Rewolucja Zanzibar

Rewolucja Zanzibar Mapa stanu Zanzibar z dwoma głównymi wyspami Unguja i Pemba, które tworzą archipelag Zanzibaru z mafią (poza mapą). Ogólne informacje
Przestarzały 12 stycznia 1964
Lokalizacja Zanzibar
Wynik

Zwycięstwo rewolucjonistów

Wojujący
Flaga Zanzibaru (styczeń 1964). Svg Rewolucjoniści Zanzibar-dec-1963-jan-1964.svg Sułtanat Zanzibaru
Dowódcy
Flaga Zanzibaru (styczeń 1964). Svg John okello Zanzibar-dec-1963-jan-1964.svg Jamshid bin Abdullah
Zaangażowane siły
600 do 800 paramilitarnych i powstańców Siły policyjne Zanzibaru
Straty
Co najmniej 80 zabitych i 200 rannych podczas rewolucji (głównie Arabów) 2
000–4 000 cywilów zabitych w następstwie

Rewolucja Zanzibar w 1964 roku położył kres 200 latach dominacji arabskiej językiem elit. Sułtan Dżamszid ben Abdallah zostaje obalony przez skromniejszą warstwę ludności, językowo bliższą Bantu, a wydarzenie skutkuje powstaniem Tanzanii poprzez połączenie Zanzibaru i sąsiedniej Tanganiki .

Zanzibar to wieloetniczny archipelag położony u wschodnich wybrzeży Tanganiki . Chociaż Wielka Brytania przyznała jej niepodległość w 1963 r. , Seria wyborów parlamentarnych zaowocowała utrzymaniem władzy mniejszości arabskiej, jaką sprawowała od czasu uzależnienia kraju od sułtanatu Maskatu i Omanu . Sfrustrowany jego niedostateczną reprezentacją w parlamencie pomimo 54% głosów zdobytych w wyborachLipiec 1963, Partia Afro-Szirazi (ASP), głównie afrykańska, sprzymierzona z lewicą, Partią Umma .

Wcześnie rano 12 stycznia 1964, John Okello , członek ASP , mobilizuje około 600 do 800 zwolenników rewolucji na głównej wyspie Unguja . Po pokonaniu policji i przywłaszczeniu sobie broni powstańcy udali się na Zanzibar, gdzie obalili sułtana i jego rząd, składający się głównie z obywateli pochodzenia arabskiego. Odwet został przeprowadzony na cywilach arabskich i azjatyckich, z których ten ostatni był głównie pochodzenia perskiego (jak młody Farrokh Bulsara, alias Freddie Mercury i jego rodzina, zmuszony do ucieczki) i południowoazjatycki . Wynikająca z tego liczba ofiar śmiertelnych jest kwestionowana, a szacunki sięgają od kilkuset do 20 000 zabitych. Lider Partii Afro-Szirazi, szejk Abeid Karume , zostaje prezydentem rewolucyjnego rządu Zanzibaru , junty inspiracji marksistowsko-leninowskiej .

Pozorna bliskość nowego rządu do komunistów niepokoi kraje zachodnie . Władze komunistyczne ( Chińska Republika Ludowa , NRD i Związek Radziecki ) szybko nawiązały przyjazne stosunki z nowym rządem, uznając go i wysyłając doradców. Będąc w strefie wpływów brytyjskich Zanzibar, rząd Londynu opracowuje szereg planów reagowania. Karume jednak szybko wynegocjował połączenie Zanzibaru z Tanganiką, tworząc24 kwietnia 1964nowy naród, Tanzania , na czele którego stoją Julius Nyerere jako prezydent i Abeid Amani Karume jako wiceprezydent. Niemniej jednak umowa przewiduje, że Abeid Amani Karume pozostaje na czele Rewolucyjnego Rządu Zanzibaru, który jest odpowiedzialny za zarządzanie polityczną autonomią Zanzibaru.

Rocznica rewolucji obchodzony jest na wyspie przez święta na12 stycznia każdego roku.

Kontekst

Sytuacja geograficzna i polityczna

Zanzibar , obecnie integralna część Zjednoczonej Republiki Tanzanii w Afryce Wschodniej , to grupa wysp położonych na Oceanie Indyjskim u wybrzeży Tanganiki . Obejmuje Pembę na północy, mafię na południu i główną wyspę Unguja , błędnie nazywaną Zanzibarem, w centrum, z tymi trzema dużymi wyspami otoczonymi wieloma mniejszymi wyspami. Jednostki polityczne, które od czasu oddzielenia się od Sułtanatu Maskatu i Omanu w 1861 roku nazywały się sukcesywnie „Zanzibarem”, były jednak geograficznie ograniczone do wysp Pemba i Unguja oraz ich pobliskich wysepek, a Mafia pozostała politycznie powiązana z Tanzanią kontynentalną.

Dzięki długiej historii pod dominacją arabską od 1698 r. Zanzibar był własnością Maskatu i Omanu, aż do uzyskania niepodległości w 1858 r. Pod rządami własnego sułtanatu . W 1890 roku, kiedy władzę przejął Ali bin Said , Zanzibar znalazł się pod brytyjskim protektoratem . Chociaż nigdy oficjalnie nie znajdował się pod jego bezpośrednimi rządami, kraj uważany jest za część Imperium Brytyjskiego .

W 1963 roku kraj stał się monarchią konstytucyjną, na której czele stał sułtan Dżamszid ben Abdallah . Zanzibar miał wówczas populację około 230 000  Afrykańczyków , z których niektórzy twierdzą, że mają perskie pochodzenie i są lokalnie znani jako „  Shirazi  ”. W kraju istnieją również kilka ważnych mniejszości takich jak Arabowie , liczące 50.000 i Południowej Azji , liczące 20.000, którzy zajmują ważne miejsce w biznesie i handlu, zwłaszcza w imporcie. Eksport dzięki ich stosunków z Azji Południowej i Azji populacji Europa i Afryka Wschodnia. Różne grupy etniczne stają się coraz bardziej mieszane, a różnice między nimi zacierają się. Według historyka Shillingtona, ważnym powodem ogólnego poparcia dla sułtana Dżamszida była różnorodność etniczna jego rodziny. Jednak arabscy ​​mieszkańcy wyspy, tacy jak wielcy właściciele ziemscy, byli generalnie bogatsi niż Afrykanie dzięki handlowi przyprawami , zwłaszcza goździkami . Ponadto, główne partie polityczne były organizowane głównie w oparciu o pochodzenie etniczne, Arabowie dominowali w Partii Nacjonalistycznej Zanzibaru ( Partia Nacjonalistyczna Zanzibaru , w skrócie ZNP), a Afrykanie w Partii Afro-Szirazi ( Partia Afro-Szirazi , w skrócie ASP).

W Styczeń 1961w ramach procesu dekolonizacji brytyjskie władze wyspy określają okręgi wyborcze i przeprowadzają demokratyczne wybory . ASP i ZNP każdy wygrać 11 z 22 miejsc w parlamencie Zanzibaru. W związku z tym nowe wybory odbywają się w czerwcu, tym razem z 23 mandatami. ZNP weszła w koalicję z Zanzibar i Pemba Partii Ludowej (ZPPP) i tym razem zdobył 13 mandatów, podczas gdy ASP , mimo że uzyskał więcej głosów, zdobyła tylko 10 miejsc. Oszustwo wyborów jest podejrzewany przez ASP i zamieszki wybuchają, zabijając 68 osób. Aby zachować kontrolę, rządząca koalicja zakazuje najbardziej radykalnym partiom opozycyjnym, mianuje własnych ludzi w administracji i upolitycznia policję.

W 1963 r., Z liczbą 31 mandatów w parlamencie, powtórzyły się wybory z 1961 r. Dzięki układowi okręgów wyborczych ASP , kierowana przez Abeida Amaniego Karume , zdobyła 54% głosów, ale tylko 13. siedzenia, podczas gdy ZNP / ZPPP wygrywa resztę i wzmacnia swoją władzę. Umma Party , utworzone w tym samym roku przez niezadowolonych socjalizm arabski rodników z ZNP , została zakazana i wszyscy policjanci pochodzenia afrykańskiego zostały oddalone. Znaczna część jedynych sił bezpieczeństwa wyspy zostaje wtedy zlikwidowana. Wściekli byli policjanci tworzą dobrze wyszkoloną grupę paramilitarną, znającą budynki, wyposażenie i procedury sił bezpieczeństwa.

Pełna niezależność od panowania brytyjskiego zostaje przyznana dnia 10 grudnia 1963, z koalicją ZNP / ZPPP w Radzie Dyrektorów. Rząd zażądał wtedy porozumienia w sprawie obrony z Wielką Brytanią i poprosił o batalion wojsk brytyjskich na wyspie do wykonywania zadań związanych z bezpieczeństwem wewnętrznym, ale odmówiono mu, ponieważ uznano, że zaangażowanie brytyjskich żołnierzy w policję tak szybko po uzyskaniu niepodległości jest niewłaściwe. Raporty brytyjskiego wywiadu przewidują nieuchronne niepokoje społeczne, którym towarzyszyć będzie rosnąca aktywność komunistów , i uważają, że przybycie wojsk brytyjskich jeszcze bardziej pogorszy sytuację. Jednak na wyspie pozostaje wielu obcokrajowców, w tym 130 Brytyjczyków zatrudnionych bezpośrednio przez rząd Zanzibaru.

Obecne siły polityczne

Ruch niepodległościowy Zanzibaru jest zorganizowany wokół dwóch głównych partii: Partii Afro-Szirazi (ASP) i Partii Nacjonalistycznej Zanzibaru .

ASP opiera się na afrykańskiej i Shirazi mieszkańców Zanzibaru. Podstawą ideologii są idee rasowe, przypisujące prawo do rządzenia archipelagiem wyłącznie Czarnym. Ludność nie-czarna (Arabowie i Azjaci) jest zatem uznawana przez partię za cudzoziemców. Zostało założone w 1957 roku przez spotkanie dwóch grup politycznych reprezentujących interesy społeczności afrykańskiej na Zanzibarze: Stowarzyszenia Afrykańskiego i Stowarzyszenia Unguja Shirazi .

Do ZNP prezentuje się jako imprezę multi-rasowe i islamskiej. Jego przywództwo pozostaje jednak głównie pod kontrolą członków społeczności arabskiej . Partia czasami uważa, że ​​społeczność afrykańska jest przeważnie „obca” . Jednak niektórzy Shirazi stosują się do tego. Została założona w 1953 roku przez członków Stowarzyszenia Arabskiego, dotkniętych ideami panarabskimi .

W 1959 roku Partia Ludowa Zanzibaru i Pemby (ZPPP) oddzieliła się od ASP pod przewodnictwem Muhammada Shamte Hamadiego . Jest wspierany głównie przez afrykańską populację Pemby .

W Sierpień 1963, Partia Umma oddziela się od ZNP . Pod przewodnictwem Abdulrahmana Mohammeda Babu przyjmuje socjalistyczną orientację i zbliża się do ASP .

Proces

Rewolucja

Około 3 nad ranem 12 stycznia 1964Od 600 do 800 lekko uzbrojonych mężczyzn, głównie afrykańskich powstańców wspomaganych przez niedawno zwolnionych funkcjonariuszy policji, atakuje posterunki policji Unguja, dwie zbrojownie policyjne i radiostację. Arabscy ​​policjanci nie otrzymali prawie żadnego szkolenia i wkrótce zostali przytłoczeni. Powstańcy przejęli setki karabinów automatycznych, pistoletów maszynowych i pistoletów maszynowych BREN , dzięki czemu zajęli strategiczne budynki zlokalizowane głównie w Stone Town , w centrum stolicy Zanzibaru . W ciągu sześciu godzin od rozpoczęcia działań wojennych, centralny telegraf w mieście i najważniejsze budynki rządowe znajdują się pod kontrolą powstańców podczas gdy tylko wyspa lądowisko jest podejmowana na 14  h  18 . Sułtan, premier Muhammad Shamte Hamadi i członkowie gabinetu uciekają na pokładzie królewskiego jachtu Seyyid Khalifa . Pałac sułtana i inne jego posiadłości wpadają w ręce rewolucyjnego rządu. W ciągu pierwszych dwunastu godzin rewolucji w walkach ulicznych zginęło co najmniej 80 osób, a 200 zostało rannych. Większość ofiar to Arabowie. Sześćdziesięciu jeden obywateli amerykańskich, w tym szesnastu mężczyzn pracujących na stacji NASA , której zadaniem jest śledzenie satelity, znajduje schronienie w English Club na starym mieście. Czterech amerykańskich dziennikarzy zostaje uwięzionych przez nowy rząd.

Według oficjalnej historii Zanzibaru rewolucję planuje i prowadzi Abeid Amani Karume, przywódca ASP . Jednak w czasie rewolucji Karume nie przebywa na Zanzibarze jak przywódca Partii Umma , zakazanej partii kierowanej przez Abdulrahmana Muhammada Babu. John Okello The ASP oddział sekretarz do Pemba i były Ugandan- urodzony policjant wysłał Karume do Afryki, aby zapewnić mu bezpieczeństwo. Okello przybył na Zanzibar w 1959 roku, twierdząc, że był jednym z generałów rebeliantów w Kenii podczas buntu Mau Mau . W rzeczywistości John Okello nie ma doświadczenia wojskowego. Twierdzi również, że słyszał głosy proszące go, jako chrześcijanina, o uwolnienie ludności Zanzibaru od Arabów. Więc12 styczniaOkello jest liderem rewolucyjnych członków Młodzieżowej Ligi Afro-Shirazi . Jeden z komentatorów spekulował, że rewolucja została prawdopodobnie zaplanowana przez Okello i Ligę Młodzieży .

Reperkusje

Po rewolucji ASP i Partia Umma utworzyły Radę Rewolucyjną jako rząd tymczasowy. Karume stoi na czele zarządu jako przewodniczący, a Babu zajmuje się sprawami zagranicznymi. Kraj zostaje przemianowany na „ Ludową Republikę Zanzibaru i Pemby” . Nowy rząd zaczyna od zakazania sułtana i zakazania ZNP i ZPPP . Następnie Karume próbuje zdystansować się od Okello, którego dyskretnie usuwa ze sceny politycznej. Jest jednak upoważniony do zachowania tytułu marszałka, który sam nadał. Jednak rewolucjoniści pod dowództwem Okello szybko zemścili się na Arabach i azjatyckiej populacji Unguja, bijąc, gwałcąc, zabijając i grabież. Okello twierdzi w radiu, że zabił lub uwięził dziesiątki tysięcy wrogów i wspólników. Jednak obecne szacunki mocno osłabiają tę liczbę. Szacuje się, że liczba ofiar waha się od kilkuset do 20 000. Kilka zachodnich gazet podaje szacunki od 2 000 do 4 000 ofiar. Większe liczby są jednak prawdopodobnie wyolbrzymione w programach Okello oraz w niektórych zachodnich i arabskich doniesieniach medialnych. Egzekucje arabskich więźniów i ich pochówek w masowych grobach są filmowane przez włoską ekipę z helikoptera dla dokumentalnego Africa Addio . Film zawiera jedyne znane wizualne dokumenty tych spektakli. Wielu Arabom udaje się uciec do Omanu, podczas gdy Europejczycy są oszczędzani przez rozkaz Okello. Ta porewolucyjna przemoc nie dociera do Pemby, który według Karla Lyimo ogłosiłby swoją niezależność18 stycznia i przez kilka dni miał własną flagę.

Plik 3 lutegosytuacja na Zanzibarze w końcu wraca do normy, a Karume jest powszechnie akceptowany przez społeczeństwo jako prezydent . Obecność policji wraca na ulice, ponownie otwierane są splądrowane sklepy, a ludność zwraca nielegalną broń. Rząd rewolucyjny zapowiedział, że 500 więźniów politycznych będzie sądzonych przez specjalne sądy. Okello tworzy „ Freedom Military Force ” ( w skrócie FMF), paramilitarną jednostkę złożoną z własnych zwolenników, którzy patrolują ulice i plądrują arabskie mienie. Zachowanie zwolenników Okello, jego brutalna retoryka , ugandyjski akcent i jego chrześcijańskie przekonania wstrząsają wieloma Zanzibarami i muzułmanami z ASP , w większości umiarkowanymi; w marcu wielu członków FMF zostało rozbrojonych przez zwolenników Karume i milicję Partii Umma . Plik11 marca, Okello zostaje oficjalnie pozbawiony stopnia marszałka i odmówiono mu wjazdu na Zanzibar po powrocie z podróży na kontynent. Został deportowany do sąsiedniej Tanganiki, a następnie do Kenii , po czym w końcu wrócił bez środków do swojej rodzinnej Ugandy .

W kwietniu rząd utworzył Armię Ludowo-Wyzwoleńczą (w skrócie PLA) i zakończył rozbrojenie FMF , milicji Okello. Plik26 kwietniaKarume ogłasza, że wynegocjowano unię z Tanganiką w celu utworzenia nowego kraju, Tanzanii . Fuzja jest postrzegana przez współczesne media jako sposób na zapobieżenie „ komunistycznej dywersji  ” Zanzibaru; Jeden z historyków mówi w związku z tym, że może to być próba Karume, umiarkowanego socjalisty , aby ograniczyć wpływy radykalnej lewicy Partii Umma . Jednak wiele pomysłów Partii Umma dotyczących zdrowia, edukacji czy ochrony socjalnej zostało przyjętych przez rząd.

Reakcje za granicą

Brytyjskie siły zbrojne w Kenii ostrzegały przed rewolucją12 styczniado 4  godz.  45 i na prośbę sułtana zostają postawieni w stan pogotowia, aby odpowiedzieć, prowadząc atak na lotnisko Zanzibaru w czasie krótszym niż 15 minut. Jednak brytyjski Wysoki Komisarz ds. Zanzibaru, Timothy Crosthwait, nie zgłasza przypadków napaści na obywateli brytyjskich i ostrzega przed interwencją. W rezultacie tego samego wieczoru stan gotowości wojsk brytyjskich w Kenii został obniżony do stanu gotowości na cztery godziny. Crosthwait postanawia nie zatwierdzać natychmiastowej ewakuacji obywateli brytyjskich, ponieważ wielu z nich zajmuje kluczowe stanowiska w rządzie, a ich nagłe usunięcie tylko dodatkowo zakłóciłoby gospodarkę i rząd kraju. Aby uniknąć rozlewu krwi, Brytyjczycy i Karume ustalają daty zorganizowanej ewakuacji.

W momencie rewolucji amerykański ambasador zezwolił na wycofanie amerykańskich obywateli z wyspy, a niszczyciel marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych , USS  Manley  (DD-940) , przybył na miejsce.13 stycznia. Manley zacumowany w porcie w Zanzibar ale Stany Zjednoczone nie otrzymały zezwolenia Rady Rewolucyjnej tej ewakuacji, a statek został powitany przez grupę uzbrojonych mężczyzn. Upoważnienie jest ostatecznie udzielane w dniu15 stycznia ale Brytyjczycy postrzegają tę konfrontację jako przyczynę późniejszej złośliwości wobec zachodnich mocarstw na Zanzibarze.

Zachodnie służby wywiadowcze uważają, że rewolucję organizują komuniści zaopatrzeni w broń krajów Układu Warszawskiego . Podejrzenie to wzmacnia mianowanie dwóch ludzi, o których wiadomo, że znajdują się po lewej stronie i mogą mieć powiązania z komunistami: Babu na ministra spraw zagranicznych i Abdullaha Kassima Hangę na premiera . Wielka Brytania uważa, że ​​ci dwaj mężczyźni są blisko związani z Oscarem Kamboną , ministrem spraw zagranicznych Tanganiki , i że byli członkowie Tanganika Rifles zostali udostępnieni, aby pomóc rewolucji. Niektórzy członkowie Partii Umma noszą kubańskie mundury wojskowe i brody w stylu Fidela Castro , który jest uważany za kubańskie wsparcie dla rewolucji. Jednak praktyka ta została zapoczątkowana przez jej członków, którzy utworzyli oddział ZNP na Kubie i stała się powszechnym ubiorem członków partii opozycyjnej w miesiącach poprzedzających rewolucję. Uznanie przez nowy rząd Zanzibaru Niemieckiej Republiki Demokratycznej (pierwszy rząd pozaeuropejski, który to uczynił) i Korei Północnej jest kolejnym dowodem na bliskie powiązania Zanzibaru z blokiem wschodnim przez zachodnie potęgi . Zaledwie sześć dni po rewolucji dziennik New York Times ogłasza, że ​​Zanzibar jest „bliski stania się Kubą Afryki”, ale odmawia26 styczniamówić o aktywnym udziale komunistów. Zanzibar nadal otrzymuje wsparcie ze strony krajów komunistycznych, aw lutym został dopuszczony do przyjmowania doradców z ZSRR , NRD i Chińskiej Republiki Ludowej . W tym samym czasie wpływ Zachodu maleje iLipiec 1964tylko Brytyjczyk dentysta nadal pracuje dla rządu Zanzibaru. Plotki głoszą, że izraelski szpieg David Kimche jest zwolennikiem rewolucji, ponieważ jest na Zanzibarze w dniu rewolucji.

Obalony sułtan apeluje do Kenii i Tanganiki o pomoc wojskową, mimo że Tanganika wysłała na Zanzibar 100 paramilitarnych policjantów, by powstrzymać zamieszki. Oprócz Tanganika Rifles (dawniej The Colonial King's African Rifles ), policja jest jedyną siłą zbrojną w Tanganice i20 styczniabrak policji doprowadził do buntu całego pułku. Niezadowolone z ich niskich dochodów i powolnego zastępowania brytyjskich oficerów przez Afrykanów, bunty żołnierzy wywołały podobne powstania w Ugandzie i Kenii. Jednak porządek w tych krajach został szybko przywrócony przez armię brytyjską i Royal Marines bez większych incydentów.

Ewentualne pojawienie się państwa komunistycznego w Afryce pozostaje źródłem niepokoju na Zachodzie. W lutym Brytyjska Komisja ds. Obrony i Polityki Zamorskiej oświadczyła, że ​​pomimo niewielkich brytyjskich interesów handlowych na Zanzibarze i niewielkiego znaczenia rewolucji, należy zachować możliwość interwencji. Komisja obawia się, że Zanzibar stanie się centrum promocji komunizmu w Afryce, podobnie jak Kuba w Ameryce. Tak więc Wielka Brytania, większość krajów Wspólnoty Narodów i Stany Zjednoczone nie uznają nowego reżimu do23 lutego, datę, w której została już uznana przez większość bloku komunistycznego. W przypadku Crosthwait pomogło to Zanzibarowi dostosować się do Związku Radzieckiego . Został wydalony z kraju ze swoim sztabem20 lutego i mogą powrócić dopiero po uzyskaniu uznania.

Brytyjska odpowiedź wojskowa

Po ewakuacji swoich mieszkańców 13 stycznia, rząd USA twierdzi, że uznaje, że Zanzibar znajduje się w strefie wpływów Wielkiej Brytanii i nie będzie interweniował. Stany Zjednoczone nalegają jednak, aby Wielka Brytania współpracowała z innymi krajami Afryki Wschodniej w celu przywrócenia porządku. Pierwszym brytyjskim statkiem wojskowym na miejscu jest HMS  Owen  Survey Building (K640) , który jest zawracany z wybrzeża Kenii i przypływa wieczorem12 stycznia. Owen jest przyłączony15 styczniaprzez fregaty HMS  Rhyl  (F129) i przez statek z Królewskiego Fleet Auxiliary , po RFA Hebe . Podczas gdy słabo uzbrojony Owen zaopatruje rewolucjonistów, przypominając im po cichu o brytyjskiej potędze militarnej, Hebe i Rhyl mają bardzo różne umiejętności. Ze względu na nieprecyzyjne doniesienia o pogarszaniu się sytuacji na Zanzibarze Rhyl przywieźli kompanię żołnierzy z I Batalionu Pułku Staffordshire z Kenii, o której zaokrętowaniu donosiły kenijskie media. Jest postrzegany jako zagrożenie dla brytyjskich negocjacji z Zanzibarem. Hebe , po prostu wyładowane w Naval zajezdni w Mombasie , jest ładowany z bronią i materiałami wybuchowymi. Chociaż Rada Rewolucyjna nie jest świadoma natury ładunku Hebe , odmowa Królewskiej Marynarki Wojennej zezwolenia na przeszukanie statku wzbudza podejrzenia na lądzie, a plotki głoszą, że jest to w rzeczywistości statek desantowy .

Kończy się częściowa ewakuacja obywateli brytyjskich 17 stycznia, gdy zamieszki wojskowe w Afryce Wschodniej wysłały Rhyl do Tanganiki, aby żołnierze, których przewozili, mogli pomóc stłumić bunt. Zamiast tego kompania Gordonów Highlanders weszła na pokład Owena na wypadek, gdyby potrzebna była odpowiedź. Lotniskowce HMS  Centaur  (R06) i HMS  Victorious  (R38) są również wysyłane do regionu w ramach operacji Parthenon . Chociaż nie został uruchomiony, plan Partenonu powstał na wypadek, gdyby Okello lub radykałowie Partii Umma próbowali przejąć władzę i zdominować ASP . Oprócz dwóch lotniskowców, projekt składa się z trzech niszczycieli , z Owenem budynku trzynaście helikoptery, dwadzieścia jeden samolot transportowy rozpoznawczy, Drugiego Batalionu Scots Guards The 45 Commando z Royal Marines i spółką drugiego batalionu pułku spadochronowego. Wyspa Unguja i lotnisko musiały zostać zajęte przez żołnierzy zrzuconych na spadochronach i atak helikopterem, aby zakończyć okupację wyspy Pemba . Partenon byłby największą brytyjską operacją powietrzną i desantową od czasu kryzysu sueskiego .

Po ujawnieniu, że rewolucjoniści mogli zostać przeszkoleni w bloku komunistycznym, operację Partenon zastępuje operacja Boris , atak spadochronowy na Unguja z Kenii, który jednak musiał zostać porzucony ze względu na brak bezpieczeństwa w tym kraju i odmowę rządu kenijskiego. aby umożliwić korzystanie z jej pasów startowych. Trzeci plan, Operacja Finery , która obejmowałaby atak Royal Marines helikopterem z HMS  Bulwark  (R08) , zostaje porzucony, gdy statek desantowy ustawia się następnie na Bliskim Wschodzie. Rzeczywiście, z budynkiem Bulwark znajdującym się poza tym obszarem, uruchomienie Finery wymagałoby czternastu dni przygotowań: w przypadku, gdy potrzebna byłaby bardziej natychmiastowa reakcja, odpowiednie siły mogłyby zostać udostępnione w ciągu zaledwie 24 godzin do operacji. na mniejszą skalę i chronić obywateli brytyjskich.

Po połączeniu 23 kwietniaz Zanzibaru z Tanganiki , rząd projektuje Operation Budka odeprzeć ewentualny zamachu stanu z Partii Umma . Operacja obejmowała zrzut z powietrza batalionu żołnierzy i pojazdów zwiadowczych na wyspie, aby przejąć lądowisko i chronić rząd Karume. Jednak niebezpieczeństwo buntu z powodu zjednoczenia szybko zanika i29 kwietniażołnierze przydzieleni do Shed zostali postawieni w stan pogotowia tylko na 24 godziny. Operacja Finery została anulowana tego samego dnia. Nadal jednak istnieją obawy o możliwy zamach stanu23 września, Shed zostaje zastąpiony przez Giralda Plan , zakładający użycie wojsk brytyjskich z Adenu i Dalekiego Wschodu w przypadku próby obalenia przez Partię Umma prezydenta Tanzanii Juliusa Nyerere . Batalion piechoty, taktyczna jednostka sztabowa i elementy Royal Navy zostały podobno wysłane na Zanzibar, aby przeprowadzić desant desantowy, wspierany przez wojska brytyjskie z Kenii lub Adenu w celu utrzymania porządku. Plan ten został porzucony w grudniu i oznaczał koniec brytyjskiej interwencji w tym kraju.

Dziedzictwo

Jedną z głównych konsekwencji rewolucji zanzibarskiej jest zakończenie trwającej blisko 200 lat dominacji arabskiej i azjatyckiej klasy rządzącej. Pomimo fuzji z Tanganiką , Zanzibar zachował Radę Rewolucyjną i Izbę Reprezentantów (z systemem jednopartyjnym do 1992 r.), Która zajmuje się sprawami lokalnymi. Na czele samorządu stoi prezydent Zanzibaru , a Karume jest pierwszym na tym stanowisku. Ten rząd wykorzystuje sukces rewolucji do wprowadzenia reform na wyspie, z których większość polega na odebraniu władzy Arabom. W ten sposób służba cywilna staje się prawie całkowicie afrykańska, a ziemie należące do Arabów są redystrybuowane do Afrykanów. Rewolucyjny rząd inicjuje również reformy społeczne, takie jak bezpłatna opieka zdrowotna i otwarcie systemu edukacji dla afrykańskich uczniów, którzy przed rewolucją stanowili zaledwie 12% miejsc w szkolnictwie średnim .

Nowo powstały rząd zwraca się o pomoc finansową i wojskową do Związku Radzieckiego , Niemieckiej Republiki Demokratycznej (NRD) i Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL). Kilka projektów realizowanych przez NRD kończy się niepowodzeniem, jak w 1968 r. W przypadku projektu New Zanzibar , projektu przebudowy miasta, mającego na celu zapewnienie nowych mieszkań wszystkim mieszkańcom Zanzibaru. Te niepowodzenia sprawiają, że kraj polega przede wszystkim na wsparciu ChRL. Porewolucyjny rząd Zanzibaru jest oskarżany o sprawowanie drakońskiej kontroli nad swobodami osobistymi i swobodą przemieszczania się, a także o nepotyzm na stanowiskach politycznych i przemysłowych, bez możliwości interwencji nowego rządu Tanzanii. Niezadowolenie osiągnęło swój szczyt po zabójstwie Karume the7 kwietnia 1972, po których nastąpiły tygodnie starć między siłami pro i antyrządowymi. System wielopartyjny został ostatecznie ustanowiony w 1992 r., Ale Zanzibar nadal nękany jest oskarżeniami o korupcję i oszustwa wyborcze .

Sama rewolucja jest ważnym wydarzeniem dla mieszkańców i naukowców Zanzibaru. Historycy stworzyli teoretyzację jej podstaw rasowych i społecznych, a niektórzy uważają, że afrykańscy rewolucjoniści reprezentują proletariat buntujący się przeciwko klasom rządzącym i handlowym, reprezentowanym przez Arabów i Azjatów z Azji Południowej. Inni sprzeciwiają się tej teorii i przedstawiają rewolucję jako rewolucję rasową, zaostrzoną przez ekonomiczne dysproporcje między populacjami. Na Zanzibarze rewolucja jest wydarzeniem przełomowym i obchodzonym w ten sposób: z okazji jej dziesiątej rocznicy wypuszcza się 545 więźniów, a podczas jej czterdziestych obchodów odbywa się defilada wojskowa. Każdego roku obchodzony jest w dniu12 stycznia, dzień ogłoszony świętem przez rząd Tanzanii.

Uwagi i odniesienia

  1. Parsons 2003 , s.  107
  2. Speller 2007 , str.  6
  3. (in) Robert Conley , „  Regime Banishes Sultan  ” , New York Times ,14 stycznia 1964, s.  4 ( czytaj online , sprawdzono 16 listopada 2008 )
  4. (en) Robert Conley , "  Nacjonalizm jest postrzegana jako kamuflaż dla Reds  " , New York Times ,19 stycznia 1964, s.  1 ( czytaj online , sprawdzono 16 listopada 2008 )
  5. (in) „  Slaughter in Zanzibar of Asians, Arabs Told  ” , Los Angeles Times ,20 stycznia 1964, s.  4 ( czytaj online , sprawdzono 16 kwietnia 2009 )
  6. (w) Assa Okoth , A History of Africa: African nacjonalizm i proces dekolonizacji , Nairobi, East African Educational Publishers Ltd.2006( ISBN  9966-25-358-0 , czytaj online ) , str.  56-57
  7. Hernon 2003 , s.  397
  8. Ingrams 1967 , s.  172-173
  9. Shillington 2005 , s.  1710
  10. Shillington 2005 , str.  1716
  11. Speller 2007 , str.  4
  12. Daly 2009 , s.  16
  13. Parsons 2003 , str.  106
  14. Speller 2007 , str.  5
  15. Bakari 2001 , s.  204
  16. Sheriff and Ferguson 1991 , str.  239
  17. Speller 2007 , s.  5–6
  18. Speller 2007 , str.  27–28
  19. Daly 2009 , s.  21
  20. Daly 2009 , s.  25
  21. Daly 2009 , s.  23-24
  22. Daly 2009 , s.  26
  23. Daly 2009 , s.  28
  24. Daly 2009 , s.  30
  25. Parsons 2003 , str.  107
  26. Speller 2007 , str.  6–7
  27. (en) Robert Conley , "  African Revolt wywraca Arab Reżim w Zanzibarze  " , The New York Times ,13 stycznia 1964, s.  1 ( czytaj online , sprawdzono 16 listopada 2008 )
  28. pisowni 2007 , str.  7
  29. (w) Norman Robert Bennett, A History of the Arab State of Zanzibar , Methuen & Co Ltd, Londyn, 1978 ( ISBN  0-416-55080-0 ) , str.  267
  30. Plechanow 2004 , s.  91
  31. Sheriff and Ferguson 1991 , str.  241
  32. Daly 2009 , s.  42
  33. (en-US) „  Muscat to Mji Mkongwe | ICWA  ” , w Instytucie Bieżących Spraw Światowych ,30 listopada 2015(dostęp 31 sierpnia 2020 )
  34. „  Czy historia się powtórzy w przypadku Pemby?  ", Afryka Wschodnia ,26 maja 2008( czytaj online , sprawdzono 20 listopada 2011 )
  35. (w) „  Flags Of The World - Republic of Pemba (1964)  ” , na fotw.us (dostęp 20 listopada 2011 )
  36. (w) Wysyłanie The Times London , „  Zanzibar Quiet, With New Regime Hardly Seated  ” , New York Times ,4 lutego 1964, s.  9 ( czytaj online , sprawdzono 16 listopada 2008 )
  37. Speller 2007 , str.  15
  38. Sheriff and Ferguson 1991 , str.  242
  39. Speller 2007 , str.  17
  40. (w) Robert Conley , „  Zanzibar Regime Expels Okello  ” , New York Times ,12 marca 1964, s.  11 ( czytaj online , dostęp 16 listopada 2008 )
  41. (w) Robert Conley , „  Tanganika otrzymuje dziś nowe reguły; Nyerere and Zanzibar Head  ” , The New York Times ,27 kwietnia 1964, s.  11 ( czytaj online , dostęp 16 listopada 2008 )
  42. pisowni 2007 , str.  19
  43. Speller 2007 , str.  8
  44. Speller 2007 , str.  8–9
  45. pisowni 2007 , str.  9
  46. Lofchie 1967 , s.  37
  47. (w) Thomas M. Franck , „  Zanzibar Reassessed  ” , New York Times ,26 stycznia 1964, E10 ( czyt. Online , przeglądano 16 listopada 2008 r. )
  48. Speller 2007 , s.  18
  49. (w) „  Izraelski szpieg został uwikłany w Iran-Contra  ” , Sydney Morning Herald,16 marca 2010(dostęp 17 marca 2010 )
  50. (w) Roy Pateman , Niepewność rezydualna: Próbując uniknąć błędów Intelligence and Policy in the Modern World , University Press of Kentucky ,2003, s.  161
  51. Speller 2007 , s.  10
  52. Parsons 2003 , s.  109–110
  53. Speller 2007 , str.  12
  54. Speller 2007 , str.  13
  55. Speller 2007 , str.  13–14
  56. Speller 2007 , s.  9–10
  57. Speller 2007 , s.  11
  58. Speller 2007 , s.  18–19
  59. Speller 2007 , str.  20
  60. Speller 2007 , s.  24
  61. Speller 2007 , s.  25
  62. Speller 2007 , s.  26
  63. Triplett 1971 , str.  612
  64. Speller 2007 , s.  1
  65. (en) Mwinyi Sadallah , „  Przywróć system jednopartyjny, mówią przedstawiciele CUF  ” , The Guardian ,23 stycznia 2006( czytaj online [ archiwum2 sierpnia 2007] , dostęp 14 kwietnia 2009 )
  66. Myers 1994 , s.  453
  67. Triplett 1971 , s.  613
  68. Triplett 1971 , s.  614
  69. Triplett 1971 , s.  616
  70. (w) Salma Said , "  Thousand spodziewa się wydarzeń upamiętniających Karume na Zanzibarze  " , The Citizen, Tanzania ,8 kwietnia 2009(dostęp 14 kwietnia 2009 )
  71. (w) Freedom House , „  Freedom in the World - Tanzania  ” , na wolnościhouse.org ,2008(dostęp 16 kwietnia 2009 )
  72. Kuper 1974 , s.  87–88
  73. Kuper 1974 , s.  104
  74. Kalley, Schoeman i Andor 1999 , s.  611
  75. (w) Sekretariat Wspólnoty Narodów , „  Tanzania  ” , na thecommonwealth.org ,2005(dostęp 10 lutego 2009 )

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Pracuje

Artykuły prasowe

Powiązane artykuły