas oblężenia Neuss . Latem 1475 roku Karol skierował armię, którą planował użyć przeciwko królowi Francji na korzyść króla Anglii i zajął Księstwo Lotaryngii . Po miesięcznym oblężeniu wkroczył do Nancy dalej30 listopada 1475. Prezydent Stanów Zjednoczonych w Lotaryngii18 grudniazapewnia mieszkańców Nancy , że uczyni ich miasto stolicą swojego przyszłego królestwa. Szwajcarski pokonać armię Karola Śmiałego w bitwie pod Wnuka na2 marca 1476, a następnie w bitwie pod Murten the22 czerwca. Wreszcie, w 1477 roku Karol Śmiały zginął w bitwie pod Nancy przeciwko księciu René II z Lotaryngii i Konfederatów , sprzymierzony ze swoim dziedzicznym wrogiem Ludwikiem XI .
Potężne państwo burgundzkie osłabło w zauważalny sposób. Ludwik XI zaanektował Księstwo Burgundii i Pikardii (hrabstwa Ponthieu, Vermandois, Guînes i Boulogne), zajął Artois, ale ugrzązł we Flandrii, pomimo wsparcia Brugii i Gandawy. Negocjacje w ostatniej ćwierci XV -tego wieku są te posiadłości pojawiają się i znikają w gestii sytuacji dyplomatycznej i wojskowej aż Artois i Charolaise County dokonywane na rzecz spadkobierców Śmiałego. Księstwo Burgundii pozostało jednak głównym elementem rywalizacji między pra-synem Śmiałego Karola V i Franciszka I er . Jeśli traktat madrycki z 1526 r. Zdawał się oznaczać zemstę Burgundów, poddając księstwo cesarzowi, surowość króla Francji, który zdradził słowo, które dał swemu rywalowi, przyniosła inne rozwiązanie : Habsburgowie -Bourgogne chwilowo zrezygnowali z poglądów na księstwo, w zamian za co król Francji spełnił wolę niepodległości lenn francuskich cesarza, przekazując cesarstwu zwierzchnictwo nad tymi ziemiami.
Maximilien de Habsbourg , dzięki małżeństwu z dwudziestoletnią księżną Marią Burgundii i jedyną dziedziczką księcia Karola Śmiałego , przejmuje dobra Cesarstwa, Artois i Flandrii . Podczas reformy administracyjnej Cesarstwa ustanowił specjalny krąg cesarski, który zapewnił tym prowincjom jedność administracyjną i fiskalną z Cesarstwem, które ochrzcił w znacznym stopniu Cercle de Bourgogne w 1512 r. Transakcja z Augsburga w 1548 r. Nadała mu prawdziwą osobowość. oraz niezależność prawna prowincji burgundzkich w stosunku do Imperium.
W kraju Marie de Bourgogne musiała ogłosić wielki przywilej, który przywrócił lokalne jurysdykcje i przywileje ze szkodą dla wszystkich wysiłków zjednoczeniowych jej poprzedników. Jego następcy jednak stopniowo przywracali centralne instytucje: Stany Generalne, Parlament Mechelen, przemianowany na Grand Conseil, Izbę Obrachunkową w Lille, a przede wszystkim trzy rady zabezpieczające , które stały się głównym narzędziem rządzenia od 1531 roku.
Jeśli samo Księstwo Burgundii zostało utracone, następcy Śmiałego nadal go domagali. Philippe le Beau , Karol V i Filip II z Hiszpanii rozpoczęli swoje panowanie uroczystą sesją, w której w wielkiej sali Pałacu Coudenbergów w Brukseli ogłosili ich książętami Burgundii . Pierwsi dwaj mówili o dynastii jako o „bardzo znamienitym domu Austrii i Burgundii”, a jeśli Philippe le Beau rozkazał pochować go w Królewskiej Kaplicy Granady, aby lepiej potwierdzić swoją władzę nad królestwami swojej żony , Karol V zażądał wszystkie jego kolejne życzenia, aby jego ciało zostało przeniesione na rodzinną nekropolię Champmol, gdyby Księstwo Burgundii miało zostać odzyskane. Ogólnie rzecz biorąc, cesarz zawsze przywiązywał wielką wagę do swoich burgundzkich korzeni: jest to symboliczne, że narzucił to Hiszpanii, czyniąc krzyż Burgundii , broń i elementy z runa nadal używane w przedstawieniach hiszpańskiej monarchii. W ten sam sposób zwyczaje dworu Burgundii de rigueur w Brukseli od czasów książąt i podczas całego panowania Karola V zostały, pod opieką tego jednego, narzucone w Hiszpanii.
W rzeczywistości, to jest wojna domowa w drugiej połowie XVI E wieku , który pęka w tym samym czasie, w którym wysławia marzenie stanie burgundzkiej. Jeśli rebelianci rzeczywiście upierają się przy swoim burgundzkim charakterze w pierwszych fazach buntu, zwrot autonomii, a zwłaszcza rozłam między prowincjami sygnatariuszami Aktu haskiego a pozostałymi, spowodował ostateczny podział prowincji.
Książęta państwa burgundzkiego, jako feudalni władcy nominalnego zwierzchnika, czy to króla Francji, czy cesarza rzymsko-germańskiego, nie mogą być uznani za suwerennych de iure, nawet jeśli prawdopodobnie byli de iure facto .
Dom Valois-BourgognePo śmierci Śmiałego Ludwik XI zaanektował Księstwo Burgundii i zajął część francuskich lenn księcia. Król domagał się odzyskania przynależności ustanowionej na rzecz Filipa Śmiałego, mimo że traktat o przypisaniu księstwa trzeciemu synowi Jana Dobrego nie uczynił go apanage i nie przewidywał żadnej klauzuli męskości . Ludwik XI po prostu wykorzystywał równowagę sił bardzo niekorzystną dla pryncypatu burgundzkiego. Zamach stanu został natychmiast zakwestionowany przez Marię Burgundzką i Maksymiliana Austrii, jej męża. Spór nigdy nie został rozstrzygnięty, a roszczenia Habsburgów do odzyskania księstwa, które według nich zostało splądrowane, podsyciło wiele wojen w następnym stuleciu.
Majątki należące do Świętego Cesarstwa, a mianowicie Niderlandy i Franche-Comté, zostały przekazane potomkom i spadkobiercom Karola Śmiałego w domu Habsburgów. Wreszcie, część francuskich lenn dawnego państwa burgundzkiego, głównie hrabstwa Artois, Flandria i Charolais (których Francuzi nigdy nie byli w stanie podporządkować), zostały, na mocy traktatu z Senlis (1493) , wycofane przez Francję do Habsburgów.
Dom Habsburgów-BurgundiiW 1555 roku Charles Quint abdykował i przekazał ziemie burgundzkie swojemu synowi, Filipowi , powołanemu na panowanie nad Hiszpanią . W 1581 r. Prowincje północnych Niderlandów, po przeważającej większości protestantyzmu, ogłosiły, że są zwolnione z suwerenności króla Hiszpanii na mocy aktu haskiego . Jednak Filip II nigdy nie zrezygnował z tytułu księcia Burgundii ani przywilejów z nim związanych. Pod koniec wojny osiemdziesięcioletniej przekazał suwerenność Holandii swojej córce, Infancie Isabelle-Claire-Eugenie i jej mężowi, arcyksięciu Albertowi, między 1599 a 1633 rokiem. Z braku spadkobierców kraje tej strony -by powrócił do suwerenności króla Hiszpanii i cesarza w XVIII th wieku.
W szczytowym okresie w latach siedemdziesiątych XIV wieku pod panowaniem Karola Śmiałego ta rozległa jednostka terytorialna obejmuje dwie duże grupy prowincji: Niderlandy Burgundzkie i dwie Burgundie, między którymi rozciągają się domeny (pod wpływem burgundzkim) książąt Lotaryngii . Te dwie duże grupy prowincji nazywane są odpowiednio krajami spoza i krajami spoza . Chociaż historyczną stolicą książąt Valois-Bourgogne jest Dijon , dwór jest wędrowny i najczęściej przebywa w Brabancji (Bruksela) lub Flandrii (Lille, Brugia lub Gandawa).
Panowanie | Herb | Nabyte w | Zagubiony w |
---|---|---|---|
Księstwo Burgundii | 1363 | 1477 | |
Hrabstwo Burgundii | 1384 | - | |
Hrabstwo Charolais |
1390 1493, |
1477 - |
|
Hrabstwo Mâcon | 1435 | 1477 | |
Hrabstwo Auxerre | 1435 | 1477 | |
Lordship of Salins | 1384 | - | |
Lordostwo Baru | 1435 | 1477 | |
Lordostwo Château-Chinon |
1454 1482 |
1477 - |
Panowanie | Herb | Nabyte w | Zagubiony w |
---|---|---|---|
Księstwo Brabancji | 1405 / 1430 | - | |
Księstwo Lothier (tytuł honorowy) |
1405 / 1430 | - | |
Księstwo Limburga | 1405 / 1430 | - | |
Księstwo Luksemburga | 1443 | - | |
Księstwo Gelderland | 1473 | 1492 | |
Hrabstwo Flandrii | 1384 | - | |
Hrabstwo Artois |
1384 1493, |
1477 - |
|
Hrabstwo Boulogne | 1384 | 1477 | |
Hrabstwo Guînes | 1384 | 1477 | |
Hrabstwo Namur | 1430 | - | |
Hrabstwo Hainaut | 1433 | - | |
Hrabstwo Holland | 1433 | - | |
Hrabstwo Zeeland | 1433 | - | |
Hrabstwo Ponthieu | 1435 | 1477 | |
Hrabstwo Vermandois | 1435 | 1477 | |
Hrabstwo Zutphen | 1473 | 1492 | |
Markiz Antwerpii | 1430 | - | |
Panowanie Mechelen | 1384 | - | |
Lordship of Friesland | 1430 | - | |
Miasta nad Sommą |
1435 1465 |
1463 1477 |
Panowanie | Herb | Nabyte w | Zagubiony w |
---|---|---|---|
Księstwo Lotaryngii | 1475 | 1476 | |
Księstwo Baru | 1475 | 1476 | |
Landgraviat de Haute-Alsace , Sundgau , Brisgau | 1469 | 1477 |