Narodziny |
2 listopada 1808 Saint-Sauveur-le-Vicomte , Dolna Normandia , Cesarstwo Francuskie |
---|---|
Śmierć |
23 kwietnia 1889 r.(80 lat) Paryż , Île-de-France , Francja |
Pogrzeb | Saint-Sauveur-le-Vicomte |
Imię w języku ojczystym | Jules Barbey d'Aurevilly |
Imię i nazwisko | Jules Amédée Barbey |
Narodowość | Francuski |
Trening |
Stanislas College Uniwersytet Caen-Normandy |
Czynność | powieściopisarz , opowiadania , eseista , poeta , krytyk literacki , dziennikarz |
Rodzeństwo | Leon Barbey d'Aurevillyvil |
Pokrewieństwo | Édélestand du Méril (pierwszy kuzyn) |
Religia | Kościół Katolicki |
---|---|
Ruch | Szał , fantastyka , nadprzyrodzoność , dandyzm |
Wpływem | Honoré de Balzac , Lord Byron , Joseph de Maistre |
Przymiotniki pochodne | " Aurevillien " |
|
Jules Amédée Barbey d Aurevilly , znany jako Jules Amédée Barbey d'Aurevilly ( [ ʒ r L b o ʀ b e d ɔ ʀ e v i j I ] lub [ ʒ r L b o ʀ b e d ɔ ʀ œ v i j i ] ), jest francuskim pisarzem , urodzonym dnia2 listopada 1808w Saint-Sauveur-le-Vicomte ( Manche ) i zmarł dnia23 kwietnia 1889 r.w Paryżu po krwotoku. Przydomek „Constable litery” autorstwa Leona Bloy pomógł doprowadzić do francuskiego życia literackiego drugiej połowy XIX -go wieku. Był jednocześnie powieściopisarza , krótka historia pisarza , eseista , poeta , krytyk literacki , dziennikarz , dandys (postawa życia, które on teorię, ponadto przed Baudelaire'a , dzięki swoim eseju Du dandysme et de George Brummell ) i polemista .
W czasach republikańskich i demokratycznych Barbey znalazł się pod wpływem Josepha de Maistre'a , wyznając nieprzejednany monarchizm , gardząc ewolucją i wartościami burżuazyjnego stulecia. Powrócił do katolicyzmu około 1846 roku i stał się zagorzałym obrońcą ultramontanizmu i absolutyzmu . Jego wybory ideologiczne będą karmić dzieło literackie o wielkiej oryginalności, przesiąknięte jego katolicką wiarą i naznaczone kwestią zła i grzechu.
Obok jego tekstów polemistycznych, które cechuje krytyka nowoczesności, pozytywizmu czy hipokryzji partii katolickiej, szczególnie pamiętamy, nawet jeśli miały one stosunkowo ograniczony nakład (z godnym uwagi wyjątkiem Une histoire nameless z 1882 r., która była realnym sukces), jego powieści i opowiadania , mieszając elementy późnego romantyzmu ( frenetyzm ), fantastyki (lub nadnaturalizmu ), prezentując pewien realizm historyczny, zapowiadając symbolikę i dekadencję . Jego prace ukazują spustoszenia namiętności cielesnej ( Stara kochanka , 1851 ), synowskiej ( Un prêtre married , 1865 ), politycznej ( Le Chevalier des Touches , 1864 ) lub mistycznej ( L'Ensorcelée , 1855 ). Zwłaszcza wydany pod koniec 1874 roku zbiór opowiadań Les Diaboliques , w których niezwykłość i transgresja pogrąża czytelnika w niejednoznacznym uniwersum, zasłużył autorowi na oskarżenie o niemoralność. Nawet jeśli jego twórczość była chwalona przez Baudelaire'a i jeśli kilku pisarzy chwaliło jego ekstrawagancki talent, zwłaszcza pod koniec jego życia, Hugo , Flaubert czy Zola , których dzieła mocno krytykował, nie doceniali go. Jego „spadkobiercami” są Léon Bloy , Joris-Karl Huysmans , Octave Mirbeau czy Paul Bourget, a jego wizja katolicyzmu wywarła głęboki wpływ na twórczość Bernanosa .
Urodził się w dawnym Norman katolika , chłop i kontrrewolucyjne rodzina2 listopada 1808, w Dzień Zmarłych , w Saint-Sauveur-le-Vicomte , gminie francuskiej położonej w departamencie Manche w Normandii , Jules jest najstarszym z rodziny czworga dzieci: Léon (ur. 1809), Édouard (ur. 1810), Ernest (ur. 1811). Jego ojciec Teofil Barbey należy do rodziny, której obecność w Saint-Sauveur jest poświadczone od końca XIV -tego wieku. Rodzina Barbey wyrosła na szlachtę w 1756 r., kiedy stanowisko objął Vincent Barbey, prawnik w bailiwick of Valognes . Jego matka Ernestyna Ango, z rodziny wyższej klasy średniej przeniosła się do Caen w XVI -tego wieku, jest córką ostatniego komornika Saint-Sauveur.
Dzieciństwo Barbeya toczy się między Saint-Sauveur, Valognes i wybrzeżem w Carteret , w konserwatywnej atmosferze i ultra od odmowy przyjęcia do wojska jego syna: Rewolucja mocno uderzyła w dwie rodziny. Barbey żyją w oczekiwaniu na powrót do monarchii, pośród wspomnień i starych normańskich zwyczajów. Jules dorastał między niekochającą matką a surowym ojcem. Zwraca uwagę na opowieści przy kominku swojej starej pokojówki Jeanne Roussel i Louise Lucas-Lablaierie, swojej babci: mniej lub bardziej mityczne wyczyny jego wuja, kawalera de Montressel, który wyróżniłby się podczas wojen chouannerie , robią wrażenie dziecko: Barbey, dziecko, usłyszał w szczególności relację o przygodach Jacquesa Destouchesa , przyszłego bohatera jednej z jego powieści normańskich. Jego ojciec dobrze znał jednego z dwunastu chouanów, którzy go uratowali.
W 1816 r. odmawia się Julesowi przyjęcia do szkoły wojskowej , i to pomimo kroków jego stryjecznego dziadka w pobliżu prefekta Manche. Jego ojciec, upokorzony, zostaje rojalistą; miał nadzieję popchnąć Julesa do wielkiej kariery wojskowej ( Lécureur 2008 , s. 37). Kontynuował naukę w college'u w Valognes . W 1818 mieszkał ze swoim wujem, doktorem Pontas-Dumérilem, liberalnym duchem, który zachęcał do intelektualnej i moralnej emancypacji swojego siostrzeńca - w Les Diaboliques Barbey namalował swojego wuja jako doktora Torty'ego. Ten były burmistrz Valognes pobudza jego wyobraźnię, gdy powierza mu intymne i wyraźne szczegóły osobowości miasta – „podszewki kart” wyższych sfer w Valogn. Jego kuzyn Édélestand du Méril , uczony poeta i filozof, zakomunikował mu swój podziw dla Waltera Scotta , Lorda Byrona , Roberta Burnsa , a także zamiłowanie do historii i metafizyki .
W 1823 roku Barbey skomponował swoje pierwsze dzieło, elegię Bohaterom pod Termopilami , dedykowaną Kazimierzowi Delavigne , które opublikował w następnym roku. W ten sposób skomponował zbiór wierszy , który w 1825 r. spalił, mimo że nie mógł go opublikować. W 1827 wstąpił do klasy retoryki w Collège Stanislas w Paryżu . Tam poznaje Maurice de Guérin, z którym nawiązuje przyjaźń. Po maturze w 1829 r. powrócił do Saint-Sauveur z nowymi poglądami politycznymi i religijnymi, w przeciwieństwie do jego rodziny. Gorąco pragnie, wbrew woli ojca, rozpocząć karierę wojskową, ale poddaje się i zgadza się studiować prawo na uniwersytecie w Caen . Po śmierci swojego wuja Jean-François Barbey d'Aurevilly początkowo odmówił, z przekonania Republikanów, używania nazwy cząsteczkowej.
Około 1830 roku Barbey poznał Guillaume-Stanislas Trébutien , księgarza w Caen i niezbędnego korespondenta, i zakochał się w Louise du Méril, żonie jego kuzyna Alfreda. Ich związek jest niepewny i jest to dla Barbey „czas jej najbardziej nieszczęśliwego życia” . Był wtedy bardzo naznaczony wpływem romantyków. W 1831 r. napisał swoje pierwsze opowiadanie Le Cachet d'Onyx (niepublikowane do 1919 r. , którego wynik wykorzystał ponownie w Obiadzie ateistów ), a następnie Léa w 1832 r. , opublikowane w efemerycznej „ Revue de Caen” , którą założył z Trébutien i Édélestand du Méril .
W lipcu 1833 Barbey obronił swoją tezę Des powoduje , że wstrzymuje bieg przepisywania , po czym przeniósł się do Paryża, gdzie odnalazł Maurice de Guérin. W 1834 roku założył z Critical Review filozofii, nauki i literatury z Trébutien i du Meril, gdzie publikował artykuły o krytyce literackiej przez kilka miesięcy. Wrócił do Caen w grudniu z nadzieją ponownego zobaczenia Louise i jednej nocy napisał tam La Bague d'Annibal , inspirowany byronianizmem poemat prozą , który znalazł nabywcę dopiero w 1842 roku . W 1835 roku skomponował kolejny poemat prozą, Amaïdée (opublikowany w 1889 ), w którym starał się wyrazić ścisły związek, który łączył go genialnym lecz torturowanego poety, który jest Maurice de Guérin , a powieść, Germaine lub La Pitié. ( który stanie się Co nie umiera w 1883 roku ). W 1836 roku napisał pierwsze dwa memoranda dla Guérina i zerwał z rodziną.
Po powrocie do Paryża Barbey żyje ze spuścizny swojego wuja i marzy o karierze politycznej, czytając szereg książek historycznych. Współpracuje z Nouvelliste , gazetą polityczną, spotyka Hugo . Śmierć Maurice'a de Guérin w 1839 roku pogrążyła go w zdruzgotaniu: chcąc rozgłosić swoje dzieło, poprosił George Sand o wydanie Centaura i zaprzyjaźnił się z bardzo pobożną siostrą Eugenii de Guérin - Maurice . Ich wysiłki zapewnią chwałę Maurice de Guérin. Światowe ambicje Barbeya skłaniają go do skomponowania postaci idealnego dandysa : przykłada się do „zaziębienia”, doskonali się w sztuce toalety, bywa u Rogera de Beauvoir i kawiarni Tortoni, uprawia ironię, sztukę epigramatu i tajemnica. Prowadzi bezładne życie: rzuca się na imprezy i przyjemności, wieczory toną w alkoholu i ma szereg przepustek. Spożywa laudanum, aby zasnąć, a jego przyjaciele nazywają go „Królem ribauds” lub „ Sardanapale d'Aurevilly”.
Jego dowcipne rozmowy przyniosły mu wiele podbojów i otworzyły przed nim drzwi salonów - chętnie odwiedzał salon markizy Armance du Vallon, którą zobowiązał się uwieść. Ta bitwa zajmuje go codziennie przez kilka miesięcy, bez powodzenia: ona okazuje się bardziej elegancka niż on. Zainspirowała go długim opowiadaniem L'amour impossible , „tragedią buduarową” wydaną w 1841 r., która przeszła niezauważona. Bywał w salonie z katolicką i legitymistyczną tendencją baronowej Amaury de Maistre, siostrzenicy poślubionej Josephowi de Maistre , aw 1842 współpracował z The Globe , gazetą polityczną, która opublikowała jego Redesigned Annibal Ring . Zostaje wysłany do Dieppe , aby prowadzić kampanię na rzecz barona Levavasseura, armatora ze sporym majątkiem, który posiada udziały w gazecie. W 1843 współpracował z Moniteur de la Mode pod pseudonimem Maximilienne de Syrène i rozpoczął studia nad Georgem Brummellem . Ma romans z tajemniczą Vellini, przyszłą bohaterką Starej Pani . Du dandysme et de George Brummell ukazał się w 1845 r. , w około trzydziestu egzemplarzach. Praca odniosła sukces pokazowy. Zaczyna kolejną pracę na dandyzmu The Traktat księżniczki , podręcznik uwodzenia w postaci aforyzmów , inspirowany przez Machiavellego Książę . Często będzie ją powtarzał, aby ją wzbogacić, ale całość pozostanie niedokończona.
Po nieudanej próbie współpracować w Revue des Deux Mondes a Urzędowym Debaty , Barbey spędza lata 1845 / 46 do swojej starej kochanki . Skomponował jej połowę, zanim doświadczył chwilowego załamania inspiracji. Pod koniec 1846 wyjechał do środkowej Francji w poszukiwaniu funduszy na projekt Towarzystwa Katolickiego . Spędza miesiąc w Forez , w Bourg-Argental , teatrze przyszłej, nienazwanej historii , i znów pojawia się spokojny pod koniec roku: nawet jeśli jeszcze nie ćwiczy, czytając Josepha de Maistre'a , jego spotkanie z Eugenią de Guérin , jej rozmowy z bratem Léonem Barbey d'Aurevilly, który przyjął kapłaństwo, zapoczątkowały jej nawrócenie. Lektura Doktorów Dzień przed rodziną z Raymond Brucker , opublikowane w 1844 roku, w której autor opisuje swój powrót do katolicyzmu, może również odgrywać ważną rolę. Powrót do katolicyzmu ożywia jego inspirację: 38-letni pisarz, który jednocześnie odczuwa powrót odległej przeszłości i wrażeń z dzieciństwa, podejmuje swoją powieść w nowy sposób. Drugą część umieścił już nie w Paryżu, ale w Normandii, w Carteret swojej młodości.
W 1847 roku Revue du Monde catholique , ultramontańska gazeta, której był redaktorem naczelnym, zapewniała mu stałe zajęcie . Ukończył swoją powieść pod koniec roku, ale nie mógł jej opublikować: rewolucja 1848 r. przerwała terminy publikacji. W zamieszaniu, które nastąpiło po dniach lutowych, próbował dostosować się do nowej sytuacji i posunął się nawet do przewodniczenia klubowi robotniczemu przez kilka tygodni. Recenzja przestaje się ukazywać, a Barbey, zniesmaczony teraźniejszością, wycofuje się w samotność, by przygotować bardzo różne prace, ale wszystkie związane z przeszłością. Resztę roku i część 1849 spędził na czytaniu i dokumentowaniu siebie. Rewiduje Starą panią , jednocześnie przygotowując obszerny artykuł o Jacques II Stuart i Prorocy przeszłości – esej o filozofii politycznej o Josephie de Maistre , Louis de Bonald , François-René de Chateaubriand i Félicité de Lamennais (a więc podczas reedycji dzieła w 1880 r. o Antoine Blanc de Saint-Bonnet ) - ci wyżsi ludzie, "którzy szukają praw społecznych tam, gdzie są" , to znaczy "w badaniu historii i kontemplacja prawd wiecznych” . Na emeryturze projektuje plan serii powieści pod zachodnim tytułem - chce być " Walterem Scottem z Normandii" . Conversation Ricochets: Spód gry w wista , pierwszy z Diabolów , został opublikowany w 1850 roku .
W 1851 r . ukazały się równolegle „Stara pani” i „Prorocy przeszłości” – bardzo kontrastujące utwory, które zdumiewają krytyków: trudno zrozumieć, dlaczego ten sam pisarz wygłasza jednocześnie katolicki i monarchistyczny pamflet oraz powieść obyczajową ze zmysłową i zmysłową namiętne strony. Publikacja Starej Pani jest okazją do poruszenia problemu powieści katolickiej, moralności i sztuki. W tym samym roku Barbey spotkanie w M me de Maistre Françoise Emilia Sommervogel, baronowa Bouglon, wdowa Rufina barona Bouglon. Ten, którego nazwał „Białym Aniołem”, będzie dominował w jego życiu na następne dziesięć lat. Uważa, że talent narzeczonego jest zbyt zacięty: moderuje się w Le Chevalier des Touches , powieści historycznej o bohaterze Choua , rozpoczętej w następnym roku. Powrócił do kraju , gazety bonapartystycznej, w 1852 roku . Początkowo zajmował się krytyką literacką, czekając na powierzenie mu felietonu politycznego. Na tym urzędzie pozostanie 10 lat. L'Ensorcelée , opowieść o powrocie do swojej wioski księdza Chouan oszpeconego próbą samobójczą, została opublikowana w tym samym roku w serii, a następnie w tomie w 1854 roku , ale przeszła niezauważona. Baudelaire uważa jednak tę powieść za arcydzieło. Dwaj mężczyźni spotykają się mniej więcej w tym czasie. Publikuje także Wiersze . W 1855 Barbey zwrócił się do praktyk religijnych. Publikuje w Trébutien Reliquiae swojej przyjaciółki Eugenie de Guérin (zmarłej w 1848 r.) i rozpoczyna Żonaty ksiądz , szaloną powieść o bezbożnym księdzu i jego córce. W 1856 r. , podczas podróży do Normandii i pojednania z rodzicami, napisał trzecie Memorandum . Opublikował śmiałą krytykę Les Contemplations de Victor Hugo , chwały nietykalnej.
Poprzez swoje artykuły pomaga odkryć Stendhala , Hectora Berlioza, którego podziwia i zrehabilitować Balzaca . Broni też Kwiaty zła z Baudelaire'a i poświęcony Madame Bovary przez Flauberta korzystnego lecz ostrą krytyką. Deklaruje zamiłowanie do romantyków i nie waha się pociąć na kawałki realizmu, naturalizmu i Parnasów: Champfleury , Jules i Edmond de Goncourt , Banville , Leconte de Lisle , a później Émile Zola są jego celami. W 1858 założył Le Réveil , gazetę literacką, katolicką i rządową. Opublikowane przez niego artykuły przysporzyły mu waśni: Sainte-Beuve , Pontmartin, Veuillot . Nadal rozmawia się o nim ze Starą Panią : wznowione dzieło wywołuje skandal.
W 1860 roku przeniósł się do 25 rue Rousselet w Paryżu, który był aż do śmierci jego „podporucznik” i opublikował 1 st objętość Oeuvres et les hommes , ogromnej kolekcji zbiorów krytycznych w którym słyszeli ocenić tę myśl, czyny i literatura jego czasów. W 1862 jego artykuły przeciwko Les Misérables wywołały skandal. Wyjechał z kraju po kolejnym artykule przeciwko Sainte-Beuve i dzielił kilka miesięcy pracy nad swoimi powieściami M me Bouglon w Bastide-d'Armagnac . W 1863 r. felieton w Le Figaro, który wyśmiewał Buloza i Revue des deux Mondes, przyniósł mu pozew. On wytrwa i ataki na Akademii przez publikowanie tych Czterdzieści medaliony Akademii w żółtej karłowatości , pamflet przeciwko członkom Instytutu . Le Chevalier des Touches został opublikowany w tym samym roku, a żonaty ksiądz pojawił się w następnym roku. Ostatnie memorandum sporządzono w 1864 r. z okazji podróży do Saint-Sauveur. W 1865 opuścił Le Pays na dobre i wrócił do Żółtego Krasnoluda , który stał się demokratą i antyklerykałem. Jego opinie są diametralnie sprzeczne z opiniami gazety, ale ma swobodę wypowiadania się. Opublikował tam Les Ridicules du temps oraz artykuły o krytyce dramatycznej. Ta współpraca trwa cztery lata. W 1867 poznał Léona Bloya , który szybko został jego uczniem. W 1869 wstąpił do Constitutionnel, gdzie pracował do śmierci jako krytyk literacki. W kolejnych latach przeplatał się z paryskim życiem i mniej lub bardziej przedłużonymi pobytami w Normandii. Paul Bourget opowiada, że za swoje artykuły w Constitutionnel zarabiał wtedy tylko 500 franków miesięcznie . Pod koniec oblężenia w 1871 powrócił do Valognes, gdzie ukończył Les Diaboliques . Podtrzymuje polemiczny płomień publikując artykuły antyrepublikańskie.
Les Diaboliques ukazał się w listopadzie 1874 roku . Kopie zostały natychmiast skonfiskowane, a autor został oskarżony o „obrazę obyczajów publicznych i dobrych obyczajów oraz współudział” . Barbey sprowadza Arsène'a Houssaye'a i Gambettę, aby uniknąć procesu. Zgadza się wycofać ze sprzedaży prac i sędzia zbadaniu stwierdza, że postępowanie zostało oddalone . Praca zostanie wznowiona w 1883 r. z dodaną przezornie przedmową. W latach, które nastąpiły po roku przeniósł się bliżej młodego pokolenia: Léon Bloy , Jules Valles , Alphonse Daudet , Paul Bourget , Maurice Rollinat , Jean Lorrain , Jean Richepin , Huysmansa , François Coppée , Ernest Witam , Octave Uzanne , Octave Mirbeau lub znowu Josephin Péladan , dla którego prefuje The Supreme Vice - i inni pisarze, którzy kiedyś byli wyczerpani: Théodore de Banville , José-Maria de Heredia , Hippolyte Taine . Edmond de Goncourt wpisał go na jedną z pierwszych list Académie des Dix . W 1878 r. opublikował Les Bas-Bleues , piąty tom Oeuvres et les Hommes , poświęcony „kobietom, które piszą, ponieważ kobiety, które piszą, nie są już kobietami”. To mężczyźni – przynajmniej pretensjonalni – i tęskniący” .
W 1879 poznał Louise Read, swoją ostatnią przyjaciółkę i tę, która poświęci się jego chwale. W 1880 opublikował broszurę Goethe et Diderot . Opowieść bez imienia , kolejna katolicka powieść, w której mnich kapucyn, który głosi piekło, wykorzystuje niewinną lunatykującą młodą dziewczynę, ukazała się w 1882 roku – była to sukces. Współpracował z Gilem Blasem i opublikował w 1883 roku dwie historie o kazirodztwie i cudzołóstwie: Retour de Valognes (Strona historii) i Co nie umiera (powieść napisana prawie 50 lat wcześniej).
Podaje również trzecie i czwarte memorandum . W 1884 roku opublikował wiersze, The Forgotten Rytmy i jego ostatnie krytyczne artykuły - zasalutował w szczególności a rebours fin-de-siècle powieść-manifest przez Huysmansa . Chory na wątrobę nadal bywa w salonach baronów de Poilly, Daudetów i Hayemów, gdzie jego przemowy zadziwiają. Wspiera debiut na scenie młodej Marthe Brandès . W 1888 opublikował Léa , jedno ze swoich pierwszych opowiadań, a następnie Ama Adée w 1889 , zanim zachorował. Wychodzi dalej23 kwietnia 1889 r.przy rue Copernic 24 .
Louise Read została uniwersalną spadkobierczynią Barbey, od Kwiecień 1891, ale wokół jego woli toczą się gwałtowne spory: Josephin Peladan w gazecie La France oskarża Léona Bloya i Louise Read o to, że pozwolili Barbey d'Aurevilly umrzeć bez pomocy księdza. Péladan wnosi głośny pozew przeciwko Léonowi Bloyowi i Léonowi Deschampsowi , redaktorowi naczelnemu recenzji La Plume , który przegrywa wPaździernik 1891. Jednak kryzys zaczął się w miesiącu monthKwiecień 1888Gdy M mi Bouglon dowiedział się, że „sekretarz” Barbey była kobieta - Louise Odczyt. Powstawały wówczas, aż do procesu, dwie partie o sukcesję po pisarzu: Bouglon, popierana przez Péladana , oraz Louise Read, legatniczka Barbey, popierana przez Léona Bloya.
Pisarz został pochowany na cmentarzu Montparnasse, zanim jego prochy zostały przeniesione w 1926 roku na cmentarz zwany Braciami w pobliżu fosy zamku Saint-Sauveur-le-Vicomte . Louise Read będzie kontynuować publikację Les Œuvres et les Hommes .
We wczesnych pracach Barbey często naśladuje romantyków. Jego pierwszy wiersz Bohaterom pod Termopilami jest w stylu Kazimierza Delavigne'a , ówczesnego kantora zwyciężonych, któremu jest dedykowany. Modele często służą jako folia, tworzy przez sprzeciw: onyksowy znaczek inspirowany jest zazdrością Otella , Julii i teoriami Madame de Staël ( Corinne ). Germaine lub La pitié ( Co nie umiera ) jest pod wpływem Lélia przez George Sand , Annibal w ringu przez Musset ( Mardoche ). An Old Mistress jest „kompletna antyteza” z Adolphe de Benjamin Constant i Leone Leoni ( George Sand ), z której pożycza swój temat - miłość kobiety do kochanka, którego deprawacja Stopniowo odkrywa. Czytanie Stendhala w 1839 r. , kiedy komponował L'amour Impossible , pozostawiło na nim głęboki ślad: podziwiał suchość i przejrzystość analizy. Szkockich patriotów z Kroniki Canongate przez Waltera Scotta zainspirowało go około 1850 roku z myślą o serii powieści Normana na Chouannerie, których zbiorowy tytuł miał być Zachód . Odkrywa dzieła Berlioza, które go zachwycą, "ogromnego artysty, serce ku gniewowi Samsona na Filistynów..."
Barbey od najmłodszych lat pasjonował się Lordem Byronem : „Byron i Alfieri zatruli pierwsze dziesięć lat mojej młodości zbyt mocno. Były zarówno moją morfiną, jak i moimi wymiotami” . Byron dominuje w jego wyobraźni, żaden pisarz nie będzie miał na niego tak głębokiego wpływu: „To w Byronie nauczyłem się czytać dosłownie. ” . Jest właścicielem wszystkich dzieł poety Childe Harolda w języku angielskim i zna je „do przecinka” .
Bohaterowie Byrona, „mroczne postacie Mocy zranione w serce” , którzy mają „ten urok kropli światła w cieniu i jedną cnotę wśród wielu wad” , oczarowują go i wpływają na bohaterów jego powieści: Jehoël de La Croix-Jugan w L'Ensorcelée , Monsieur Jacques w Chevalier des Touches , Sombreval w Żonatym księdzu .
Para Szatana i Anioła , temat satanistyczny bardzo obecny w Byron, ale także w Vigny ( Eloa ), powraca w Barbey: Jehoël de La Croix-Jugan i Jeanne Le Hardouey ( L'Ensorcelée ), Hermangarde i Vellini ( An stara kochanka ), Sombreval i jego córka Calixte ( Żonaty ksiądz ). Postacie winnych i zatwardziałych kapłanów symbolizują upadek anioła i szatana. Podobnie jak on grzeszą przeciwko duchowi i wybierają potępienie: La Croix-Jugan, Sombreval, ale także Ojciec Riculf ( Opowieść bez imienia ), jak Manfred Byrona , noszą klątwę i ciężar ciężkiej winy.
Joseph de Maistre jest jednym z najsilniejszych zwolenników kontrrewolucji i wrogiem Oświecenia . Jest zwolennikiem ultramontanizmu , teokracji i absolutyzmu . Barbey odkrywa Wieczory w Petersburgu pod koniec 1838 roku . Z przyjemnością czyta to „dzieło, które zapiera dech w piersiach ideami i obrazami” , z „wszechpotężną metafizyką” . Następnie poświęcił mu serię ważnych studiów: Maistre był na pierwszym miejscu, wraz z Bonaldem , wśród proroków przeszłości ( 1851 ). Oddał mu hołd podczas publikacji w 1853 roku Mémoires de Mallet du Pan, następnie w 1858 i 1860, kiedy ukazała się Korespondencja Dyplomatyczna , a wreszcie w 1870, kiedy ukazały się jego niepublikowane prace . Zgody Maistre'a i Barbey są jednocześnie etyczne, metafizyczne i estetyczne.
Na poziomie moralnym Maistre wykazuje skrajny dogmatyczny rygor, który skłania go do legitymizacji Inkwizycji i obrony społecznej roli kata . Ten upodobanie do prowokacyjnej i kontrowersyjnej postawy można znaleźć w Barbey. Maistre zwalcza też szkodliwą dla wszelkiej krytyki, jego zdaniem, ideę odróżniania osoby od opinii, które wyraża w swoich pismach. Barbey będzie wierny tej zasadzie w swoich krytykach literackich.
Metafizyka Maistre'a daje duże miejsce złu , którego źródłem jest Upadek człowieka. Dogmat odwracalności, dobrowolnego cierpienia ludzi ofiarowanych Bogu w prośbie o miłosierdzie i odkupienie braci, jest uważany przez Maistre'a za jedną z najważniejszych prawd porządku duchowego. Maistre potwierdza, że każda niewinna osoba może uniewinnić przez swoje cierpienie zbrodnię winnego: całe życie jest z natury winne, wszystkie żyjące istoty splugawione przez Upadek, możliwe jest, że zareaguje zamiast kogoś innego, a nawet przestępstwo, którego nie popełnił. Ta idea odwracalności znajduje się w Żonatym księdzu . Opowiadanie „ Szczęście w zbrodni” ilustruje inną ideę maistrianizmu.
Obaj pisarze mają pewne wartości estetycznych przeciwieństwie do nowoczesności literacki: Barbey d'Aurevilly jak Joseph de Maistre dochodzić wyższości klasycznego i francuskiej literackiej tradycji XVII XX wiecznych pisarzy swoich czasów. Obaj cytują Biblię i Ojców Kościoła . Critical Barbey, podobnie jak de Maistre, podporządkowuje tworzenie prawdzie i dobru, ideałowi klasycznego Piękna. Wreszcie czysty i energiczny styl, okraszony ironią sabaudzkiego pisarza, przemawia do Barbeya, którego styl łączy te same cechy.
Współcześni zauważyli wpływ Maistre'a na Barbey'a. Pontmartin ironizuje na temat paradoksu tego literackiego pokrewieństwa między dwoma mężczyznami, który sprawia, że Barbey „myśli jak pan de Maistre i pisze jak markiz de Sade ” .
Barbey będzie również pod wpływem myśli ucznia Josepha de Maistre, filozofa Antoine Blanc de Saint-Bonnet , któremu poświęci rozdział Proroków przeszłości i kilka artykułów pochwalnych. To Barbey przedstawił tego metafizyka Léonowi Bloyowi .
Około 1849 roku Barbey d'Aurevilly odkrył La Comédie humaine . Od razu deklaruje, że podziwia ich autora „jak Alpy” . Jest odpowiedzialny za redagowanie swoich Pensées et Maximes , zbioru aforyzmów wybranych z jego pracy i opublikowanego w 1854 roku . Swoją obronę objął w 1857 w Le Pays , w odpowiedzi na atak Revue des deux Mondes . 1 st lutego jego wdowa wysłał mu list z podziękowaniami i medalion z mężem przez Davida d'Angers .
Prace takie jak The Old Maid czy The Requisitioner pomogą mu odnaleźć drogę. Lektura Balzaka uczy go wszystkiego, że jego własne doświadczenie zawiera wątki romantyczne, zwłaszcza malarstwa prowincjonalnego życia, atmosfery małych miasteczek i ich tajemnych dramatów. Barbey odziedziczył po Balzacu swoją estetykę opowiadania – to, co nazywa „spód kart” lub „fantastyka rzeczywistości”: nieustanną wektoryzację w kierunku wydarzenia (opowiadanie jest jak „powieść skrócona”), gra z zewnątrz i wewnątrz, zanurzone w tajemnicach i pozorach świadomości, objawienie ukrytego oblicza faktów i jednostek – tyle procedur, które można znaleźć w Les Diaboliques . Oralność jest bardzo obecna w pracach obu autorów. Pozwala na efekty pogłosu, pileup i zwielokrotnienie perspektyw. Diabolicy byli pierwotnie nazywani Rykoszetami rozmowy , w odniesieniu do Rozmowy między jedenastą a północą .
Barbey odkrywa muzykę Hectora Berlioza, którego znaczenie jest dla niego kapitałem i geniuszem niedostatecznie docenianym we Francji. W wydanej w 1886 roku Sensations d'art deklaruje o tym: „Popularność, której nie cieszył się we Francji, albo zdumiewał i nie oczarowywał, łatwo zdobywał za granicą, albo np. Niemcy witały go jako wielki mistrz muzyki, ale także jako pisarz obdarzony duchem i entuzjazmem... ""... W sztuce, wiecie, nie wierzę w mistrzów bardziej niż w szkoły, jedynego nauczyciela dla wielkiego artysty, to jest zawsze tą duszą, którą ma! Nigdy nic więcej... ta dusza zdumiewająca, entuzjastyczna, bolesna, zirytowana, straszna... "Oświadcza ponownie : "Kiedyś go widziałem, bardzo mnie bił, był jeszcze młody, był rudowłosym blondynem, najeżonym, nerwowym, kanciastym, miał dziób orła i włosy lwa i dziwny wygląd zwierzęcia heraldycznego…”
Z An Old Mistress opowiadania Barbey toczą się systematycznie w jej rodzinnej Normandii . Czy to sprawia, że Barbey d'Aurevilly jest pisarzem normańskim, a jego powieści są „powieściami lokalnymi”?
Normandia , jej krajobrazy, obyczaje, jego historia ma ważne miejsce w jego powieściach. Sprzedawcy ryb w An Old Mistress mówią tam „jak prawdziwi handlarze ryb” , to znaczy w dialekcie normańskim. W L'Ensorcelée , jego kolejnej powieści, pomimo sprzeciwu jego przyjaciół Trébutien i Baudelaire , użycie patois jest jeszcze bardziej zaakcentowane: nie mówimy „ normanowskimi ustami ” . Język ten staje się istotnym elementem jego estetyki: języki są „klawiaturą Artystów” , „pociskiem Geniusa, w który wlewa się złoto” . Poezja dla niego „istnieje tylko na dnie rzeczywistości, a rzeczywistość przemawia patois” .
Barbey pozostaje lojalny wobec swojego kraju. Przywołanie krajobrazów tego regionu nadaje głębi jego powieściom. Wrzosowisko Lessay w L'Ensorcelée , staw Quesnay w Żonatym księdzu , Valognes są w centrum opowieści, a tych powieści nie można umieścić gdzie indziej. Te pejzaże nie są kadrami dobranymi i zaadaptowanymi według opowieści, pochodzą ze wspomnień pisarza i nie zawsze są wierne rzeczywistości.
Życie w Normandii i na prowincji, silnie związane z jego wrażeniami z dzieciństwa, jest głównym atutem jego talentu: „Pierwszym środowiskiem, w którym zanurzyli się poeci, jest nieusuwalna edukacja, prawdziwe pochodzenie ich talentu. dostarcza ich stal, która decyduje o jej wątku i odbiciach. ” . Gdy tylko tam wrócił, kiedy dokonał tego odkrycia około 1850 roku, stał się wielkim pisarzem i napisał kolejno końcówkę Starej Pani , Spód kart do gry w wista i L'Ensorcelée .
Postaci w pracach Barbeya często zapożyczają od wybitnych osobowości, do dziś możliwych do zidentyfikowania, z życia Valończyków lub jego otoczenia w czasach Restauracji. W ten sposób André Chastain był w stanie ustalić postać prawdziwego doktora Blény, jednego z gości À un dinner d'athée. Baron Fierdrap du Chevalier Destouches , zatwardziały grzesznik, wzorowany był na Thomasie François de Beaudrap, którego inwentarz po śmierci wymienia cały arsenał grzeszników. I zawsze imiona bohaterów powieści to Norman, „aromatycznie Norman” . A kiedy nie może odwołać się do własnych wspomnień, wzywa Trébutien, aby przywołać wrzosowisko Lessay lub postać Destouchesa. Ale te zapożyczenia z rzeczywistości zawsze przechodziły przez filtr wyobraźni. Według własnej formuły Barbey pracuje „pędzlem zanurzonym w skoncentrowanej krwi pamięci” .
Sam Barbey d'Aurevilly rozwinął swoją teorię powieści katolickiej w 1866 r. w przedmowie do przeredagowanej wówczas Starej Pani , dzieła, w którym jego katolicyzm jest kwestionowany. Barbey broni się, przypominając, że „katolicyzm nie jest w żaden sposób pruderyjny, żebrak, pedantyczny, zmartwiony” , że katolicyzm jest „nauką dobra i zła” i że jego celem było ukazanie „nie tylko upojenia namiętnością, ale jej niewolnictwo” .
Barbey uważa, że malował pasję „taką, jaka jest i jaką widział” , ale malując ją „na każdej stronie swojej potępionej książki” . Po prostu to wyraził. Czy katolik może dotknąć romansu i namiętności? Barbey uważa, że katolicyzm pozwala na sztukę, a nawet ją wspiera i chroni. Katolicyzm rozgrzesza proces sztuki, który polega na „nie umniejszaniu niczego z grzechu lub zbrodni, którą zamierza się wyrazić. " Kiedy zarzuca się mu niemoralność swojej książki, w przeciwieństwie do moralności artysty Barbey'a jest "w mocy i prawdzie jego malarstwa" : bycie prawdziwym artystą jest wystarczająco moralne.
Jego teorię powieści katolickiej można znaleźć w jego powieściach, w których postać księdza jest wszechobecna: opat Jéhoël de La Croix-Jugan ( L'Ensorcelée ), Jean Sombreval ( Żonaty ksiądz ), Ojciec Riculf ( Opowieść bezimienna ). Les Diaboliques , gdzie zło, namiętności i sadyzm rozkwitają na każdej stronie, są doskonałą ilustracją tych idei.
Z dwudziestu tomów dzieł i mężczyzn , Barbey d'Aurevilly chciał wziąć zapas intelektualnego XIX -tego wieku. Jego krytyka literacka to wielkie głupie polowanie. Często niesprawiedliwe, ale zawsze logiczne i zgodne z jego zasadami, jego osądy są usprawiedliwione talentem i odwagą.
Jego ofiary noszą znamienite nazwiska: Victor Hugo , George Sand , Madame de Staël , Jules Michelet , Mérimée , Ernest Renan , Théophile Gautier , Flaubert , Goncourts , Émile Zola . W parnasistów , że Bas-Blues The przyrodnik szkoła zapłacił cenę za jego pióra. Jest także autorem kilku pamfletów przeciwko Bulozowi , Académie française i Sainte-Beuve – poprzez Goethego i Diderota . Reedycje autorów klasycznych dają mu możliwość napiętnowania filozofii Oświecenia , odpowiedzialnej za pozytywizm , materializm i dominującą ideologię postępu , które zderzają się z jego katolicyzmem i ideałem.
Ale widzi dobrze, gdy broni Les Fleurs du mal ( Baudelaire ), Madame Bovary ( Flaubert ), dzieł Berlioza , Balzaca i Stendhala , Emaux et cameées ( Gautier ), À rebours ( Huysmans ).
Pod pseudonimem Maximilienne de Syrène Barbey podpisał w 1843 roku „wyrafinowane impertynencje” w Monitorze Mody oraz artykuł zatytułowany De légance . Na podstawie biografii George'a Brummella, która właśnie ukazała się w Londynie, wydobywa anegdoty i wykorzystuje je jako pretekst do napisania historii własnego dandyzmu . Du dandysme et de George Brummell pojawił się w 1845 roku . Została ona wznowiona i rozbudowana w 1861 , a następnie w 1879 , wzbogacona o tekst poświęcony Lauzunowi zatytułowany Un dandy d'avant les dandys .
Tam rozwija i analizuje zasady dandyzmu, bardziej intelektualnego niż ubioru, przy czym dandys nie jest „suknią, która działa sama” . Dandyizm to sposób bycia w niuansach, który wynika z „stanu niekończącej się walki między wygodą a nudą” . Dandys jest „daremnym władcą daremnego świata” i charakteryzuje się brakiem emocji, grozą natury, śmiałością i impertynencją, zamiłowaniem do luksusu, sztucznością i potrzebą indywidualności.
Ten proces jest jednym z trzech głównych w tej sprawie, z Traktatu o eleganckim życia z Balzaca i malarza współczesnego życia z Baudelaire'a .
Barbey d'Aurevilly był przedmiotem mieszanej krytyki. Niemal wszyscy zgadzają się na odnalezienie w jego sztuce oryginalności i szlachetności. Sainte-Beuve osądza go jako „człowieka o błyskotliwym i dumnym talencie, o wysokiej inteligencji, który osiąga wielkość” , „o piórze, o którym można bez pochlebstwa powiedzieć, że często przypomina miecz” . Lamartine, gdy go spotyka, po przeczytaniu oświadcza, że jest „księciem Guise francuskiej literatury pięknej” . Dla Baudelaire'a jest "prawdziwym katolikiem, wywołującym pasję, by ją przezwyciężyć, śpiewając, płacząc i krzycząc w środku burzy, posadzony jak Ajax na skale spustoszenia" . Paul de Saint-Victor: „nieugięty polemista jest jednocześnie pisarzem o największej oryginalności” . Jules Vallès uważa go za „dziwny talent, udręczony i dumny” . Maupassant zauważa w swoich pracach pewne cuda. Edmond de Goncourt wyraża zastrzeżenia, ale wpisuje je do swoich pierwszych list projektu Akademii.
Ci, których wyczerpał swoimi artykułami, na ogół odwzajemniają mu uprzejmość. Victor Hugo nadał mu przydomek „stary złoty barbey” . Legenda głosi, że skomponował nieopublikowany werset na cześć krytyka: „Barbey d'Aurevilly, groźny imbecyl!” ” . Flaubert w swojej korespondencji mówi o nim szczerze jako o swoim wrogu. Sądzi Les Diaboliques „skręcać się ze śmiechu” i stwierdza, że „nie idziemy dalej w mimowolnym groteski” . Zola dołącza go i stwierdza, że jest on „dwa lub trzy wieki z tyłu . ” Potępia swoją postawę w czasie procesów przeciwko Les Diaboliques , kiedy Barbey zgadza się na wycofanie swojej pracy ze sprzedaży.
Jego osobowość co najmniej dwukrotnie inspirowała powieściopisarzy: dla postaci Franchemonta, występującej w Charles Demailly przez braci Goncourt , powieści o literatach , oraz dla Monsieur de Bougrelon , powieści Jeana Lorraina .
Paul Verlaine ubolewa nad systemami, ale nie może nie rozpoznać w nich „stylu rasy” i „oryginalnej drogi” . Podziwia "obfitość często udanych i zawsze poetyckich obrazów, czasem wesołych śmiałych, a nigdy wulgarnych" .
Jean Lorrain uważa, że jest to „wspaniale skrojone” dla pokolenia literackiego fin-de-siècle . Dla Huysmansa był „jedynym artystą, w dosłownym tego słowa znaczeniu, wytworzonym przez katolicyzm tego czasu” , a także „wielkim prozaikiem” i „podziwnym powieściopisarzem” . W À rebours wymienia swoje prace wśród faworytów elitarnej biblioteki des Esseintes. Dla Rémy'ego de Gourmonta Barbey d'Aurevilly jest „jedną z najbardziej oryginalnych postaci w dziewiętnastowiecznej literaturze” , która „na długo będzie wzbudzać ciekawość” i „pozostanie na długo jedną z tych osobliwych klasyków i niejako underground, który jest prawdziwym życiem literatury francuskiej” .
Julien Green czytał Les Diaboliques ze „zdumiewającym podziwem” . Julien Gracq poświęcił mu studium w zbiorze Preferencje iw 1964 r. przedstawił wydanie Diaboliques, oddając stosunkowo silny hołd Barbey'owi. Paul Morand w przedmowie z 1967 roku „Stara kochanka” .
Również Marcel Proust w La Prisonnière składa hołd romantycznemu dziełu normańskiego pisarza, stwierdzając, że dowodem geniuszu nie jest treść dzieła, ale nieznana jakość unikatowego świata ujawnionego przez artystę. Dla niego odnajdujemy w Barbey d'Aurevilly „ukrytą rzeczywistość objawioną materialnym śladem, fizjologiczny rumieniec Zniewolonego, Aimée de Spens, de la Clotte, rękę karmazynowej kurtyny , stare obyczaje, stare obyczaje. stare słowa, starożytne i jedyne w swoim rodzaju zawody, za którymi kryje się Przeszłość, przekazy ustne pasterzy tej ziemi, szlachetne miasta normańskie pachnące Anglią i piękne jak wioska w Szkocji, sprawa przekleństw, przeciwko którym nie może nic zrobić, Vellini, Pasterz, to samo uczucie niepokoju w przejściu, czy jest to kobieta szukająca męża w Starej Pani , czy mąż w Zaczarowanej, przemierzającej wrzosowiska, „Zaczarowana sama w koniec mszy. „Przykład Barbeya doskonale ilustruje według Prousta pewną „monotonię „właściwą wszystkim „wielkim literatom”, którzy nigdy nie stworzyli ani jednego dzieła, a raczej nie załamali w różnych środowiskach tego samego piękna, które wnoszą do świata . "
Jego romantyczne dzieła były przedmiotem kompletnego wydania w dwóch tomach w prestiżowej kolekcji Pléiade . Jego krytyczne prace zostały przedrukowane w Les Belles Lettres, a prace poetyckie przejęło niedawno Archiwum Karéline.
Jego opowiadania i powieści były przedmiotem kilkunastu ekranizacji. Najnowsza, An Old Mistress , prezentowana w Cannes w 2007 roku, to dzieło Catherine Breillat .
Jacques Debout zaadaptował dla teatru pod tytułem Sombreval powieść Un prêtre married , powstałą w Paryżu5 lutego 1932. Szczęście w zbrodni , jeden z sześciu Diabolic , zainspirował komiks z 2003 roku, Hauteclaire , nazwany na cześć jego bohaterki.
W 2012 roku Mathilde Bertrand zebrała w jednym tomie listy Julesa Barbey d'Aurevilly do Trébutien dotyczące Louise Trolley, w której Trébutien był szaleńczo zakochany. Pomysł został zasugerowany przez samego Barbey d'Aurevilly w swoim liście4 kwietnia 1857.
28 czerwca 1925zostaje otwarty, w starym zamku Saint-Sauveur-le-Vicomte , muzeum na cześć pisarza . Założone przez Louisa Yvera, który miał być jego pierwszym kustoszem, po wojnie, po zajęciu zamku przez Niemców, przeniesiono je do domu Robessardów. Po raz trzeci przeprowadził się w 1989 roku i „wrócił” do rodzinnego domu Saint-Sauveur. Można tam znaleźć większość mebli i pamiątek należących do Barbey d'Aurevilly. Kolegium Saint-Sauveur-le-Vicomte i kolegium w Rouen , mieszczące się przy 39 bulwarze de la Marne , noszą jego imię, podobnie jak w Paryżu w 1910 roku , aleja Barbey-d'Aurevilly du Champ de Mars przebita w 1907 roku . Z okazji dwusetnej rocznicy urodzin pisarza w 2008 roku zorganizowano różne imprezy, w tym kilka z inicjatywy muzeum Barbey d'Aurevilly lub w związku z nim oraz gmin Saint-Sauveur-le-Vicomte i Valognes. . Dom, który zajmował w Caen w latach 1831-1834, kiedy był studentem wydziału prawa, oraz jego ostatnią rezydencję, przy rue Rousselet 25 w Paryżu, zdobi pamiątkowa tablica.
W swojej powieści Une histoire sans nom Barbey przedstawia młodą dziewczynę, Lasthénie de Ferjol, która czuje potrzebę dobrowolnego zachorowania przez krwawienie w celu usunięcia dużych ilości krwi. Ta patologia , znana pod nazwą zespołu Lasthénie de Ferjola , była przedmiotem badań medycznych.